ครูอ้อยได้รับรางวัลสะคะนึง พรรคพวกรีบแสดงความยินดีพร้อมเพรียง
ตามประกาศ มาแล้วจ้า……รางวัลสุดคนึงประจำเดือนตุลาคม 2549
แน่นอนว่า นี่คือ รางวัลที่หลายคนยอมรับ
มีกรรมการตัดสินตามเกณฑ์มาตรฐานที่ตั้งไว้
ผู้คนชาวgotoknowยอมรับ เคารพเกณฑ์ เห็นด้วยกับผลการตัดสินทุกครั้ง
ผลรางวัล มีการตัดสินเดือนละ 1 คน เป็นการคัดสรรค์กลั่นกรองออกมาอย่างมีคุณค่า
และนี่คือ หนึ่งในรางวัลแห่งน้ำใจที่สำคัญ เป็นน้ำใจขับเคลื่อน สกัดความรู้ออกมาในบล็อก
ในอีกมุมหนึ่งที่นายบอนพบ เห็นข้อความจากคุณกิตติพงษ์ เสริมราษฎร์์บอกว่า เห็นมีการนำบล็อกธรรมะเข้าแพลนเนต ส่งจึงข้อความขอบคุณ
เกิดความรู้สึกว่า
ความพยายามถ่ายทอดเรื่องราว บันทึกของคุณกิตติพงษ์ได้รับความสนใจ จากคนๆ หนึ่ง ที่เห็นคุณค่าจากเนื้อหาในบล็อก จนนำเข้าแพลนเนต
ถ้าไม่เห็นคุณค่าเลย คงไม่เสียเวลาคลิกเข้าแพลนเนตแน่นอน
น้ำใจเล็กๆน้อยๆ เพียงเท่านี้ จากคนเล็กๆ กลับยิ่งใหญ่สำหรับคุณกิตติพงษ์
ความรู้สึกที่แตกต่าง
1) รางวัลสุดคะนึง ตามเกณฑ์เห็นด้วย ในการให้กำลังใจคนที่พยายามถ่ายทอดความรู้ต่อเนื่องตามเกณฑ์
2) แต่เราจะให้รางวัลเฉพาะคนที่มีความพร้อมในการเขียนตามเกณฑ์เท่านั้นหรือ
3) รางวัลอื่นๆยังมีหลายสาขา
4) รางวัลแห่งน้ำใจ สามารถแบ่งปันได้ไม่จำกัด
5) เพราะน้ำใจไม่มีวันหมด ไม่มีขอบเขตในการแบ่งปัน
6) ยังมีผู้เขียนบล็อกอีกมากมาย ที่มีความตั้งใจและต้องการได้รับการเหลียวแล สนใจจากคนในสังคม g2k เช่นกัน
7) ไม่มีใครต้องการความเฉยเมย
8) ไม่มีใครต้องการไร้คนเหลียวแล
9) ไม่มีใครต้องการความเงียบเหงา การไม่ได้รับการตอบสนอง
10) รางวัลแห่งน้ำใจ จะเล็กหรือใหญ่ คุณค่าอยู่ที่น้ำใจที่หยิบยื่นให้กัน
ตัวอย่างที่น่าชื่นชม (ข้อเปรียบเทียบ)
- พี่ขจิตและคุณนิว กับการมอบข้อคิดเห็น ฝากรอยน้ำใจให้ blogger มือใหม่
- การเพิ่มบล็อกของมือใหม่ที่เนื้อหาเข้าตาของพี่ขจิตเข้าใน planet ของพี่ขจิต
- ผลคือ บันทึกปรากฏอย่างต่อเนื่องจากมือใหม่ พัฒนาดีขึ้นเรื่อยๆ
- เป็นน้ำใจที่สัมผัสได้ และนายบอนก็เคยได้รับ ทำให้บล็อกหน้าใหม่ มีกำลังใจเขียนต่อไป
- เช่น นายบอน เขียนมาได้อย่างต่อเนื่อง จนถึงทุกวันนี้ ส่วนหนึ่งเพราะเคยได้รับน้ำใจเล็กๆน้อยในวันวาน
- แม้วันนี้ พี่ขจิตจะไม่ได้ทำหน้าที่มอบน้ำใจเหมือนช่วงแรกๆที่นายบอนเขียนบันทึก แต่น้ำใจเล็กๆยังคงจดจำได้อย่างไม่รู้ลืม
