วันนี้หันกลับมาเปิดดูรูปภาพเก่าๆที่ลงไว้ในนี้ เห็นชัดเจนว่าเราอายุมากขึ้น อ้วนขึ้น เรื่องอายุมากคงถอยไปไม่ได้อีกแล้ว แต่เรื่องอ้วนขึ้นนี่สิ น่าจะถอยหลังกลับไปได้ ตั้งแต่เด็กๆ คิดอยู่เสมอว่าตัวเองอ้วน ยิ่งโตก็ยิ่งรู้สึกว่าอ้วนขึ้นกว่าเดิม มองเหลียวหลังไปแล้วไม่เห็นว่าเราจะอ้วนตามที่คิดสักหน่อย แต่ตอนนี้ ไม่คิดม่ได้แล้ว ลดด่วนๆๆๆๆๆๆๆ

ห่างหายไปจากG2Kนานมากๆ กลับมาวันนี้มาติดตามเรื่องน้ำมันมะพร้าว ให้ความรู้ดีมากๆ ขอขอบคุณคุณกานดาที่ได้บันทึกข้อมูลไว้ให้ติดตามนะคะ

คิดถึง G2k แต่ไม่ได้เข้ามาเลย นานมากแล้ว เพราะไม่รู้จะบันทึกอะไรดี กลับเข้ามาวันนี้ได้อ่านบันทึกดีๆ แล้วก็ชื่นใจ ได้ความรู้สึกที่ดีๆ กลับมาอีก

พรุ่งนี้ จะเป็นวันครบรอบการจากไปของลูกชายคนเดียวสุดที่รัก ครบ13 ปี เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ถามตัวเองบ่อยๆว่าเราอยู่เพื่ออะไร เพื่อใคร ไม่งั้นมันจะไม่อยากอยู่ ถึงเวลานี้ก็มีชีวิตอยู่ไปวันๆ เหมือนคนไม่มีอนาคต เพราะไม่รู้จะหวังอะไร นึกอนาคตไม่ออก ไม่นึกด้วยแหละ ปล่อยมันไป ไปเรื่อยๆ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น

วันนี้ไปงานบวช เจ้าภาพจัดงานใหญ่โต ที่ประทับใจคือนักแสดงจำอวดหน้าม่าน มาครบ 3 คน แสดงได้ถูกใจผู้ชมมากๆ ให้รู้ว่า คนไทย ชื่นชม ศิลปะไทย (เพลงฉ่อย) เด็กคนไหนทำได้ต้องส่งเสริม/สนับสนุน เพื่ออนุรักษ์ศิลปะไทยแขนงนี้ไว้ให้อยู่คู่ไทยตลอดไป

วันนี้สุดดีใจ น้องพนิตากับคุณน้องจากอพวช.พาคุณวัชระ แฟนพันธ์แท้ดูนกมาเยี่ยมที่โรงเรียน พากันสำรวจนกแถวโรงเรียน เจอนกที่เราไม่เคยสังเกตพบหลายชนิดเลยทีเดียว เช่น นกหัวขวาน นกขมิ้นน้อย นกขมิ้น? นกตีทอง นกเค้าจุด ฯลฯ นกบางชนิด เราก็เรียกชื่อผิด/ไม่รู้จักชื่อ เช่น นกอีแพรด นกกาแวน นกแก้ว ฯลฯ โอย มากมายจริงๆ ยังตื่นเต้นอยู่เลย สัปดาห์หน้าคุณวัชระจะมาใหม่ จะเตรียมอุปกรณ์มาด้วย เราขอให้นักเรียนได้เรียนรู้ไปด้วยกัน เพราะครูลืมเก่ง นักเรียนจะได้ช่วยจำ ที่สำคัญ เด็กได้เรียนรู้จากแฟนพันธ์แท้ อยากให้ถึงวันนั้นเร็วๆจัง

วันนี้คงต้องนอนแต่หัวค่ำ เพราะยังไม่หายเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวจากการปั่นจักรยานไหว้พระเก้าวัดเมื่อวานนี้

หายหน้าไปนาน กลับเข้ามายังพบสมาชิกเดิมๆ หลายคน รู้สึกดีใจเหมือนได้กลับบ้าน ชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายน่าจะมีสีสันขึ้นมาบ้าง หวังมากไปหรือเปล่าก็ไม่รู้

