นผักหวานป่าพืชโบราณสายกลาง(เรียบง่าย พอดี พอเพียง พอจิต ณ NOW:-) )

20กว่าปีกับการค้นคว้าตามหาสูตรปลูก 10กว่าปีกับการถ่สยทอดเผยแพร่แนวทางสูตรปลูก:-)

ผักหวานซุ่มก็เยอะ ผักหวานเปิดก็เแยะ ผักหวานแผลงแอบแฝงก็มี:-) ทำให้ได้เรียนรู้มนุษย์ในมิติที่หลากหลายความอยาก..

สิ่งหนึ่งที่สัมผัสได้คล้ายๆกันคือ"แพ้ใจทิ้งจุดยืนของใจตัวเอง" (จาก10 มีเพียงหนึ่งซึ่งยืนหยัด)

หลายคนตามหาสูตรแนวทาง(ปฏิบัติ)การปลูกผักหวานป่า..ปลูกมาแล้วหลายสูตรหลายวิธีไม่เคยได้ไม่เคยสำเร็จ สิ้นเปลือง หมดเงิน ขาดทุนเวลา...พอมาเจอแนวทางนอกสายตานอกใจแบบง่ายๆ ปลูกจากเม็ด(ประหยัดมากโข) พี่เลี้ยงเติบโต โอ้ง่ายๆตะขบ:-)

ปลูกผักหวานป่าสำเร็จได้เก็บแกงจากต้นที่ปลผุกกับมือผักหวานโตวันโตคืน...พอวันนึงคิดถึงคนอื่นที่อยากปลูกผักหวานบ้าง..ฉันปลูกจากเมล็ด ต้นกล้าเพราะมันประหยัดและยั่งยืน..แต่เวลาขายถ่ายทอดฉันขายกิ่งฯเพราะมันรวย...

อนิจจา..กุสลาฯ

25 ก.พ.2558 ณ.อุฑยานผักหวานป่า'๔๔ เวลานี้เข้าสู่ฤดูร้อนผักหวานเริ่มแตกยอด ออกดอก

การศึกษาทดลองเกี่ยวกับดอกผักหวาน(ฮอร์โมนหวานใจ)'ทำยังไงให้ผักหวานออกดอก,ดอกตัวผู้ติดลูก' เข้าสู่ปีที่2 ก็เดินต่อไปเรื่อยๆได้แนวทางมาปีละนิด ใน3-5ปีข้างหน้าคงได้แนวทางที่ชัดเจน...

30 พฤษภาคม 2557 นักศึกษาจาก มหาวิทยาลัยมหาสารคาม มาสัมภาษณ์คุณโอภาส ไชยจันทร์ดี ลงหนังสือพิมพ์ของคณะ







ทุกวันนี้คนรุ่นใหม่ๆบางคนไม่รู้จักผักหวานป่า..อาจเป็นเพราะวิถีสังคม-อาชีพและยุคสมัยรูปแบบการบริโภค

....................................................................................................................................................

31 พฤษภาคม 2557 คณะกรรมการ:ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ(สถาบันลูกโลกสีเขียว) กรุณามาเยี่ยมชมอุฑยานผักหวานป่า'๔๔ โดยพ่อเล็ก กุดวงศ์แก้ว(ผู้นำความคิด..ปราชญ์ จ.สกลนคร) รศ.ดร.บุญยงค์ เกศเทศ(ผู้เชี่ยวชาญมหาวิทยาลัยมหาสารคาม)และคณะ




..ครบรอบวันแต่งงานได้เสื้อใหม่ใส่ไม่ยอมถอดเลย อิอิ..

(หมายเหตุ...บันทึกไม่ได้ก็เลยหันมาเขียนอนุทินเก็บไว้แทนค่ะ)

...ปลายเมษายนเข้าสู่เดือนพฤษภาคมเป็นรอบของฤดูกาลสุกของผลผักหวานป่า ที่เวียนมาถึงอีกปีเป็นช่วงเวลางานวุ่นๆของเกษตรกรที่ต้องเตรียมเพาะปลูกผัก หวานและต้นไม้ต่างๆให้ทันช่วงเวลาของฤดูกาลตามธรรมชาติ

ช่วงนี้วิถี ชีวิตของดิฉันจึงง่วนอยู่กับผลสุกผักหวานป่าที่ต้องรีบทำให้ทันเวลาการหมด อายุของเมล็ดพันธุ์ตั้งแต่28/4/57 ผักหวานป่าที่ล้างผ่านมือไปแล้ว10000-13000 เมล็ด ล็อตแรก(ล็อตสองกำลังมาประมาณ15000 ลูก) แม้จะเหนื่อยแต่ก็รู้สึกดีที่ได้รับรู้ถึงความตั้งใจของคนที่จะปลูกผักหวาน ป่าสร้างป่า...อีกไม่กี่ปีป่าใหม่ๆของประเทศไทยคงเพิ่มขึ้นเยอะที เดียว(สำรวจข้อมูลคร่าวๆเมล็ดผักหวานป่ามีการซื้อขายเพื่อเพาะ-ปลูกประมาณ 300000-500000 เมล็ด ต้นตะขบนับหมื่นๆต้น...เหลือรอดซักแสนต้นจากมือคนที่ตั้งใจปลูกตั้งใจดูแลก็ พอ;))

