สิ่งที่เกิดมีขึ้นเป็นขึ้นล้วนเป็นสิ่งสมมุติทั้งนั้น...

เมื่อใดรู้ด้วยดวงปัญญาที่แท้จริงแล้วสิ่งสมมุติก็จางหายไป  มีความแท้จริงปรากฏขึ้นมาแทนที่และคงอยู่นิรันดร์...

เห็นใบไม้ร่วงหล่นเราควรคิด

 หันมาดูชีวิตที่ผันผ่าน

ต่างล่วงเลยลัดเลาะไปตามกาล

คงไม่นานก็ผ่านพ้นโลกนี้เอย...

คนที่จะเป็นผู้เชี่ยวชาญในทางใดทางหนึ่งนั้นจะต้องมีความอดทนสูงในทุกเรื่อง  มีความเริ่มต้นลงมือทำด้วยตนเอง  ตามภูมิรู้ภูมิธรรมที่ตนได้สั่งสมอบรมมา  มีปัญญารู้จักคิดค้นคว้าทดลองผิดลองถูกจนแน่ใจว่าถูกต้อง  มีปากนำเสนอผลงานออกมาอย่างเป็นรูปธรรม 

 แต่ถ้าคนใดมีทั้งการกระทำที่เนียนในผลงานมีทั้งปัญญาคิดประดิษฐ์สิ่งใหม่ ๆ ที่คมชัด  มีทั้งการพูดให้เห็นภาพจริงแล้ว เขาคือนักปราชญ์ของแผ่นดิน

การที่มีคนจนทนเจ็บอยู่ทุกวันนี้  เพราะคนจนไม่เรียนรู้ข้อมูลใกล้ตนเองว่าใช้จ่ายไปเท่าไหร่...นั้นเองแล...

ผมว่าการกระทำทุกอย่างต้องเริ่มทำจากมุมที่ตนเองทำได้ก่อน...

การที่คนเราเรียกได้ว่าเป็นความรู้นั้นคือคนคนนั้นมีความสามารถลงมือทำได้ทำเป็นในสิ่งที่ตนมีความรู้นั้น

การที่คนเราเรียกได้ว่าเป็นปัญญานั้นคือคนคนนั้นต้องคิดเองเป็น  คิดจนครบวงจรอย่างมีปัญหาก็คิดแก้ปัญหาจนสำเร็จนั้นแล...

คนเราบางช่วงควรขังตัวตนของเราไว้ในที่บางแห่ง  แต่ไม่ควรขังจิตวิญญาณของตนเองไว้ในที่ทุกแห่ง  ไม่ว่าจะอยู่ในศาสนาหรือในลัทธิการเมืองใด ๆ ...

ยอดหญ้ายับยุบยิบหยิบยอดย้อย

เห็นหิ่งห้อยน้อยแสงแรงร่อยหรอ

เห็นคนไกลใจหายไปให้เฝ้ารอ

ทุกอย่างพออนิจจังจริงแท้..เอย

ปัญหาใด ๆ เกิดขึ้นเพราะเราไม่รู้ความจริงทางตา  หู  จมูก  ลิ้น  กาย  และใจ   อย่างถูกต้องเที่ยงธรรมนั้นแล...

โลกของความสำเร็จทั้งหมดอยู่ที่ดวงตาของเรา  หูของเรา  จมูกของเรา  ลิ้นของเรา  กายของเรา  และจิตใจของเรา  เพราะเรามีเรา  ทุกสิ่งจึงเกิดมีขึ้น  เมื่อเรามีดวงตาเราจึงมองเห็นโลกทั้งใบ...

ในการทำงานสำคัญที่เกี่ยวข้องกับตนเองนั้น  ย่อมไม่อาจปัดความรับผิดชอบไปให้คนอื่นได้  ทุกครั้งเมื่อเกิดปัญหา  ตัวเราเองต้องกระโดดเข้าไปรับรู้และหาทางแก้ไขปัญหาให้ถึงที่สุดด้วยความรับผิดและชอบอย่างยุติธรรม  ปัญหาที่เกิดมีต้องตามหาปมแก้ไขไปถึงต้นตอของปัญหาเลยทีเดียว

จุดแรกเริ่มของการศึกษาพุทธศาสนาไม่เหมือนกับการเริ่มต้นการศึกษาด้วยการจดจำตัวอักษร A B C D หรือ ก. ไก่  ข. ไข่  ฃ. ขวด

 แต่เป็นการศึกษาจุดแรกเริ่มที่การปะทะกันหรือสัมผัสกันระหว่างตากับรูป  หูกับเสียง  จมูกกับกลิ่น  ลิ้นกับรส  กายกับสัมผัส ใจกับการรับรู้อารมณ์ 

 แล้วก่อเกิดความอยาก  ความติดยึดมั่นถือมั่นว่ามีตัวตน  การที่คนใดมีสติปัญญาพัฒนามาควบคุมการเกิดสิ่งเหล่านี้ได้จะมีพุทธศาสนาขึ้นมาเองนั้นแล

คนเราจะทำอะไรควรตั้งจิตใจทำอย่างมุ่งมั่นและจริงจัง  ทำอย่างสุดความสามารถเต็มกำลังสติปัญญาของตนที่มีอยู่และพัฒนาขึ้นไปอย่างต่อเนื่องนั้นแล...

