เมื่อชีวิตมีเวลาว่างเพิ่มขึ้น ชีวิตก็จะเริ่มคิดทบทวนสิ่งต่างๆ มากขึ้น คิดไปหน้าไม่ได้ก็คิดย้อนไปข้างหลัง เหมือนตอนนี้ที่กำลังคิดว่า เราได้เคยทำอะไรไปบ้างที่ผ่านมา และสิ่งนั้นเป็นความสุข มีคำตอบมากมาย แต่ช่วงสถานการณ์ป้องกัน Covid-19 แบบนี้ อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อชาติ การเขียนเล่าเรื่องต่างๆ ใน gotoknow นี่ล่ะ ที่เป็นความสุขใจ ครูแอ้ก็เลยมาเริ่มต้นที่อนุทิน แต่กว่าจะเข้ามาได้ ก็ยากยิ่งนัก ลืมไปหมดทุกอย่าง จนเริ่มท้อ แต่ในที่สุดความพยายามก็คือความพยายาม ในที่สุดเมื่อสามารถกลับเข้ามาได้ ยิ้มอย่างมีความสุขทันที ดีใจจังที่กลับเข้ามาที่ gotoknow ได้ค่ะ

เกิดอะไรขึ้นที่ G2K ในเช้าตรู่อันสดใส

ในวันที่หนีงาน ครูแอ้ตั้งใจจะเข้ามาแวะเยียมเยียน Gotoknow โดยยังไม่ทันเข้าระบบ ไปอยู่ที่หน้าแรก
แล้วก็คลิกที่เรื่องที่ตนเองบันทึกไว้ เล่าเรื่องตักบาตรดอกไม้วันเข้าพรรษา ที่จังหวัดราชบุรี
พบบางสิ่งที่ไม่เคยเจอ แบบภาพที่ตัดมาให้ดู



แต่พอเข้าระบบก็เข้าได้ปกติและไปอ่านเรื่องนั้นได้ปกติ เกิดอะไรขึ้นคะ ??

"ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า" 

นี่คือคำพูดที่ "เพื่อน ๆ " นอกวงการถามครูแอ้ หลังจากที่รู้สึกเพลีย ๆ กินอาหารได้น้อยลง
และก็ไอ อุณหภูมิร่างกายวัดได้ประมาณ 36 องศา 

ไปหาหมอที่โรงพยาบาลเอกชน คุณหมอสั่ง admit ในเย็นวันศุกร์ ครูแอ้ก็โทรคุยกับตัวแทนประกัน
จากนั้นก็ตอบตกลงในทันที

และนี่คือการพักผ่อนที่ครูแอ้รู้สึกถึงความสุขจริง ๆ  แม้ว่าจะต้องนอนกินยา มีสายน้ำเกลือเชื่อมต่อ

"สุขภาพของตัวเอง ไม่มีใครที่จะมาสนใจและให้ความสำคัญ ถ้าไม่ใช่ตัวของตัวเอง"

ดังที่ท่านดาไล ลามะ กล่าวว่า  “มนุษย์เรานึ้ ยอมสูญเสียสุขภาพเพื่อทำให้ได้เงินมา แล้วต้องยอม
สูญเสียเงินตรา เพื่อฟื้นฟูรักษาสุขภาพ ...................

                               

“Man surprised me most about humanity. Because he sacrifices his health in order to make money. Then he sacrifices money to recuperate his health. And then he is so anxious about the future that hedoes not enjoy the present; the result being that he does not live in the present or the future; he livesas if he is never going to die, and then dies having never really lived.”    <Dalai Lama XIV>

นับแต่วันนี้ไป ครูแอ้คงต้องถามตัวเองทุกวันบ้างแล้วว่า

" ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่า"