การที่ผู้คนส่วนมากหันมาปลูกผักหวานป่าจากเมล็ดนับเป็นการช่วย ผักหวานป่าตามธรรมชาติให้คงเหลือรอดเพิ่มขึ้น(นับว่าการช่วยผักหวานป่าตาม ธรรมชาติจากการเผยแพร่่วิธีปลูกผักหวานป่าด้วยเมล็ดของอุฑยานผักหวานป่า'๔๔ ถึงวันนี้เริ่มเห็นผลชัดเจนอีกด้าน)

...ผักหวานป่ารุ่นแรกๆที่คุณโอภาสปลูกอายุประมาณ20 ปี...

...ต้นนี้ปี2556 ไม่มีดอกเลยซักช่อ(ภาพบนกับล่างต้นเดียวกัน)

...ต้นผักหวานที่ติดลูกด้านบนเป็นรุ่นแรกๆที่คุณพ่อบ้านปลูกปีนี้ออกลูกออก ผลสมบูรณ์(แต่ความรู้สึกตื่นเต้นตื่นต้นไม่เท่ากับต้นที่ตัวเองปลูก;)) บางต้น17ปีที่ดิฉันมาอยู่ที่นี่พึ่งจะยอมออกดอกออกลูกเป็นปีแรก(รอจนจะแง้ม ฝาฯ)

...ต้นผักหวานป่าอายุ9ปีที่ดิฉันปลูก

...ต้นนี้ที่เพาะปลูกกับมือออกลูกเป็นครั้งที่สอง แม้ไม่ดกเท่าครั้งแรกที่ออกแต่ก็สุขใจทุกครั้งที่มองเห็นสีเหลืองทองอร่ามบนต้น...

...ผักหวานป่าต้นนี้ปีแรกที่ออกลูก ความสมบูรณ์ของผลทำให้สุขใจหายเหนื่อยได้ทีเดียวค่ะ(รอเธอมา9 ปี)...

                                                 *** ขอบพระคุณ สวัสดีค่ะ ***

แลกเปลี่ยน-เรียนรู้//มุมมอง-วิสัยทัศน์

วันนี้ไปศึกษาดูงานต่างถิ่นตั้งแต่7โมงเซ้ากลับถึงบ้าน5โมงแลง..จัดโดยธกส.(เจ้าหนี้:))

เปิดเว็บกพพ.และ กทน.เจอหลายๆบันทึกน่าอ่านแต่ดั๊นมีแต่แรงใจแรงกายหาวแล้วหาวอีก..พักเบรคออกไปสูดอากาศยามค่ำคืนท่ามกลางพระจันทร์ส่องแสงสีนวลชวนให้แหงนหน้าขึ้นไปมองบนฟ้า สายตาพลันเห็นพระจันทร์ทรงกลดทรงกลมล้อมจันทร์..ณ ระเบียงบ้านชั้นสองช่องว่างจากเงาไม้ที่รายล้อมได้นอนยิ้มกับพระจันทร์แสนสบายใจ(เติมพลังก่อนเริ่มภารกิจอันยาวยืด)

พฤ...ไปเจรจาหาพื้นที่ปลูกมันไว้ทำพันธุ์

ศ...รดปุ๋ย-รดน้ำ ปรุงดินเพาะผัก-ตะขบ

ส...พ่นปุ๋ยข้าวรอบสุดท้าย

อา...ไปร่วมบุญงานกฐินวัดป่าสว่างพร

วันถ้วน7...ปุ๋ย-น้ำ-ต้นไม้หมุนเวียนอยู่เช่นนี้

...วันๆนึงเวลาไม่ได้มีมากมายอะไรเลย...

:))) ยิ้มทักทายพระจันทร์ก่อนนอน...นอนก่อนนะแม่จ๋า(คุยกับแม่ทุกวันเพราะแม่ชื่อมะลิจันทร์;))

เรื่องเจี๋ยวๆก่อนนอน...ค่ำคืนของวันศุกร์(8-11-56) หลังจากเขียนบันทึกเสร็จประมาณ4ทุ่มครึ่ง เตรียมตัวจะนอน

หลังจากที่เข้ามุ้งได้ซักพักใหญ่ๆมีเสียงดังเบาๆอยู่ภายในห้องนอนฟังอยู่ซักพักลุกขึ้นเปิดไฟตามหาที่มาของเสียง..ไม่เจอ(ตอนแรกนึกว่าแมวแอบเข้ามาตอนเปิดปิดประตูหรือว่าตุ๊กแก..แต่หาดูจนทั่วห้องนอนก็ไม่พบอะไร)