วันนี้ขับรถลุยน้ำท่วมไปตลาดไท หาซื้ออาหารมาสำรอง น้ำสูงน่ากลัว แต่เห็นรถปิคอัพไปได้ เราก็ลองมั่ง หวาดเสียวจริงๆ แต่ก็ดีนะ ได้ข้าวสาร น้ำมัน แล้วก็ผักอีกนิดหน่อย ได้เห็นแล้วว่า เราน่าจะกลับไปเยี่ยมอยุธยาได้แล้ว น่ากลัวก็แต่ถนนที่ไปตลาดไทนี่แหละ น้ำท่วมสูง/ถนนเสีย เป็นหลุมเป็นบ่อ(แต่เรามองไม่เห็นเพราะอยู่ใต้น้ำ) อาจต้องรออีกสักวันสองวัน

เราฝืนที่จะพักอาศัยในคอนโดมิเนียมที่โดนน้ำท่วมเต็มพื้นที่ ระดับน้ำสูงเกินกว่ารถจะแล่นได้นอกจากรถบรรทุก เรายังพยายามช่วยตัวเองด้วยการพายเรือไปไหนมาไหน เก็บตุนอาหารไว้พอให้เลี้ยงสังขาร ก็อยู่ได้สบายดี เพราะยังมีน้ำประปา มีไฟฟ้า เมื่อสักครู่ไฟฟ้าดับ งงไปเหมือนกัน คิดอยู่ว่า เราจะต้องอยู่ให้ได้ โชคดี ไฟฟ้ามาเสียก่อน เลิกคิด เปลืองพลังงาน อยู่ต่อไป

วันหยุดวันนี้ ได้ล้างรถ ซักผ้า ขัดห้องน้ำ อ่านหนังสือ เล่นเน็ต สบายใจดี บ่ายๆ ก็คงต้องรีดผ้า พรุ่งนี้ก็ต้องลุยต่อไป นี่หรือ วันหยุด

เมื่อวานนี้ไปเยี่ยมบ้านเด็กก่อนเปิดภาคเรียน ได้ดอกโสนมาถุงใหญ่แต่ทำกินเองไม่เป็น เลยแบ่งแจกให้ข้างบ้านไป วันนี้เลยได้ลิ้มรสแกงส้มดอกโสน แถมปลาดุกแดดเดียวทอดอีกต่างหาก อร่อยจนต้องบอกต่อ

ประชุมเตรียมความพร้อมก่อนเปิดภาคเรียนที่ ๑/๒๕๕๔ ของครูประถมศึกษา อำเภอมหาราช จังหวัดพระนครศรีอยุธยา วันนี้ ได้รับการอนุเคราะห์จาก ดร.สาคร ชนะไพฑูรย์ รองผู้อำนวยการ อพวช. มาให้ความรู้เกี่ยวกับการจัดการเรียนการสอนโดยใช้โครงงาน ประทับใจมาก และขอขอบคุณมากๆ ค่ะ

ความเครียดเข้าจู่โจมอย่างรวดเร็ว เมื่อต้องกลับไปเผชิญกับปัญหาเดิมอีกอย่างไม่รู้จะหาทางออกอย่างไร ถ้ากลับเข้ารอยเดิมอีกครั้ง คงต้องหนีไปให้พ้นจากทุกคน ไม่ต้องมารับรู้ ไม่ต้องรับภาระอะไรอีกต่อไป ภาระที่มันไม่น่าจะเป็นเรา ทางเดียวที่หวังได้คือหลับตา หยุดใจให้ได้ เดี๋ยวนี้ ก่อนที่ทุกอย่างจะสายไป

พรุ่งนี้แล้วที่เราจะเดินทางไปอุบลราชธานี เพื่อจะไปทำบุญร้อยวันให้แม่ในวันอาทิตย์ที่ ๑๙ นี้ ที่ต้องไปทำที่โน่น เพราะพ่อให้เหตุผลว่า "ไปเอาลูกสาวเขามาแล้ว ต้องให้เกียรติเขาหน่อย" ทั้งๆ ที่ทางโน้นก็มีแต่น้าอยู่ ๓ คน เท่านั้น แต่พวกเรา(เราและน้องสาวอีก ๑ คน)ก็เต็มใจไปกัน ตามใจพ่อ แล้วก็ทำเพื่อพ่อกับแม่ด้วย