ระวัง....อย่าลืมบัตร ATM

วันนี้ครูแอ้ไปกดเงินที่ตู้  ATM ธนาคารกรุงไทย กำลังยืนต่อคิวผู้ชายคนหนึ่ง ทิ้งระยะพอสมควรตามมารยาท ห่างประมาณ 5  ขั้นบันได แล้วก็หันมองออกไปนอกถนนเรื่อยเปื่อย จู่ ๆ ก็มีสตรีอวบ ๆ นางหนึ่งเดินลงมาจากรถยนต์ราคาแพง ตรงรี่ก้าวขึ้นบันไดไป 2 ขั้น แบบจะไปต่อคิวผู้ชายคนนั้นทันที ครูแอ้ก็เลยส่งเสียงกระแอมเพื่อเป็นการเตือนให้รู้ว่ามีคิวรออยู่ บังเอิญตู้ถัดไปว่างพอดี เธอก็เลยรีบเดินไปใช้บริการ พอดีกับชายคนที่ครูแอ้รอต่อคิวเดินออกไปเช่นกัน

ขณะที่ครูแอ้กำลังจะเสียบบัตร ATM มองไปที่จอหน้าตู้ก็พบข้อความว่า ทำรายการต่อ หรือยกเลิกการทำรายการ มือไวทันทีกับความคิด กดยกเลิกการทำรายการแล้วดึงบัตรที่ค้างอยู่ในตู้ออกทันที รีบมองหาผู้ชายคนที่ทำรายการก่่อนหน้า กำลังเปิดประตูรถยนต์ ก็เลยรีบตะโกน "คุณคะ คุณคะ คุณลืมบัตร ATM ค่ะ" เค้ายกมือขึ้นจับกระเป๋าเสื้อทันที และทำสีหน้าตกใจ แล้วรีบเดินมารับบัตร ATM จากครูแอ้ พร้อมกับกล่าวคำ ขอบคุณ ขอบคุณ ขอบคุณครับ ครูแอ้รีบบอกไปว่าไม่เป็นไรค่ะ รอยยิ้มอย่างจริงใจของชายผู้นั้นช่างทำให้ครูแอ้มีความสุขใจจริง ๆ ในวันนี้

ตู้ ATM บางตู้จะคืนบัตรทันทีเมื่อเจ้าของทำรายการเรียบร้อยเพียงรายการเดียวโดยไม่ให้ทำรายการต่อ แต่บางตู้จะสามารถทำรายการแบบต่อเนื่องได้โดยยังไม่คืนบัตร และต้องรอให้เจ้าของบัตรยกเลิกการทำรายการ บัตรจึงจะคืนออกมา ดังนั้นเจ้าของบัตรต้องระวังนะคะ อย่าเผลอลืมหรือเร่งรีบจนลืมกดยกเลิกการทำรายการเพื่อให้บัตรคืนออกมา เพราะหากบัตรของท่านยังค้างอยู่ในตู้โดยใส่รหัสไว้พร้อม และมีคนเข้าไปกดทำรายการต่อ โดยทำรายการถอนเงิน ใส่จำนวนเงิน อะไรจะเกิดขึ้นกับเงินในบัญชีของท่าน

ดอกชวนชม เดี๋ยวนี้มีความแปลกแตกต่างไปมากจากที่เคยได้เห็นเมื่อเด็ก ๆ ตั้งแต่ลักษณะของกลีบดอก ความหนา บาง รูปทรงของกลีบดอก ทั้งกลม มน แหลม หยัก ๆ พริ้ว ๆ สีสด อ่อน เหลือบหรือแซมหลายสีในดอกเดียวกัน ใบใหญ่ เล็ก เรียว มีลาย ที่สำคัญบางพันธุ์ดอกมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ

คุณยายที่บ้านท่านเป็นคนที่ชอบต้นชวนชมมาก ท่านบอกว่าเป็นต้นไม้ที่เลี้ยงง่าย อยู่ทน ไม่ต้องรดน้ำบ่อย แถมดอกสีสวยสด สมชื่อชวนชม

