ตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ เปิดเข้ามาเพื่อพิสูจน์ว่า gotoknow เร็วมั๊ยหลังจากที่เมื่อวานหมดความอดทนในการเข้าที่สำนักงาน พบคุณหมอ วิจารณ์ ใน blog เรื่องล่าสุดเมื่อตอน 03.18 น.ในเช้าตรู่วันนี้ ดิฉันไม่ออกจากระบบเหมือนที่เคยทำคือออกไปเขียนที่อื่นก่อนแล้วนำมาpost กันการกดพลาดแล้วหายเลย (เรียกว่าไม่เข็ดกับสิ่งที่เคยเจอ) นั่งพิมพ์บันทึก "รวมพลคนเขียนblog ตอนที่ 2" (ตามแรงเชียร์ของคุณโอ๋ จากตอนที่ 1) 1 ชม.ผ่านไปเรียบร้อย ทั้งสีสรรค์ ตัวอักษร เตียมจะ link ตอนที่1 มาไว้ด้วยกัน พระเจ้าช่วยดิฉันไปกดหาศูนย์รวมข้อมูล คงดีใจมากไปหน่อย ศูนย์รวมข้อมูลขี้นมาพร้อมๆ กับสิ่งที่ดิฉันเขียนเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่ผ่านมาอันตรทานหายไป กด back กลับไปกลับมา ไม่เจอแต่อย่างใด พระเจ้าช่วยเช้านี้พี่โอ๋ ไม่ได้อ่านตอนที่ 2 ดิฉันจึงกลับเข้ามาอ่านบันทึกหลังสุด พบคุณหมอวิจารณ์ ลำเลียง เนื้อหาขึ้น อีก 3 เรื่องเข้าไปอ่านอย่างละเอียด เพื่อชดเชยว่าเช้านี้แม้เขียนไม่สำเร็จ ก็ยังได้อ่านสาระของท่าน และหันดูนาฬิกาที่ด้านหลัง ยังมีเวลาเขียนใหม่ แต่เจ้าอารมณ์ความเสียดายบวกหงุกหงิดตัวเองเล็กน้อยที่กดพลาด ทำให้ประติดประต่อเรื่องเดิมได้ยาก คิดได้ว่าควรออกจากระบบมาเขียนใน Notepad ก่อนดีกว่าอย่างน้อยกดพลาดยังมีไฟล์สำรองอยู่ พลางคิดว่า ทำไมดิฉันจึงต้องเข้า มาในgotoknow.org ทุกวัน(วันละหลายรอบหากไม่ต้องออกไปทำงานนอกสำนักงาน) ทั้งที่ดิฉันไม่เคยมีพฤติกรรมติดคอมพิวเตอร์เลยซักนิด "แชท"ที่เด็กวัยรุ่นที่จริงต้องเรียกว่าหลายรุ่นซินะที่เข้าไปคุยกัน msn ที่เห็นเด็กๆรุ่นใหม่ในสำนักงานเขาเล่นกัน ซึ่งดิฉันออกจะรำคาญซะด้วยซ้ำที่เวลาจะเรียกเรียกถาม เรียกคุยอะไรก็เกรงใจเพราะเขา "เพราะเขาแชทกันตลอดเวลา" ดิฉันไม่เคยเล่นเกมในคอมพิวเตอร์ตลอด 20ปีที่ใช้คอมพิวเตอร์เป็น มีบ้างก็หัดวาดรูป และก็ทำงานแล้วทำไมดิฉันชอบเข้า gotoknow
1.ดิฉันมีหน้าที่ที่ต้องเกี่ยวข้องกับ km ในมหาวิทยาลัย
2.เป็นผู้ใช้ เครื่องมือที่มีนักพัฒนา พัฒนาขึ้น เป็นกำลังใจทางหนึ่งสำหรับนักพัฒนา
3.ดิฉันติดอ่าน งานเขียน ของ ท่าน อ.วิจารณ์ (ทั้งที่เวลาเจอตัวจริงดิฉันไม่ค่อยจะกล้าเข้าใกล้ท่าน)
4.ดิฉันติดตามอ่านงานเขียน ของ ดร.ประพนธ์
5.ดิฉันติดอ่าน comment ของ อ.หมอวัลลภ พรเรืองวงศ์ (ดิฉันไม่เคยรู้จักท่านมาก่อน)
6.ดิฉันเข้ามาเขียนบ้าง ตามแรงดลใจและตามเวลาเอื้ออำนวย
8.ดิฉันติดตาม "คุณตูน" ของ มน.