ความเอื้อเฟื้อ
- เห็นพี่ขจิตทำแบบนั้น นายบอนก็ทำในแบบของตัวเอง โดยส่งเสริมเพื่อนๆที่กาฬสินธุ์ให้เกิดพฤติกรรมให้เข้ามาติดตามอ่านบล็อกใน gotoknow
- อ่านแล้ว หยิบมาแลกเปลี่ยน คุยนอกรอบ (นอกจอคอมพิวเตอร์) หยิบความเห็นจากเพื่อนๆมาถ่ายทอดในบล็อกของนายบอน
- การยอมรับความคิดเห็น = ให้เกียรติอย่างสูง
- ความพยายามเรียบเรียงประเด็นออกเผยแพร่
- การได้เห็นแนวคิดของตนเผยแพร่ใน g2k
- ได้รับรู้ว่า มีคนที่คิด มีบันทึกแนวนั้นอยู่บ้าง เมื่อเข้ามาอ่าน อ่านไปเรื่อยๆ จนค้นพบเรื่องที่น่าสนใจ คนเขียนที่เขียนเรื่องที่อยากอ่าน
-เมื่อค้นพบแล้ว ทำให้คนอ่านที่ กาฬสินธ์ .เข้ามาติดตาม gotoknow อย่างต่อเนื่อง
การช่วยส่งเสริมเปิดตัวคนมือใหม่ให้รู้จัก
- คุณ น.เมืองสรวง เพื่อนของนายบอนที่เข้ามาครั้งแรกๆ จะอาการสงวนท่าทีในการแสดงความคิดเห็นใน g2k
- นายบอนจึงรวมข้อมูลของเขา มาเขียน มาเล่า บันทึก และมาจัดทำ นำเสนอใหม่ พยายามหยิบประเด็นมาพูดถึงบ่อยๆ
- ทำให้ น.เมืองสรวง มีตัวตนในสังคม g2k ผู้คนเริ่มรู้จัก ผลงาน E-book ทั้งเล่ม มีคนคลิกอ่านเพิ่มขึ้น
- แม้บันทึกของ น.เมืองสรวง ที่ออกมามีจำนวนน้อย บางช่วงเว้นไปหลายวัน แต่ความรู้และประเด็นที่ซ่อนอยู่ ที่วัดได้ คือ ความรู้สึกดี ที่มีคนยอมรับ เห็นคุณค่า รู้จัก
<ul>
</ul>
มุมสะท้อนเรื่องของคนที่มีโอกาสและด้อยโอกาส
- สังคมไทยยังมีความแตกต่างของการได้รับโอกาส
- คนที่มีโอกาสมาก มีเวลา ทรัพยากรมาก ได้แสดงศักยภาพมาก ผลงานมาก
- คนที่ขาดแคลน ด้อยโอกาส เวลา ทรัพยากร ต้องใช้ความพยายามมากกว่า แต่ผลงานที่ได้ ได้เท่ากับความขาดแคลน
- คนมีโอกาสมาก ยิ่งได้รับการส่งเสริม ให้กำลังใจ ชนแก้ว ยินดีปรีดา ป่าวประกาศ โห่ร้องเฮฮา ส่งเสริมความรู้สึกให้เกิดความคาดหวังสูงขึ้น
- เห็นผู้คนที่คุ้นเคย มาร่วมยินดี เหมือนกับการตรวจสอบ ความคาดหวังว่า จะมาร่วมแสดงความยินดีครบถ้วนทุกคนหรือไม่
<h3>- แต่คนที่ได้รับโอกาส ความสนใจน้อย กลับเกิดความรู้สึกที่ยิ่งใหญ่ เพืยงแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง นำบล็อกแห่งความตั้งใจ เพิ่มเข้าในแพลนเนตเท่านั้น</h3>- ความรู้สึกที่แตกต่าง สะท้อนถึงความแตกต่างในสังคมไทยได้ชัดเจน
ผลสะท้อน
- ความสำเร็จที่สูงขึ้น การยอมรับ การให้ความสำคัญ ทำให้เกิดความคาดหวังสูง
