การจัดเก็บข้อมูลล่วงเวลา (เรื่องเก่านำมาเล่าใหม่)

       หนังสือพิมพ์ หรือ วารสารฉบับเก่า (ก่อนหน้าวันนี้)  หลาย ๆ เรื่องราว มีคุณค่า  ถ้าเราจัดเก็บไว้ อ่านคนเดียวก็ได้ประโยชน์น้อย  แต่ถ้าเรามีวิธีการจัดเก็บที่ดี น่าสนใจ แล้วนำไปให้ หรือ แบ่งปันตามห้องสมุด ชนบท หรือโรงเรียนที่ขาดแคลน  ก็จะเกิดประโยชน์มาก  หรือ ไปใส่ไว้ในกล่องความรู้ ตามสถานีรถไฟ  หรือย่านชุมชน  ก็จะเกิดประโยชน์  มาก ๆ  (ทั้งนี้ทำกล่องใส่ให้น่าสนใจ)

        เด็กๆ เคยทำกิจกรรม จิตอาสา บนขบวนรถไฟดนตรี  ทุกคนที่ใช้บริการ ต่าง มีความสุข และได้ความรู้ ควบคู่ไปด้วย... 

                                                                                                                            พุธ ๑๓  มีนาคม  ๒๕๕๖

วางแผนสำหรับอนาคต...ที่ยังมาไม่ถึง

      นับจากนี้ไปอีก  ๙ วัน  ถ้ายังมีลมหายใจอยู่ และพยุงร่างกายไหว ก็คงไปถึง

      เสาร์ ๒๓  มีนาคม ๒๕๕๖  ...กับการเดินทางแต่เช้าตรู่ ที่ตลาดบ้านนา (ตลาดเก่า) อำเภอบ้านนา  จังหวัดนครนายก

      ภารกิจที่รออยู่ข้างหน้าอีกมากมาย ...แต่เป็นภารกิจที่ทำแล้วปิติสุข  สุขจากการให้ และได้แบ่งปัน

      ดอกไม้  อาหาร  ค่ารถโดยสาร เงินทำบุญ ...สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงองค์ประกอบหนึ่ง 

      แต่เหนือสิ่งอื่นใด  คือ  แรงใจ  และแรงกาย  ที่มอบให้  

                                                                                                                พุธ  ๑๓  มีนาคม  ๒๕๕๖

บาง ๆ...เส้นบางๆ

       บางครั้ง

       บางเวลา

       บางที       

       บางคราว

       บางจังหวะ

       บางลีลา

       บางพลัด

       บางพระ

       บางบ่อ

       บางพลี

       บางโอกาส....จะทำกล่องใส่คะแนน บุญ กับ บาบ เสียหน่อย...ยังไม่มีเวลาเลย

        รอจังหวะ  บางโอกาส   บางเวลา

        บางเวลา   ...จะกลับมาตอบบันทึกนะคะ  งานยุ่ง ยิ่ง มากเลย

                                                                                  อาทิตย์  ๑๐  มีนาคม  ๒๕๕๖ 

เด็กน้อย...ไม่รู้จักกลิ่นเสือ (ใช้สีเขียวแล้วกันเนาะ จะได้ไม่น่ากลัว)

      สมัยเป็นเด็กๆ เรียนประถมน่ะนะ  พวกเรารุ่นๆ เดียวกันและน้องๆเพื่อนบ้าน ชอบวิ่งเล่นกันสนุกสนาน ที่ลานบ้านใต้ร่มเงา มะม่วง หลายๆต้น  พวกเราซน และเอะอะบ้างตามประสา  มักจะถูกเตือนมาจากก๋ง (เรียกก๋งตามแม่  ท่านคือคุณตาทวดของพวกเรา ) เพื่อนบ้านทุกวัย  เลยเรียกก๋งตามไปด้วย  ...

