• จากวันที่ 22-26 สิงหาคม 2555 คงต้องขับรถอุบลฯ-ยโสธร และยโสธร-อุบลฯ ตามลำพัง เป็นว่าเล่น เพราะต้องเดินทางไปช่วยงานฌาปนกิจศพน้องสะใภ้ที่ อ.เมือง ยโสธร และกลับไปทำงานที่อุบลฯ
• สายๆ วันนี้ขับรถจากยโสธรมาอุบลฯ ช่วงอำเภอเขื่องใน-อุบลฯ รู้สึกง่วงแต่ก็พักไม่ได้ พยายามฝืนเพราะมีงานด่วนรออยู่ที่มหาวิทยาลัย มีอาการเกือบหลับในไป 3 ครั้ง รถแฉลบออกทางขวานิดๆ แต่ก็รู้สึกตัว (ที่ยังกล้าขับอยู่ก็เพราะรถวิ่งทางเดียว ไม่มีรถสวนเลยไม่เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้รถสวน และก็คิดว่าไม่น่าจะสร้างปัญหาให้รถที่ขับตามหลังมา เพราะมีสองเลน เราเองขับเร็วเลยวิ่งเลนขวา ถ้ามีรถที่ขับตามหลังมาใกล้ๆ และขับเร็วก็จะหลีกทางให้ โดยให้สัญญาณแล้วเปลี่ยนไปขับเลนซ้าย
• ตอนที่รถทำท่าแฉลบทั้ง 3 ครั้งจะอยู่ในช่วงที่วิ่งเลนขวาและไม่มีรถตามมาใกล้ๆ  ทั้ง 3 ครั้งรถทำท่าจะแฉลบลงร่องที่กั้นระหว่างถนนอีกด้าน ถ้ามีปัญหาจริงก็คงเป็นอันตรายกับตนเอง ไม่เป็นอันตรายกับคนอื่น แต่ก็โล่งอกที่ถึงเป้าหมายโดยปลอดภัย
• คืนนี้ก็คงต้องนอนน้อย เพราะต้องพิมพ์เอกสารประวัติ และจัดทำไฟล์ภาพส่งงานประชาสัมพันธ์เช้าพรุ่งนี้ เพื่อจัดทำหนังสือเกษียณอายุราชการ และตรวจงานวิชาจิตวิทยาสำหรับครู ซึ่งมีตารางสอนพรุ่งนี้ 08.00-11.20 น.  ตอนบ่ายต้องทำเรื่องเบิกค่าวัสดุฝึก ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่คณะให้ทำเรื่องเบิก แล้วเย็นๆ ก็ต้องขับรถไปยโสธรอีก เที่ยวนี้ดีหน่อยจะมีคนนั่งไปเป็นเพื่อน

• เช้านี้ ตื่นขึ้นมา (04.30 น.) และเริ่มกิจกรรมประจำวันด้วยการติดตามนักศึกษาที่อยู่ในกระบวนการพัฒนาทักษะการอ่าน การคิดวิเคราะห์สังเคราะห์ และเขียนสื่อความ ผ่าน Weblog "GotoKnow.org" เช่นเคย แต่กว่าจะ เข้าถึง (Access) ได้ก็ใช้เวลานานมาก...เมื่อวานก็เพิ่งไปจ่ายค่าบริการ Internet ผ่าน Aircard มานี่นา ปัญหาอะไรอีกล่ะ...
• ติดตามนักศึกษาแล้วก็มาเขียนอนุทิน ที่ไม่ได้เขียนมานานแล้ว แต่เขียนเสร็จก็เกิดจัดเก็บข้อมูลไม่ได้หลายครั้ง...ทำไงดีล่ะ...ถอยเพื่อตั้งหลัก กลับไปต่อ 'net ใหม่ ลองดูซิจะแก้ปัญหาได้ไหม ถ้าได้ก็จะได้พบเนื้อหาที่ต้องการสื่อ ดังนี้ นะคะ
• สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจก็คือ ปัญหานักศึกษาที่ไม่ยอมแก้ไขในข้อผิดพลาดซึ่งเกิดจากปัญหาการอ่าน ที่เข้ามาอ่านแต่กลับไม่อ่านทั้งหมด ทำให้ไม่ได้รับรู้ข้อผิดพลาดของตน ทั้งที่อาจารย์ได้ชี้ให้เห็นเป็นรายบุคคล อย่าว่าแต่จะ "เรียนรู้จากข้อผิดพลาดของคนอื่น" เลย
• แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้างก็คือ "การที่สามารถทำในสิ่งที่ทำได้ยากยิ่งคือ การเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของคน" คือการทำให้นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครือข่าย นรากร พิสิษพุทธิธาดา หันมารักภาษาไทย ภูมิใจในภาษาของชาติ และสัญญาว่า จะรักและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ดังที่เขาได้แสดงความเห็นในบันทึกเรื่อง "ภาษาไทย...ภาษาชาติฯ" ความว่า "ในเรื่องภาษาไทย ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจมากเท่าไหร่นัก แต่พอมาอ่านบันทึกของอาจารย์ มันทำให้ผมภูมิใจที่เรามีภาษาไทยเป็นภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของความเป็นไทย ทำให้ผมรู้สึกรักในภาษาไทยมากขึ้น ผมจะรักษาและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ขอขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ครับ"