- เห็นคนคุ้นเคยร่วมแสดงความยินดี ย่อมยินดีที่เห็นบุคคลคุ้นเคย ปรากฏร่องรอยข้อคิดเห็นและอาจตั้งคำถามในใจ ทำไมคนคุ้นเคยที่ไม่โผล่มา หายไปไหน
- ไม่สนใจร่วมโห่ร้องยินดี ให้เกียรติ ให้ความสำคัญ แคร์กันบ้างหรือ
- เป็นความรู้สึกที่แตกต่างกับมือใหม่อีกคนหนึ่ง กับน้ำใจเล็กๆน้อยๆที่ไม่คาดคิดมาก่อน
- แค่น้ำใจการเพิ่มบล็อกเข้า แพลนเนต เกิดความรู้สึกที่ยินดีปรีดา จนต้องเขียนมาขอบคุณ
- ปกตินายบอนนำบล็อกคนอื่นเข้าแพลนเนตตัวเอง ไม่มีใครเขียนมาขอบคุณ
<h3>- ไม่เคยมีใครเคยสังเกตด้วยซ้ำว่า ใครรับบล็อกของคุณเข้า แพลนเนตบ้าง</h3>- แม้แต่นายบอนก็เช่นกัน ยังไม่เคยสังเกตเท่ากับเขา ไม่เกิดความรู้สึกยินดีเช่นเดียวกับความรู้สึกของเขา
ข้อคิดจากการแสดงออก 2 มุม
- การแสดงออกที่แตกต่าง ความรู้สึก 2 มุม
- ที่หนึ่ง รางวัลสุดคะนึง มีผู้แสดงความเห็น ยินดีหลากหลาย ข้อความเล็กๆของนายบอน ก็แค่เสียงนกเสียงกาในที่นั้น
- ความสำคัญ น้ำหนัก เพียง 1 ใน 10 หรือ 1 ในร้อยเมื่อไปเฉลี่ยกับอีกหลายๆข้อความ
- แถมยังมาเห็นข้อความในช่วงที่มีความเห็นที่ 50
- ซึ่งมีคนเขียนต่อท้ายอีกว่า คงไม่สายเกินไปสำหรับการแสดงความยินดี
- นั่นแสดงว่า นายบอนเข้ามาเห็นล่าช้ากว่าอีก
- ทั้งๆที่นายบอนพึ่งจะเปิดเวบเข้ามาเห็น
- การมาช้าก็อาจจะฉกคิดได้ว่า ไม่เห็นคุณค่า ไม่ให้ความสำคัญ
- หรืออาจจะยินดีที่เห็นความเห็น มาช้าดีกว่าไม่มา
- ความรู้สึกที่แตกต่าง นายบอนจึงเลือกที่จะแสดงความยินดี และมอบรางวัลน้ำใจเล็กๆ ให้บล็อกธรรมะ
<h3>- ยังไงครูอ้อยก็มีพลังที่จะเขียนบันทึกได้เรื่อยๆ</h3>- แต่บล็อกธรรมะ (ธรรมและคำสอนจากหลวงปู่พุทธะอิสระ) เรื่องที่มีน้อยในสังคม เนื้อหาที่จะส่งเสริมคุณธรรมในใจ ก็มีคุณค่าเช่นกัน
- อยากให้ปรากฏสู่สายตาของหลายคนอย่างต่อเนื่องบ้าง
- มีคนอ่าน และเก็บไปคิด ไปสร้างสรรค์สังคมที่ดีบ้าง
- จึงเลือกที่จะเขียนบันทึกเป็นน้ำใจเล็กๆน้อยๆแก่บล็อกธรรมะก่อน
<h2>ถ้านายบอนเป็นคนใน สคส และกรรมการตัดสินรางวัล..</h2>
- เมื่อรู้จักหลายคน หลายกลุ่มใน gotoknow
- จะมอบหมาย แต่งตั้ง คณะกรรมการ มอบรางวัล แบ่งประเภทย่อยๆ
- แบ่งตามเนื้อหา เช่น
1) วัฒนธรรม
2) สังคม
3) การศึกษา
4) เทคโนโลยี
5) การเกษตร
6) สาธารณสุข
7) งานอดิเรก
ฯลฯ
- แบ่งตามสาขา อาชีพ
1) นักศึกษา
2) ครูอาจารย์ นักวิจัย