วันนี้ได้ออกทีวีแล้ว รายการบุญไม่จำกัด ติดตามได้ที่นี่

http://www.youtube.com/watch?v=crLDqynZyyY&feature=player_embedded

รู้สึกเพลียจังเลย อยากขับรถไปทำธุระที่อ่างทอง แค่ไม่กี่กิโลเมตร ยังไม่กล้าไป กลัววูบ มันเป็นมาหลายวันแล้ว เพิ่งจะได้หาหมอเมื่อเย็นวานนี้เอง ทำให้เหนื่อยหนักเข้าไปอีก สังขารหนอ พอขึ้นเลขห้าก็แย่เลย จะสู้ได้แค่ไหนก็ไม่รู้ ไปพักผ่อนก่อนนะ ยาเริ่มออกฤทธิ์แล้ว ราตรีสวัสดิ์ 

วันนี้เจ้าหน้าที่เทศบาลตำบลโรงช้างอุดรอยรั่วสำเร็จ สามารถสูบน้ำออกจากโรงเรียนได้หมด พรุ่งนี้ ก็ต้องดูกันต่อไป เพราะทั้งน้ำทุ่ง(หลังโรงเรียน)และน้ำท่า(หน้าโรงเรียน)ล้วนแล้วแต่มีระดับสูงกว่าระดับพื้นของโรงเรียน ขอขอบคุณทุกท่านตั้งแต่ทีมบริหารเทศบาลจนถึงหน่วยปฏิบัติที่ได้ให้การใส่ใจในการช่วยแก้ปัญหาอย่างเต็มที่มาหลายวันแล้ว

เสียงลมพัดอู้ ต้นไผ่ริมแม่น้ำหลังบ้านเสียดสีกันเป็นเสียงวังเวง เสียงฟ้าร้อง สัญญาณภาพในโทรทัศน์หายไป ฝนเริ่มตกลงมา ฟ้าก็ยังร้องอยู่ เป็นการร้องที่ติดต่อกันจากฟ้าฟากหนึ่งไปอีกฟากหนึ่ง เราไม่ชำนาญในการฟังเสียงฟ้า เลยไม่รู้ว่าฟ้าบอกอะไร แต่เรารู้ว่า วันพรุ่งนี้ น้ำในโรงเรียนจะท่วมขังมากกว่าเดิม  วันนี้เทศบาลมาสูบออกตั้งแต่เช้าเจ็ดโมงกว่าๆ จนบ่ายสี่โมงน้ำก็ยังคงสภาพเดิม เพราะน้ำที่รั่วเข้ามามันพอๆ กับน้ำที่ออกไป เครื่องสูบน้ำกลับเทศบาลไปแล้ว แต่น้ำยังเข้ามาไม่หยุด ทั้งน้ำที่รั่วจากทุ่งนา และนำที่รั่วจากฟ้า ฟ้าหนอฟ้า จะให้ฉันทำอย่างไร ????? ดูสิ ฟ้ายังไม่หยุดร้องเลย  หยุดร้องเถิดไปนอนได้แล้ว ราตรีสวัสดิ์นะฟ้า

วันพรุ่งนี้แล้วล่ะ ที่แม่จะต้องรับการผ่าตัดเนื้องอกในท่อน้ำดี หลังจากได้รับการตรวจและรักษาเบื้องต้นที่รพ.วชิระภูเก็ตเมื่อวันศุกร์ที่ ๑๘ มิถุนายน แล้วย้ายมารพ.ธรรมศาสตร์เฉลิมพระเกียรติเมื่อ ๒๕ มิถุนายน ได้มีโอกาสดูแลแม่ทุกคืนที่รพ.ธรรมศาสตร์ฯ กลางวันก็ขับรถไปทำงานที่มหาราช บางวันก็ดี บางวันก็เหนื่อยและง่วง วันนี้ แม่ย้ำให้กลับมาเร็วๆ ก็จะเร็วได้สักเท่าไหร่ เพราะมีประชุมถึง ๑๖.๑๕ น.กว่าจะเดินลงจากห้องประชุม ขับรถมาอีก แต่ก็ไม่ทำให้แม่ผิดหวัง ได้มานั่งฟังแม่เล่าความฝัน ฝันดีนะแม่ ลูกเองก็ฝัน ฝันเห็นหลุมยุบเป็นวงกว้าง โดยเริ่มจากหลุมเล็กๆ แม่ก็บอกว่า มันเกิดขึ้นแล้วเขาออกข่าวเมื่อเช้า เอาสิ ฝันเข้าไป พรุ่งนี้ จะมีพระมาโปรด ๑๑ รูป ให้แม่ได้ทำบุญก่อนเข้าห้องผ่าตัด(เริ่มเที่ยงวัน) แล้วพระท่านจะไปบริจาคโลหิตเพื่อการผ่าตัดของแม่ เพราะแม่อยากเลียนแบบพ่อตอนผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจที่ศิริราช ก็ได้ความเมตตาจากพระได้บริจาคโลหิตให้ สงสารแม่จัง

