สภาวะธรรม (03/07/2566)

ผ่านการฝึก TOT:MIO วันที่ 30 - 1 ก.ค.2566 ที่ผ่านมา พร้อมกับเสวนากับกัลยาณมิตรใน ClubHouse พบว่า

• จิตเป็นอนัตตา ควรพัฒนาจิตและใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุด และระวังตกอยู่ภายใต้การทำงานของจิต

• “รู้ลมหายใจ รู้ในกิจที่ทำ” เป็นวิธีการฝึกที่ดีมาก ๆ ควรฝึกทำอย่างต่อเนื่อง ฝึกให้เป็นวิถี รู้ลมหายใจในการพูด การฟัง และการทำกิจทั้งหลาย โดยพยายามฝึกเชื่อมโยงกับกิจวัตรประจำวัน เช่น การขับรถ หรือ ปัญหาความยุ่งยากใจทั้งหลาย

• ออกจาก “การคิด” สู่ “การรู้”

การฝึกสติขั้นพื้นฐาน

• นั่งในท่าที่สบาย หลังตรง หายใจเข้าออกอย่างเป็นธรรมชาติ

• เราจะเริ่มจากการทำสมาธิแบบหลับตาสัก 1 นาที เริ่มต้นด้วยการหายใจเข้าออกยาวสัก 5-6 ครั้ง รับรู้ลมหายใจเข้าออกที่บริเวณปลายจมูกข้างที่ชัดกว่า ตรงตำแหน่งที่ชัดที่สุด ดูไปให้ต่อเนื่องด้วยลมหายใจปกติ ถ้ามีความคิดเกิดขึ้นก็รู้ตัวไม่คิดตาม เตือนตัวเองให้กลับมารับรู้ลมหายใจใหม่ ด้วยการหายใจเข้าออกยาวสัก 1-2 ครั้ง แล้วดูไปให้ต่อเนื่องด้วยลมหายใจปกติ

• (เมื่อครบ 1 นาที) จากนั้นให้ทำสมาธิแบบลืมตาอีก 1 นาที ไม่ต้องสนใจสิ่งที่เห็น สังเกตลมหมายใจเข้าออกไม่ต้องหลับตา ถ้าลมหายใจไม่ชัดก็หายใจเข้าออกยาว 1-2 ครั้ง ดูไปให้ต่อเนื่องด้วยลมหายใจปกติ

• (เมื่อครบ 1 นาที) ลองเปลี่ยนจากสมาธิลืมตา เป็นการมีสติด้วยการรู้ลมหายใจเล็กน้อยรู้ในกิจกรรมที่กำลังทำอยู่ไปด้วย เริ่มต้นจากสติในการฟัง สติในการพูด

วันพระ 25/6/66

• จิตเป็นอนัตตา
• ความคิด เกิดดับตามเหตุปัจจัย
• รู้คิด รู้สือ ๆ

รู้คิด 2023

• บนเส้นทางแห่งการฝึกตน สิ่งที่พัฒนาขึ้นอย่างเห็นได้ชัด คือ ความคิด หรือ จิต จากที่เคยคิดวุ่นวาย (เปรียบดั่งอยู่ในนรก) ก็มีความสุขมากขึ้น (เปรียบดั่งขึ้นสวรรค์)

• การ “รู้คิด” เป็นหลักการฝึกพื้นฐานที่สำคัญมาก (รู้สือ ๆ )

• จิต เป็น อนัตตา ฝึกอย่างไรก็เป็น อนัตตา ล้วนไม่ใช่ “เรา”

• จิตเป็นเครื่องรับอารมณ์ เป็นไปตามเหตุปัจจัย เกิดแล้วก็ดับ

• คิดไปอย่างไรล้วน อนิจจัง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ แปรปรวน แล้วดับไป และ เป็นอนัตตา

• แค่ “รู้” รู้คิด รู้สือ ๆ ยอมรับอย่างที่มันเป็น

ถอดบทเรียนทำ 27/5/66

• อุเบกขา จากการฝึกสติ กับ การฝึกสมาธิ ไม่เหมือนกัน

• สติ สมาธิ ล้วนมีความสำคัญ

• ออกจากการคิด สู่ การรู้

• มีสติอยู่กับรู้

• ทั้งฝั่งสังขตและอสังขต ล้วนไม่มี “เรา” แต่ต้น

มีสติอยู่กับ “รู้” โดยไม่มีเราแต่ต้น (รู้สือ ๆ)

