การเข้าทำงานในชุมชนต้องดูในหลายๆสิ่งหลายอย่างที่เราต้องมี อย่างแรกคือความจริงใจและตั้งใจที่จะหาแนวทางในการช่วยเหลือชุมชนเพราะถ้ามัวแต่คิดเรื่องขาดทุนกำไรแล้วล่ะก็ คงไม่สำเร็จ อย่างน้อยก็ขาดทุนหยาดเหงื่อแรงงานที่ตนพอจะทำได้ก็ยังดี ต่อไปเรื่องงบประมาณ มันก็เป็นสิ่งจำเป็นแต่ในปัจจุบัน เชื่อว่าเมื่อได้เงินมาข้าราชการก็มี เทคนิคที่จะผันแปรงบไปใช้ในสิ่งต่าง ต้องใช้คำว่า ฉ้อราช หรือไม่ก็บังหลวง ถ้าเอามาต่อกันก็ฉิบหาย บางคนบอกผมฉ้อราชแต่ไม่ได้บังหลวงก็เรียกว่าแดกทั้งขบวนการ งบประมาณ ที่ได้รับมานั้นคนรุ่นเก่าที่เขาตั้งใจๆกันจริงๆเขาก็เอามาพัฒนาทั้งหมดนั้นแหละครับ แต่ส่วนที่เขาได้มันมาจากสินน้ำใจ หรือ ตัวบทกฎหมายที่บอกว่าเขาจะได้กี่เปอร์เซนต์ ผมไปโดนคนรุ่นเก่าหลายๆท่านว่ามา ท่านบอกว่าคนรุ่นใหม่ไม่มีฝีมือ นึกอะไรไม่ออกมันก็ของบประมาณไว้ก่อน ถ้ามันไม่ได้เงินมันก็ไม่ทำ ที่ต้องคุยกันนี้เป็นเพราะอยากจะให้ ท่านที่ต้องการก้าวหน้าในชีวิต ได้หันกับมาทบทวนการทำงานของท่านบ้างว่าท่านได้ให้อะไรกับชุมชน ผมเองหน้าที่การงานไม่ได้ใหญ่อะไร ยังทำเพื่อชุมชนเลย

เห็นขอทานแล้วมันรู้สึกเศร้าในใจ เราก็รู้ว่ามันเป็นขบวนการ แต่อีกนัยอาจจะเป็นคนแก่ หรือแม่และเด็กที่ต้องการเงินไปซื้ออาหารมาเลี้ยงให้ชีวิตของตนและลูกน้อยอยู่รอดได้ จะให้เงินดีหรือไม่ให้เงินดี นั่งคิดอยู่มาหลายปีก็คงยังได้คำตอบเหมือนเดิมว่า ทำไปเถอะทำทานน่ะ พระท่านบอกว่าทำบุญแล้วต้องทำทานด้วย อย่าไปคิดว่าขอทานเป็นขบวนการเลย ทำแล้วไม่เดือดร้อน ทำแล้วสบายใจก็ทำไป