• เป็นบทกวีที่ให้กำลังใจแก่ผู้ที่กำลังเจ็บปวดใจได้ดีค่ะ

สวัสดีค่ะคุณ Sila Phu-Chaya

ขอบคุณที่แวะมาอ่านค่ะ

บางอารมณ์ที่เกิดขึ้น ก็ทำให้ได้เห็น "ธรรม" นะคะ  :)

ขอบคุณค่ะ..เห็นสัจจธรรมของทุกข์สุขเกิดขึ้นทุกวัน ผ่านเลยไปไม่จีรังยั่งยืนนะคะ

ขอบพระคุณพี่ใหญ่ค่ะ

เห็นจะจริงครับ วันก่อนคุยกับพรรคพวก ก็บ่นๆ กันว่า ทำไมไม่มีใครทำอย่างนั้นอย่างนี้ ไม่มีใครคิดกันหรือยังไง

ผมก็บอกว่าคงจะคิดเหมือนเรานั่นแหละ (คิดแล้วก็อยู่เฉยๆ)

สวัสดีค่ะคุณครู

ไม่อยากบอกเลยว่า... พูดคล้ายๆ กัน (อีกแล้ว)

เพื่อนบ่นเรื่องที่เกิดขึ้นในสังคมมากมาย ก็เลยบอกว่า...

เขาก็คิดและนั่งพูดเหมือนเรานี่ล่ะ...:)

ยากเหมือนกันนะครับ...

อรุณสวัสดิ์ยามสายค่ะคุณครู

ก็เพราะ...ยาก ไงคะ  เลยควร ทำ   :)

เมตตาและการุณย์/การุญ

อ้าว...ลืมเปิดพจนานุกรม

แ้ก้ไขตามที่คุณครูท้วงติงค่ะ  ขอบคุณค่ะ (◠‿◠✿)❤•♥

อ้าว meta การุญ อิๆๆๆ

การบ้านคุณครูเยอะจัง...

ต้องไปตามหาความหมาย Meta อีก สงสัยจะหาว่า ใช้คำฟุ่มเฟือย เมตตาการุญ

การบ้านเยอะมาก ลูกศิษย์ขี้เกียจเรียน...ฮาาาาา

แต่ก็รู้สึกขอบคุณค่ะ :)

กลับไปดูข้อความอีกที ...เลยเพิ่งเข้าใจ

เมตา... โอ ตาคุณครูละเอียดละออมาก ศิษย์ของคารวะ

ขอบคุณค่ะ แก้ไขแล้ว ว่าแต่...จะผิดอะไรอีกเนี่ยยยยย 

อิๆ จับผิดมาก เดี๋ยวคนเขียนหมดกำลังใจครับ ;)

เมื่อวานไปที่จุฬาฯ แสดงความยินดีกับบัณฑิตใหม่

ระหว่างนั่งพัก อ่านหนังสือที่ระลึกฯ

เห็นชื่อคุณ หยั่งราก ฝากใบด้วย

เลยไล่ๆ ชื่อ มีคนชื่อแปลกๆ เหมือนกัน

สงสัยว่าคนอ่านรายงาน จะอ่านกันผิดบ้างหรือเปล่า

ที่จำได้มีชื่อ ลอออร อีกคนชื่อ สลิล เห็นครั้งแรกก็งงเหมือนกัน

สลิน คงอ่านว่า สะลิน แต่เจ้าของชื่ออาจจะอ่านอย่างอื่นก็ได้

ส่วน ลอออร, ผมอยากจะอ่านว่า ละ-ออออออน อิๆๆ

(ขออภัยเจ้าของชื่อ)

แต่สรุปว่า คนไทยนิยมใช้ชื่อบาลีสันสกฤต มากๆๆๆๆๆ

มีพี่ที่ทำงานท่านหนึ่งจบจาก มช. ด้านมนุษยศาสตร์  ท่านละเอียดละออมาก จนน้องๆ "กลัว" และบางคนในบางครั้งก็ "เบื่อ" ไปเลยค่ะ ฮาาาาา

ตอนงานเร่งที่ไม่ต้องการความเที่ยงตรงถูกต้องของ "ภาษา" นัก จะรีบซุกงานไม่ให้พี่เขาเห็น เพราะไม่เช่นนั้น ต้องได้แก้ไขทุกครั้งทุกคราวไป ทั้งตัวสะกด วรรคตอน ...

