วันเสาร์ที่ 1 กรกฎาคม 2549 วันลูกเสือแห่งชาติ ผมได้ไปตัดผมอีกครั้งหนึ่ง ห่างจากครั้งก่อน 54 วัน (อ่านเรื่องได้ที่นี่ คลิ๊ก)  ไปตัดผมที่ร้านเดิม แล้วก็ลืมเอากล้องไปอีกเช่นกัน เลยไม่ได้ภาพของร้านตัดผมมาฝาก และก็ไม่สามารถถ่ายภาพตัวเองไปฝากคุณขจิตได้เหมือนกัน แต่อย่างไรก็ตาม ผมก็ยังมีเรื่องมาเล่าอีกเช่นกันครับ

  พอผมไปถึงร้านตัดผมตอน 8.35 น. มีช่าง (ตัดผม) นั่งคุยกัน 2 คน หนึ่งในนั้นคือช่างประจำของผม ผมเดินไปนั่งที่เก้าอี้ตัดผม วิทยุเปิดฟังรายการนายกทักษิณคุยกับประชาชน

  ช่างก็มาใช้ผ้าคลุมตัวให้ผม ผมบอกว่าวันนี้ไม่ค่อยสบาย ช่างก็รับรู้ ช่างถามถึงตานุ (อนุวัตร) ช่างที่สร้างอาคารบรรจุน้ำผึ้งให้ผม ผมบอกว่าแกป่วย เป็นเบาหวานเข้าโรงพยาบาล

   ช่าง (ตัดผม) แกก็บอกว่า แกก็เป็นเบาหวานเหมือนกัน ต้องกินยาลดน้ำตาลในเลือด แต่แกจะเลือกกินตอนก่อนนอน ถ้ากินตอนมาทำงานจะทำให้ไม่มีแรงทำงาน

   แล้วแกก็เล่าเรื่อง อ้อยจืด ซึ่งผมได้ยินเป็นครั้งแรก ดังที่ผมจะจำมาเล่าให้ฟังดังนี้

   อ้อยจืดนี่ ผมต้องไปหาที่บ้ายคุยม่วง เลยอำเภอบางระกำ (พิษณุโลก) ไปหน่อย ไปขอแบ่งเขามา พอได้มาก็นำมาล้างน้ำ ทุบๆ ตากให้แห้ง เวลาจะใช้ก็นำมาใส่น้ำต้ม จะได้น้ำสีดำๆ ใส่น้ำผึ้งผสมลงไปเล็กน้อยจะได้ทานง่าย ต้มได้หลายครั้ง ต้มจนน้ำไม่มีสีจึงทิ้ง

   เมื่อต้มแล้ว พออุ่นๆ ก็กรอกใส่ขวด พอเย็นก็เก็บเข้าตู้เย็น กินแทนน้ำ สรรพคุณเชื่อว่าลดน้ำตาลในเลือดได้

   เรื่องนี้ก็เป็นเรื่องภูมิปัญญาชาวบ้าน ที่ได้มาจากร้านตัดผมครับ หากใครมีประสบการณ์ในเรื่องนี้ ก็เข้ามาลปรร.กันได้นะครับ