เมื่อไม่พบที่มาของเสียงก็เข้ามุ้งต่อ..ซักพักเอาอีกเสียงเหมือนเดิมเวลา23.00น. ลุกจากเตียงตามหาอีกรอบ เวลาเปิดไฟเสียงเงียบแต่เมื่อปิดไฟมีเสียง5ทุ่มกว่านอนต่อ

เอาอีกแล้วมีเสียงเหมือนเดิมคราวนี้เปิดไฟลุกนั่งใคร่ครวญนานสองนาน(จะไปมุดมุ้งเรียกพ่อคุณที่นอนอยู่ห้องติดกันก็กลัวจะรบกวนจิตภาวนา..เอาวะเราก็ศิษย์มีอาจารย์เหมือนกัน)

กำหนดจิตอธิษฐานสวดแผ่เมตตาถึงสิ่งที่เกิดขึ้นหากใช่ขอให้ได้รับขอให้เป็นสุขอย่ารบกวนกันอีกเลย23.55น. ปิดไฟ..ปรากฏว่าเสียงเงียบหายไปจนเช้า...ดีนะที่มาแค่เสียง...

คืนนี้คงแผ่เมตตายกใหญ่ก่อนนอน..พรุ่งนี้ไปวัดคงได้กรวดน้ำไปให้..จงเป็นสุขๆเถิด...

เพราะแรงดึงดูดจากเธอ...

...วันนี้(15ต.ค.56) สภาพอากาศฟ้าครึ้มฝนแต่ไม่มีฝนแต่ลมหนาวรอบสองกำลังมาเยือน

กำลังทานข้าวได้สองคำมองผ่านหน้าต่างออกไปคล้ายมีผู้มาเยือน ทั้งวงข้าว(2คน) คนอายุน้อยสุดจำต้องลุกออกไปต้อนรับจับใจความได้ว่ามาขอซื้อต้นกล้าผักหวาน

ต้นกล้าที่ขายหมดแล้วนะคะเหลือเพียงส่วนที่จะปลูกในสวน(รู้ว่ามาจากขอนแก่นไม่ไกลมากมายจากสวน) รอรอบหน้าซื้อเมล็ดไปปลูกเลยก็ได้นะคะประหยัดกว่าซื้อต้นกล้า...ทดสอบใจไปแล้วคุณตาก็ยังขอยืนกรานขอแบ่งต้นกล้า ก็เลยต้องยอมใจ.

คุยกันรถยนต์ยังไม่ดับเครื่องดูแล้วเหมือนจะรีบ..ดับเครื่องก่อนดีไหม?คำตอบ...หลานนอนอยู่ในรถ!  ดูผักหวานซักพักคุณพ่อบ้านทานข้าวเสร็จออกมาสมทบ(ปกติจะไม่ออกมาให้ฉายเดี่ยว..) จัดแจงต้นกล้าใส่ท้ายรถเสร็จเรียบร้อย มะละกอขายยังไงครับลูกแก่ๆจะซื้อให้หลานที่นอนอยู่ในรถ(รถจอดข้างต้นมะละกอแขกดำ..ปลูกปีแรกทำพันธุ์) เด็ดจากต้นออกมาลูกนึง..เท่าไหร่ครับ..ไม่ขายค่ะฝากหลานในรถ:)

ได้แต่นึกในใจสงสัยคงโตแล้วและชอบทานมะละกอ เดินเข้ามาหยิบสมุดเยี่ยมในบ้านไปให้คุณตาเขียน ไม่นานประตูรถเปิดออกมองไปเห็นนางฟ้าตัวน้อยๆถูกอุ้มออกมา...ลูกสาวใครน่ารักน่าชังจริงๆเชียวอายุ5เดือนเศษๆแต่นิ่งมากไม่ร้องไม่ดินฟังผู้ใหญ่คุยกันตาแป๋ว:))

22/9/2556...วันอาทิตย์ที่ผ่านมาขนกล้าจันทร์ผา-จันทร์ไดสองเข่งใหญ่กับกิ่งใหญ่ๆที่หักพักเลี้ยงไว้จนออกรากขนขึ้นไปปลูกที่วัดถ้ำผาแดง ผานิมิต...ดินแดนโลกุตรธรรม ที่ผักหวานป่านำพาให้ไปถึง

หลายสิ่งในสถานที่แห่งนี้เหนือความคาดหมายของหัวใจ จากความตั้งใจเดิมที่เพียงจะช่วยปลูกผักหวานป่าในพื้นที่นำร่อง"โครงการผ้าป่าผักหวาน:ปลูกผักหวานป่าสร้างป่าอาหาร๑ล้านไร่ ถวายในหลวง" กลับเป็นงานเป็นความมุ่งมั่นตั้งใจที่จะช่วยกันปลูกต้นไม้ถวายวัด(กองทัพต้นไม้;)) ถวายแดน..พระอรหันต์...

