ประวัติย่อ

ย่อแล้วค่ะ

รักยิ่งใหญ่  คือรักใน ใจของพ่อ             รักนี้หนอ รักแท้ มีแก่ลูก         

ทั้งกายใจ ไม่เคยห่าง ต่างพันผูก            ครอบครัวถูก ปลูกด้วยรัก สลักใจ    

พ่อตั้งใจ ก่อสาน การศึกษา                   ปรารถนา ที่เรียน เขียนอ่านให้

หาเรือจ้าง สร้างไม้ดัด ตัดสินใจ              ส่งลูกไป เรียนเมืองใหญ่ ให้ได้งาน

การอยู่เขื่อนฯ เหมือนห่างใคร ไกลปืนเที่ยง     สุดบ่ายเบี่ยง เลี่ยงไม่ได้ ไกลสถาน

ทำอย่างไร ให้ลูกๆ สุขสราญ                          แม้สร้างบ้าน ที่เมืองใหญ่ ให้ลูกเรียน

แล้วส่งพี่ สองคนเขา เข้าเรียนต่อ                    ขวัญใจพ่อ ต่อสู้ รู้อ่านเขียน

ปริญญา นั้นหาได้ ถ้าใครเพียร                     เพราะการเรียน จะเปลี่ยนคน จนได้ดี

บ้านจวนเสร็จ พ่อจ๋า จะมาแล้ว                      ไม่ต้องแจว หาเรือจ้าง ต่างวิถี 

พ่อจะกลับ มาทำการ งานเสียที                      แต่พ่อนี้ สิ้นลม ล้มกายา 

อนิจจา พ่อจ๋า ต้องมาจาก                            พ่อจำพราก จากไกล ไม่เห็นหน้า

หากพ่อยัง อยู่เมืองใหญ่ ไม่รอช้า                 จะตามหา ร่มโพธิ์ไทร ไม่รั้งรอ

อายุหนู อยู่สิบหก ตกใจแท้                         ไม่รู้แก้ พ่อป่วย ด้วยใดหนอ

หลังจากทราบ ข่าวมา น้ำตาคลอ                  รู้ว่าพ่อ ป่วยหนัก รักษากาย

ส่วนแม่นั้น รีบไปอยู่ ดูแลพ่อ                       แม่คอยรอ ปรนนิบัติ จัดให้หาย

ไม่นึกไว้ สิ่งได้มา คือความตาย                   แม่ทิ้งกาย ล้มลงแนบ แทบสิ้นใจ

หมอบอกกล่าว เรื่องจริงแท้ กับแม่ว่า            สุดรักษา เส้นเลือดแตก แหลกไว้ได้

ถ้าหากฝืน รักษาพ่อ อยู่ต่อไป                     จะได้ไว้ ก็แต่ร่าง ห่างวิญญาณ

แม่ของเรา เศร้าใจแท้ แม้กลืนกล้ำ               สุดจะช้ำ ยังยืนอยู่ สู้สังขาร

ถ้าหากล้ม ป่วยลง คงซมซาน                     ลูกเต็มบ้าน นั้นไม่รู้ อยู่กับใคร

แม้ลูกนี้ จะมีแม่ อยู่เคียงข้าง                       แต่อ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว เกินเหนี่ยวได้

เพราะแม่ป่วย ด้วย ‘ประสาท’ อนาถใจ         ต่างร่ำไห้ กอดกันหมด สลดแล

คนอื่นถ้วน ล้วนสั่งแม่ ดูแลลูก                      แต่ที่ถูก ต้องให้ลูก ดูแลแม่

เพราะแม่ป่วยด้วยโรคเก่า เศร้าใจแท้            ทำไม่ได้ แม้แต่ ดูแลใคร

ห้าชีวิต ที่เหลืออยู่ คู่กับแม่                         เวรกรรมแท้ อายุน้อย ด้อยไฉน

เฝ้าถามแม่ เซ็งแซ่ อยู่ร่ำไป                       กินอะไร จึงจะได้ เรียนวิชา

แม่ก็คิด ชีวิตเหลือ เพื่อตัวน้อย                   แม่ค่อยค่อย เรียนรู้ สู้อุตส่าห์

ไปทำงาน การเกษตร ที่รู้มา                       ทำไร่นา มาวัยเด็ก เฉกเช่นกัน

จนแม่เป็น พนักงาน ชำนาญนัก                ถึงจะหนัก เหนื่อยหน่อย ค่อยค่อยฝัน

จะอดทน เพื่อหนูหนู อยู่ทุกวัน                    แต่หนูนั้น ควรหมั่น ขยันเรียน

แม่เรียกหา ลูกจ๋า มานี่หน่อย                     แล้วค่อยค่อย ปลอบขวัญ วันที่เปลี่ยน

หนูเป็นน้อง ต้องสละ ให้พี่เรียน                   ถ้าลูกเพียร ไปเมืองใหญ่ จะได้งาน

พี่พี่ยัง เรียนอยู่ สู้ปริญญา                         รู้ไหมว่า ส่งไม่ไหว ใช่ประหาร

ลูกไปเรียน ปวช. ขอได้งาน                     จะเป็นการ ช่วยแม่ ได้แน่นอน

โอ้แม่จ๋า ลูกนี้ ไม่มีใคร                             พ่อจากไป ก็ไม่มี ที่เหมือนก่อน

ลูกเหมือนนก ตกใจ ไร้รังนอน                   สุดอ้อนวอน ขอใคร ให้เมตตา

อายุลูก สิบเจ็ด ระเห็จบ้าน                         เพื่อเป็นการ ช่วยแม่ แก้ปัญหา

จากแม่น้อง ผองครอบครัว กลั้วน้ำตา         ได้อาสา แม่แค่นี้ ก็ดีใจ

เสียใจนัก หักใจ มาไกลแม่                       ไม่ยอมแพ้ แม้ว่า น้ำตาไหล

ถึงจะอด รันทดท้อ ห่อเหี่ยวใจ                    จากแม่ไป ได้น้ำตา สมค่ากัน

มีหน้าที่ เรียนไป ไม่ท้อแท้                         จำคำแม่ สอนไว้ ให้ขยัน

ถ้าลูกเพียร เรียนจนจบ พบสักวัน               คือวันนั้น แม่ภูมิใจ ลูกได้งาน

นั่นคือเป้า หมายแม่ แต่ไม่รู้                       ว่าลูกอยู่ เมืองใหญ่ ใจสะท้าน

มีเพียงแค่ ความรู้ อยู่ไม่นาน                     คงซมซาน กลับไป ให้เยียวยา

ลูกต้องคอย ฟันฝ่าอยู่ สู้ไม่ถอย                 ลูกต้องคอย หนีเสือสิงห์ กระทิงหนา

สิ่งที่มี ก็เพียงแต่ แม่ให้มา                         ไร้เขี้ยวงา ไร้เดียงสา บ้าความดี

จึงต้องอด ทนจน คนไม่อด                         ทนรันทด อดทน จนไม่หนี

เกิดเป็นคน ต้องสู้ รู้เวที                              สิ่งที่มี กำลังใจ ที่ได้มา

จึงเรียงร้อย ถ้อยคำ นำมาบอก                  คนบ้านนอก ออกเขี้ยวไว้ ได้เดียงสา

เขียนหนังสือ คือของฝาก จากปากกา        ใช้ชื่อว่า ลำยองของจริงเอย.           

**************************