วันนี้แสนวังเวง ได้แต่ปล่อยใจล่องลอยไปตามเพลง Hungarian Sonata อับจนซึ่งคำพูด/เขียนที่จะเผยความรู้สึก ฟังเพลงลองดูก็แล้วกัน

http://www.youtube.com/watch?v=Zyc5-XTbO8s

หลายวันมานี่เหนื่อยเหลือเกิน ทั้งกายและใจ บางสิ่งเก็บอัดไว้ในใจ ไม่อาจบอกใครได้ ก็เลยใช้เวลาที่พอจะหาได้ขับรถไปนั่งเล่นที่เขื่อนป่าสักชลสิทธิ์ เห็นภาพคนอื่นที่กำลังมีความสุข เหมือนอดีตของเรา มันสะท้อนใจเหลือเกิน ดีนะ ที่มีหนังสือติดมือมาด้วย ก็เลยนั่งอ่านหนังสือไปเรื่อยๆ พอได้เวลาอันควรก็ขับรถกลับ ขากลับแวะซื้อซีรีแลคให้หลาน แล้วก็ผักกาดไว้กินกับปลาร้าสับ ขับรถถึงบ้านหัวค่ำ สบายใจขึ้นบ้าง วันหน้าจะไปอีก(ที่ไหนไม่รู้) รู้สึกผ่อนคลายดีมาก

เสาร์-อาทิตย์ที่ผ่านมาไม่ได้พักผ่อนเลย วันเสาร์ไปงานบุญที่เพชรบูรณ์ วันอาทิตย์ไปซื้อชุดนาฏศิลป์ที่พาหุรัด ออกจากบ้าน 6 โมงเช้าทั้งสองวัน วันนี้เลยรู้สึกเพลีย แต่ก็ได้งานนะ ค่ำมาก็อดเข้าเน็ตไม่ได้ นี่ก็ง่วงแล้ว เห็นจะต้องราตรีสวัสดิ์ไปก่อน พรุ่งนี้ อะไรๆ ก็คงจะดีขึ้นนะ

Tomorrow

http://www.youtube.com/watch?v=Yop62wQH498

วันนี้แม่ของน้องหยกมารับก่อนเวลาและลาครูเพื่อไปทดลองอยู่กับคุณตา-คุณยายที่ร้อยเอ็ด อยู่ที่นี่ไม่ได้เพราะไม่มีคนดูแล(พ่อ-แม่ทำงานโรงงาน) คนเลี้ยงที่เลี้ยงน้องหยกมาตั้งแต่อายุสามเดือนท้องแก่ใกล้คลอด ไม่สามารถรับเลี้ยงได้ต่อไป สงสารน้องหยกมากๆ ที่จะต้องจากพ่อ-แม่-ครู-เพื่อนๆ จริงอยู่ น้องหยกอาจทำใจได้ แต่ต้องเผชิญกับความว้าเหว่อย่างแน่นอน เราเองก็เคยเจอ เด็กๆ ต้องไปอยู่กับใครต่อใครหลายบ้าน ทำใจได้ แต่ว้าเหว่ และมีโลกส่วนตัวสูง รู้ตัวดีว่า บางทีก็มีความแปลกๆ อยู่ในตัว ที่คนอื่นอาจงงๆ และอาจรับไม่ได้ ก็ไม่รู้จะว่าไง พยายามทำดีที่สุด จริงใจให้มากที่สุด สรุปว่าวันศุกร์นี้ ไม่ใช่ศุกร์หรรษาหรือศุกร์แห่งชาติ แต่เป็นศุกร์เงียบเหงา เสาร์ว้าเหว่ แล้วจะออกร่อนเร่ในวันอาทิตย์(มีโปรแกรมไปซื้อของที่พาหุรัด) ว่าไปงั้นแหละ

วันนี้ 16 ธันวาคม 2552 เป็นวันคล้ายวันเกิดของลูกชายคนเดียว ถ้าลูกยังอยู่ ก็จะอายุ 26 ปีบริบูรณ์ แม่ไปถวายภัตตาหารเพลที่วัดกระโจมทอง เพื่อทำบุญให้ลูก ขอให้ลูกมีความสุขในสัมปรายภพนะจ๊ะ ไม่ต้องห่วงแม่  ...รักลูกเสมอจ้ะ