เงินตรา ...

          มีอำนาจมหาศาลและยิ่งใหญ่ สามารถทำลายได้ทุกอย่าง แม้แต่มิตรภาพของความเป็นเพื่อน เป็นความฉลาดหรือเป็นความโง่เขลาเบาปัญญาของมนุษย์กันแน่ที่ปล่อยให้ทุกอย่างในชีวิตตกอยู่ภายใต้อำนาจของมัน ... มีเงินน้อยเลยไม่อยากคบเพื่อน ...  รอให้มีเงินมาก ๆ ... ถึงเวลานั้นก็อาจจะไม่มีเพื่อนให้คบแล้ว แต่ดู ๆ ไปแล้วก็คงไม่เดือดร้อนอะไร เพราะเงินคงทำให้สมใจ พอใจ ดีใจ ... ก็คงไม่จำเป็นต้องมีเพื่อน ... ชิวิตหนอ มิตรภาพหนอ ความรักหนอ ... มันเป็นเช่นนี้เองหนอ ... ๒๖ มิ.ย.๕๔   

... ทุกสิ่ง เกิดขึ้น  ตั้งอยู่  และดับไป ...

            วันเวลาหมุนผ่านไป ชีวิตดำเนินไปตามวิถีทาง และวิถีกรรมของแต่ละคน ท้ายที่สุดทุกคนก็ต้องกลับไปสู่ดิน ... เราก็กำลังรอวันนั้นเช่นกัน ถึงเวลานั้นจะมีใครร้องไห้ให้กับการจากไปของเราหรือไม่ ... มิอาจรับรู้แล้ว ทำวันนี้ด้วยความรักให้ดีที่สุด

... คนเรา ต้องอยู่ เพื่อกันและกัน ทั้งนั้น ...

    บางที เราอาจจะกำลังมีชีวิตอยู่ เพียงเพื่อ ... ทำให้ คนบางคนพอใจ ...

       คืนและวันหมุนไป ... บางสิ่งผ่านไป และหลายสิ่งเข้ามา

              ... มิตรภาพที่ล้ำค่า  อย่าปล่อยให้ลอยหายไป ... กับกาลเวลา

• ช่วงหนึ่งของวัยเรียนที่วันเวลาทำให้ต้องหายไปจากเพื่อนนานร่วม 30 ปี ตั้งแต่ปี 2518 กลับมาเจอกับเพื่อนที่เคยเรียนร่วมชั้นอีกครั้งเมื่อปี 2552 เป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมาย ไม่เคยคิดว่าจะได้พบใครอีก ฟ้าลิขิต หรือสวรรค์แกล้ง หลายสิ่งลางเลือนไปจากความทรงจำเนื่องมาจากกาลเวลา แต่หลายสิ่งก็แกล้งทำให้มันเลือนไป เพราะไม่อยากให้ตัวเองจำไว้ ชีวิตดำเนินไปจนเป็นปกติ แล้ววันหนึ่งมีอันต้องสะดุด หยุดนิ่ง เพื่อหวนกลับไปมองย้อนหลัง แล้วรื้อฟื้นมันกลับมา นับจากนี้ไปจะเป็นเช่นไร ..... ส่วนหนึ่งคงเป็นความสุข แต่อีกส่วนน่าจะเป็นทุกข์ ด้วยหลายสิ่งมิอาจย้อนกลับไปเหมือนเดิมได้อีกแล้ว ..... ชีวิตเป็นเช่นนี้เอง ..... แม้จะเดินผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน พบเจอทั้ง ร้อน ฝน หนาว สึนามิก็เห็นมาแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเหมือนอยู่ในช่วงปลายฝน ต้นหนาว ที่อึมครึมบอกไม่ถูก ... ทำให้นึกถึงเนื้อร้องบางช่วงของเพลง ... อยู่ที่การยอมรับมัน
• บันทึกในบรรยากาศของวันคริสต์มาส ที่จินตนาการเห็นสโนว์แมนผูกผ้าพันคอสีแดงยืนอยู่ท่ามกลางหิมะที่หนาวเน็บแต่เพียงเดียวดาย

เคยมีคำถาม ถามตัวเองว่า "เพื่อนคือใคร"

เสียงคำตอบในใจ ... เพื่อนเป็นคนที่โผล่หน้าแปลก ๆ มาให้เราเห็นตอนโต แล้วยังทำให้เรารู้จักรักคนอื่น นอกเหนือจากรักคนในครอบครัวที่เราเห็นมาตั้งแต่เล็ก ๆ

          ความรักเพื่อน เป็นความรักที่ ไม่หึง ไม่หวง วันเวลาผ่านไป เราต่างฝ่ายต่างก็ไปมีเพื่อนใหม่มากมาย ... แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม ยังคิดถึงกัน ... แต่ไม่ทุรนทุรายต้องเจอกันทุกวัน ... มันแปลกดีนะ

          ข้อความนี้จำได้ว่าคนเขียนชื่อ TARO (ชื่อเหมือนขนมเลยจำง่าย) แต่จำชื่อหนังสือไม่ได้