ท่านก็มีวิธีปลูกชวนชมให้ดูงามสง่า โดยท่านจะมีความสุขที่ได้ใส่ดินในกระถางหรือเปลี่ยนกระถางและยกลำต้นขึ้นมา เพื่อโชว์ความอวบของลำต้นซึ่งท่านเรียกว่า "โขด"  พร้อมกับตัดตกตกแต่งรากเล็ก ๆ ออก จนโขดเกลี้ยงเกลาหรือแสดงลักษณะเฉพาะรากใหญ่ ๆ ที่พันเกี่ยวกันดูสวยงาม

ห้องน้ำเป็นเหตุจริง ๆ  หลังจากผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมืองที่ด่านมาเลเซียเสร็จสิ้นด้วยความเรียบร้อยก่อนเข้าสิงคโปร์ (7 เม.ย. 56) เพื่อจะไปสนุกสนานกันที่ Universl Studios หนึ่งหนุ่มน้อย "น้องพุธ" กับคุณแม่พร้อมกับ 2 ป้า "ป้าเอ้" กับป้า "ครูแอ้" เกิดปวดชิ้งฉ่องขึ้นมา จึงถามทางไปห้องน้ำกับผู้ประสานทัวร์  แล้วทั้ง 4 ชีวิตก็ท่องกันไปว่า "เดินตรงไป เลี้ยวขวา" แต่ไม่เห็นมีทางเดิน นอกจากบันไดเลื่อนขึ้นไปชั้นบน และสิ่งที่พบคือประตูหมุนเข้า ทุกคนจึงพร้อมใจเดินผ่านทางเข้าไปเพื่อหวังจะพบคำว่า Toilet หรือ Tandas

แต่เมื่อเข้าไป เราก็พบกับด่านตรวจคนเข้าเมืองมาเลเซีย แถมเป็น one way ที่เราไม่สามารถสวนทางกลับออกไปได้ ขณะที่กำลังงงทางและเตรียมจะเดินกลับ ก็มีเสียงนกหวีดของเจ้าหน้าที่ดังขึ้น ทุกคนได้แต่หยุดนิ่ง พร้อมกับเจ้าหน้าที่ ตม (หน้าตาดุ ๆ) ขอ passport ของพวกเราทั้ง 4 คน และถามว่า Where 're you go? ครูแอ้จึงเป็นตัวแทนอธิบายว่าเรากำลังหาห้องน้ำและรูสึกว่า พวกเราได้หลงทางแล้ว แล้วก็อธิบายต่อไปว่าพวกเราทุกคนผ่านพิธีการตรวจคนเข้าเมืองเพื่อจะไปสิงคโปร์เรียบร้อยแล้วตามหลักฐานใน passport และจะกลับเข้าไปพักที่โรงแรมในมาเลเซียอีกครั้งในตอนเย็น หลังจากได้ไป Universal Studios

เจ้าหน้าหน้าตาดุ ๆ คนแรกได้นำ passport ไปให้เจ้าหน้าที่หนุ่มหน้าตาใจดีตรวจสอบหลักฐาน พร้อมกับบอกให้พวกเรา wait here ประมาณเกือบ 20 นาที ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่หนุ่มหน้าตาใจดีก็ได้คุยกับเจ้าหน้าที่อีกคนหนึ่งที่ดูจะอาวุโสกว่าด้วยภาษาที่เราฟังไม่ออก อาจจะเป็นภาษามาเลเซีย

เวลาผ่านไปโดยที่เราไม่สามารถติดต่อไกด์ได้ เนื่องจากไม่ได้ขอเบอร์ที่ใช้ในต่างประเทศกันไว้ ระหว่างที่รอ น้องพุธเริ่มจะมีอาการหน้าตาไม่ค่อยมีความสุขแล้ว ถามว่าเมื่อไรที่เราจะได้ไป ครูแอ้ก็เลยบอกกับเจ้าหน้าที่หนุ่มหน้าตาใจดีว่าเด็กผู้ชายต้องการเข้าห้องน้ำและเมื่อไรที่พวกเราจะได้ไป เขาก็หันมายิ้ม ๆ คงต้องรอการอนุญาตจากผู้อาวุโสคนนั้นซึ่งกำลังคุยอยู่กับใครก็ไม่ทราบได้