...(24-9-56)ในรอบหลายวันที่ฟ้าเป็นใจเปิดแสงแดดให้แจ๋วได้ซักเสื้อผ้ากองโต สะสางเคลียร์งานด้านนอกเตรียมพร้อมกาย-ใจ ไปหาหมอที่คลังเลือดกลาง มข.พรุ่งนี้เช้าหลังจากผ่อนผันวันนัดหมาย..ลัดคิวภารกิจไปช่วยกองทัพผักหวาน:))ปลูกตะขบวัด-โรงเรียน

...กองบุญอันไพบูลย์...สุขร่วมสร้าง เพื่อประโยชน์ทั้ง3

อากาศมันหนาวววช่วงนี้ฝนตกทุกวันนั่งมองฝนมองความสงบนิ่งต้นไม้...ได้โอกาสอุ่นเครื่องหาเรื่องมาขีดเขียนบันทึก

และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาใกล้ๆจะปลายปีมีสิ่งต่างๆเกิดขึ้นและงานที่จะเดินไปอีกเพียบแต่ก็ดีที่วันนี้ไม่ได้เดินไปอย่างโดดเดี่ยวเพียงสองเราสิ่งที่ทำมาวันนี้มีแนวร่วมกองทัพธรรมผักหวานป่าสร้างป่าเกิดขึ้นมากมาย

*** ของฝากจากกัลยาณมิตรที่นำมาแปะฝากไว้อ่านทีไรก็อุ่นใจยิ้มได้ทุกที ***

สบายดีนะครับคุณน้อยอย่าหักโหมมากมาท่องเว็บบ้าง .... ขอบคุณมากครับสำหรับคำตอบ ทั้งภาพและเสียง ......ผมก็คงทำแนวทางเดียวกับคุณน้อยแนะนำมานั่นแหละครับ.....
ตอนนี้แฟนท้องลูกคนแรกอย่างไม่คาดฝันว่าที่คุณพ่อมือไหม่อาจจะมีกังวลเรื่องค่าใช้จ่ายนิดหน่อย ....... คุยกับแฟนคิดว่าจะตั้งชื่อให้ลูกว่าระหว่างตะขบกับผักหวานจะตั้งว่าอะไรดี ผมบอกว่าตะขบดีไหม แฟนบอกกลัวลูกอายเพื่อน แต่ผมชอบนะ
แต่ ตอนนี้รู้สึกอย่างไม่อายนะครับว่ารู้สึกรักและผูกพันกับต้นตะขบมาก.... ขับรถผ่านไปทางไหนเห็นตะขบก็จะมองตลอดจนสุดสายตา ยิ่งต้นงามๆ
ถ้าเรารู้สึกอย่างนี้กับลูกเราก็คงจะดีไม่น้อยเห็นตะขบก็คิดถึงลูก....

เคยมีคนที่รักตะขบอีกคนนึงนิยามเกี่ยวกับตะขบเอาไว้น่าฟังมากขอคัดลอกเอาบางส่วนมาลงนะครับ
...

"ผมลงตะขบน้อยได้เกือบห้าปีแล้ว  เริ่มต้นสูงไม่เกิน 1 ฟุต วันนี้พุ่งขึ้นเติบโตเร็วกว่าไม้ที่ปลูกใกล้เคียงกัน

ฝนตกหนัก  น้ำหลาก  ลมแรง แสงแดดเผา  
ตะขบของผมผ่านมาหมดแล้ว มันตอบสนองต่ออากาศที่แปรปรวน ไม่ทำตัวเป็นไม้อ่อนแอ แต่เติบโตท้าทายไม่หวั่นไหวอะไร

ณ วันนี้ผมเข้าใจแล้วว่าเค้าเป็นต้นไม้ธรรมดาๆ  แต่แข็งแกร่งทนทานอย่างน่าอัศจรรย์  ลำต้นกิ่งก้านเรียบง่าย
ผมอาศัยใต้ร่มเงาของตะขบผูกเปลญวน ตั้งแคร่ไม้ไผ่ เป็นมุมพักผ่อนหลบร้อนรับรองเพื่อนสนิทอยู่เสมอ

ลูกตะขบรสหวานชื่นใจ  คนกินได้ นกกินดี  มากมายชนิดที่ไม่ต้องแก่งแย่งกัน

ผมนึกถึงคำอวยพรที่ใช้กันบ่อยๆ ว่า อยู่ดีกินดี  อยู่ดีมีสุข  สำหรับผมแล้ว  มันถึงใจเท่ากับอวยพรให้ “อยู่อย่างตะขบ”
อยู่อย่างธรรมดา แต่สง่างาม  เรียบง่าย  เอื้อกับสิ่งรอบกาย

ใบ ร่วงผลร่วงผมกวาดรวมไปตากแดดพอแห้งแล้วเอาไปโรยตามโคนต้นสารพัดข้างเคียง มีหลานตัวเล็กๆมาช่วยก็ให้เค้าเรียนรู้อยู่กับธรรมชาติง่ายๆครับ
ทุกวันนี้มีนก กระรอก กระแต กิ้งก่า มด ไส้เดือนฯลฯ เค้ามาสร้างสังคมเล็กๆ ตั้งวงซิมโฟนีให้ผมฟังสบายๆ

เผลอไผลไม่ได้มองยอดเค้า มีต้นกาฝากดอกม่วงสวยมากๆ ขึ้นแย่งเต็มต้น จะตัดกาฝากก็เสียดายดอกสวยๆ แบบรักพี่เสียดายน้อง


ทุกวันนี้ตะขบหลังบ้านดักเก็บตะวันให้ที่บ้านทุกวันครับ

ในชีวิตผมรักชอบต้นไม้มากมาย  แต่ตะขบ คือ ไอดอลหนึ่งเดียวในใจที่อยากเป็นอย่างมันในวันหนึ่ง"..