       คำที่เตือนบ่อยที่สุด  และประจำ คือคำข้างต้น  แรกๆไม่เข้าใจ  หลังๆ ถึงบางอ้อ(ทั้งๆที่ไม่เคยไป) 

       เสือ ในป่านี่ ดุ ร้ายใช่ไหมจ๊ะ....แค่ได้ยินเสียงนี่ ก็วิ่งกันป่าราบแล้ว อิ อิ   ใครจะอยากเข้าใกล้เนาะ

       เปล่าหรอกพวกเราไม่ยักกะกลัว  ยังคงวิ่งเล่นกันสนุกสนาน  เอะอะตามประสา ...ก็มัน สนุ๊ก สนุก นี่นา

       พักเครื่องก่อนนะ...ครั้งนี้ฝนตกจริงๆ   

       ***ขอบพระคุณแม่แห่งธรรม (แม่ผู้ก่อเกิดทุกสรรพสิ่ง)

                                                                                                                         อาทิตย์ ๓ มีนาคม ๒๕๕๖

การตรวจทานตัวอักษร (หรือที่เราเรียกกันว่าตรวจปรู๊ฟ) เป็นสิ่งสำคัญ ที่ไม่ควรจะมองข้าม เพราะในสมัยเรียนมัธยมต้น คุณครูให้เขียนเรียงความ เรื่อง"แม่ของฉัน"  ให้เขียนในชั่วโมงเรียนแล้วส่ง ก่อนส่งผู้เขียนมานั่งอ่านตรวจทานคำ หรือภาษาที่ใช้  เพราะภาษาไทยคำหลายๆคำที่ออกเสียงเหมือนกันหรือคล้ายกัน  แต่เขียนต่างกัน ความหมายก็ต่างกันไป  (คือจริงๆ แรกๆที่เรียน ผู้เขียนคิดว่าภาษาไทย ...ภาษาเขียน ยากพอสมควร)....ปรากฏว่าพบที่ผิดจริงๆ อย่างชนิดว่าถ้าส่งไปโดยไม่ได้ตรวจทาน   คงติดลบแน่ๆ ...

         ขอยกตัวอย่าง คำว่า  เก้า      กับ   ก้าว

                                            โครง    กับ  โคลง

แวะมาขอบคุณทุกๆกำลังใจ...นะที่ตรงนี้ก่อนนะคะ ว่างๆจะตอบทุกบันทึก และไปแวะเยี่ยมเยียนบ้านนักเขียนทุกๆท่านค่ะ  ...เดินตามหาแว่นสายตาที่ทำหล่นหาย ยังหาไม่เจอเลย

ติ๊กต่อก  ติ๊กต่อก....ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  ระเบิดเวลา

    ตั้งเวลานาฬิกาปลุกน่ะจ้ะ...เพราะเรียกไม่ค่อยอยากจะลุกจากที่นอน  บิดตัวจนเป็นเกลียวอยู่นั่นแล้ว  แล้วอย่างนี้จะวิ่งทันเขาไหมนี่

    เหลืออีกเพียง ๓ วัน ก็จะสิ้นเดือนแล้ว ...วางแผนไว้แล้วว่าจะทำอะไร  ตัดชิ้นส่วนไว้ หลายชื้น  เป็นกระดาษนะจ๊ะ  โปรดอย่าเข้าใจผิด  ว่าเป็นชิ้นส่วนอย่างอื่น (ไม่ใช่คนใจร้ายหรอก)  

    เป็นกระดาษ รีไซเคิล (กระดาษต่างๆ ที่ใช้แล้ว)  ผู้เขียนเห็นว่ายังมีคุณค่าอยู่  หลายวันแล้วยังไม่เป็นรูป เป็นร่างสักที  กะจะให้เสร็จก่อนวันที่ ๑ เดือนหน้า ...จะพยายาม