9.ดิฉันติดตาม ลีลาการเขียนของทีมงาน สคส.(คุณธวัช คุณแกบ คุณลิขิต)
10.ดิฉันรู้จักคำว่า "หมออนามัย" จากคุณชายขอบ ที่นี่
11.ดิฉันรู้จากที่นี่ว่าวันนี้ ท่าน อ.จิตเจริญ มข.อะไร
12.ดิฉันติดตาม ข้อเขียน ของสมาชิกชาว UKM
13.ดิฉันตรวจเช็คว่า คนใน มอ.ใช้ blog เพิ่มหรือหายขึ้นจากเมื่อวานนี้หรือไม่
14.เวลานั่งรอประชุม หรือรออื่นๆ ดิฉันก็จะเข้ามาที่นี่
เป็นเหตุผลให้ดิฉันเข้ามาใน gotoknow ทุกวันและบ่อยๆ ดิฉันคงต้องตั้งเป้าเหมือนที่ อ.beeman ถ่ายทอดเทคนิคไว้ว่า ต้องตั้งเป้า ในการเขียนของตัวเอง เช้าพอดีต้องไปต้มข้าวให้เด็กๆ แต่ขอเข้าไป post อีกที หวังว่ารอบนี้คงสำเร็จ
บรรยายได้สนุกจังค่ะ ได้อารมณ์ตามไปด้วยจริงๆ เชื่อว่าหลายๆคนก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองมาแล้ว
มีเทคนิคที่ขอแนะนำ เพราะใช้แล้วได้ผล พอหายไปก็แค่ปะใหม่ ก็คือ เวลาเขียนๆไปก็ Highlight เลือกตั้งแต่ต้นจนถึงที่เขียน แล้วกดปุ่ม Ctrl กับ C พร้อมๆกัน (เป็นการ copy ไว้ในหน่วยความจำ) ถ้าเกิดการหลุดหรืออะไร ก็เข้าใหม่ แล้วกด paste เราก็จะได้สิ่งที่เรา copy ไว้กลับมา จะหายไปก็ไม่มาก ถ้าทำอยู่เรื่อยๆก็ยิ่งหายน้อยค่ะ เพราะจริงๆทำได้เร็วออก
จะรออ่านตอน 2 นะคะ รู้สึกยิ่งเขียน ยิ่งเก่งค่ะ
อ่านแล้ว in มาก ๆ ค่ะ และเป็นเหตุการณ์ที่เจอกับตัวเองค่อนข้างบ่อยมาก ๆ เพราะเผลอไปกดปุ่มอื่น ๆ เพราะฉะนั้นทางแก้ของผู้เขียนถึงชอบพิมพ์ใน word ก่อนเสมอ แล้วเปลี่ยนลักษณะตัวอักษรค่ะ
ตัวเองอ่านบันทึกของคุณ beeman เหมือนกันที่ว่าต้องตั้งเป้าเอาไว้ อยากบอกว่าแต่ก่อนเคยตั้งเป้าว่าต้องบันทึกทุกวัน เดี๋ยวนี้วันเว้นวัน ต่อไป อาจจะวันเว้น สองวันก็ได้ค่ะ แต่ถึงไม่ได้บันทึกก็จะต้องเข้าไปเปิดอ่าน เป็นประจำค่ะ
ขอสารภาพว่าตัวเองเปิดอ่าน Smart path เป็นส่วนใหญ่ ไม่ได้ได้เปิดอ่านบล็อกชาวมอ.เท่าไร แต่หลังจาก กลับจากประชุมรวมพล ก็รู้สึกเสียใจเป็นอย่างยิ่งเราควรจะเปิดหูเปิดตาบ้าง ไม่งั้นเราคงจะได้รู้จัก Blogger ชาวมอ.มากกว่านี้
(ขอโทษที่แสดงคห. โดยไม่ได้ login ก่อนเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีแต่เนื่องจากระบบช้าไม่ทันใจค่ะ)
ขอบคุณทุกๆ คนที่เข้ามาร่วมเป็นกำลังใจค่ะ
พี่โอ๋ ขอบคุณมาก มากค่ะ เทคนิคนี้จะนำไปใช้ค่ะ
คุณบอย พี่นึกอยู่ในใจว่าช่วงนี้บอยหายไปไหน แต่เข้าใจว่าเจอปัญหาเดียวกัน
น้องกะปุ๋ม ไม่อยากโม้ว่าพี่เป็นคนคุยสนุก วันหลังจะเขียน หนุก หนุกให้อ่าน อีกค่ะ
คุณตูน เห็นอยู่แว๊บ ๆในนี้บางเรื่องก็ไม่ได้เข้ไปทักทาย แต่อ่านทุกเรื่องของตูนค่ะ
น้าฝอยทอง เรียกแบบน้องฟางลูกคุณรัตติยา ขอบคุณค่ะ
คุณศิริ ทุกคนจะ in กับเรื่องทำนองนี้ เลยต้องเขียนเล่าเพื่อเรียกหาเทคนิค แล้วพี่โอ๋ผู้ใจดี ก็มาให้เทคนิคเห็นมั๊ยจ๊ะ พี่ว่าจะให้ตำแหน่ง blogger ชำนาญการ 9 แก่พี่โอ๋อยู่เนี่ย
ขอขอบคุณอาจารย์เมตตา...