และ มีคนตอบกลับเขาได้อย่างน่าฟังนะครับว่า "คุณเป็นคนที่มีมุมมองดีจังเลยค่ะ เชื่อเลยค่ะว่าคุณก็คือ ต้นตะขบ นั่นเอง เพราะมีมุมมองอย่างไรแสดงว่าเป็นคนอย่างนั้น บางทีต้นไม้ต้นเดียวกันแต่คนก็ให้ความหมายของมันได้ต่างกัน อยู่ที่จิตใจคนมอง ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวดีดี"
...

จบแล้วครับเหมือนนิยายยังไงไม่รู้ คงไม่เวอร์ไปนะครับ ผมเริ่มบ้าเข้าขั้นหรือยังครับ

ช่วงนี้เข้าเน็ตยากมากเลยใช้EDGE 2G ขลุกกันอยู่สามสี่วัน ตัดสินใจเปลี่ยนค่ายเปลี่ยนโปร3Gแต่พอมาใช้ดั๊นหาคลื่นไม่เจอ เฮ้อ!แย่กว่าค่ายเก่าเสียอีก

สุดท้ายก็เลยกลับไปใช้ค่ายเดิมแต่เปลี่ยนเป็นถือคอมฯเดินหาคลื่นแทน(หามุมสิงสถิตย์ใหม่;))

บางครั้งอารมณ์เน็ตกับอารมณ์การเขียนบันทึกก็สวนทางกันบ่อยบางทีก็จำต้องปล่อยมันไป..ก่อน

วันนี้ขลุกกันอยู่เป็นนานสองนาน(3 ช.ม.) กว่าจะเข้าระบบได้พอๆกันกับเมลก็เลยขอเขียนบันทึกชวนจำการทำอารมณ์ใจไว้ให้กับตัวเองค่ะ

ขอบคุณจากใจถึงพี่สาวตะวันดิน...ด้วยน้ำใจไมตรีที่มีให้กับน้องสาวคนนี้

เมื่อคราวก่อนส่งของฝากมากมายหลายอย่างมาถึงน้องสาวยังไม่ทันลงบันทึกขอบคุณ..ล่าสุดส่งน้องดำมาเป็นเพื่อนใจพร้อมๆปัจจัยที่ส่งผ่านกับการร่วมงานปุญปลูกต้นไม้ถวายวัด.

วันนี้ต้นไม้ที่นำไปปลูกในวัดเริ่มเดินรากตั้งตัว..ขอผลานิสงส์ที่ร่วมบุญจงหนุนเนื่องทุกความดีที่พี่สาวเพียรสร้างนะคะ

...ชุดแรกได้ใช้บ่อยก็ยาหม่องกะน้ำมันเหลือง(เจอกันทีไรเป็นร้อนวูบวาบ;))

...ส่วนน้องดำยังไม่ได้ทำความรู้จักกันเท่าไหร(ยิ่งคล่องๆเรื่องไอทีอยู่ด้วย;)))

***ขอบพระคุณจากใจด้วยไมตรีที่มีให้น้องสาวคนนี้เสมอมาค่ะ(ขอบคุณโกทูโนว์ที่ทำให้พบเจอกัน)***

เอาอีกแล้วกับภาวะฝนฟ้าร้องครืนๆมาทุกวันแล้วเงียบหาย นับวันฝนฟ้ายิ่งคาดเดาได้ยากมากขึ้น

ช่วงนี้ได้แต่ชมแบบผ่านๆกับหลายๆบันทึก(ส่งใจไปถึง)..เป็นเกษตรกรหน้าไหนๆก็ไม่ได้อยู่สบาย;)

วันนี้ประเดิมหยอด(ปลูก)เมล็ดผักหวานป่า(แบ่งคนละครึ่งกับคุณพ่อบ้าน)...อากาศร้อนอบอ้าวมากไม่ใช่แค่เหงื่อไหลแต่น้ำมันพรายหยอดติ๋ง หมูเกือบเป็นลม;)

หยอดเม็ดผักหวานป่าได้ประมาณ1500เมล็ด กะจะเอาให้จบม้วนสองพันเม็ดบ่าย3โมงครึ่งฟ้ามืดมัวรอบทิศ..ไม่นานฝนเทยังกะฟ้ารั่ว

ที่จริงหากเพียงฝนตกคงไม่เท่าไหร่..แต่ที่ต้องซิ่งเพื่อนโก๋กลับบ้านกลัวกล้องเปียก(กะจะนำไปถ่ายต้นไม้ยามบ่ายๆและเทวดาน้อย2คนพี่ชายพูดเก่งกะน้องสาวเจ้าปัญญาที่เริ่มสนใจในสิ่งที่ทำให้ดู)

