ผมเขียนบันทึกนี้ล่าช้ากว่ากว่าคนอื่นๆ หลังจากกลับจากการไปร่วมงาน “หลอมรวมพลังสรรค์สร้างเครือข่ายสุขภาวะชุมชน คนเมืองลุง” ซึ่งจัดที่โรงเรียนท่ามิหรำ จังหวัดพัทลุง ผมไปงานนี้คิดว่าต้องได้อะไรดีๆมาปรับใช้ในการทำงานของตัวเองบ้างครับ...
ไม่นึกไม่ฝันครับ...ว่าจะได้เรียนรู้จากผู้ให้เรียนตั้งแต่อยู่ในรถตู้ ของ ม.วลัยลักษณ์ ผู้ให้เรียนไม่ใช่ใครหรอกครับก็ น้องบู๊ท คนจากเครือข่ายภาคประชาชนนั่นเอง... เรื่องที่น้องบู๊ท ให้เราได้เรียนกันในรถคือการทำหน้าที่คุณอำนวยในการทำเวทีชาวบ้านที่บ้านท่าสะท้อน อ. ชะอวด ซึ่งมีปัญหาเรื่องของโรงเรียนระดับประถมที่กำลังจะถูกยุบ แต่ผลจากการทำเวทีชาวบ้านไม่ต้องการให้ยุบ และต้องหาครูไปสอนนักเรียน ซึ่งน้องบู๊ท และทีมงานก็รับสมัครที่จะสอนนักเรียนร่วมกับครูอาสาสมัคร (ผู้ที่สมัครใจมาช่วยสอน) เพื่อรอครูที่รัฐบาลส่งมา น้องบู๊ท บอกว่า “ทีมครูอาสาช่วยสอนต้องทำทุกอย่างตั้งแต่ หลักสูตรสถานศึกษา ธรรมนูญสถานศึกษา หลักสูตรท้องถิ่น ซึ่งทุกขั้นตอน ทุกกิจกรรมได้ผ่านกระบวนการเวทีของชาวบ้านทั้งหมด”น้องบู๊ทบอกว่า... “กลางวันจะเป็นการเรียนของเด็กๆ ส่วนภาคค่ำจะเป็นเวทีของผู้ใหญ่ที่มาร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้เพื่อหาวิธีการที่จะพัฒนาโรงเรียนที่พวกเขาได้ก่อตั้งขึ้นมาเอง และวิธีการที่จะพัฒนาชุมชนของตนเองเพื่ออนาคตของลูกหลาน” น้องบู๊ทบอกว่ามาที่นี่เพราะงานมันสนุกถึงแม้ว่าจะเหนื่อยแต่ก็สบายใจ ผมถามว่าตอนนี้ทำงานในโรงเรียนตำแหน่งอะไร น้องบู๊ทบอกว่า “ชาวบ้านเรียกผมว่า ผอ. ตอนแรกไม่ค่อยชินรู้สึกเขินๆ แต่ชาวบ้านเรียกทุกวันจนตอนนี้เริ่มชินแล้วครับ”
เราทุกคนที่นั่งไปในรถ ต่างก็ยิงคำถามน้องบู๊ท ถึงวิธีการทำงาน ซึ่งน้องบู๊ทก็อธิบายพวกเราได้แจ่มแจ้ง และนับว่าเป็นประโยชน์กับพวกเรามากๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของวิธีการที่น้องบู๊ท และทีมงานใช้ในกระบวนการเวที วิธีการที่ชักชวนชาวบ้านมาร่วมแสดงความคิดเห็นฟังแล้วทึ่งจริง...
ผมย้อนนึกถึงโรงเรียนคุณอำนวยที่เพิ่งเปิดผ่านมาหมาดๆ กระซิบบอกครูนงว่า น่าจะมีสักครั้งเราน่าจะเอาประเด็นของน้องบู๊ท และทีมงาน มาร่วมเรียนรู้กันในโรงเรียนคุณอำนวยในฐานะผู้ให้เรียน... อย่างไรน้องบู๊ทและทีมงานก็เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน....
ไม่มีความเห็น