ในที่สุดเมื่อผู้อาวุโสคุยจบ เจ้าหน้าที่หนุ่มก็เข้าไปคุยพร้อมกับนำ passport ของพวกเรา 4 เล่มไปให้ดู ผู้อาวุโสก็พยักหน้าและเจ้าหน้าที่หนุ่มก็ได้บอกให้เจ้าหน้าที่หน้าตาดุ เดินนำไปที่ประตูกระจกและไขกุญแจให้เราเดินสวนทางกลับออกไป ทุกคนได้แต่ Thank you very much พร้อมกับรอยยิ้มหวาน ๆ โดยไม่มีใครถามถึงห้องน้ำกันอีกเลย

เมื่อกลับลงไปที่กรุ๊ป ทุกคนสงสัยว่าทำไมพวกเราทั้ง 4 คนไปเข้าห้องน้ำนานมาก  คงจะรอคิวห้องน้ำที่อยู่ด้านล่างไม่ไหว จึงไปใช้ห้องน้ำด้านบนและไปทางไหนกัน ทำไมลงมากจากข้างบนได้ทั้งที่ไม่มีทางเดินสวนกลับ

จากเหตุการณ์ในครั้งนี้ ก็เลยเป็นข้อคิดส่วนตัวในการเดินทางในต่างประเทศ
พก passport และรักษาไว้กับตัวตลอดเวลา ไม่ควรฝากกันไว้
เมื่อมีเหตุการณ์ต่าง ๆ ตั้งสติให้มั่น อย่าพึ่งตกใจ
เอาใจใส่และพยายามดูป้ายต่าง ๆ ตามเส้นทางที่ผ่านไป
ไม่แน่ใจควรสอบถาม อย่าตัดสินใจหรือเดาเอง เพราะไม่ใช่บ้านเมืองของเรา
รอยยิ้มและความอ่อนน้อมถ่อมตัวในความเป็นไทยช่วยเราได้
เล่าประสบการณ์เพื่อเป็นการป้องกันสำหรับคนอื่น ๆ ก็น่าจะเป็นสิ่งที่ดี

สำหรับผู้หญิง....โต๊ะเครื่องแป้ง ถือเป็นเฟอร์นิเจอร์ชิ้นหนึ่งที่มีความสำคัญทีเดียว
จะต้องจัดวางสรรพสิ่งบำรุงโฉมและประทินผิวสารพัด ซึ่งค่อนข้างมากมาย เรียงอย่างเป็นระบบ
หรือเป็น step ตามลำดับการใช้งาน

แต่สำหรับครูแอ้ หลังโต๊ะเครื่องแป้งซึ่งเป็นคร่าวไม้ของฝาห้องก็มีสำคัญไม่แพ้กัน
เพราะเป็นที่เก็บซ่อนวางขวดโลชั่นที่หมดแล้ว ซึ่งยังไม่ยอมโยนทิ้งใส่ถังขยะ

พอมองเห็นทีไร แล้วก็ทำให้นึกได้ทุกครั้ง ว่าลืมบางสิ่งบางอย่างอีกแล้ว
บางครั้งก็มักจะมีคำถามแบบบ่น ๆ จากคนในบ้านที่เข้ามาเห็น กลายเป็นเรื่องของขยะรก ๆ ไปอีก
เช้านี้ หลังอาบน้ำเรียบร้อย รีบไปหาคัตเตอร์ขนาดใหญ่เหมาะมือพร้อมด้วยใบมีดที่ซื้อมาใหม่
(ซึ่งหลงลืมมาโดยตลอดเวลาเข้าไปที่ร้านเครื่องเขียน)