3) แพทย์ พยาบาล
4) โปรแกรมเมอร์
5) พัฒนาชุมชน
ฯลฯ
- หรือแบ่งตามภูมิภาค
1) ขวัญใจชาวภาคเหนือ
2) ขวัญใจชาวภาคอีสาน
3) ขวัญใจชาวภาคกลาง
4) ขวัญใจชาวภาคใต้
- แบ่งทีม ประกาศ และตัดสินรางวัลกลุ่มย่อย
- ส่วน สคส ตัดสินรางวัลสุดคะนึง เป็นรางวัลหลัก
- ใน 1 เดือน จะมีคนที่ได้รับกำลังใจ น้ำใจมากมาย
- ได้ทำงานร่วมกัน มอบรางวัลครอบคลุมมากขึ้น
- ที gotoknow ยังมีการพัฒนาเป็น version 2 มีเครื่องมือใหม่ๆ ในการตกแต่งบล็อิกมากมาย
แล้วการตัดสินมอบรางวัลของ สคส. ไม่มีแนวคิดใหม่ๆในการพัฒนาบ้างหรือ
ความในใจลึกๆ
- เมื่อเห็นครูอ้อยได้รับรางวัล
- นายบอนจึงสอดส่องดูว่า บันทึกที่เขียนหลังออกมาได้รับรางวัลจะมีเรื่องไหนบ้าง
- จะร่วมยินดีในที่นั้น หลังจากที่รับความยินดีจากหลากหลายท่าน จนเต็มอิ่ม ยิ้มแก้มปริแล้ว
<h3>- อยากจะต่อว่า ว่ามาช้า.. หรือไร้น้ำใจ ไม่แสดงความยินดีบ้างหรือ</h3>
................ก็เชิญ!!!!
ทิ้งท้าย
- หลายบันทึกของนายบอน ไม่แน่ใจว่าครูอ้อยจะเข้ามาอ่านไหม
- ต้องไปทำลิงค์ในความเห็นไว้
- เพราะท่านอ่านหลายแห่ง อาจตกหล่นได้
- แต่บันทึกนี้ แล้วแต่เวลาที่มีและโอกาสที่จะท่องเวบมาเห็นเองละกัน
- สำหรับผลของรางวัลสุดคะนึงครั้งนี้ นายบอนยินดี และเห็นด้วย
<h3>- ในมุมมองของตัวเอง ชื่นชมครูอ้อยในความใจกว้าง เปิดใจยอมรับความเห็นที่แตกต่าง</h3>- หลายความเห็นของนายบอนที่แสดงความเห็นตรงไปตรงมา
- ยียวนบ้าง เขียนเนื้อหาในลักษณะกวักมือเรียกข้อความ ยี้ๆๆๆ จากครูอ้อยบ้าง
- แต่ครูอ้อยยังรับกับความคิดเห็นที่เขียนออกมาที่แตกต่างจากชาวบ้านชาวช่องใน g2k
- รูปแบบที่หลายคนคงไม่คิดลอกเลียนแบบ
<h3>- แต่ครูอ้อยเปิดใจ และยอมรับว่า ได้นำคำแนะนำบางอย่างมาปรับปรุงจุดด้อยของตัวเอง</h3>- นี่คือ สิ่งที่นายบอนยอมรับว่า ครูอ้อยเหมาะสมกับรางวัลสุดคะนึง
- ยอมรับจากมุมมองของนายบอนเอง จากเกณฑ์ของนายบอนเอง
<h3>- เหมือนเห็นผลงาน ฝีไม้ลายมือ เห็นแล้วต้องร้อง โอ้โห นายแน่จริง</h3><h3>- ปรบมือดังๆกราวใหญ่ๆ</h3>- มีช่อดอกไม้ก็จะเดินไปยื่นให้ และต้องเป็นช่อดอกไม้ที่จัดทำให้เป็นพิเศษจริงๆ ไม่เหมือนใคร
- เป็นช่อดอกไม้ที่ใครก็จัดให้ไม่ได้ ทำให้เป็นพิเศษจริงๆ
ดังนั้น
<h1>
</h1><h1> ขอแสดงความยินดีจากใจจริงนะครับ ที่ครูอ้อยได้รับรางวัลสุดคะนึงในครั้งนี้</h1>
ไชโย.................
