3-4วันนี้  อยู่ในเว็บไซต์นี้ตลอด  ได้อ่าน  ได้เขียน  ได้สังเกต

เมื่ออ่านแล้วพบว่า  1หลายคนชอบแบบนี้  2หลายคนไม่ชอบแบบนี้  3กลุ่มนี้จะพูดคุยกันแบบนี้เชียร์กันและกัน(น่ารัก)  4กลุ่มนี้มีแอบแฝงเข้ามาช่วยเชียร์ ซ้ำๆๆ(ยังทำอยู่)  5กลุ่มนี้เขียนอย่างเดียวไม่หวังอะไร  6อีกหลายกลุ่มที่น่ากลัว  7หวังผลประโยชน์  8ระบายความเครียดด้วยการเขียน  9กลุ่มมีเบอร์เชียร์กัน(เพิ่งรู้) 10กลุ่มตรวจสอบ

ทำให้คิดไปเองว่า  จำนวนดอกไม้ที่ได้มาของเรามีค่ามากๆ  เพราะเราไม่ได้อยู่ในกลุ่มไหนเลย ขอบพระคุณทุกท่านที่ให้ดอกไม้แก่ครูอ้อยคะ

ปรารถนาจะเขียนบันทึกในมุมลบบ้าง  แต่ไม่ถนัด  อาจจะไปบาดใจใครด้วย  เลยเลิกล้มความคิดนี้

เก็บความรู้สึกของเขา  ที่ทำให้เราปรารถนาจะเขียน กลบปิดให้หมด  ไม่ปล่อยให้โผล่แพลมออกมา

หันกลับมาสนใจเขียนในเรื่องที่ดี  ที่ผู้คนได้มาศึกษา  ตามแต่ใจของเขาปรารถนา  จะเร็วหรือช้า  จะมากหรือน้อย  ไม่ว่ากัน

ไม่หวั่นไหวมากหรอก  เพราะถือว่าเป็นเรื่องโชคดีที่ได้รับรางวัลหลังจากโชคร้ายที่เกิดอุบัติเหตุ

ใครจะว่าอย่างไร  ก็จะเขียน เขียนเพียงเรื่องที่ถนัด  เรื่องที่ไม่ชำนาญจะกล้าได้อย่างไร

ยังจะว่า  ล่ารางวัล

ไม่ปวดแขนมาหลายวัน  วันนี้เกิดมาปวด  อดทนๆๆๆ อีกไม่นานก็หายเป็นปกติ

วันนี้เขียนบันทึกได้หลายบันทึกเลย  อ่านหลายบันทึก  ให้ดอกไม้เป็นเข่งๆๆเลย

พ่อบ้านเอารถไปดัดแปลง  ไม่รู้ว่าผลออกมาเป็นอย่างไร

ตกลงใจ  เมื่อหายดี  จะไม่ขับรถอีกต่อไป  ได้โอกาสเป็นคุณนาย กับเขาบ้าง

อีกครั้งที่ครูอ้อยมีความตั้งใจเขียนเรื่อง  เทคนิควิธีที่ทำให้รักการเรียนรู้ตลอดเวลา  

ด้วยการเป็นครู  ที่ปรารถนาอย่างยิ่งที่จะเสริมสร้างให้นักเรียนเป็นผู้ใฝ่รู้ใฝ่เรียน และรักการเรียนรู้

มองเห็นเด็กวัยรุ่นที่ทอดทิ้งเวลาที่มีค่าไป  และหลงใช้เวลาในทางที่ผิด....แสนเสียดาย

งานที่โรงเรียนมีมากมาย  ยังทำไม่เสร็จ  แต่พ่อบ้านต้องการให้พักผ่อน  โดยให้เหตุผลว่า   ทำงานในไฟล์ที่บ้านไว้แล้วพอไปถึงที่โรงเรียน  ค่อยปริ้นท์เอ๊าท์

กลัวจะไม่ได้ทำงานสิ  ได้แต่อ่านเขียนบล็อกอยู่   

เราอายุมากขึ้น เหลือเวลาอีกไม่กี่ปีจะเกษียณอายุ  ลึกๆเรายังทำงานได้  เรายังคิดออก  คิดได้ และทำเป็น

แต่วัฒนธรรมองค์กรได้เปลี่ยนไป  คนรุ่นใหม่กำลังจะกลบรุ่นเก่าให้ตายตามตัวไปด้วย....น่าเสียดาย

เสียดายที่  ความคิดออก คิดได้ และทำเป็นของเรา ไม่ผลิดอก ออกผลเสียแล้ว  เพราะขาด...กำลังใจ

