ที่หน้าเดสทอปมือถือเปลี่ยนภาพเป็นภาพเมรุเผาศพ ครั้งหนึ่งไปร่วมเผาศพคนรู้จักที่นับถือและมีหน้าตาในชุมชนบ้านเรา 

เป็นการเตือนตัวเองว่าความตายเป็นสิ่งที่เรียกว่าอนิจจัง ไม่แน่นอน เราจึงต้องทำความรู้จักและคุ้นเคยกับมันไว้ เตือนทุกครั้งที่มีเสียงเข้าหรือจะโทรออกไป ไม่ได้รู้สึกว่าเป็นลางร้ายอะไร ในขณะที่คนใกล้ตัวมาเปิดโทรศัพท์เจอภาพนี้ มาทักเราว่าเธอทำอะไรของเธอ เข้าใจว่าคิดอะไรอยู่ แต่ก็อยากให้เข้าใจหลังการอธิบายว่ามันเป็นเรื่องธรรมชาตินะ   ฟังพระเทศน์ท่านบอกว่า ชีวิตคนเราดั่งน้ำค้างที่หยดบนใบหย้า ครั้นพอแสงแดดสาดส่อง น้ำค้างก็ค่อยเหือดหายไป นั่นแหละเป็นอันจบกันไป มีขึ้น ตั้งอยู่และดับไป