• วันนี้ มีเด็ก ม.6 คนนึงเข้ามาโพสต์ในบันทึก ให้กำลังใจผม
• แน่นอนว่าเวลาใครเข้ามาโพสต์ชมเราก็มักดีใจ แต่สำหรับผม ผมคิดว่าไม่ธรรมดานัก สำหรับคนที่ชอบเนื้อหาค่อนข้างหนักไปทางวิชาการ แต่วันนี้ไหง มีเด็กเข้ามาโพสต์ให้กำลังใจกับกิจกรรมเด็กที่ผมทำอยู่บนดอย ผมก็เลยดีใจมากกว่าปกติ ที่ได้เห็นเครือข่ายเด็กกำลังเชื่อมผ่านบันทึกที่ผมสร้างขึ้น (แต่อีกหน่อย จะหนุนให้เด็กดอยสร้างบล็อกเอง แต่ขอเวลาสักหน่อยครับ)
• ช่วงนี้ผมก็อ่าน World Bank Report 2007 ว่าด้วยเรื่องการพัฒนาเยาวชนอยู่ ประกอบกับมีเด็กหญิงคนนี้เข้ามาโพสต์ในบันทึก ก็เลยสะดุดไอเดีย เข้ามาแลกเปลี่ยนกับพี่บางทราย
• ผมคิดว่า การจัดเวทีโดยแบ่งเป็นโซนหรือเป็นพื้นที่ทางกายภาพนั้นดี ไอเดียนำร่องพี่ดูแจ่มแจ๋วครับ แต่เป็นไปได้ไหม ที่เราจะมีเวทีระดมความเห็นเฉพาะในหมู่เด็กและเยาวชนด้วย
• เพราะเด็กและเยาวชน มีวิธีการรับและแปลความหมายสื่อ ไม่เหมือนกันกับผู้ใหญ่ มีรสนิยมและพฤติกรรมทางสังคมต่างจากพวกเรามาก จะจัดให้คละกันกับรุ่นเฮฟวี่เวต จากประสบการณ์ ผมว่ายาก
• นี่พูดแทนเด็กในฐานะคนทำกิจกรรมในวงการเด็กครับ แต่ถ้าเด็กพูดเองอาจจะดีกว่าผม
• ฝากช่วยคิดต่อด้วยนะครับ

สวัสดีน้องยอดดอย

• เจ๋งเป้งเลย...พี่เห็นด้วยน่าที่จะมีกลุ่มเยาวชนได้แสดงความคิดเห็นด้วย  ตั้งประเด็นมาแล้วให้น้องเล็กแสดงความคิดเห็นกันก็จะเปิดความใจกว้างออกไปอีก
• เด็กคืออนาคต กิจกรรมกับเด็กมีความสำคัญมาก ในหลายเรื่องพี่ว่าทำกิจกรรมกับเด็กสำคัญกว่าผู้ใหญ่ด้วยซ้ำไป เพราะเด็กกบริสุทธ์กว่า ไม่มีผลประโยชน์ และจริงใจ สร้างอนาคตของชาติต้องสรางที่เด็ก
• งานของพี่ก็ตรงนี้เป็นจุดอ่อนมากๆที่ทำกิจกรรมกับเด็กน้อยไป มีแต่น้อยไป โดยเฉพาะเรื่องการอนุรักษ์ทรัพยากรธรรมชาติ ต้องสร้างตั้งแต่เด็ก
• การเปิดเวทีนี้สำหรับเด็กยิ่งดี สร้างความกล้าแสดงออกในทางสร้างสรรค์ สร้างเวทีการเรียนรู้ที่ไม่มีจุดจบ สร้างวงสังคมที่กว้างขวางออกไป อาจจะเกิดเครือข่ายใหญ่ในอนาคตที่เป็นเครือข่ายเยาวชนที่ทำงานเพื่อสังคม มันสวยงามจริงๆ
• พี่สนับสนุนงานของน้องยอดดอยครับ