เคยล้อเล่นพี่เขาว่า... อ่านดูเนื้อหาก็พอ วรรคตอนคำผิดไม่ต้อง....อิอิ  คนที่ละเอียดมากๆ ก็อาจต้องทนเหนื่อยใจกับคนที่หยวนๆหยาบๆ นะคะ 

แต่การได้คบหากับที่ละเอียดมาก ๆ นอกเหนือจากการรำคาญใจเล็กๆน้อยๆในบางครั้งแล้ว ก็ส่งผลดีเพราะทำให้เราได้เห็น "ความหยาบ" ของตัวเองด้วย

ขอบคุณค่ะ ที่คอย "จับผิด"... เสมอมา ถือเป็น "ครู/กัลยาณมิตร"ทำให้รู้สึกว่าต้องระมัดระวัง หัดให้ละเอียดละออประณีตมากขึ้นๆๆๆ ค่ะ

และจริงดังที่คุณครูว่าค่ะ... ชื่อไทยแท้ คงจะหาได้ยากมากแล้ว มีแต่มาจากภาษาอื่นเป็นส่วนใหญ่ค่ะ  (คนสใจอะไร ก็เห็นประเด็นในเรื่องนั้น)ู  ^^

อ่านบันทึกแล้วสนุกดี อ่านอนุทินแล้วก็งงๆ ทุกที ;)

ดีใจจังคุณครูมาตรวจงานให้ อ.ถวัลย์ บอกว่า งานเขียนที่ดีควรเปิดโอกาสให้ผู้อ่านได้ใช้ความคิด ด้วยค่ะ :)

วันนี้ ก็ปฎิเสธงานเลี้ยงหนึ่งไป เพราะ ความยึดติดในความคิดตัวเองค่ะ เมื่อใจไม่ยอมรับ ไม่ศรัทธา แต่ก็ขัดแย้งกับมโนธรรมเรื่องความเคารพนอบน้อม .. ยังหาจุดสมดุลไม่เจอ คงต้องคิดให้น้อยลง อย่างที่คุณหยั่งรากเขียนไว้ค่ะ

ค่ะคุณหมอป.... แต่ก่อนตัวเองแรงกว่านี้มาก

ครูบาอาจารย์ ผู้บังคับบัญชาคนไหนที่ตัวเองตัดสิน(เอง) ว่าไม่น่านับถือ เดินผ่านก็จะเฉยๆ ไม่ทักไม่ยกมือไหว้ ทั้งที่เพื่อนที่เดินไปด้วยกันทั้งกลุ่มทักและยกมือไหว้ค่ะ

ครั้งหนึ่ง อาจารย์ที่นับถือท่านหนึ่งท่านเมตตาชี้ให้เห็นว่า...คนเราไม่มีใครที่เลวหรือดีไม่ทุกเรื่อง แต่การที่คนๆหนึ่งที่เคยสอนให้ความรู้เราด้วยใจบริสุทธิ์  ความเป็น "ครู" นั้นย่อมควรค่าแก่การได้รับความ "เคารพ" แล้ว

มาพิจารณาก็เห็นจริง ก็เลยทักทายและยกมือไหว้ได้กับคนที่ตัวเองไม่นับถือ แต่...ไหว้ ความเป็น "ครู" และ ความดีที่พึงมีในตัวท่านนั้นๆ ค่ะ

เอาใจช่วยให้พบ "สมดุล" นะคะ  :)

แวะมาอ่านอีกที

เขียนเ็ป็นกลอนดีๆ นี่เอง...

อ่านอีกที เป็นร้อยแก้ว แต่คล้องจอง...

แล้วแต่คนจะมอง นี่เอง.

ขอบคุณสำหรับข้อคิดเห็นค่ะคุณครู

กลวิธีในการร้อยเรียงทั้งร้อยแก้วและร้อยกรองของแต่ละคนคงต่างกันไป

ส่วนตัว... เขียนเป็น ร้อยแก้วก่อน หลัง ๆ ต้องการฝึกสมองซีกขวาเพิ่มขึ้น ก็เลยลองแปลง ร้อยแก้วที่เขียนเรื่อยเปื่อยมาเป็น ร้อยกรอง...