แล้วก็หยิบขวดโลชั่นที่หมดแล้ว มาวางบนผ้าเช็ดตัว ใช้คัตเตอร์กรีดด้วยความระมัดระวัง
ที่ส่วนกลางของขวด แล้วผ่าให้ขาดออกจากกัน เมื่อมองในขวดที่ผ่าออก จะเห็นปริมาณโลชั่นติดอยู่
ที่ขวดซึ่งสามารถใช้มือกวาดมาทาตัวได้อีกถึง 2-3 วัน สบาย ๆ เลยค่ะ หากท่านใดสนใจ เลียนแบบได้
โดยไม่ต้องขออนุญาตนะคะ

นี่ล่ะค่ะ คือคำตอบที่ครูแอ้ไม่ยอมทิ้งขวดโลชั่นที่ใช้หมดแล้ว

ช่วงนี้มีอาการเหมือนเอ๋อ ๆ แต่ก็มีความสุขดี
มีสถานะภาพทับซ้อนอีกแล้ว เป็นคุณครูพร้อม ๆ กับการเป็นนักเรียน

ก็เลยทำให้ได้มีโอกาสมองเห็นสิ่งต่าง ๆ รอบตัว เป็นภาพซ้อนเสมอ
มองนักศึกษาที่เป็นลูกศิษย์ ก็ต้องมองเห็นอาจารย์มหาวิทยาลัย...ที่มีแววตาแห่งความเอื้ออาทร มีเมตตา อยากสอนอยากให้ความรู้อย่างเต็มที่

เพราะความเป็นครูหรือเปล่า ???
เราจึงมองเห็นได้อย่างชัดเจนว่า...
ชีวิตคือการเรียนรู้และทุกคนสามารถที่จะเรียนได้ตลอดชีวิต

ก่อนหน้านี้ประมาณเดือนกรกฎาคม ปีที่แล้ว มีโครงการหนึ่งที่น่าสนใจมากของมหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทย เกี่ยวกับ e-learning มีผู้สมัครเข้าร่วมโครงการพอสมควร ครูแอ้ก็เป็นคนหนึ่งในโครงการดังกล่าว และไม่เคยมีพื้นฐานความรู้เกี่ยวกับ IT  เลย

นับจากวันนั้นถึงวันนี้ ได้เรียนผ่านไป 3 รายวิชา ต้องขอขอบคุณโครงการมหาวิทยาลัยไซเบอร์ไทยเป็นที่สุด ที่ทำให้ครูแอ้ได้ใช้ความรู้จากการเรียนออนไลน์ สอบผ่านเป็นนักศึกษา ป เอก กลุ่มวิชาเทคโนโลยีการศึกษาที่มหาวิทยาลัยศิลปากรได้อย่างภาคภูมิใจที่สุด

นี่คงเป็นการยืนยันได้นะคะ..ว่า...
ชีวิตคือการเรียนรู้และทุกคนสามารถที่จะเรียนได้ตลอดชีวิตจริง ๆ

ประมาณปีกว่า ๆ ที่ผ่านมา มีน้องอาจารย์พิเศษคนหนึ่งอายุประมาณซัก 20 กว่า ๆ หน้าตาสวยน่ารักมาก ๆ  เธอเข้ามาสอนไม่ทันไรก็แต่งงาน ให้พี่ ๆ ได้ตาร้อนเผ่า ๆ เราทั้งสองไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไรนัก นอกจากจะเป็นการทักทายเวลาที่เดินไปสอนแล้วสวนทางกัน ด้วยการรับไหว้และรอยยิ้มสำหรับเธอ

แล้ววันหนึ่งก็ได้มีโอกาสคุยกับเธอมากกว่าทุกครั้งที่ร้านหมอ  ฉันเป็นไข้หวัด แต่เธอปวดท้องและก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร ได้แค่ทราบจากเธอว่าเธอปวดท้องบ่อย ๆ และก็ได้แต่ฝากความห่วงใยว่าให้ทานเยอะ ๆ เพราะเธอผอมมาก ๆ