มองเห็นเลาๆกับเลขาและพลขับในอนาคต;)

เม็ดที่เหลือประมาณ500พรุ่งนี้คงลุยต่อจบม้วน...เจ้าตัวเล็กยังแซว"พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนคงไม่ได้มาช่วยยายแล้วหละ"(เป็นยายตอนอายุ35 แกร่แดดจริงๆ;))

วันดีดีที่ฟ้ามาโปรดคนปลูกต้นไม้..ถึงอาจจะมาช้าไปนิดแต่ก็ไม่เคยสายไปสำหรับหัวใจที่รอคอยอยู่เสมอ

บ่ายๆของวันที่ 4พฤษภาคม2556 ก่อนวันมหามงคล"ฉัตรมงคล" สองวันหลังปลูกกล้ายน้ำว้า"พันธุ์พระราชทาน"(อธิษฐานขอพึ่งบุญบารมีเบื้องบน..ทางเดินข้างหน้ากับผักหวานป่า"โครงการวิจัยเพื่อมวลมนุษยชาติ")

บ่ายของวันที่4ที่ผ่านมาฝนฟ้าเทลงมานานนับชั่วโมงนับเป็นครั้งแรกในพื้นที่สวนกับสิ่งที่เรียกว่า"ฝน" สิ่งที่เกิดขึ้นให้อัศจรรย์ใจกับตัวเองเพราะฟ้าไม่มีทีท่าจะตก(นับเดือนที่ฟ้าโกหก..มือครึ้ม ร้องสนั่นหวั่นไหว เมฆลอยต่ำแต่ไม่ตกซักวันจนคนท้อใจกับต้นไม้ทยอยแห้งเหี่ยวตาย..ไม่อยากเหลียวมองแม้ท้องฟ้า)

หลังจากฝนหล่นลงมาเหมือนฟ้าทดสอบความนิ่งของใจและความอดทนของคนได้บทสรุปแล้วมาช่วยต่อเติมพลังใจหัวใจ

ปีนี้นับเป็นปีที่กายและใจของข้าพเจ้าถูกทดสอบกับตัวเองแบบสุดๆอีกครั้งในชีวิต(ต้นไม้ที่ปลูกดูแลมากับมือตายเยอะมากทดท้อใจเหนื่อยยยยหมดแรง ขอวาง..) แต่วันนี้บอกกับตัวเองว่าข้ามผ่านมาได้อีกด่านของหัวใจ...

...บางครั้งก็ให้นึกขำกับตัวเองในชีวิตที่เป็นไป ด้านนึงก็ต้องสู้ฟันฝ่ากับสิ่งที่กระทบกายใจ"สร้างกำลังใจให้ตัวเอง"..แต่อีกด้านหนึ่งก็คอยเติมความหวังกำลังใจให้กับผู้ที่มาเยี่ยมเยือนขอความรู้ผักหวานป่าที่สวนแบบไม่ขาดสาย..คงแบบนี้กระมังที่เรียกว่าชีวิตไม่ได้มีเพียงด้านเดียว...

***เป้าหมายสุดท้ายของชีวิต(เธอและฉัน)..กับโครงการงานวิจัยเพื่อมวลมนุษยชาติ...โดยธรรมทายาทผักหวานและเทวดา-นางฟ้าเสื้อกาว***

เวลาที่หัวใจได้พลังฮึด..ราวกับจะอยู่ได้อีกซัก100ปี..เพราะรู้ดีเป็นไปไม่ได้จึงขอฝากไว้กับแผ่นดิน...

30เมษายน..ตลอด30วันที่หวังและรอ(ฝน)..และแล้วก็มีเพียงสายลมและท้องฟ้าอันเวิ้งว้างในทุกๆครั้งที่ตั้งใจมอง..

ฟ้าก็ช่างฟ้าแล้วแต่ฟ้า..คนเกิดมาแล้วก็ต้องสู้และอดทน(ให้ได้)ต้นไม้ตั้งแต่เกิดจนถึงตายยังไม่เคยบ่นหรือเดินหนีไปไหนร้อนหนาวฝนก็ยืนทน..เราเป็นคนแท้ๆ...

เมื่อจิตใจเริ่มปรับสภาพเติมพลังให้หัวใจตัวเองได้แล้ว..

วันนี้ได้เวลาดีๆ(เวลาของความตั้งใจ)บรรทุกต้นไม้ใส่พาหนะคู่ใจนำไปปลูกถวายหลวงปู่ที่วัดป่าสว่างพร(ระยะทางจากบ้านประมาณ20กม.)