        ค่ำนี้ ได้อ่านอนุทินของน้องสุภัทรา เล่าถึงอาการหอบที่เนื่องมาจากหวัดของคุณแม่ของเธอ ทำให้ได้ความรู้ว่า อาการหอบสืบเนื่องมาจากการเป็นหวัด

       ย้อนกลับมาดูตัวเอง ซึ่งได้รับเชื้อหวัดมาจากลูกสาวตอนที่ไปเกาหลี สองวันแรกไม่เป็นอะไร วันที่สามเริ่มมีอาการจามและน้ำมูกไหลไม่หยุดจนต้องขอยาลดน้ำมูกจากลูกมากิน (ปกติเวลาป่วยจะไม่กินยา/หาหมอ ปล่อยให้หายเอง) อาการแสดงออกมากในวันที่จะเดินทางกลับ  ตอนกลับถึงกทม.วันที่ 29 พ.ค.มีอาการหายใจหอบ ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่ก็เคยเป็นไข้หวัด และยิ่งตอนที่เดินจากจุดเช็คอินที่สนามบินสุวรรณภูมิไปรอขึ้นเครื่องกลับอุบลฯ ในวันที่ 30 ซึ่งต้องเดินไกลมาก ก็ยิ่งหอบมาก กลับถึงอุบลฯ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะแค่เดินไม่กี่เมตรก็หอบเลยนอนอย่างเดียว ช่วงบ่ายแก่ๆ ตื่นขึ้นมาพบว่าอาการหอบหายแล้ว เลยไปตลาดซื้อกับข้าวมากิน หลังจากที่ไม่ได้กินมาตั้งแต่เที่ยงวันที่ 30

       ช่วงนี้เดินทางบ่อยมาก ในรอบสองสัปดาห์ขึ้นเครื่อง 8 เที่ยว และใช้แรงเดินขึ้นเขาทั้งตอนที่ไปเที่ยวเชียงใหม่และเที่ยวเกาหลี กลางคืนก็นอนน้อยร่างกายเลยอ่อนแอสู้กับโรคไม่ไหว ถ้าอยู่ที่ฟาร์มไอดินฯ หรือบ้านเรือนขวัญ ในแต่ละมื้ออาหารจะทานพืชผักสมุนไพร 80 % ทานโปรตีน 20 % ทำให้พร้อมสู้โรค แต่อยู่ที่เกาหลี 4 วันเต็มๆ อาหารเป็นเนื้อสัตว์ 85 % ผัก 15 % ร่างกายคงจะปรับตัวไม่ได้

       คืนนี้ก็คงจะต้องนอนน้อย เพราะมีงานค้างที่ไม่มีแรงทำส่งในวันที่ 30 ตามที่แจ้งคณะไว้ และพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน ซึ่งเริ่มด้วยการประชุมของมหาวิทยาลัยในภาคเช้า และเริ่มการเรียนการสอนในภาคบ่าย 