คุณบอน......
ขอบคุณนะคุณจอ๊อด
ดูความคิดเห็นตั้งแต่บันทึกที่ประกาศผลรางวัล
มาแล้วจ้า......รางวัลสุดคนึงประจำเดือนตุลาคม 2549
จนมาถึงบันทึกเผยความรู้สึกหลังรับรางวัล
ความรู้สึกของครูอ้อยเมื่อได้รับรางวัลสุดคะนึง....ตุลาคม
(ยังกับนางงามแน่ะ)
แทบไม่ต้องบรรยายเพิ่มเติมอีกเลย เพราะคนอื่นเขียนไปหมดแล้ว 5555
สวัสดีค่ะคุณบอน
- อย่าให้เลือกเลยครับ
- ถ้าเลือกก็จะเลือกลูกสาวครูอ้อย.. หมายถึงรูปน่ะครับ
- เอารูปมาโชว์ แล้วเขียนบันทึก ให้ท่านอื่นๆโหวตดิครับ จะได้ถูกใจชาวบ้าน ชาว g2k
- นายบอนจะคอยวิพากษ์อยากเดียวนา....
เรียนพี่ขจิตครับ
ต้องเข้าใจว่า นายบอนเป็นคนที่ชอบเก็บสถิติครับ อย่างตัวนับสถิติก็ติดไว้หลายตัว ว่างๆ ก็จะนั่งเปิดดู ก้พอจะเห็นร่องรอยว่า มีใครเข้ามาคลิกดูที่หน้าไหนบ้าง ถึงไม่ได้เขียนความเห็น แต่การที่เห็นร่องรอยเข้ามาคลิกดูนั่นแหละครับ ที่ทำให้เขียนไปเรื่อยๆ
ทำให้หลายคนงง ในบางช่วง ไม่เห็นจะมีใครมาเขียนข้อคิดเห็นเลย ไม่ท้อแท้หรือ ไม่เหงาหรือ
แต่ก็มีร่องรอยจากตัวนับสถิติที่เก็บไว้ครับว่า มีใครคลิกเข้ามาดูบ้าง หน้าไหน เวลาไหน
อย่างน้อยก็ยังดีใจที่ยังอยู่ในสายตาพี่ๆอยู่ครับ
เรียนพี่เมตตาครับ
ทำไมถึงคิดอะไรได้ต่อเนื่อง อันนี้ยกเครดิตให้ gotoknow เลยครับ คิดได้จากการอ่านนี่แหละครับ
ที่บ้านกินข้าวเหนียว ส้มตำ 55555
ที่นำรูปของพี่เมตตามาใส่ไว้ เพราะภาพให้ความรู้สึกของคนที่ทำงานในส่วนนี้ได้ดีครับ ท่านอื่นจะจับภาพเฉพาะใบหน้าสวยๆ แต่ีรูปของพี่เมตตา ได้อารมณ์ครบถ้วน เลยหยิบมาใส่ประกบ 3 สาวซะเลยครับ
ปกติจะตามอ่านบันทึกของคุณ บอน-กาฬสินธุ์ แต่ไม่ค่อยได้ออกความเห็นค่ะ มีหลายประเด็นที่อยากให้ความคิดเห็นต่อสิ่งที่คุณ เขียนรวมทั้งบันทึกที่คุณบอนเคยเขียนมาก่อนค่ะ
ต้องขอประทานโทษ "คำว่า" สัญลักษณ์ของชั้นกลาง นะครับ จะขอซื้อก็ได้เพราะคำ ๆ นี้ ไม่มีอยู่ในประเทศไทยครับ ต้องขอโทษอีกครั้งสำหรับ คำว่า ผศ. นำหน้าครับ.......ทุก ๆ คนมีหน้าที่ที่ต้องปฏิบัติ มีหน้าที่ที่ต้องทำนำและนำความสมดุลสู่สังคมอุดมด้วยปัญญา หากว่าว่ามีสังคมชนชั้นต้องไปอยู่ที่อินเดียล่ะครับ.....
