และแล้วก็ถึงวันที่ชาวกิจการนิสิต ของ มมส หันมาพูดคุยเกี่ยวกับการจัดการความรู้กันซะที  (ณ วันที่  ๒๕  ธ.ค. ๒๕๔๙ เวลาประมาณ ๙ นาฬิกาเศษ)  โดยก่อนหน้านี้  คุณหนิง และข้าพเจ้า ได้กระโจนออกจากระบบหน่วยงานเข้าไปท่องแวะ แลกเปลี่ยน เรียนรู้กับท่านอื่น ๆ มาชั่วระยะสั้น ๆ

ข้าพเจ้านำเสนอประเด็นต่อที่ประชุมเกี่ยวกับ "ก้าวย่าง"  หรือ "จังหวะก้าว"  ของกองกิจการนิสิตที่มีต่อการ "จัดการความรู้"  ๓  ประเด็น  คือ 

         ๑. ตั้งคณะทำงานในระดับองค์กร  โดยมีบุคลากรที่หลากหลายตามสายงานมาเป็นคณะกรรมการขับเคลื่อนอย่างเป็นรูปธรรม

        ๒.  จัดเวทีบรรยาย/เสวนาสร้างองค์ความรู้ในเรื่อง KM  ในหน่วยงาน  โดยประสานทีมงานของ มมส มาช่วยชี้แนะ  ซึ่งให้บุคลากรทุกคนมีส่วนร่วมในการรับฟัง รับรู้  เพื่อให้เห็นความสำคัญของการจัดการความรู้ที่มีต่อ "ตนเอง"  และ "สถาบัน"  อันหมายถึง กองกิจการนิสิต และมหาวิทยาลัยมหาสารคาม  และต้องไม่ลืมที่จะขยายแนวร่วมเครือข่ายไปสู่ "นิสิต"  และ "องค์กรนิสิต"  ในอนาคตอันใกล้ หรือแม้แต่การก้าวเดินไปพร้อมกันทั้งชาวกองกิจฯ และนิสิต ฯ

        ๓. กระตุ้นในชาวกองกิจการนิสิตสมัครเป็นสมาชิกและฝึกเขียนblog  อันเป็นกระบวนการของการฝึกฝนทักษะการจัดการความรู้ของตนเอง สื่อสารแลกเปลี่ยนออกสู่สาธารณชน เพราะเมื่อวิเคราะห์ สังเคราะห์แล้ว กองกิจฯ มีศักยภาพและมีกิจกรรมสร้างสรรค์จำนวนมากที่ควรต่อการหยิบยกมา "แลกเปลี่ยน - เรียนรู้"  

นอกจากนี้ข้าพเจ้ายังแสดงทัศนะว่า KM คือวัฒนธรรมที่ดีที่ควรมีอยู่ในองค์กร โดยเฉพาะการเป็น "สังคมแห่งการเรียนรู้"  ...ส่วนรูปแบบการนำเสนอข้อมูลเป็น "สไตล์" ของแต่ละบุคคลที่สามารถจะรังสรรค์ขึ้นมาเป็นกลวิธีในการบอกกล่าว เล่าความ...แต่ก็ควรที่จะ เริ่มด้วยใจและมีการตกผลึกทางความคิดด้วยเช่นกัน

        (ถามว่าจำเป็นมั๊ย)  .ในโลกของการทำงานควรต้องมีจุดหมายปลายทางเสมอไปหรือไม่ ?

        สำหรับข้าพเจ้าก็ยืนยันว่า "จำเป็น" และ "จำเป็นอย่างยิ่ง"  การมีจุดหมายปลายทางช่วยให้เรามีทิศทางของการเดินทาง  และเมื่อกำหนดจุดหมายปลายทาง  เราก็ต้องออกเดินทาง.... 

       ซึ่งข้าพเจ้าก็เชื่อว่า KM นี่แหละคือแนวทาง หรือกลไกหนึ่งในการที่จะนำพาเราไปสู่จุดหมายปลายทางของการทำงาน  อย่างน้อยก็ช่วยให้เราได้สำรวจ สังเคราะห์และจัดหมวดหมู่องค์ความรู้ที่มี (หรือไม่มี) ในตัวของเราเอง เพื่อนำไปสู่การเสริมสร้างพัฒนาโลกทัศน์ของเราเองไปในตัว

       กาลครั้งหนึ่ง โกวเล้ง  กล่าวไว้ว่า

      "...ความชื่นชมที่แท้จริงในการงาน

      ย่อมเกิดขึ้นในขณะที่ท่านกำลังเคลื่อนไปข้างหน้า

      มนุษย์ยังมีชีวิต ก็ต้องมีอุดมการณ์

      มีจุดหมายก็ต้องก้าวเดินไป..."

  และแล้วชาวกองกิจฯ ก็ได้เวลาเริ่มต้นกับคนอื่นซะที  ...และบัดนี้....เราก็กำลังออกเดิน