" ใครๆ ก็เชื่อมได้ "

            เพราะวลีสั้นๆ นี้แท้ๆ ที่ทำให้ตัดสินใจซื้อเครื่องเชื่อมโลหะมาใช้งาน  ทั้งที่ไม่มีความรู้เรื่องการเชื่อมโลหะมาก่อนเลยแม้แต่น้อย  เมื่อมาถึงบ้านก็รีบจัดแจงประกอบอุปกรณ์เจ้าเครื่องเชื่อมที่ว่า  เทียบกับคู่มือแล้วไม่ผิดแน่  เศษเหล็กที่จะใช้ทดลองเชื่อมก็คีบสายดินไว้พร้อมแล้ว  แล้วจะช้าอยู่ใย......เปิดสวิทซ์...สวมแว่นนิรภัย...

             ใจนั้นเต็มร้อยว่าจะต้องทำได้  ค่อยๆ นำลวดเชื่อมไปสะกิดกับเศษเหล็ก  มีแสงสว่างขึ้บแว้บนึง  แล้วเจ้าลวดเชื่อมก็ติดหนึบกับเศษเหล็ก  ต้องออกแรงดึงพร้อมกับโยกไปมาหลายหนกว่ามันจะหลุดจากกัน  กี่สิบ..กี่ร้อย...หรืออาจจะเป็นพันเที่ยว มันก็ยังเป็นเช่นเดิม  ไม่มีทีท่าว่า  " ใครๆ ก็เชื่อมได้ "    เหมือนที่เขาโฆษณาเลยแม้แต่น้อย  ความมั่นใจที่ว่าเต็มร้อยลดลงเหลือศูนย์

            " ไม่น่าซื้อมาเลยเว้ย "  รำพึงกับตัวเอง  เห็นทีจะต้องไปเรียนสารพัดช่างเป็นแน่แท้

            แต่แล้วลูกฮึดก็เรียกความมั่นใจกล้บมาอีกครั้ง  เมื่อวันต่อมาไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวที่ตลาด  เหลือบไปเห็นชาวต่างประเทศคนหนึ่งกำลังเชื่อมเหล็กดัดอยู่ห่างออกไปราวห้าสิบเมตร  

            " สอสาวา "  คือคำตอบเมื่อผมเข้าไปถามว่าฝึกเชื่อมกี่วันกว่าจะเป็น 

            หมอนั่นฝึกเชื่อมอยู่ตั้งสองสามวันกว่าจะเป็น  แล้วผมฝึกไม่ถึงสามชั่วโมงจะเป็นได้อย่างไร  อะไรๆ ผมก็เหนือกว่าหมอนั่น  แม้แต่ความหล่อ  แล้วทำไมผมจะทำไม่ได้

            เพราะลูกฮึดแท้ๆ ที่ทำให้ผมได้หลังคาที่ต่อเติมออกไปจนคลุมไปถึงกำแพงรั้วหลังบ้าน  ได้หลังคาข้างบ้านไว้จอดรถจักรยาน  ได้ชิงช้า  ได้ม้านั่ง และฯลฯ

            ภูมิใจมากที่ทุกสิ่งที่เอ่ยถึง  เกิดจากฝีมือตัวเองคนเดียวล้วนๆ

            อยากจะบอกว่า  ใครๆ ก็เชื่อมได้  แต่ไม่ใช่เดี๋ยวนั้น....../