• เห็นด้วยกับความคิดเห็นของพี่บางทรายค่ะ
• โดยเฉพาะเรื่องระดมความคิดโดยมีประเด็น..
• ตอนนี้เท่าที่ตามอ่านมาดูเหมือนมีประเด็นเดียวคือเรื่องเงิน..ทำอย่างไรให้ได้เงิน...และจะหาเงินกันโดยวิธีไหน....
• คิดว่า.พลังเงียบมีมาก...และหลายๆคนคงอยากช่วยให้ความเห็น....ถ้าจัดเวทีเฉพาะกลุ่มที่ได้รับเมล์แล้วนำมาเสนอ ก็เป็นวิธีที่ดีวิธีหนึ่งค่ะ
• แต่ถ้าทำควบคู่กันไปโดยเปิดอภิปรายผ่านบันทึกคล้ายๆของพี่อย่างนี้ด้วยก็ยังได้ค่ะ..พลังเงียบจะได้ไม่ถูกตัดออกจากวงจรไปด้วย

สวัสดีครับน้อง   จันทรรัตน์

• พี่ก็ไม่มีความรู้เน๊าะ แต่ก็อยากมีส่วนร่วมเหมือนกัน  พี่ก็เลยคิดแบบคนไม่รู้ว่า  ประเด็นชัดๆที่ต้องการระดมมีกี่ประเด็น อะไรบ้าง  ยกตัวอย่างประเด็น ครับ
• ตัวระบบที่มีอยู่แล้วจะทำไงต่อ:  ท่านที่รับผิดชอบอยู่ รับผิดชอบต่อไป หรือ ใครมารับผิดชอบต่อไป ?
• ค่าใช้จ่ายตรงนี้มาจากไหน: ผู้รับผิดชอบหาแหล่งสนับสนุน หรือเก็บค่าสมาชิกจากสมาชิกทั้งหมาย หรือรับบริจาค หรือขอรัฐบาลช่วยสนับสนุน อิ.อิ.
• ค่าใช้จ่ายตรงนี้เท่าไหร่: แบละ แบละ แบละ
• ทั้งหมดทั้งมวลไม่ต้องคิด เพราะมีผู้รับผิดชอบหมดแล้ว คิดแต่ว่า สังคม cyber จะดูแลกันอย่างไร : ก็ต้องมีคนรับผิดชอบแบบมีส่วนร่วม คิดเล่นๆ เอาภูมิภาคมาเป็นผู้ประสานงาน เอาผู้แทนกลุ่มก๊วนมาเป็นผู้แทน หรือเอาผู้แทนจากสถาบันการศึกษามาเป็นผู้แทน หรือเอาผู้แทนมาจาก กลุ่มอาชีพ กลุ่มอายุ ฯลฯ มาช่วยกันคิด กันทำ ใช้วิธีการดูแลแบบมีส่วนร่วมของสังคมนี้ เป็นผู้ดูแลหมู่บ้านว่างั้นเถอะ
• เป็นต้น... ครับน้องจันทรัตน์

ตามมาอ่านครับ ตอนนี้ยังงง ๆ อยู่ที่พิษณุโลกครับ

อาจารย์  5. ภูคา

• เห็นใจมากๆต่อท่านอาจารย์ทั้งสองท่านและทีมงานที่ดูแลระบบอยู่
• ขอบคุณคูร conductor ที่เข้ามาช่วยได้มากจริงๆ ตามความรู้สึกของผม
• เหลือประเด็นที่ท่านอาจารย์นานแพทย์วิจารณ์ท่านทิ้งประเด็นไว้ว่าให้เป็นของทุกคน
• เอ..ทุกคนแบบไหน นั่นเป็นสิ่งที่เรากำลังคลำหาทางอยู่ อ่ะครับ  ค่อยๆไปด้วยกัน เดี๋ยวก็มีแสงสว่างหรอกครับ 