(1). ครั้งแรกท่านอาจารย์มาลินีชวนให้สมัครเข้าเป็นสมาชิก Go2Know เห็นครูบาอาจารย์หลายท่านแล้วตกใจ...
(2). ทำใจให้หายตกใจอยู่เกือบเดือนถึงจะกล้าสมัคร (เป็นโรคปอดเรื้อรัง... "ปอดแหก")
(3). เมื่อเข้ามาแล้ว... ผมมั่นใจว่า Go2Know มีฐานะคล้ายกับเป็นมหาวิทยาลัยเปิด หรือสถาบันการศึกษาขนาดใหญ่ที่ใครๆ ก็เข้ามาศึกษา หาความรู้ได้
(4). ที่นี่ (G2K) มีครูบาอาจารย์หลายท่านที่ให้ความช่วยเหลือ อนุเคราะห์เสมอมา เช่น อาจารย์ Beeman สังเกตว่า ผมนำรูปขึ้นไม่เป็น > ตั้งข้อสังเกต > อาจารย์มาลินีท่านสอนผ่านบล็อก (B2B) จนทำได้ // เวลาพิมพ์ผิดมีอาจารย์ขจิตเตือนด้วยว่า พิมพ์ผิด ทำให้แก้ไขใหม่ให้ดีขึ้นได้ ฯลฯ
(5). ในทัศนะของผม... G2K มีฐานะเป็นสถาบันการศึกษาเปิด เป็นชุมชมแห่งการเรียนรู้ และเป็นที่พักพิงทางใจไปพร้อมๆ กัน (แบบ multitask หรือได้งานหลายอย่าง)
ความพยายามของท่านอาจารย์จันทวรรณ ท่านอาจารย์ธวัชชัย และทีมงาน(ดูเหมือนทีมงานท่านจะมี 2 ท่านนี่นา...)นับว่า น่ากล่าว สาธุ สาธุ สาธุมาก
ขอขอบพระคุณ ขอขอบคุณทุกท่านใน G2K ครับ...
คุณหมอวัลลภ คะ ขอบคุณค่ะ
1) ดิฉันคิดว่าเป็นมหาวิทยาลัยชีวิตแห่งหนึ่งที่เดียวแหล่ะ ผู้เรียนต้องเลือกวิชาที่จะเรียนเอง ดิฉันเรียนรู้วิชาเทคนิคการเขียน วิชาภาษาไทย ภาษาอังกฤษ(เล็กน้อย) โดยก่อนเขียน ก็จะทานด้วย พจนานุกรมก่อน ถ้าไม่แน่ใจทำให้ต้องซื้อพจนานุกรมติดบ้าน(เดิมไม่มี) ค่ะ
2) เรียนคนจากงานเขียน ไปด้วยกันด้วย อย่างที่ดิฉันทราบว่าคุณหมอ น่าจะเป็นคนใจดี เอื้ออาทรผู้อื่น และตอนนี้กำลังรวบรวมข้อมูลเพื่อตอบคำทายของตัวว่า คุณหมอวัลลภเป็นหมอทางด้านไหน โดยดิฉันยังไม่เคยเปิดเข้าดูประวัติของท่านเลย จะลองทายดู อยากรู้ว่าจากการอ่านงานของคน คนหนึ่งที่เราไม่รู้จักเลย เราจะรู้ไปถึงอาชีพของเขามั๊ย
3) เรียนรู้เทคนิคการแยกข้อ comment จากท่าน อ่านง่าย ตอบแบบวิเคราะห์ให้ความสำคัญกับคนเขียน
ตามมุมมองและความเห็นของตน อย่างละเอียดและใส่ใจ