บางครั้งพ่อแม่สอนลูกแบบผิดๆ เช่นเมื่อลูกหกล้มแทนที่จะอธิบายว่าเป็นอย่างไรเพราะอะไร แต่กลับไปตีพื้นแล้วพูดว่าพื้นไม่ถูกต้องพื้นเป็นคนผิด รู้ไหมนั่นเป็นการสินสิ่งผิดๆให้ลูกโดยอัตโนมัติ ลูกก็จะคิดว่าที่หกล้มนั้นเขาไม่ผิด เด็กเลยไม่รู้จักว่าตนเองผิดมีแต่คนอื่นผิด ซึงเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้องเลยสักนิดเด็กนั้นก็จะเข้าใจแต่ว่าเมื่อใดที่มีเรื่องเกิดขึ้นต้องหาคนผิดให้ได้แต่ต้องไม่ใช่ตน นี่แหละคือสิ่งที่พ่อแม่สอนลูกไว้ อนาคตเราก็จะได้เด็กที่ไม่ยอมรับผิดเลย มองแต่คนอื่นผิดที่ไม่ใช่เรา  สิ่งที่คือสิ่งที่ พ่อ แม่ ไม่ควรสอน ลูกๆเลยคะ

บางครั้งการที่เราทำงานใดใดไม่ควรหวังสิ่งใดทั้งสิ้นแม้นแต่คำชมเชยก็ตามเพราะนั่นคือความคาดหวัง นี่แค่เพราะเราหวังนั้นก็ผิดมากเลย ที่ถูกต้องนั้นแค่คิดก็ผิดแล้ว ไม่ควรเลยนะ ถ้าไม่หวังแล้วเราจะทำด้วยความสบายใจเสียมากกว่า ความน้อยใจก็เป็นเรื่องที่แย่แย่ ที่มนุษย์มีกันทุกคน แล้วแต่ว่าจะมากหรือน้อยเท่านั้นเพราะการน้อยใจนั้นเป็นตัวตนของเรานั่นเอง ก็คิดไว้ว่าการที่เราน้อยใจเพื่ออะไร เพื่อให้เขาเห็นใจ เพื่อให้เขาให้กำลัง หรือเพื่อหวังสิ่งใดใด นั่นแหละที่เราต้องการนั่นแหละ คนเราบางทีที่เราทำผิดหรือมีส่วนผิดก็พยายามไม่มอง กลับพยายามมองคนอื่นว่าเขาผิด แต่ตนเองไม่ผิด เพราะเขาทำแบบนั้น จึงทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ โทษคนอื่นตลอดไม่ยอมโทษตัวเองแม้นแต่น้อย  น่าสงสารความคิดแบบนี้เลยไม่รู้เลยว่า ตนเองผิดตรงไหน  จะได้เอามาแก้ไขและปรังปรุง เพราะมองเห็นแต่คนอื่นนั้นผิดแทนที่จะเป็นตนเอง น่าเห็นใจคนแบบนี้นะ ไม่รู้เมื่อไรที่เขาจะคิดได้หนอ ยิ่งถ้าทำแบบนี้บ่อยๆ เขาก็จะติดเป็นนิสัยไปเสียเลย แบบนั้นอาจจะเปลี่ยนยากมากเพราะเขาคิดว่าสิ่งนั้นถูกต้องไปแล้ว  

ทำไมคนเราอยู่คนเดียวไม่ได้หรือทำไมต้องมีใครคนโน้นคนนี้เป็นเพื่อนเป็นที่ปรึกษาๆตนเองไม่ได้หรือบางคนคุยกับตนเองก็ว่าเขาบ้าแต่บ้างตรั้งไม่มีใครจริงๆตนก็เป็นที่เพิ่งเห็นตนนะอย่างตอนนี้เขียนอนุทินอยู่นี่ก็กำลังพูดกับตนเองอยู่แท้ๆเลยมีใครที่ไหนจะมีก็แต่คอมพิวเตอร์ที่กำลังพิมพ์นี่แหละเป็นเพื่อนอยู่จะว่าเป็นเพื่อนก็ไม่ถูกนะถ้าเราไม่เปิดเครื่องมันก็ไม่ติดให้เราหรอกจริงไหมเราเองก็ไปชวนเขามาเป็นเพื่อนนั่นแหละดูเหมือนๆกันนั่นแหละไม่มีคนไม่มีใครไม่มีใครเลยมันก็เศร้าดีเหมือนกันนะ

เวลาที่จิตเศร้านั้นมันหดหู่น่าดูเชียวเหมือนดังว่าในโลกใบใหญ่นี้มีเราอยู่แค่คนเดียวไม่มีใครอยู่อีกเลยจิตมันก็เลยเศร้ามั๊งไม่อยากมีใครเลยก็อาจเป็นได้อยากเศร้าให้มันหายโง่อยู่อย่างนี้นี่แหละสมน้ำหน้านักเจ้าคนโง่อยากโง่ก็ดีปล่อยให้โง่เสียให้เข็ดหยุดโง่เมื่อไรก็ค่อยมีสติมาคุยกันใหม่(พูดกับใจตัวเอง)

วันนี้คงไม่มีอีกแล้วกับความห่วงหาอาทร

วันนี้คงไม่มีความห่วงใยให้กันอีก

วันนี้คงไม่มีแล้วเสียงหัวเราะที่เคยมีความสุข

วันนี้คงไม่มีอีกแล้วความสุขที่ได้คุย

วันนี้คงไม่มีอีกแล้วน้ำใจที่ห่วงตอนไม่สบาย

วันนี้คงไม่มีคุณหมอที่คอยห่วงใย

วันนี้คงไม่มีคนไข้ที่ต้องการปรึกษาหมอ

วันนี้คงไม่มีการดูแลที่ถึงแม้นไม่ได้พูดแค่ส่งSMSก็พอแล้ว

วันนี้คงไม่มีคำสอนที่ให้สติอีก

วันนี้คงไม่มีและก็คงไม่มีตลอดไป

ไม่อยากให้ใครต้องทุกข์  เพราะแค่เรามีความสุขอยู่เพียงฝ่ายเดียว

เมื่อรู้ว่าเธอทุกข์   ฉันยิ่งทุกข์มากกว่า

ในวันนั้นเคยบอกว่าเราจะสู้ด้วยกัน    แต่วันนี้คงมีเพียงแค่ฉันที่สู้อยู่ตามลำพัง

ถ้าวันนั้นไม่ได้สัญญาไว้คงไม่ทำให้เธอทุกข์

ถ้าสิ่งที่ทำนี้มันดีเราก็ควรทำถึงมันจะโหดร้าย

ชีวิตช่วงเช้าจะสดใสเพราะมีกำลังใจที่เข้มแข็ง