10โมงเช้าต้นไม้ไปถึงวัดมีพลังงานหนุ่มๆช่วยยกขนต้นไม้ลงจากรถมาที่แปลงปลูก..แต่พอเริ่มขุดหลุมปลูกหายจ้อยไม่เห็นซักราย(ดินแข็งมากขุดไปแช่น้ำในหลุมไปพลาง3-4รอบกว่าจะได้ที่)

..ไม่เป็นไรตั้งใจทำโดยไม่อยากรบกวนใครอยู่แล้ว ฉะนั้นก็เลยจัดการลุยเดี่ยวม้วนเดียวจบ(ข้าวเช้าไม่ได้ทานมันกลับอิ่มเอมกลางแดดร้อนๆ)

แม้เหงื่อไหลตั้งแต่หัวจดเท้า(ปลายจมูก)หยดลงธรณีกับสิ่งที่ตั้งใจทำ..แม้อาการกล้ามเนื้อแขนอักเสบจะถามหาแต่ก็คุ้มค่ากับสิ่งที่ได้มาคือหัวใจที่เบาทุเลากับภาวะแล้งแห้งเหี่ยวภายในสวนของตัวเอง..

...วางลงไว้กับแม่พระธรณี(อภัยทาน)...

ตั้งท้องแล้ว(อิอิ..ต้นข้าวนะคะไม่ใช่คน)

วันนี้ออกไปทุ่งกับภารกิจพ่นปุ๋ยบำรุงต้นข้าวรอบสุดท้ายก่อนเก็บเกี่ยวในระยะ"ข้าวตั้งท้อง"

ตอนแรกนัดกันกับญาติจะไปช่วยกันสะพายเป้ถังพ่นแต่พอเข้าไปถึงในหมู่บ้านเกิดการพลิกล็อคญาติไปช่วยไม่ได้..ทำไงหละทีนี้เรา? ถามตัวเองเบาๆในใจ

เตรียมตัว เตรียมปุ๋ยพร้อมแล้วก็ลุยเลยสิ(คือคำตอบที่ให้ตัวเอง)..นาปรังเกือบ2ไร่ใช้เวลา3ชั่วโมง

...เหนื่อยตามเคยแต่ก็รู้สึกดีมากมายกับการได้เรียนรู้ ได้สัมผัสความรู้สึกเหนื่อย ร้อน เปียก ได้ออกกำลังกายแบบไม่เสียเวลาไ ด้พิจารณาฝึกจิตไปกับงาน...

...ผู้ช่วยคู่ใจที่ตอนนี้ให้ความรู้สึกเริ่มจะผูกพันเข้าแล้ว จากแรกๆโห๋เก๊าเก่าแก๊แก่แต่ตอนนี้"รักนะคะ"...(จะนำรูปภาพแปะไว้ก็ไม่สามารถขึ้นรูปได้ซักทีโหลดใกล้จะถึงแถบสุดก็วิ่งกลับ..)

ตกหลุมรัก..(เด็ก) ช่วงเวลาห้าวันกับการรดน้ำแปลงปลูกผัก4ไร่กว่าๆ(ฟักแฟง)ที่ทุ่งใหญ่ไร่นิมิตราตั้งแต่เช้า8โงเช้ากลับเข้าบ้าน1ทุ่มครึ่งทุกวัน(เหนื่อยมาก..แต่ก็ยังดีที่มีน้ำให้รด)

ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมหลานๆ(ลูกหลานญาติๆทางคุณพ่อบ้าน) ก็เลยตามตากับยายออกไปทุ่งนาด้วย

เห็นเด็กๆเล่นน้ำ(โคลน)ที่ร่องแปลงก็พลอยดูสนุกหายร้อนตาม(เด็กชายปายกับเด็กหญิงปอย ป.4 ป.5)นอกจากเล่นน้ำลุยโคนตามประสาเด็กๆแล้วยังช่วยงานผู้ใหญ่ได้ดีทั้งที่แดดร้อนเพื่อนๆรุ่นเดียวกันส่วนมากจะอยู่ในหมู่บ้านหรือชอบเข้าเมืองสัมผัสแอร์

แต่สองรายพี่กับน้องกลับชอบออกไปท้องทุ้ง..เห็นแล้วทำให้นึกถึงตัวเองสมัยช่วงวัยเดียวกันที่อยู่ท้องทุ่งมากกว่าอยู่ในหมู่บ้าน

จากที่ไม่ค่อยได้คุ้นเคยกับเด็กๆ(บ้าน-สวน ไม่ได้อยู่ในหมู่บ้าน)ช่วงเวลา4-5วันับว่าได้ประโยชน์หลายทางโดยเฉพาะการได้สร้างความคุ้นเคยกับเด็กๆ

...กำลังจีบกลายๆกับน้องเล็ก"โตขึนไปอยู่กับป้านะ" (คุ้นเคยเรียนรู้ศาสตร์ต้นไม้มานานคงถึงเวลากับการเรียนรู้-เข้าใจ มนุษย์ศาสตร์ยิ่งขึ้นเพื่อพัฒนาและค้นหา"ผู้ที่จะมารับไม้ต่อ"...

...เทวดาน้อยที่จะช่วยสร้างแปลงผักหวาน-สานฝันทุ่งใหญ่ไร่นิมิตรา...แววมันบอก...