            เช้าวันที่ 18 มกราคม 2555 นี้ ผู้เขียนมีแรงจูงใจที่ทำให้ต้องเขียนอนุทิน ซึ่งปกติไม่ค่อยได้เขียน แรงจูงใจที่ว่า เกิดจากการได้พบกับปรากฏการณ์ที่ผู้เขียนมองว่า "เป็นเรื่องแปลก" เพราะผู้เขียนได้เขียนบันทึกใน GotoKnow.org มาจน ณ วันนี้เข้าเดือนที่ 11 ยังไม่เห็นบันทึกไหนที่มีกัลยาณมิตรเข้ามาอ่านมากเช่นนี้

       ในรอบ 11 เดือนเศษ ผู้เขียนได้สร้าง Blog 5 Blogs เขียนบันทึกมารวม 14 เรื่อง เฉลี่ยประมาณเดือนละ 2 เรื่อง 1) "Pridetoknow" ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับการทำเกษตรแบบพอเพียง เขียนบันทึกมา 7 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 7 เดือนมีคนอ่าน 618 คน 2) Learntoknow ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับแนวคิดและประสบการณ์ในการจัดการศึกษา เขียนบันทึกมา 3 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 5 เดือนมีคนอ่าน 1,108 คน  3) Mantoknow ซึ่งเพิ่งสร้างได้เดือนเดียว ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับพฤติกรรมของมนุษย์ เขียนบันทึกมา 2 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 1 เดือนมีคนอ่าน 585 คน 4) Let's Learn English by the Situation Together ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้เกี่ยวกับการเรียนรู้ภาษาอังกฤษตามสถานการณ์ เขียนบันทึกมา 4 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 21 วันมีคนอ่าน 527 คน และ 5) Goaltoknow ใช้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ตามแรงบันดาลใจทางสังคม ก่อนนี้เขียนบันทึกมา 7 เรื่อง เรื่องที่มีคนอ่านมากที่สุด 9 เดือนมีคนอ่าน 1,135 คน ซึ่งเป็นบันทึกของผู้เขียนที่มีคนอ่านมากที่สุด เป็นเรื่องที่เขียนจากแรงบันดาลใจที่มีเหตุการณ์นักเรียนม.6 ที่ร้อยเอ็ดฆ่าตัวตาย

       และในบันทึกเรื่องที่ 8 ใน Blog "Goaltoknow" ซึ่งลงยังไม่ครบ 3 วันดี คือเรื่อง "เด็กวอนสอนผู้ใหญ่ : วันเด็ก/วันครู ปี 2555" ลง 15 มกราคม 2555 เวลา 10.31 น. เมื่อวานนี้ช่วงบ่ายผู้เขียนเห็นมีคนอ่านสองร้อยกว่า พอหัวค่ำเห็นคนอ่านเพิ่มเป็นห้าร้อยกว่า ผู้เขียนรู้สึกประหลาดใจและไม่แน่ใจว่าระบบบันทึกข้อมูลคลาดเคลื่อนหรือเปล่า เพราะไม่เคยเห็นบันทึกไหนของผู้เขียนที่มีคนอ่านเพิ่มเร็วขนาดนี้ ยิ่งพอผู้เขียนลุกขึ้นมาเช้าวันนี้ เวลาประมาณ 05.10 น. ซึ่งยังไม่ครบ 3 วันดี พบว่ามีผู้อ่านมากถึง 2,621 คน ทำให้ผู้เขียนยิ่งงงใหญ่ ว่าเป็นไปได้อย่างไร หวังว่าคงจะไม่เกิดจากระบบ Error นะคะ ถ้าเป็นข้อมูลจริง ก็ต้องขอขอบคุณกัลยาณมิตรทุกท่าน ที่กรุณาเข้ามาอ่าน ผู้เขียนคงต้องบันทึกเหตุการณ์นี้ไว้ เพื่อเป็นกำลังใจในการเขียนบันทึกเพื่อแลกเปลี่ยนเรียนรู้กับกัลยาณมิตรผู้มีไมตรีจิต ต่อๆ ไปค่ะ               