เข้าใจว่า คุณ น.เมืองสรวง คงตั้งใจคุยกับดิฉันโดยเฉพาะ
ขอโทษนะคะถ้า "คำ" จะทำให้เกิดความไม่พอใจ
ขอบคุณที่ทำให้ทราบค่ะ..
มีหลายมิติที่อยากแลกเปลี่ยน ต่อ "คำ" แต่ว่า อาจจะยังไม่ใช่เวลานี้และอาจจะไม่เหมาะที่จะบอกบนบันทึกนี้
ส่วนประเด็นที่อ้างถึง ตำแหน่งทางวิชาการนั้น เข้าใจว่า อาจจะเข้าใจผิดบางอย่าง แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่ดิฉันควรไปนึกต่อ เพราะว่าเป็นความคิดที่ไม่อยู่ในใจดิฉันและดิฉันจะเพิกเฉยที่จะคิดต่อประเด็นด้วยค่ะ
ทุกคนมีหน้าที่ และทุกคนก็มีสิทธิ์ที่จะคิดด้วยมิติของตัวเองเช่นกันค่ะ "สังคมอุดมปัญญา" อาจเป็นคำที่เราต่างเข้าใจแตกต่างกันเช่นกันค่ะ
ขอโทษเจ้าของบันทึกด้วยค่ะ ที่เหมือนเข้ามาใช้พื้นที่แต่ก็ดีใจที่ได้ทราบความคิดบนบันทึก...และทำให้ตระหนักรู้บางอย่างที่ยังไม่เคยรู้
หากไม่มี gotoknow และบันทึกนี้ก็อาจจะไม่มีโอกาสรู้ค่ะ
ขอบคุณค่ะ คุณ น.เมืองสรวง เข้าใจว่าคงตั้งใจกล่าวกับดิฉัน แม้ว่าจะไม่ได้ระบุชื่อก็ตาม
ขอสงวนสิทธิ์ที่จะให้ความเห็นต่อสิ่งที่คุณกล่าวและรวมทั้งที่พาดพิงถึงตำแหน่งวิชาการด้วยค่ะ ...
ขอบคุณคุณบอน ที่มักจะเปิดประเด็นอะไรให้พวกเราได้คิดต่อเสมอ
อ่านบันทึกคุณบอนทีไร อยากเป็นนักจิตวิทยาจังค่ะ คิดว่าคุณบอนมีพรสวรรค์ทางความคิด เป็นคนมีลักษณะของความขัดแย้งในตัวเองแล้วสื่อสารออกมาให้รู้สึกได้ ทำให้ได้พิจารณาความคิดตัวเอง ปกติจะเป็นคนมองโลกไม่รอบด้านนัก แต่อ่านบันทึกคุณบอนทีไร ได้เห็น ได้คิดมุมมองที่ยังไม่ได้นึกเสมอ
คุณบอน
เป็นคนช่างคิด นะคะ คิดลึก คิดซับซ้อน และคิดมาก ตอนแรกที่ได้อ่าน ก็รู้สึกแปลกๆ แต่อ่านไปอ่านมาเริ่มชินแล้วค่ะ
ถือเป็นสีสันของ gotoknow ถ้าไม่มีล่ะก็ คิดถึงแย่เลย.........................