คุณบางทรายค่ะ

รบกวนใส่คำสำคัญ GotoKnow Meeting ในบันทึกนี้ด้วยนะค่ะ

...เมื่อวานก็พูดถึงการสวนสนาม ที่พูดกับทหารว่าต้องสามัคคี คำว่าสามัคคีนี่ รู้สึกว่าเป็นคำที่ค่อนข้างจะน่าเบื่อ เพราะว่าพูดทุกครั้ง วันนี้ก็ต้องมาพูดเรื่องสามัคคี สามัคคีคือ การช่วยกันร่วมมือกันแล้วก็ไม่ทะเลาะกันมากเกินไป ไอ้ทะเลาะกันนี้คนก็บอกว่า แต่ละคนมีสิทธิ์ทะเลาะ แต่ละคนมีสิทธิ์มีความคิดของตัว แล้วก็ต้องทะเลาะกันถึงจะสร้างสรรค์จริง เพราะว่าในหมู่คณะก็ตาม ในองค์การองค์กรหรือสมาคมประกอบด้วยคนต่างๆ ในสังคมประกอบด้วยคนต่างๆ ในประเทศชาติก็ประกอบด้วยคนต่างๆ ถ้าทุกคนพูดเหมือนกัน สัมมนาไม่ต้องสัมมนากัน ไม่ต้องประชุมกัน ไม่ต้องชี้แจงทุกคนคิดเหมือนกันทำเหมือนกัน น่าเบื่อ อันนี้ซิน่าเบื่อ ทุกคนเหมือนกันไม่มีอ้วนไม่มีผอมเหมือนกันหมด มันจะน่าดูไหม ก็เขามีสิทธิ์ของเขา และเขาก็มีความสุขของเขาได้

ฉะนั้นสามัคคีหรือการปรองดองกันนั้น ไม่ได้หมายความว่า คนที่บอกอย่างหนึ่งแล้ว อีกคนหนึ่งก็พูดเหมือนกันหมด ลงท้ายชีวิตก็ไม่มีความหมาย ต้องมีต่างกัน แต่ว่าต้องทำงานให้สอดคล้องกัน แม้จะขัดกันก็ต้องสอดคล้องกัน ไม่อย่างนั้นพัง เรามานึกถึงทางวิศวกรรมอย่างรถยนต์คันหนึ่ง ทุกส่วนของรถยนต์ต้องทำงานสอดคล้องกัน ถ้าไม่สอดคล้องกัน รถพัง และไม่ได้ผลของการใช้รถยนต์ ถ้าล้อหน้า หมุนเดินหน้าล้อหลังหมุนถอยหลัง มันไปไม่ได้ ต้องให้หมุนสอดคล้องกัน อย่างพวงมาลัยต้องหมุนสอดคล้องกับล้อถึงจะเหมาะสม ทุกส่วนก็มีหน้าที่ของกันและกัน เครื่องยนต์ก็หมุนความเร็วเท่านั้น ล้อก็หมุนความเร็วเท่านั้น ถ้าเครื่องยนต์กับล้อหมุนความเร็วเท่ากัน ก็จะทำให้รถไม่มีกำลัง อย่างเวลาไปก่อนต้องใส่เกียร์หนึ่ง ก็ต้องทดขึ้น เครื่องก็ต้องหมุนเร็วกว่าล้อ ไม่อย่างนั้นไม่มีแรง ก็มีความแตกต่างกันในหน้าที่ มีความแตกต่างกันในทิศทาง

