...เมื่อวานได้ไปอบรม "โครงการรักษาสิ่งแวดล้อม โดยใช้จุลินทรีย์ที่มีประสิทธิภาพ" ของการเคหะ  ร่วมกับ  กองทัพบก และฝ่ายพัฒนาคุณภาพชีวิตและชุมชนกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์  ที่จังหวัดอยุธยา ส่วนความรู้ที่ได้ ได้รู้ว่าจุลินทรีย์ช่วยในเรื่องการบำบัดน้ำเสียแบบชีวภาพ  กำจัดกลิ่นเหม็นต่างๆได้  สุขาภิบาลในฟาร์มปศุสัตว์  ช่วยในการเจริญเติบโตของสัตว์  และจุลินทรีย์ ยังไม่เป็นอันตรายต่อคนและสิ่งที่มีชีวิตต่าง ๆ ด้วย......

...อนาคตข้างหน้าจะเป็นยังไงไม่มีใครสามารถรู้ล่วงหน้าได้...แต่เราก็ต้องเผชิญกับมันให้ได้..เตรียมตัวที่จะเจอกับปัญหาต่างๆนาๆที่จะเข้ามาโดยที่เราไม่ได้ตั้งตัว...กับสิ่งที่เราคาดหวังเอาไว้..จะได้มาครอบครองหรือปล่าวไม่สามารถรับรู้ได้เลย...นี่แหละชีวิตมันทั้งสมหวังและไม่สมหวัง(แฮ้ว)...  

...มันก็เหมือนสิ่งที่เราต้องที่จะคว้ามาให้ได้..แต่มันก็เอื้อมไม่ถึงสักที...มันสูงจนจับไม่ได้ไล่ไม่ทันสักทีเนอะ...

...การที่เราได้เป็นครูที่ดี เป็นครูที่นักเรียนรัก เป็นครูที่ผู้ปกครองจะไว้ใจให้ดูแลลูกของเขานั้นไม่ใช้เรื่องง่ายๆ...เพราะบางครั้งสิ่งที่เรามอบให้กับเด็กหรือสิ่งที่เราทำกับเด็กนั้น..ทุกอย่างเด็กเขาจะบอกกับผู้ปกครองของเขาทั้งหมด...ก็ตัวอย่างมันมีให้เห็นซึ่งเจอกับตัวเอง..วันงานปีใหม่ที่โรงเรียนมีการแข่งขันกีฬาหลายประเภทมีอยู่ประเภทหนึ่ง..ครูกับเด็กต้องเล่นรวมกัน..ย่อมรับว่าสนุกมากทั้งครูและเด็กเลย...ยังรวมไปถึงผู้ปกครองที่คอยเชียร์อยู่...แล้วเมื่อเกมส์สิ้นสุดลงที่ห้องของเราเป็นผู้ชนะ...ผู้ปกครองต่างยอมรับว่า..แม้ครูห้องเนี่ยมันสุดๆๆ...ปีหน้าขอฝากหลานเขาเรียนห้องนี่นะ...เป็นปลื้มทั้ง 3 คนเลย...แต่อีกห้องที่เป็นผู้แพ้กับโดยผู้ปกครองติว่าซ้อมเด็กหรือปล่าวสู้ห้องลูกปลาก็ไม่ได้...สงสารเพื่อนเหมือนกันนะแต่ทำไงได้มันอยู่ที่ความสามารถของครูแต่ละคนว่าจะปลูกฝังอะไรให้กับเด็กไปบ้าง...และเด็กจะรับได้มากน้อยแค่ไหน..

..แต่ถ้าเด็กจะดีได้นั้นมันก็ขึ้นอยู่กับว่าใครเป็นแบบอย่าง..ถ้าอยู่บ้านเด็กจะเลียนแบบ..พ่อกับแม่และคนในครอบครัวของเด็ก..ตัวอย่างเช่น..ครอบครัวของเด็กเป็นครอบครัวที่มีคนอยู่หลายครอบครัว..เด็กจะเป็นคนที่พูดเก่งมากแต่ในทางกลับกัน..เด็กจะมีนิสัยเอาแต่ใจ..ไม่ยอมใคร..ยากได้อะไรก็ต้องได้..ผิดกับเด็กที่มีคนดูแลน้อยแต่เด็กกลับเป็นเด็กที่ต้องช่วยเหลือตนเองได้เก่งกว่าเด็กที่มีคนดูแลมากๆ...และเมื่อเด็กที่ต้องเข้าสังคมภายในโรงเรียน..เด็กที่มีคนดูแลน้อยจะเก่งกว่าเด็กที่มีคนดูแลมากกว่า...ถ้าใครที่อ่านแล้วเป็นครูลองไปสังเกตดูนะ...ว่าจริงหรือปล่าว...

..การที่เราจะเรียนรู้นิสัยของเด็กได้นั้น..เราต้องมองจากพื้นฐานมางครอบครัวก่อน..ถ้าครอบครัวนั้นเลี้ยงดูแบบเอาใจทุกอย่าง..เด็กก็จะเอาแต่ใจตัวเองไม่ยอมใคร..ก็จะแก้ไขยากเมื่อเด็กโตขึ้นไป..แต่มันก็แก้ไม่ยากสำหรับครูที่ต้องดูแลเด็กคนนี้...อดทนหน่อยเท่านั้น..ค่อยๆปรับเด็กอีกหน่อยเด้กก็จะรักและเคารพครูคนนั้นเอง...

...ครู... คือ... ช่างที่ชาติเขาวาดหวัง....  เด็กจะยังรากดีที่ไหนหน่อ...  เป็นช่างที่ให้ความรักช่วยถักทอ...  ช่วยเติมต่อชีวิตและจิตใจ....  สร้างคนให้เป็นคนที่สมบูรณ์...  ช่วยเพิ่มพูนปัญญาน่าเลื่อมใส...  เป็นช่างที่อดทนกว่าใครๆ.....  กว่าจะได้ปฎิมากรรมล้ำค่าเอย....(ขอมอบแด่คุณครูทุกท่านที่อ่านนะค่ะ)