คุณบอนคะ ยังไม่เคยนอนไม่หลับเลยค่ะ ลองดูสักหน่อยสิคะ
ตั้งแต่เข้ามาเป็นสมาชิก GotoKnow รู้สึกอยู่อย่างนึงเหมือนกันว่า ยังได้รับความคิดเห็นในแง่เดียว อยากฟังความคิดเห็นชองคุณบอนดูเหมือนกัน เคยเชื่อมั่นตัวเองว่ารับได้ทั้งข้อติและข้อชม แต่ก็ยังไม่เคยได้ทดลองตัวเองจริงๆสักที เพราะดูเหมือนจะมีแต่คนคิดว่าพี่ดีอยู่แล้ว เลยไม่มีใครยอมบอกสิ่งที่ไม่ดีที่อาจจะมองเห็นเลย ลองมองต่างมุมให้พี่ได้มีโอกาสเห็นตัวเองแบบอื่นดูบ้างสิคะ
ไม่ใช่การท้าทาย แต่ต้องการแลกเปลี่ยนเรียนรู้จริงๆค่ะ
อ๊ะ...อย่างนี้แสดงว่ายังไม่รู้จักกันจริง สองยามนี่เวลาปกตินะคะ สำหรับพี่...
จะรออ่านค่ะ...666
เรียนคุณบอน
เข้ามาอ่านบันทึกนี้บ่อยมาก จึงเขียนบันทึกนี้ตอบแทน เรียนเชิญอ่านที่นี่ค่ะ
อ่านมาก็หลายบันทึกมาก...
ทิ้งรอยไว้น้อย...
แต่วันนี้รู้สึกคัน คันในหัวใจ...อย่าง...อยากจะเขียน
...
เห็นด้วยกับข้อสังเกตที่ อ.จันทรรัตน์ว่าไว้...
คนที่ได้รางวัล...สุดคะนึง...พอได้แล้วได้เลย...
และหายไป...ไม่ค่อยบันทึกและไม่ค่อยร่วม share กับคนอื่น...
เหมือนต้องแหงน...คอมองขึ้นไป...ยังงัยยังงั้น เพราะ...แยกออกไปแขวนไว้ต่างหาก...ปะปนกับคนทั่วไปไม่ได้...เพราะ คือ รางวัลสุดคะนึง...
...
แต่พบว่า...ครูอ้อยก็ยังคงเป็นครูอ้อย...แต่ก็คงต้องดูไปสักพัก...เพราะแรกๆ...ท่านปภังกร...ก็ดูคึกคัก...แต่ตอนนี้ก็เริ่มเงียบไปอีกคนเหมือนท่านอื่นๆ...ที่ได้รางวัลสุดคะนึง...เพราะดูท่าจะสุมขุมขึ้น...
หากคราวต่อไปคุณบอนได้...ก็ให้รู้สึกหวาดเสียวจัง..กลัวจะไม่ได้อ่านอะไรที่มันส์ ๆ อย่างนี้... เพราะต้องไปแขวนไว้...ตามระบบที่ GotoKnow กำหนดไว้...เราคนทั่วๆ...ไปต้องคอยแหงนคอขึ้นไปมอง แล้วค่อยเลื่อนสายตาลงมาข้างล่างว่าวันนี้คนทั่วไปเขาคุยกันเรื่องอะไรกัน...
...
ขอบคุณที่มีเรื่อง...สะกิดหัวใจให้แสบๆ คันๆ...เสมอ
^___^
กะปุ๋ม
ตามมาจากบล็อกคุณครูสิริพร ที่ท่านลิงค์เรื่องราวคุณบอนเยอะแยะไปหมด
อ่านแล้วก็ออกไปหาส้มตำกินดีกว่า
ใช่เลยค่ะ...อยากเติมชีวิตให้มีสีสันบ้าง
น่าคิดนะ..แต่ไม่อยากคิด..แค่คิดก้เหนื่อยแล้ว..คุณบอน
เหนื่อยการยังพักได้
แต่...เหนื่อยใจ..ใครก็ช่วยไม่ได้ค่ะ
นี่ล่ะ..คือ..คุณบอน
ซ้ำเติม กระตุกต่อมคิด เพื่อเรียกสติกลับคืนมา
คนที่คอยให้กำลังใจครูอ้อยมีเป็นโขลง เอ๊ย.. มีเพียบแล้วใน gotoknow แต่คนเรียกสติสัมปะชัญญะกลับคืน ยังมีน้อยคนอยู่นาาา...
จะรออ่านนะคะ
อ่านแล้วค่ะ...ขอบคุณ
หายไปไหนน่ะ..สบายดีหรือเปล่าคะ
มาอ่านมาเขียนเหมือนเดิมหรือเปล่าคะ