อีกไม่นาน..ก็ทราบว่าเธอต้องเข้ารับการผ่าตัด  เพราะพบก้อนเนื้อ ในตับ และต่อมาก็ทราบว่าเธอเป็นมะเร็ง

เธอเป็นเด็กที่เข้มแข็งมาก ๆ รอยยิ้มและความน่ารักของเธอไม่เคยเปลียนแปลง ฉันแอบชื่นชมในการยอมรับกับสิ่งที่เธอต้องเผชิญในชีวิต ไม่ว่าจะเป็นกิ๊บสวย ๆ โบว์ผูกผมน่ารัก ๆ และผ้าคลุมผมสวย ๆ ที่เธอใช้ร่วมกับวิกผมที่เธอจำเป็นต้องสวมใส่ ฉันถ่ายเอกสารบทสวดบทหนึ่งที่ใช้สวดเพื่อรักษาโรคให้เธอ เพื่อเป็นกำลังใจ และเมื่อเจอกันระหว่างที่เราต่างคนต่างจะไปสอน เธอก็บอกกับฉันว่า ....หนูสวดทุกวันเลยค่ะพี่....

แล้วเธอก็โชคดีสอบบรรจุได้เป็นข้าราชการครูสอนคอมพิวเตอร์ในโรงเรียนประถม ชีวิตเธอสมบูรณ์แล้ว ได้รับราชการ มีครอบครัวที่อบอุ่น

และแล้ว..เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ฉันก็ได้ทราบว่าเธอเสียชีวิตแล้วอย่างสงบ

ไม่มีคำพูดใด ๆ ทั้งสิ้น ขอให้เธอไปสู่สรวงสวรรค์

แล้วก็หันกลับมามองตัวเองว่าถ้าเป็นฉัน ฉันจะเข้มแข็งได้เท่ากับเธอหรือไม่

สมัยเรียนที่ มศว. บางเขน เมื่อ 20 ปีที่แล้ว มีอาจารย์พิเศษท่านนึงเป็นนักธุรกิจ ชื่ออนันต์ ท่านบอกว่าท่านไม่ชอบให้ใครเรียกว่าคุณอนันต์...เพราะเมื่อเป็นคุณอนันต์ก็จะมีโทษมหันต์...

ตอนนี้นั่งหน้าคอมฯ ซึ่งมีคุณอนันต์เหมือนกัน แล้วก็เริ่มรู้สึกถึงโทษมหันต์ของคอมพิวเตอร์ซะแล้ว เพราะสัปดาห์ที่ผ่านมาไปหาคุณหมอ คุณหมอบอกว่ามีอาการของโรคที่เกี่ยวกับการใช้คอมพิวเตอร์...ครูแอ้มีพังผืดมาเกาะ... ได้ยามาทานแต่ก็รู้สึกว่ายังไม่ดีขึ้นเลย เฮ้อ....พังผืดหนอพังผืด

วันนี้ยังว่าง ๆ ก็เลยได้เข้า ๆ ออก ๆ gotoknow แล้วคุณครูมะปรางเปรียวก็สอนวิธีการใส่รูปภาพในอนุทิน

ครูแอ้ ทำได้แล้วค่ะ เย้ ๆๆๆๆ

ขอบคุณนะคะคุณครูมะปรางเปรี้ยว

วันหยุดราชการ ว่าง ๆ ก็ต้องมาอัพเกรดรอยหยักของมันสมองที่ gotoknow แล้วก็ได้ปฏิบัติตามคำแนะนำของคุณมะปรางเปรี้ยวให้สร้างรายการอนุทินของตัวเอง และอนุทินแรกของครูแอ้ก็เลยเขียนไว้เพื่อเป็นการขอบคุณ...คุณมะปรางเปรี้ยว...นะคะ