คนก็เหมือนกัน ถ้าหากว่าคนหนึ่งมีหน้าที่ที่จะต้องทำอย่างไร ไม่ได้หมายความว่าทุกคนมีหน้าที่เหมือนกัน แต่ก็ต้องสอดคล้องกันเพื่อให้งานส่วนรวมนั้นดำเนินไป ถ้าอยู่ในหมู่คณะเดียวกัน ก็จะต้องสอดคล้องกันให้งานนั้นมีประสิทธิภาพสูงสุด เท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ถ้าหากว่า มาทะเลาะกันมาเถียงกันโดยหลักหรือพื้นความคิด แตกต่างกัน ก็คุยกันไม่ได้ พูดกันไม่ได้ อย่ามาพูดกันดีกว่าเพราะว่าถ้าทัศนะของ คนอย่างหนึ่ง และทัศนะของอีกคนอีกอย่างหนึ่ง โดยที่ไม่พยายามปรองดอง โดยที่ไม่พยายามปรองดอง ไม่พยายามหาทางออกที่เหมาะสม มาพูดยิ่งพูดยิ่งยุ่ง ยิ่งทำให้คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ดูแล้วเสียขวัญ มันเข้ากันไม่ได้ มันคนละเรื่อง อย่างที่เขาพูดว่าพูดคนละเรื่องเดียวกัน ไอ้คำพูดคนละเรื่องเดียวกันนี้เหมือน มันจะเป็นเรื่องเดียวกัน แต่มันพูดคนละเรื่อง มันไม่มีทางออกไม่มีผล พูดอย่างนี้ก็คงพอเข้าใจว่าหมายถึงอะไร ไม่ใช่หมายถึงเรื่องอะไร แต่หมายถึง เหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นมาได้อย่างไร ท่านถึงหัวเราะ หัวร่อหมายถึงท่านเองก็รู้ ว่าการเถียงกันอย่างข้างๆคูๆ อันนี้ไม่ดี เดี๋ยวนี้ข้างคูทำคูแล้วก็ต้องระบายน้ำออก เพราะถ้าขุดคูกลางถนนมันก็ไปไม่ได้ ไม่ถูก ฉะนั้นอันนี้ก็คงพอเข้าใจไม่ต้องพูด ให้ยืดยาวเกินไป แต่ว่า ความสามัคคีหรือความปรองดองนั้นก็ให้เหตุว่าอันไหน ควรจะพูด อันไหนไม่ควรจะพูด พูดไปแล้วให้ยอมรับว่าพูดอย่างนั้น ไม่ถูกก็บอกว่า ไม่ถูก ไม่ต้องมาหัวชนฝาว่าถูกๆๆ ลงท้ายตัวเองก็รู้ว่าไม่ถูก อันนี้เป็นเรื่อง ที่จะต้องเอ่ยขึ้นมา เพราะว่าถ้าอย่างนี้นานๆไป สังคมเราพัง ประเทศก็พัง คนที่รักชาติก็ไม่อยากให้ประเทศพัง คนที่ไม่รักชาติเขาก็ไม่ทุกข์ แต่ลงท้ายก็ทุกข์เอง เพราะไม่มีชาติอยู่ ไปที่เมืองอื่นเขาเหยียดหยามเรา...

กระแสพระราชดำรัสของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว
๔ ธันวาคม ๒๕๓๖

ผมมาขอบคุณสำหรับความรู้สึกดีๆ ครับ 

แต่โลกนี้คงน่าเบื่อมาก หากทุกคนเป็นเหมือนผม คิดเหมือนผม ทำเหมือนผม บางทีผมยังเบื่อตัวเองเลยนะครับ ผมคิดว่า GotoKnow น่าสนใจที่สุด มีพลังมากที่สุด ก็ที่ความหลากหลายของสมาชิกนี่แหละครับ

ครั้งนี้เป็นบทพิสูจน์ว่าเราเป็นผู้ใหญ่พอหรือไม่ ดูแลตัวเองได้ด้วยความคิดที่ถูกต้อง การกระทำที่ถูกต้อง และใช้ความแตกต่างในทางที่ถูกต้องหรือไม่ 

ยังมีเรื่องอื่นๆ เกี่ยวกับ GotoKnow ที่ต้องการความคิดเห็นจากสมาชิกอีกมากครับ