มา กลับมา ไป กลับไป สู่ธรรมชาติที่เรามา  

เครียดกับคนอื่นที่มาปะทะตัวเรามากกว่า  หากทำใจให้ร่มเย็นเสีย  อะไรๆๆก็มาปะทะใจเราไม่ได้

เช้านี้ได้ทำบุญตอนเช้า ดีใจมาก ด้วยไม่ค่อยมีโอกาส

เริ่มทำงานด้วย กินโจ๊กด้วย ได้งานและดูแลตัวเองด้วย

ไปทำงานก็ได้งานมาทำ  มันเป็นเรื่องของความรับผิดชอบเสียมากกว่า

เน็ตไม่ดี นอนทั้งวัน  

เสียใจที่ นกหงส์หยก มาตายจากไป ใจเหี่ยวลงไปนิดหนึ่ง  ความน่ารักของเขาทำให้เราคิดถึงเขามาก  

เขียนเรื่องเกี่ยวกับความรักได้ 22เรื่อง  มีสมาชิกบอกว่า ให้รวมเล่มได้เลย  ยังไม่จบเลยเพราะครูอ้อยมีหนทางของความรักมากมาย  แต่ละเรื่องล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องที่ดี  คนที่ไม่รู้จักครูอ้อย ก็อาจจะเข้าใจผิดได้

อย่าลืมว่า คนเล่าชีวิตจริง เล่า 10 ที เล่า 10 ปีก็ยังเหมือนเดิม

มีนก 2ตัวแล้ว คือ เจ้าโฮ กับ เจ้าหงส์

เจ้าโฮ เป็น นกกรงหัวจุก สายพันธ์เวียดนาม  มีนิสัย ช่างคุย ไม่ค่อยร้องเพลง แต่เวลาร้อง ไพเราะ ก้องกังวาล มากๆ

เจ้าหงส์ เป็น นกหงส์หยก สายพันธ์ฮอลแลนด์  แสนซน  ยังเป็นนกทารก  เรียกก็รู้จัก  ล้อเลียนเราได้

เลยไม่เหงา  ได้ดูพัฒนาการของเขาด้วย  ทุกคนในบ้านพอกลับมาต้องมาหา นก ทั้งสองก่อนเลย

สวัสดีค่ะ  กลับมาจากภารกิจด้วยความเพลียกาย แต่ใจสู้  ดีที่วางแผนทุกอย่างไว้ดีแล้ว  เลยไม่มีอาการกุกกัก หรือติดขัดแต่อย่างใด

ยังไม่หมดพลังพายุของความรัก ยังมีเวลาอีกหลายวันที่จะพูดเล่าไว้เป็นประวัติศาสตร์ของครูอ้อยคนนี้

ยังปรารถนาที่จะเขียนต่อ

ในวันแห่งความรัก  ครูอ้อยมีความสุขที่สุด  ด้วยได้ทำอะไรตามใจตนเอง  และคนในครอบครัวก็ตามใจครูอ้อยด้วย

นี่ยังไม่หมดวัน  ยังไม่รู้ว่าอะไรที่ดีๆจะตามมาอีก

ขอให้ทุกๆท่านมีความสุขมากๆนะคะ

เช้านี้ลมแรง เป็นลมเย็นๆ ไม่มีไอร้อน สงสัยวันนี้จะได้นอนกลางวัน ยาวๆ แบบไม่ใช้ไฟฟ้ามาก

เตรียมจะไปประสานงานต่อ  ที่ค้างไว้ตั้งแต่ประสบอุบัติเหตุ 60วันแล้ว

หวังว่า จะไม่ไปนั่งปวดทรมานนะ  เริ่มไปวันศุกร์เป็นวันแรก เสาร์และอาทิตย์

เช็คอีเมล์ตั้งนาน  จดหมายมีมากเหลือเกิน  ตอบบ้างเก็บไว้บ้าง  ที่โจทย์ยากต้องค้นคว้าก็มี  โหสมองแล่นแต่เช้า  เจ้าโฮ นกกรงหัวจุกร้องเพลงแต่เช้า   ลูกทำกับข้าวให้แล้วไปนอนต่อ  ปกติวันนี้

เมื่อวานได้รับข้อความการเยี่ยมไข้จากน้องที่ทำไอทีเก่ง  เนื้อหาคือ ท่าน ผอ.กล่าวถึงครูอ้อยว่า  เพื่อนๆต้องเป็นกำลังใจในหมู่บุคลากรด้วยกัน ฮาาาา  ทราบได้ไง  ว่าเราบ่น

ครูที่ย้ายไปใต้  ยังโทรมาเยี่ยมอาการเลย  นี่ก็ 60วันแล้ว  เหลืออีก 15วันที่ได้พัก  ยังไม่หายเลย  จะไปทำงานได้ไหมนี่  เหมือนคนพิการเลย  

