ชีวิตในวัยทำงานและประสบการณ์ทั้งหมดของฉันที่ฉันได้รับ ฉันถือว่าเป็น "ครู" ที่ดีที่สุดของฉัน ๆ ได้เรียนรู้จากสิ่งเหล่านั้น เรียกว่า "เป็นประสบการณ์ตรงที่ฉันได้รับ เป็นครูที่ดีสำหรับฉัน ฉันจะขอจำไปจนสิ้นลมหายใจ"...

ปรัชญาของมด

ปรัชญาที่ 1 มดไม่เคยละความพยายาม หากมันมุ่งหน้าไปทางทิศใด แล้วเกิดอุปสรรค ถูกปิดกั้นหนทาง มันจะพยายามหาทางเดินทางอื่น มันจะได้ขึ้นไต่ลงไต่ไปรอบๆมันจะมองหาหนทางอื่นเสมอ

ข้อคิด จงอย่าละความพยายามในการหาหนทางไปสู่สิ่งที่หมายมาด

ปรัชญาที่ 2 มดคิดถึงฤดูหนาวตลอดฤดูร้อน มันไม่เคยรักสบายจนคิดเพียงว่าคิมหันต์ฤดู จะคงอยู่ตลอดเวลา ดังนั้น มันจึงพยายามเก็บสะสมเสบียงไว้สำหรับเหมันต์ ตลอดฤดูคิมหันต์หรรษา

ข้อคิด จงตะหนักถึงความเป็นจริง และเตรียมรับกับเหตุการณ์ในอนาคต

ปรัชญาที่ 3 มดคิดถึงฤดูร้อนตลอดฤดูหนาว ท่ามกลางความหนาวเหน็บแห่งเหมันห์ มันจะเตือนตัวเองว่า “ความลำบากจะอยู่เพียงไม่นาน แล้วเราก็จะพ้นจากสภาวะเช่นนี้” เมื่อวันที่แสงแห่งความอบอุ่นแรกสาดส่อง มันจะออกมาเริงร่า หากอากาศกลับกลายเป็นหนาวอีกครั้ง มันจะเข้าไปในโพรงอีกครั้ง และออกมารับความอบอุ่นในวันอากาศดีโดยทันใด

ข้อคิด จงมองทุกสิ่งในเชิงบวกตลอดเวลา

ปรัชญาที่ 4 ทุ่มเททุกสิ่งเท่าที่สามารถ มดสามารถเก็บเกี่ยวเสบียงตลอดฤดูร้อนเพื่อเตรียมพร้อมฤดูหนาวให้มากเท่าที่มันจะทำได้

ข้อคิด จงพยายามทำทุกสิ่งทุกอย่างเต็มกำลัง

สรุป 1)อย่ายอมแพ้ 2)มองไปข้างหน้า 3)มองโลกในแง่ดี 4)ทำเต็มความสามารถ

| อนุทิน ... ๔๘๒๑ |

"ทางสายกลาง"

พระท่านว่า การบริจาค การทำบุญ การให้ทานใด ๆ ควรให้อย่างที่เราไม่เดือดร้อน ซึ่งไม่ต่างจาก การซื้อ สิ่งของเพื่อยังชีพของตนเอง ควรซื้อโดยที่ไ่ม่เบียดเบียนรายจ่ายส่วนอื่นของตัวเอง

สรุปได้ว่า ไม่ว่าจะเป็นการบริจาค หรือ การซื้อ ทุกอย่างควรเดิน "ทางสายกลาง" ทั้งสิ้น ไม่มีมากไป ไม่มีน้อยไป ทุกอย่างจึงสมดุล เราจึงอยู่ได้อย่างเป็นสุข ไม่มีทุกข์จากความเกินสมดุลเกิดขึ้น

บ้านปลายดง ณ หางดอย, เชียงใหม่ (ยามเที่ยงตรง)
๒๓ สิงหาคม ๒๕๕๖

| อนุทิน ... ๔๘๒๔ |

"วิถี"

ที่มา : http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=72682

ทุกชีวิตมีวิถีเป็นของตัวเอง

ความสุขไม่ได้เกิดจากการที่เราต้องมีเท่ากับคนอื่น หรือ เหนือกว่าคนอื่น
แต่ขึ้นอยู่กับความพอใจในสิ่งที่เรามี