คนที่เดินทางไปสู่เส้นชัยล้วนตัดสินใจเดินก้าวแรกทั้งนั้น แล้วก้าวต่อไปจะตามมาเองละ...

จากคำคนพ่นคิดจิตมาบอก

เรียนภายนอกออกไปไกลนักหนา

เรียนภายในดีแท้แน่ทุกเวลา

ศาสดาสั่งสอนใว้จำจงดี...

อ่านแล้วเจอเธอใจดีมีวันเกิด

พรใดเลิศประเสริฐศรีมีสมหวัง

มีอายุ...วัณโณ...สุขัง...พะลัง

ขอให้สมดังพรพุทธองค์...

มาชมกลอนตอนค้ำคืนเห็นเป็นรัก

ผูกสมัครรักให้เป็นเห็นดังหมาย

เราต่างรู้คู่คนรักทั้งหญิงชาย

ไม่เสื่อมคลายด้วยใจรักภักดี..เอย.

มาชมกลอนวอนพ่อขอความรัก

เฝ้าฟูมฟักรักแน่แท้ไม่แปรผัน

อยากหยอกเย้ายวนยีมีทุกวัน

เพิ่มผูกพันรักกันมั่นนิรินดร์..เอย.

ค่ำคืนคนบ้างสุขเศร้าเหงามาเยือน

ดูดาวเดือนเพื่อนคู่ใครใจให้เหงา

น้ำตาหยดรดรินหลั่งอาบแก้มเอา

นั่งคอยเฝ้าเคล้าอารมณ์ชมดาวเดือน

บางคนรักธรรมชาติสะอาดตา

ชมนภาฝนดาวตกอยู่กับเพื่อน

ชีวิตรุ่งพุ่งสว่างอย่างดวงเดือน

ก่อนจะเลือนเคลื่อนคล้อยลาลับโลก..เอย.

มาอ่านกลอนตอนค่ำคืนตื่นตามอง

เอ๊ะใครนองน้ำตาท่วมอาบแก้มหนา

เรื่องผ่านแล้วผ่านเลยตามเวลา

แผ่เมตตาลาภาพฝันนั้นเถิดคุณ...

มาชมเล่นเห็นคำทำให้คิด

คำสะกิดดวงใจในธรรมสอน

ธรรมในใจใครมีไว้ได้อาภรณ์

เล่าเป็นกลอนให้จดจำธรรมะ..เอย.

มาชมชื่นรื่นเริงบรรเทิงใจ

ก้าวต่อไปในบุญทานการกุศล

ได้ทำดีมีหลักธรรมค้ำกมล

สาธุชนจิตใจงามทั้งนั้น..เอย.

ด้วยชีวิตคนเราดั่งละคร

มาเห็นกลอนสะท้อนใจให้คลายเหงา

ตะขาบขบกัดพ่นพิษติดตัวเรา

ตามดังเงาเผาไหม้ให้ร้อนรน

ระงับใจให้ยาหาหมอดี

หาวิธีมารักษาอาการหาย

ปลอบอารมณ์คมคำกลอนนอนสบาย

ให้คุณคลายหายหว้าเหว่เหงาใจ...เอย.

แวบเห็น...ปัญญา นะรานัง ระตะนัง...สื่อถึง...ดวงปัญญานี้แลเป็นที่พึ่งของคนเรา...

การเกิดมาเป็นคนควรแสวงหาดวงแก้วแห่งปัญญานำมาไว้ในจิตใจตนเองเถิด...

มาชมตามเส้นทางตอนกลางวัน

เจอปากฟันขาวใสใจสดสวย

คนมีธรรมล้ำค่ากว่าคนรวย

โลกอำนวยสวยวาจาล้ำค่า...เอย.

การเกิดมาเป็นคนนี้แสนยาก  เมื่อเกิดมาแล้วอย่าหายใจทิ้งเสียเปล่า

การล้มลงของคนเราอย่าล้มลงเสียเปล่า อย่างน้อยควรมีอะไรติดมือขึ้นมาบ้าง

แม้ไม่ได้อะไรอย่างเป็นรูปธรรมก็ขอให้ได้นามธรรมนั้นแล.