ครูอ้อย ยังมีเพื่อน มีพี่ มีน้อง อยู่ที่นี่ใช่มั้ยคะ

อย่าเพิ่งเบื่อครูอ้อยนะคะ  กับการบ่นเรื่องเจ็บป่วย

ยังเป็นกำลังใจกันอยู่ใช่ไหมคะ

คงจะบ่นได้ไม่นาน  ขอบคุณทุกๆท่านมากๆค่ะ

นอนทั้งวัน  รู้สึกว่า  แขนตึงและปวดมากเวลาเปลี่ยนอิริยาบถ

วันนี้เลยไม่มีบันทึกออกมาเลย  มีผู้อ่านชื่นชมว่า  ทำเป็นนิยายได้  ครูอ้อยก็คิดจะทำเรื่องสั้นค่ะ  

เอาไว้  ถูกทิ้งให้อยู่แบบคนแก่  ได้เขียนแน่ๆค่ะ

ตื่นขึ้นมาตีสี่กว่า  สดชื่นมากวันนี้  เส้นตึงนิดหน่อย  เพราะนอนนานมั้ง

เช็คอีเมล์ ได้ยินเสียงรถหวอ  น่าจะมีไฟไหม้อีกล่ะ  ทุกปีเดี๋ยวข่าวก็ออกเช้านี้

เมื่อคืนมีน้องครูโทรมาเยี่ยมไข้ เลยฝันเห็นแต่คนในทีมงาน

พวกเขาคงคิดถึงเรา แต่เราแน่ๆคิดถึงนักเรียนมากๆ  

นี่มันสี่ทุ่มแล้วทำไมไม่ง่วงนอน อ้อลืมไป เมื่อเช้าตื่นสาย และวันนี้นอนทั้งวัน

นับบันทึกความรัก เขียนมาได้ 14 บันทึกแล้ว  ยังไม่ได้ครึ่งชีวิตเลย  เพิ่งจะอายุ 38 ปีเอง

เวลานี้ 55ปี  อยากเขียนเรื่องความสุขมากๆๆ  

เน็ตไม่ดีเลย ตกใจที่โพสต์ไป 2 ที  รู้ว่าที่ลบอยู่ตรงไหน แต่เข้าไม่ได้  เพราะเน็ตรวน  ต้องไปเอาแอร์การ์ดมาใช้จึงเข้ามาลบได้

สบายใจแล้ว  ลบได้แล้ว

เพิ่งตืนนอน  เมื่อคืนนอนไม่หลับ  ลุกขึ้นมานั่งคนเดียว  ปวดแขนมาก  

หงุดหงิดบอกไม่ถูก

สัญญาณเน็ตอ่อนมาก  หลุดบ่อยด้วย  เดินเล่นไปธนาคาร  เพราะจะหยุดอีกหลายวัน

กลับเกือบถึงบ้านเห็นเขาขายข้าวโพดต้มสีเหลืองกับสีดำ  แปลกดี

เข้าบ้านมายังไม่ทันได้ทำอะไรอื่น  เปิดเครื่องก่อนเลย  ติดไหมนี่  กาแฟยังเลิกได้  โกทูโน  ไม่คิดที่จะเลิกเลย

ตื่นขึ้นมาตีสี่จัดการให้ตัวเองสดชื่น  มาต่อไวเรสของคนข้างบ้านชั้น 4กว่าจะต่อได้    ของฟรีลำบากหน่อย

อ่านการแสดงความคิดเห็นในบันทึกแล้ว  อยากเขียนอีก  มีกำลังใจมากเลย  แต่ปวดแขน  แขนขวาไม่ได้ใช้  คอยเป็นกำลังใจแขนซ้าย  จะปวดแขนอย่างไร แต่หัวใจต้องการเลยมีบันทึกออกมาเรื่อยๆ

เจ้าแขนซ้ายก็เก่ง  นิ้วทำงานได้ดี  สมองสั่งการดี  ตัวหนังสือบางตัวต้องมี shift ก็สามารถ

วันนี้ถ้าเน็ตดี  น่าจะได้เขียนถึงพระเอกแล้ว  แต่การเขียนบันทึกเรื่องเกี่ยวกับความรัก  เพื่อเป็นผู้ใหญ่บอกสอนความรัก จึงช้าหน่อย เพราะต้องสรุปประเด็นในการบอกสอนทุกบันทึก

เราไม่ว่ากัน  ผู้อ่านเป็นผู้กำหนดได้เองว่า  ควรติดตามอ่านบันทึกใด