เราอาจจะเห็นว่าเรามีเพียงเท่านี้ แต่ในความเป็นจริงยังมีคนที่ด้อยกว่าเราอีกตั้งมากมาย

ความสุขที่ควรมีจึงเป็นความสุขแท้ ไม่ใช่ ความสุขเทียม
ที่เราอยากมีเพียงเท่านั้น

| อนุทิน ... ๔๘๒๕ |

"ครอบครัวเล็ก ๆ"

ที่มา : http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=73948

"ครอบครัว" ไม่จำเป็นต้องมีสิ่งอำนวยความสะดวกในทันทีที่เริ่มต้น

ความสุขแท้ของครอบครัวไม่ได้เริ่มต้นจากสิ่งเหล่านั้น
แต่หากเกิดจากความสุขของการได้อยู่ร่วมกัน

การมีรอยยิ้ม มีความอบอุ่น การได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขกัน

ความรักที่เราให้ต่อกัน

ทรัพย์สินเงินทองที่ไขว่หาซื้อความสุขได้ประเดี๋ยวประด๋าว
พอหมดความอยากไปแล้ว ก็ต้องวิ่งหาอีก วนเวียนไปไม่รู้จบสิ้น

เราจะวิ่งหาจนเราตายไปเเลยไหมหนอ

| อนุทิน ... ๔๘๒๖ |

"ธรรมดาของโลก"

ที่มา : http://www.pixpros.net/forums/showthread.php?t=73948

เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมดาของโลกที่เราทุกคนหนีไม่พ้น

แล้วเราจะยอมรับได้เมื่อไหร่ว่า เราหนีไม่พ้น

ในขณะที่เราใช้ชีวิตเพื่อตอบสนองกิเลสตัณหาความอยากได้ อยากมี อยากเป็น อยู่ทุกวัน
เราไม่เหนื่อยบ้างหรือกับการวิ่งหาสิ่งเหล่านั้น

การทำความดีในทุก ๆ วันมิใช่เหรอที่ทำให้ชีวิตเรามีคุณค่า

ความดีใช้เงินทองซื้อไม่ได้

สวรรค์อยู่ในอก นรกอยู่ในใจ
เราบอกได้ด้วยตัวของเราเอง

เลือกเองว่าชีิวิตที่เหลือจะสะสมเงินทองให้กองท่วมตัว หรือ สะสมความดีงามกองท่วมใจ

ตามสบาย ;)...

| อนุทิน ... ๔๘๒๗ |

"มาแล้วก็ไป"

เดินไปเซ็นชื่อทำงานที่สำนักงานคณะฯ ต้องให้คิดภาพว่า ห้องพักผมอยู่อาคารข้างประตูทางเข้ามอ สำนักงานคณะฯ อยู่ใต้อาคารอีกอาีคารหนึ่ง ต้องใช้ระยะการเดินข้ามไปสัก ๕๐๐ - ๗๐๐ เมตร ระยะทางการเดิน คือ การทักทายเจ้าหน้าที่สำนักงานต่าง ๆ แม่บ้าน พี่ ๆ ทั้งหลาย ยกมือไหว้กันเป็นปกติ พูดคุยสารทุกข์สุกดิบ

ข่าวมาแรงของคณะฯ คือ รองคณ-บ่-ดีฝ่ายวิชาการลาออกเสียแล้ว ทำงานมาได้แค่ ๕ - ๖ เดือนเท่านั้นเอง ทนแรงเีสียดทานไม่ไหว อีกอย่างระดับความสามารถนั้นไ่ม่ถึงมาตั้งนานแล้ว ในที่สุดก็ไขก๊อกลาออกไป แต่เหมือนจะได้คนแทนแล้ว เป็น ผศ.ดร.ที่มาจากเขตพื้นที่อีกคน แต่ระดับความสามารถคงไ่ม่ถึงเหมือนเดิม เค้าเรียกวังวนของการเมืองภายใน ก็รอดูต่อไปว่า งานวิชาการที่กำลังเละ ๆ จะกระเตื้องขึ้นหรือไม่

แวะขอกล่อง A4 จากเลขาฯ โรงเรียนแห่งความสุขมา ถือมาทานข้าวกลางวันไปด้วย ข้าวน้ำพริกลงเรือ ตบท้ายด้วยเฉาก๊วยฟรีจากสโมสรอาจารย์ที่เรียกเทศกาลว่า "ศุกร์หรรษา" อิ่มท้องเดินกลับมาแทบไม่ไหว

กลับมานั่งหน้าเครื่อง พิจารณาตัวเองต่อไปว่า เรากำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ อะไรที่ยังไ่ม่ได้ทำบ้าง ;)...