พยายามใช้คำที่มีเสียงคล้องจองกัน แต่ถูกวิจารณ์ว่าใช้คำฟุ่มเฟือยเกินไป...พอตัวเองอ่านแล้ว...ก็จริงล่ะค่ะ

คงต้องฝึกปรือสมองซีกขวาต่อไปค่ะ :)

คมมาก ชอบจัง...ลายชีวิต ลิขิตเอง

ขอบคุณมากค่ะอ.  ทพญ.ธิรัมภา

สมัยก่อน คนที่ได้เรียนหนังสือจะได้รับการนับถือค่อนข้างมาก ยิ่งเรียนมาก ก็น่านับถือมาก ว่าเป็นผู้รู้มาก เก่งมาก เราจะให้เกียรติและเกรงใจคนเก่ง บางทีก็ลำเอียงไปเลย... หนังสือเก่าๆ เคยเล่าว่า คนที่ไปเรียนเมืองนอกกลับมา เป็นเหมือนเทวดาตกจากสวรรค์เลยเชียว

แต่ปัจจุบันนี้อะไรๆ ก็เปลี่ยนไป....

คงเป็นจริงดังที่คุณครูกล่าวค่ะ

ยุคสมัยเปลี่ยนไป ผู้คนได้เรียนหนังสือมากขึ้น แต่ก่อนรุ่นพี่ ๆ ใครจบป.ตรีนี่เลือกงานได้สบาย ปัจจุบันจบป.ตรี กันปีละกว่าแสนคน ตกงานกันกว่า 80 %

ปีนี้เฉพาะที่จุฬาฯ มีดุษฎีบัณฑิตที่เข้ารับพระราชทานปริญญากว่า 300 คน ซึ่งสมัยก่อนคนจบป.เอกมีน้อยนับตัวได้

ดังนั้นไม่ว่าใครจะจบอะไรระดับไหน ก็ต้องทำงานในหน้าที่ของตนเองให้ดีที่สุด การยอมรับและงานจะเลือกคนที่ "ผลงาน" มากกว่า "ดีกรี"   :)

มีดอกไม้มาฝากให้ที่นี้ 

เบิกความสุข..เบิกได้ไม่มีหมด..ยิ่งเบิกยิ่งเพิ่มพูน..ธนาคารแห่งความสุขค่ะ..

ด้วยความขอบคุณที่ชื่นชอบ

คนเราเกิดมาพร้อมหน้าที่ เกิดมาถึงมีหน้าที่เป็นลูก

น้องเกิดตามมาเรามีหน้าที่เป็นพี่

หน้าที่ ที่ติดตัว

หน้าที่การงาน

หน้าที่ทางสังคม

ทุกหน้าที่ ล้วนต้องปฎิบัติหน้าที่ให้ดียิ่ง

• ใช่เลยค่ะ ไม่ว่าจะเป็นฟันเฟืองหรือหัวจักรทุกคนล้วนสำคัญหมด
  สำัคัญที่หน้าที่และทำหน้าที่ให้ดีที่สุดนะคะ

ขอบคุณท่านวอญ่าที่กรุณาช่วยอธิบายเพิ่มเติมให้ยิ่งกระจ่างยิ่งขึ้นค่ะ

ขอบคุณข้อคิดดี ๆ จากอ.วราภรณ์ค่ะ

ปัจจุบันเรามักจะเรียกร้องสิทธิต่าง ๆ อันควรได้ควรมี แต่ไม่ค่อยพูดกันถึง  "หน้าที่"

หากทุกคนคิดได้เช่นที่ท่านวอญ่าและอ.วราภรณ์กล่าวแล้ว...โลกจะงดงามและสงบสุขขึ้นอีกแน่นอนค่ะ  :)

ขอบคุณต่อความคิด และกำลังใจ ได้อ่านงานกระดาษทรายด้วยค่ะ สงสัยต้องหามาขัดเกลาบ้าง หยาบต่อหยาบ จะละไมขึ้นไหมหนอ

ขอบคุณมากค่ะ ดีใจที่อ่านบันทึก "กระดาษทราย" ค่ะ

ส่วนตัวคิดว่า "กระดาษทราย" จำเป็นต่อการขัดเกลาตัวตนของเราค่ะ

เป็นกำลังใจให้กันและกันในสังสารวัฎอันยาวไกล.... นะคะ