• มีสติอยู่กับรู้ลมปราณลมหายใจ

อานาปานสติ = รู้ลมหายใจ รู้ในกิจที่ทำ

• อานาปานสติสามารถไปถึงฌาน 4 ได้

• อุเบกขา ที่เกิดจาก สติ แตกต่างจาก อุเบกขา ที่เกิดจาก สมาธิ

• ติดป้ายความคิด (สังขาร) พินิจความรู้สึก (เวทนา)

• ลมหายใจละเอียด กับ ลมหายใจหยาบ ต้องแยกแยกให้ได้เป็นเบื้องต้นก่อน

1. ถ้ารับรู้ได้ทางอายตะทั้ง 6 เป็นโลกทั้งสิ้น ล้วนตกอยู่ภายใต้กฏพระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง และเป็น “อนัตตา”

2. เป็น “อนัตตา” คือ ไม่มี “เรา” แต่ต้น

3. ออกจากการคิด (สังขารทั้งเข่ง) สู่การมีสติอยู่กับ “รู้”

4. รู้สือ ๆ ไม่ไปให้ค่า ไม่เข้าไปยินดี ยินร้าย ไม่เข้าไปชอบ ไปชัง

“รู้” สักแต่ว่า “รู้”

• ออกจากการ “คิด” สู่การ “รู้” มีสติอยู่กับรู้ รู้เย็น รู้สือ ๆ

• สังขตธรรม / อสังขตธรรม

• อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

รู้อยู่เปล่า ๆ / รู้สือ ๆ

• แก้วน้ำ กับ ความเย็น คนละอันกัน

• รู้อยู่เปล่า ๆ รู้สือ ๆ โดยไม่เข้าไปยินดี ยินร้าย (ใจเป็นกลาง)

รู้แล้ว ละทันที

• ละที่ ความพอใจ ความไม่พอใจ ความยินดี ความไม่ยินดี (รู้สือ ๆ )

• มีสติอยู่ที่ “รู้” โดยไม่เข้าไปยินดี ยินร้าย รู้สือ ๆ

• ไม่มีเราตั้งแต่ต้น

• รู้สือ ๆ ออกจากการคิด สู่การรู้

• สิ่งที่รับรู้ได้ทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ สิ่งนั้นเป็นโลก ล้วนอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ล้วนเป็นสังขารปรุงแต่ง ไม่ควรเข้าไปยึดมั่นถือมั่นต้องปล่อยวางไป รู้แล้วละเสีย รู้แล้ววางเสีย

• เวทนา ไม่ใช่ใจ พอใจก็สุขเวทนา ไม่พอใจก็ทุกขเวทนา เป็นเช่นนั้นเอง รู้สือ ๆ ไม่เข้าไปผลักไสดิ้นรน

กรรมฐานน้ำเย็น (หลวงพ่อเยื้อน ขันติพโล)

14 กุมภาพันธ์ 2566 เกิดความก้าวหน้าทางธรรมอีกก้าวหนึ่ง ต้องบันทึกไว้

• สิ่งที่อธิบายได้ทางอายตนะทั้งหกและจิต ล้วนเป็นสังขตธรรม ล้วนเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

• เย็นนอก (เย็นน้ำ) –> เย็นใน (รู้เย็น) ขยับจากเรารู้ ย้ายไปมีสติอยู่กับ “รู้เย็น”

• มีสติอยู่กับ “รู้เย็น” ซึ่งไม่มีเราทั้งฝั่งขันธ์ และ ฝั่งรู้

• รู้เย็น มีสติอยู่เย็น โดยไม่มีเรา

ทางสายกลาง

• เดินมรรคอย่างเต็มกำลัง (ตึง)

• รอยเท้าโค (ถอย)

• ทางสายกลางเป็นกุญแจ

ชีวิต คือ อะไร ?

เป็นอีกหนึ่งคำถามที่เกิดขึ้นในงานเลี้ยงรุ่นคืนวันเสาร์ที่ผ่านมาเป็นงานเลี้ยงรุ่น ม.ปลาย ที่ทำให้ผมมีความสุขมากเป็นพิเศษ

ผมพยายามถอดสมการความสุขว่าเกิดจากอะไรกันแน่ ทำไม ? งานเลี้ยงรุ่นครั้งนี้ จึงมีความสุขมากเป็นพิเศษ

ผมพิจารณาอย่างด่วน ๆ ง่าย ๆ ได้ประมาณว่า ..

1. โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนระดับอำเภอ ไม่เล็ก ไม่ใหญ่ จนเกินไปและที่สำคัญ คือ พวกเราไม่ได้เรียนแข่งกัน แต่ช่วยเหลือกันให้สำเร็จเรียนจบไปด้วยกัน จึงก่อเกิดความรัก ความผูกพันธ์อันบริสุทธิ์ สดใส

2. ด้วยวัย 50+ เป็นวัยที่เกิด “ลายคราม” แห่งชีวิต ผ่านร้อน ผ่านหนาวมาพอสมควร

จากการค่อย ๆ พบปะพูดคุยกับเพื่อนทีละคนทีละกลุ่มตามโอกาสผมได้เรียนรู้หลายอย่าง และก็โยนคำถามเพื่อน ๆ ว่า .. ชีวิต คือ อะไร ?

วิถีแห่งโพธิ

• มีเมตตา กรุณา ช่วยเหลือสรรพสัตว์

• ช่วยเหลือให้คนอื่นพ้นทุกข์ ตนเองเข้าสู่ธรรม

แผนที่ GPS ธรรม ๒๕๖๕ (ไม่มีเราแต่แรก)

• i-bar (ขันธ์ ๕) เป็นสังขตธรรม ตกอยู่ภายใต้กฏพระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (ไม่มีเราแต่แรก)

• i-byte (สภาวะรู้) เป็น อสังขตธรรม ก็ไม่มี “เรา” แต่แรก

• ทั้ง i-bar และ i-byte ล้วนไม่มี “เรา” ตั้งแต่แรก (อนัตตา)

• นิพพานอยู่เหนือผู้รู้โดยไม่มีจุดหมาย (หลวงปู่หล้า เขมปัตโต)

• เพียรใช้กายและใจ สร้างประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านอย่างเต็มกำลัง

• จิตเดิมแท้ เป็นพุทธะอยู่แล้ว แต่ถูกเมฆหมอกแห่ง “ความคิด” ปรุงแต่ง ปิดบังไว้

• ออกจากการคิด สู่ การรู้ เพื่อให้ปัญญาญาณส่องถึง สาธุ

ถอดบทเรียนการปฏิบัติธรรม ๒๕๖๕

• หลวงปู่หล้า เทศน์สอนว่า ..อยู่เหนือผู้รู้โดยไม่มีจุดหมาย..

• จิต “คิด”ปรุงแต่ง

• ใจ “รู้” สือ ๆ

• ทั้งจิตคิดและใจรู้ ล้วนไม่มีเราตั้งแต่ต้น

• เพียรใช้ใจเดินมรรคอย่างเต็มกำลัง

• สังขารทั้งเข่ง ย่อมตกอยู่ภายใต้กฏพระไตรลักษณ์ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา

• ตัณหา นำไปสู่ อุปทานขันธ์ ๕ การ “เห็น” ว่า ไม่มีเราแต่ต้น จะช่วยละตัณหา

• การคิด ปิดบัง การเห็น ออกจากการคิด ไปสู่ การรู้เห็นพระไตรลักษณ์ เห็นว่า ไม่มีเราตั้งแต่ต้น

• แผนที่ GPS สำคัญมาก คือ เห็นว่า ไม่มีเราตั้งแต่ต้น ออกจากการคิดสู่การรู้ ให้เห็นเรา เห็นจิตคิด

เวทนา + ตัณหา = เรา

• เวทนา (สุข ทุกข์ ไม่สุขไม่ทุกข์) อยู่ภายใต้กฏพระไตรลักษณ์ (อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)

• ตัณหา (ความอยาก) โลภอยากได้สุขเวทนา โกรธผลักใสทุกขเวทนา

• เวทนา เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา เป็นไปตามเหตุปัจจัย “เรา” ไม่มีแต่ต้น

ใจ กับ จิต

• ถ้า ใจ เป็น ใบ้

• จิต เป็น อะไร ?

• สังขาร ล้วนเกิดขึ้นเอง แล้วก็ดับเองแน่นอน เป็นไปตามเหตุปัจจัย เขาเป็นของเขาอยู่อย่างนั้น

• เห็นพระไตรลักษณ์ของขันธ์ ๕ เขาเป็นไอ้บาร์ เกิดตามเหตุปัจจัยและดับไปตามเหตุปัจจัย โดยไม่มีเรา

• เห็นอนัตตา ของ ผู้รู้ เขามีหน้าที่รู้ เขาเป็นใบ้ แต่เขาไม่ใช่ “เรา”

• จิต ไม่ใช่ เรา เขาเป็นไปตามเหตุปัจจัย

• ไม่มี “เรา” ตั้งแต่ต้น

• ขันธ์ ๕ เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา (ไม่ใช่เรา)

• ผู้รู้ เป็น อนัตตา (ไม่ใช่เรา)