       เมื่อใดที่ท้องฟ้ามีพายุ เมฆ ฝน กำลังก่อตัวขึ้นและสิ่งต่าง ๆ เหล่านี้ได้เกิดขึ้นแล้ว หลังจากการเกิดเหตุการณ์เช่นนี้แล้ว สุดท้าย ท้องฟ้าก็แจ่มใส เปรียบเสมือนกับชีวิตของคนเรา เมื่อมีเรื่องร้าย ๆ ผ่านเข้ามาในชีวิต และเมื่อใดสิ่งร้าย ๆ เหล่านี้ผ่านพ้นไป ชีวิตของคนเราก็จะสดใส ดั่งเช่นท้องฟ้าเช่นกัน..."สัจธรรมเสียจริง ๆ" สำหรับชีวิตของคนเรา...

     การที่เราจะได้รับการยอมรับกับใครสักคนหนึ่ง นี่มันต้องอาศัยจากการที่เขาได้สัมผัสกับเราจริง ๆ ได้เรียนรู้ความคิด ตัวตน ประสบการณ์ของเรา เราจึงจะได้รับการยอมรับในสิ่งนั้น ๆ...

ฝนราชการ ตกตอนที่คนกำลังจะกลับบ้าน

แต่วันนี้โชคดี ไม่ต้องรีบกลับบ้าน เพราะต้องตรวจเวร

กว่ารอจนฝนซา ก็ไปตรวจเวรเสร็จ แล้วก็กลับบ้าน

อาการวันนี้ ปวดหัวมึน ๆ สงสัยน่าจะเป็นเพราะความดัน 

รอกลับบ้านก่อน แล้วจะไปวัดความดันดู

วันนี้ไปเยี่ยมพ่อของเพื่อนรุ่นน้องที่โรงพยาบาลมา..น่าสงสารจัง..มีสายยางห้อยระโยงระยางตั้ง 3 สาย เขาบอกว่าเอาออกไปแล้ว 2..ผ่าัตัดมะเร็งในลำใส้ใหญ่..เจอนิ่วในถุงน้ำดี..ปอดอักเสบ ..เบาหวาน..โอ้ยยอะไรเยอะเเยะจริง..น่าสงสารคนแก่..อายุ 75 ปีจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปต่อสู้กับโรคมากมายขนาดนั้น..

เพื่อนรุ่นน้องของฉัน..บอกไม่ได้นอนเลย..ต้องเฝ้าพ่อพ่อดื้อมาก อาละวาดจนนอนในห้องพิเศษไม่ได้..อาการหนัก ร้องโวยวายว่ามีคนมาหาทั้งคืน..อยากกลับบ้าน..คุณหมอต้องเอาผ้ามามัดแขนมัดขาไว้..เพราะไม่เช่นนั้นก็จะถีบพยาบาล ถุยน้ำลายใส่เขาก็มี..แล้วก็ร้องไห้บ่นน้อยใจลูกๆที่เอามาไว้โรงพยาบาล และให้เขามัดแขนมัดขาพ่อ..คนแก่ๆคนหนึ่งซึ่งเคยอยู่คนเดียวมาตลอด..ลูกหลานนานๆไปเยี่ยมที..คอยช่วยเหลือมาโดยลำพัง อาศัยมีเงินบ้าง พอมาเจอสารพัดโรคแบบนี้..คงทรมานมาก..แผลผ่าตัดท้องยาวกว่า ศอก..รอยเย็บที่ยังไม่หาย เพิ่งผ่าตัดได้แค่ 3 วัน..การดิ้นทุรนทุรายจากการเจ็บปวด..อ่อยย...เป็นภาพทีน่าสงสารจริง...