    ทำเป็นแบบไว้ หลายๆแบบ ไว้เป็นตัวอย่าง....ว่างๆ จะไปเดินหาผู้ร่วมขบวนการก่อการดี  มาช่วยทำเพื่อนำไปให้เด็กๆในชนบท  เด็กๆที่ขาดแคลน 

     ง่วงแล้วหละ  ของีบสักเล็กน้อยก่อนนะ 

นับยังไง ๆ  ก็ไม่ครบ ๓๑

    เดือนกุมภาพันธ์ ปีนี้มีทั้งหมด ๒๘ วัน  เหลืออีกเพียง ๓ วันก็จะเป็นเดือนใหม่แล้ว

    วันนี้ตรงกับวันมาฆะบูชา...ต้นสาละที่ปลูกไว้หน้าบ้านสวน  ใบเริ่มทยอยล่วงหล่น ลงมา ตั้งแต่ก่อนวันที่ ๑๔ กุมภา  จนถึงวันที่ ๒๒ ที่ผ่านมา  พร้อมกับเริ่มผลิใบใหม่  รับวันมาฆะบูชาพอดี

    เดือนนี้ก็เช่นกัน ให้นึกถึงเพื่อนรักคนหนึ่ง สมัยเรียนประถมต้น จนถึง ประถมปลาย  เธอเกิดวันที่ ๒๘ กุมภาพันธ์  แม่ของเธอเป็นครูประจำชั้นของพวกเรา  ดูแลพวกเราเป็นอย่างดี  ทุกๆคนเหมือนลูก  ...วันหนึ่งคุณครูท่านนี้ได้ถามผู้เขียนว่า มีชื่อเพราะๆ อีก ๓ ชื่อ  หนูจะเปลี่ยนชื่อไหม ชอบชื่อไหน...(ตอนนั้นอยู่ประถม ๑)  ผู้เขียนบอกว่าไม่เปลี่ยนหรอกค่ะ  ขอบพระคุณมากค่ะ ที่คุณครูกรุณา  ชื่อเดิมนี้หลวงตาที่วัดแจ้ง ท่านตั้งชื่อให้ ตามกำลัง วัน เดือน ปีเกิด  ขออนุรักษ์ไว้ค่ะ...ใช้มาจนปัจจุบัน

     ผู้เขียน กับ เพื่อนรักคนนี้ บางวันในตอนเย็น เราเดินกลับบ้านด้วยกัน  วันหนึ่งระหว่างทางฟ้ามืดคลึ้ม  ผู้เขียนนึกอย่างไรก็ไม่รู้  ร้องเพลงนี้ออกมา ...ฝนจ๋าฝน  ฝนเทลงมาให้ชุ่มฉ่ำใจ  น้ำนองท้องไร่....เท่านั้นล่ะ  ฟ้าเบื้องบน จัดหนัก  จัดเต็มมาให้  แต่ไม่มีฟ้าผ่า  ฟ้าแรง  ในสมัยนั้น  

     สรุป : เปียกปอนกันทั้งคู่    

ขอโทษโต้ย   ตีโจทย์บ่แตก(ฉาน)

     เจ้าสิงห์ สา ลา สัตว์ ต่างๆ  มาร้องและเคาะเรียกอยู่ข้างหน้าต่าง  ตั้งแต่ตะวันยังไม่ตื่นนอน....โดยเฉพาะเจ้านกหวีด (เสียงเค้าคล้ายๆนกหวีด) ทำให้ต้องรีบลุกออกมา  มาดูซิว่าเกิดอะไรขึ้น

     เจ้าตุ๊กแกร้องทัก  เจ้าจิ้งจกร้องเตือน  อย่าทำแชเชือน....กลับไปตีโจทย์ใหม่ทีซิ

     ก็พักนี้ ...เจอมารมากมายถาโถม  (มารภายนอก...อารมณ์โกรธ)  จึงต้องนอนพักเพื่อจัดการกับมารภายใน

     จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมาเฉยๆ  ไม่รู้สาเหตุ

     นอนพักนิ่งๆ   เพื่อย้อนมองส่องตน...นื่งและสำนึกขอบพระคุณ อย่างเดียว  ที่มีบททดสอบเข้ามามากมาย  ...  ไฉนเลยจะยอมแพ้ง่ายๆ...สู้ๆค่ะ (ปลอบใจและให้กำลังใจตัวเองให้ลุกขึ้นสู้)

รักอย่างผู้รู้

    ".....ฉันจะถามตัวเองว่า

           ฉันมีเมตตาหรือมีราคะ

            หากแน่ใจว่าเป็นความเมตตา

            เป็นจิตของผู้ให้

            ฉันจะไม่ลังเลใจที่จะบอกเขาว่า

             ฉันรักเขามากแค่ไหน......"

       คัดจากหนังสือ  ตามรอยพ่อ  เขียนโดย  จุ้มจะริง   ตอนที่ ๑๙  หน้า  ๒๒๖

       หนังสือเล่มนี้  ถูกหยิบไปจากชั้นหนังสือนานมากแล้ว  ไม่รู้ใครหยิบไป  เมื่อวานกำลังคิดจะขีดๆ เขียนๆ เรื่องต่างๆอยู่  เมื่อเข้าบ้านในตอนเย็น  เห็นมาวางอยู่ที่เก้าอี้...อ่านไปตั้งนานมากแล้ว  หลายปี  กลับมาอ่านอีกครั้ง  

..เนื้อหาในตอนนี้ ทั้งหมด ๑๔ หน้า เขียนไว้ดีมาก 

จะทยอยเขียนคราวต่อไปนะจ๊ะ

 หัวใจสีชมพู  ในงานวันเด็ก      ผู้ใหญ่ตามไปดู เด็กๆทำกิจกรรม ในงานวันเด็ก

รำลึกถึงความหลัง...สมัยเป็นเด็กๆ วิ่งตามคันนา ท้องทุ่ง ที่มีต้นข้าวเขียวขจี  ที่บ้านของพ่อจังหวัดสิงห์บุรี  อยู่ใกล้วัดดาวดึงส์ 

งานเลี้ยงขอบคุณ

อยู่งานเลี้ยงที่ทำงาน  ซึ่งท่านผอ.เลี้ยงขอบคุณพวกเราที่เหนื่อยกันมาตลอดปี และเพื่อสร้างสัมพันธไมตรีอันดีในองค์กร   ต้องการจะลุ้นรางวัลที่ ๑ คือสร้อยทอง  ไม่ได้หรอกค่ะ แต่ไปได้ของกล่องใหญ่จากพี่ที่ทำงาน ใหญ่และหนักมาก ผู้เขียนและเพื่อนๆ ช่วยกันลุ้นว่าข้างในคงเป็นหนังสือ แต่เมื่อแกะกล่องออกมา มีคำว่าหนังสือเหมือนกัน แต่เป็นตัวหลัง ...

     เมื่อไม่ได้ทอง จึงตั้งใจที่จะเขียนถึงเรื่องทองแทน เป็นเรื่องของขยะคือทองคำ...อ่านต่อตอนต่อไปนะคะ 

เย็นวันจันทร์ที่ ๒๙ เพื่อนมาชวนไปงานจิตอาสาฯ บอกว่าอย่าเพิ่งรีบกลับบ้านนะ จะชวนไปดูเขาจัดงานปีใหม่ มีร้านอาหารมาออกร้าน ทั้งหมด ๓๐ ร้านค้า งานนี้รับทานฟรีตลอดงาน...น่าสนใจ แวะไปดูกันหน่อยซิ ว่าเขามีอะไรกัน  ...มีของมาขาย เป็นพวกเสื้อ  หมวก กระเป๋าสตางค์  ลูกชิ้นปลอดสาร  ขนมขบเคี้ยว  ผลไม้  ร้านอาหารที่มาบริการฟรี