ประวัติย่อ

              เป็นชาวเกาะที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย... เกาะภูเก็ตไงค่ะ?? เกิดที่นั่น โตที่นั่น

เป็นรุ่นแรกๆโรงเรียนดาราสมุทรภูเก็ต จบสตรีภูเก็ตรุ่น 316 ไปต่อเป็นเด็ก กทม. รร.สตรีสันติราษฎร์ แล้วก็กระโดดไปเรียนพยาบาลวิทยาลัยพยาบาลสภากาชาดไทย

            จบแล้วไปทำงานที่สถานีกาชาดที่10 หัวหิน สนุกมากเล่นกีตาร์ ร้องเพลง ถ่ายรูปยามว่าง และเรียนนิเทศศาสตร์ มสธ. จนจบปริญญาตรี  ทำงานที่หัวหินได้ 4 ปี        เบื่อๆ ก็เลยลาออกไปอยู่           รพ.สงขลานครินทร์ ไปกับเพื่อนซี้ปึ๊ก ตอนแรกอยู่ward ต่อมาย้ายไปอยู่แผนกเชือดเฉือน ห้องผ่าตัดใหญ่ค่ะ

             เวลาผ่านไป 7 ปี กลับตัวกลับใจ ลาออกซะอีกทีนึง คราวนี้มาอยู่ที่สถานีกาชาดสิรินธร อ.ทุ่งสง จ.นครศรีธรรมราช เป็นรุ่น Pioneer  ตอนแรกได้ตำแหน่งผู้ช่วยหัวหน้าสถานีกาชาด ทำงานที่นี่มันส์ดี ได้ทำหลายอย่าง ตั้งแต่งานรักษา พยาบาล งานชุมชน งานส่งเสริมสุขภาพ ทำคลอด งานนี้ทำให้มีลูกเล็กๆเยอะแยะ ใครๆก็ให้ลูกเล็กเรียกแม่หมอ รวมๆมีลูกที่ทำคลอดให้ เกือบร้อยคน

              พอมีภัยพิบัติ ไม่ว่าน้ำท่วม ไฟไหม้ ดินถล่ม พายุ ก็ไปช่วย แรกๆอยู่ประสานงาน ต่อมา              เกิดสึนามิ ได้ไปทำงานอยู่ภูเก็ต 4 เดือน ตระเวนไปสำรวจความเสียหาย ความเดือดร้อน ความต้องการ ตั้งแต่จงภูเก็ต พังงา กระบี่ ตรัง แล้วก็ไปให้ความช่วยเหลือ ต่อมาเปลี่ยนจาก พยาบาลมาเป็นชาวประมง เพราะไปอยู่ อ.คุระบุรี ทำงานเรื่องการให้ความช่วยเหลือด้านอาชีพประมง แต่ก็ยังเป็นพยาบาล อดไม่ได้ที่จะแนะนำเรื่องสุขภาพหรือดรคภัยไข้เจ็บ รวมถึงควักกระเป๋าตัวเองช่วย

              หลังจากนั้นสภากาชาดไทยให้ทำงานด้านเตรียมพร้อมรับภัยพิบัติ คือดครงการชุมชนพร้อมรับภัยพิบัติ ก็ทำและเป็นหัวหน้าทีม อาศัยประสบการณ์และความชอบ ทั้งชอบช่วยชอบอาสา และชอบยุ่ง เลยได้เป็นวิทยากร จนบัดนี้ ทำให้สนใจและพยายามศึกษาเรื่องเกี่ยวกับภัยพิบัติด้านการเตรียมพร้อมของชุมชน และงานด้านมนุษยธรรม  ตอนนี้ได้เป็นหัวหน้าสถานีกาชาดสิรินธรแล้ว และเป็นหนึ่งใน core team โครงการINCA ไม่ใช่วงดนตรีนะ แต่เป็นโครงการเพิ่มศักยภาพการปรับตัวของชุมชนชายฝั่งที่เสี่ยงต่อการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ เอาละจบแค่นี้แล้วกัน ถ้ายังไงค่อยเล่าประสบการณ์ใน blog นะคะ