สงสาร..คนที่ต้องทำงานในโรงพยาบาลจัง..ต้องเจอสภาพแบบนีทุกๆวัน..คงเครียดแย่..ขนาดเราเพิ่งไปเจอ...วันนี้..สภาพที่แออัดของโรงพยาบาล สภาพคนป่วยในห้องรวม แต่ละคน..อ่อยย..คนดีๆที่ไหนอยากไปโรงพยาบาล..สู้ๆนะคะ.เทวดาและนางฟ้าเสื้อขาวทั้งหลาย ข้าน้อยขอปรบมือให้ทุกท่านดังๆ ที่ต้องอดทนกับจรรยาบรรณอันแรงกล้าของพวกท่านทุกคน..ขอชื่นชมด้วยหัวใจค่ะ..http://cdn.gotoknow.org/assets/media/files/000/935/837/default_images_(2).jpg?1375141668" alt="" />

ในแต่ละวัน มีเรื่องราวให้คิด มากมาย วันนี้ขับรถเข้าเวียง กับคนท้อง..ต้องระวังเป็นพิเศษ..ไปเยี่ยมคนป่วย..

ฝนตกตลอดเส้นทาง ดีหน่อยตรงที่นี่รถไม่ติด มองดูสองข้างทางเขียวชอุ่มด้วยต้นไม้และพืชผลของชาวไร่ชาวสวน 

ขณะเดียวกันสิ่งที่น่าใจหายคือ..หากพ้นช่วงนี้ไป..ต้นไม้เหล่านี้ก็จะถูกเก็บเกียวกลายสภาพเป็นพื้นที่ว่างเปล่า ภูดอยต่างๆก็จะกลายเป็นดอยหัวโล้น..น้ำก้อคงจะท่วมอีกแน่นอน..

มีธุระมากมายต้องไปจัดการ ได้ทำอะไรๆ ที่ไม่ได้ทำ สะสางงานต่างๆแล้วกลับ แวะทานข้าวกลางวันที่ร้านลาบแห่งหนึ่ง เจอผู้นำชุมชนชาวอาข่า แวะเข้าไปทัก ท่านเชิญให้ไปเที่ยวงานโล้ชิงช้า วันที่ 27 -29 สิงหาคม 2556 นี้ พลางกำชับว่า ต้องไปให้ได้วันที่ 29 นี้วันดี กินข้าวใหม่ด้วย เราก็ท้วงว่า ทำไงถ้าฝนตก เพราะช่วงนี้ฝนตกเหลือเกิน..ท่านบอกว่าตกไม่ตกก้อต้องจัด..เพราะมันถึงเดือนและเวลาแล้ว..

ความเชื่อกับประเพณีและวัฒนธรรมทอ้งถิ่น บางทีก็แยกกันไม่ได้กับกฎเกณฑ์ธรรมชาติ..

ยกมือไหว้เดินออกมา..ขับรถออกมา..เจอเด็กน้อยชาวโรฮิงยา ตัวเล็กๆตัวดำๆ..ขนขยะออกมาใส่รถเข็นตากฝน.ให้น้องตัวเล็กๆนั่งบนรถเข็น.นี่หล่ะหนาชีวิต..คนรวยก็รวยล้นฟ้า..คนจนก็จนจนไม่มีข้าวจะกิน..เอาอะไรแน่นอนกับชีวิต..

ตกลง..ชีวิต..ใครกำหนดนะ...

• จงทำตัวให้เหมือนน้ำที่สามารถอยู่ได้ในทุกภาชนะ
  
                                                 ธรรมทิพย์
                                            ๒๓ สิงหาคม ๒๕๕๖
  
  

คนเก่งหาง่ายคนดี..

คนดีหายากกว่าคนเก่ง..

ข้อความใดถูกที่สุด ?

หากการคิดถึงใครบางคนคือความทุกข์

หากการเป็นห่วงใครบางคน คือ ความทุกข์

หากการรักใครบางคน  คือ ความทุกข์

..จะคิดถึง จะเป็นห่วง จะรัก..ไปทำไม ?

..........http://cdn.gotoknow.org/assets/media/files/000/935/832/default_images_(3).jpg?1375141518" alt="" />

หากรู้สักนิด..แค่กล้าเอ่ย..ขอโทษ..

อยากมีเวลา..นั่งคุยกัน..

อะไรๆ..คงจะดีขึ้น..