วันเว้นวัน...ปัญหาแรงงาน ปัญหามือใหม่หัดปลูก(แฟง)รอแล้วรออีกก็เลยลุยเองซะเลย

ขุดหลุม300-700หลุม หยอดเมล็ดแฟง700-1000หลุม(ไม่คิดว่าตัวเองจะทำได้..ช่วงนี้แรงช่วยผลักเยอะ)

ทำงานแต่ละช่วงเหนื่อยมากแต่ก็ต้องอดทนเพื่อเรียนรู้ให้รู้เพื่อตัวเองให้รู้ก่อนจะสอนคนอื่นให้ทำ(ทำเพื่อรู้ ทำเพื่อละ)

วันนี้นำปั๊มขนาดเล็กไปรดน้ำหลุมปลูกแฟงแดดแรงมาก(หน้ามืด)นานแล้วที่ไม่ได้ทำงานกลางแดดแบบนี้(เหมือนเวลาหมุนกลับ..อิอิแต่คนแกร่ขึ้นๆๆ)

ทานข้าวเช้าเสร็จบ่าย2 วิ่งออกไปช่วยญาติรดน้ำต่อ(คราวนี้นำปั๊มใหญ่3นิ้วดูดเข้าร่องแปลงปลูก)บ่าย4โมงฟ้าร้องมาพาดีใจแต่สุดท้ายก็หายจ้อย..

พรุ่งนี้คงต้องลุยต่อเล่นน้ำกับผักต้นไม้ก่อนสงกรานต์...(พิมพ์ไปหาวไป...ราตรีสวัสดิ์ค่ะทุกๆท่าน ขอให้โชคดีมีชัย...)

วันนี้เราสองคน(2ตายาย)ช่วยกันปรับแต่งมุมรับแขกผู้มาเยือนภายใต้ร่มไม้ใหญ่ภายในสวน

มุมที่ปรับแต่งเป็นจุดเดิมๆอยู่ภายในสวน..แต่มีสิ่งที่ไม่เหมือนเดิมในจุดเดิมคือต้นไม้ที่ปลูกกับมือได้เติบใหญ่ตามกาลเวลา(ต้นไม้ที่คุณพ่อบ้านปลูก..แต่แปลกตรงที่ข้าพเจ้าได้จดจำภาพแรกของจุดๆนั้นเมื่อในวันวาน..วันนี้กลับได้มาร่วมชื่นชมอิ่มใจความรู้สึกดีๆร่วมกันภายใต้ร่มไม้ใหญ่"ไม้มะค่า อายุ25-30ปี"

ความรู้สึกดีๆกับความทรงจำและความผูกพันของคนสองคน..กับต้นไม้คือ.."รอยทางแห่งความสุข"

อารมณ์กับความรู้สึก...เช้านี้ฟ้าครึ้มอากาศเย็นๆต่อเนื่องจากฝนตกตั้งแต่วันที่3มีนาคมที่ผ่านมา

กำหนดแผนงานต้องแยกทำภารกิจ(คนนึงออกนอกบ้าน อีกคนทำงานที่สวนอยู่กับบ้าน)..เช้านี้ก่อนออกจากบ้านได้ข้อคิดชวนพิจารณาที่คนที่บ้านฝากให้ก่อนออกไปพ่นปุ๋ยอ้อย3ไร่

"อารมณ์กับความรู้สึก" คนละความหมาย อารมณ์:ไม่มีเหตุผล แต่ความรู้สึก:คือเหตุผล อาการรับรู้...เมื่อคิดพิจารณาไปทำงานไปก็ชวนใจผ่อนคลายได้เยอะกับความเหน็ดเหนื่อยกับเหตุผลที่มีให้กับใจตนเอง

ให้มีความอดทนอดกลั้น งานทุกอย่างคือการฝึก คือการเรียนรู้..ก่อนอ่อยสอน แนะ สั่ง ผู้อื่น..ก็ต้องทำให้เป็นซะก่อน..

จากแปลงอ้อยกลับถึงบ้านบ่าย2(ข้าวเช้า)..ตอนเย็นช่วยคุณพ่อบ้านปลูกมะระกอแขกดำที่เพาะไว้พร้อมกับใส่ปุ๋ยมะกรูดริมรั้วหน้าบ้าน(รั้วกินได้)..ปลูกต้นไม้ไปก็ขำไปพลาง เอ่ยแซวๆกับคนขุดหลุม..คงเป็นโรคชนิดนึงแน่ๆๆ

ฝนตกไม่ได้..เป็นต้องกระดี๊กระด๊าหาของปลูกทุกทีอยู่เฉยๆไม่ได้(ออกอาการ) "พอฝนไม่ตก แล้ง ต้นไม้แห้งตายใจคนแห้งเหี่ยว พอฝนมา เอ๊า! ปลูกอีกแระ"

เกิดมาเพื่อปลูกจริงๆนะเรา...(ปลูกแล้วปลูกอีก ตายแล้วปลูกอีก..อยู่ร่ำไป;)))