         เมื่อตัดสินใจที่จะเขียนบันทึกเกี่ยวกับ “มนุษยสัมพันธ์” เป็นเรื่องแรก ใน Blog “Mantoknow” ซึ่งจะลงเย็นวันนี้ ผู้เขียนได้ลองเข้าไปทำแบบทดสอบ “Human Relations Test” ทางอินเทอร์เน็ต ซึ่งมีคำถามในเรื่องต่างๆ 10 ข้อหลายๆ ข้อก็ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับมนุษยสัมพันธ์ ซึ่งเป็นลักษณะของคำถามทางจิตวิทยา ผู้เขียนได้ตอบ (ส่วนที่พิมพ์ตัวหนา) ดังนี้

1. When do you feel you best? in the morning ที่เลือกตอบว่ารู้สึกดีที่สุดในตอนเช้า เพราะบางวันที่ผู้เขียนอาจรู้สึกหดหู่ หมดพลัง (ซึ่งเกิดขึ้นน้อยครั้งมาก) แต่พอตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ความรู้สึกสดชื่น เต็มไปด้วยพลัง จะกลับมาเหมือนดังเดิม

 2. You usually walk fairly fast, with long steps.

3. When talking to people you touch or push the person to whom you are talking.

4. When relaxing, you sit with your legs stretched out or straight. (ถามแม้กระทั่งท่านั่งยามผ่อนคลาย) 

5. When something really amuses you, you react with a laugh, but not a loud one.

6. When you go to a party or social gathering, you make a quiet entrance, looking around for someone you know.

 7. You're working very hard, concentrating hard, and you're interrupted. I welcome the break.

 8. Which of the following colors do you like most? ถามสีที่ชอบ ซึ่งผู้เขียนตอบว่าชอบสีเขียว (จากตัวเลือก Red or Orange, Yellow or Light Blue, Green, Dark Blue or Purple, White, Brown or Gray)

9. When you are in bed at night, in those last few moments before going to sleep, you lie on your side, slightly curled. (ถามแม้กระทั่งท่านอน) 

10. You often dream that you are … you usually have dreamless sleep ตัวเลือกมี falling, fighting or struggling, searching for something or somebody, flying or floating, you usually have dreamless sleep, your dreams are always pleasant (และถามแม้กระทั่งความฝันซึ่งผู้เขียนตอบว่าปกติจะไม่ฝัน เพราะผู้เขียนจะนอนน้อย นอนคืนละ 4-5 ชั่วโมงแต่จะหลับสนิท หลับลึกจึงไม่ค่อยได้ฝัน และจะตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น แต่บางครั้งที่ฝันจะตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลีย)

   เมื่อตอบเสร็จ เขาก็ให้แจ้งอายุ และ e-mail address ชั่วอึดใจ ผู้เขียนได้รับรายงานผลว่า Wilai Phaengsri, people see you as fresh, lively, charming & amusing. (วิไล คนมองคุณว่า คุณเป็นคนสดชื่น มีชีวิตชีวา มีเสน่ห์ และมีอารมณ์ขัน 

   They see you as practical, and always interesting; someone who's constantly in the center of attention, but sufficiently well-balanced not to let it go to their head. They also see you as kind, considerate, and understanding; someone who'll always cheer them up and help them out.

เว็บที่ทำแบบทดสอบ :  http://www.3smartcubes.com/pages/tests/humanrelations/humanrelations_report.asp?from=signup

          ในสัปดาห์แรกของการเปิดเรียน ฉันเป็นไข้หวัดโดยไม่ได้ไปหาหมอไม่ได้ไปให้เภสัชฯ จัดยาให้ ฉันเข้าสอนครบ 12 คาบ โดยเดินขึ้นไปสอนชั้น 6-7 ฉันให้ความสำคัญต่อการเรียนการสอนมาก ลาคลอดยังลาแค่ 1 สัปดาห์ ฉันเริ่มด้วยการให้นศ. ทำแบบสำรวจข้อมูลรายบุคคลซึ่งนศ.จะได้คิดวิเคราะห์และเขียนสื่อความ ช่วยให้นศ.เข้าใจตนเอง เข้าใจเพื่อน (จับคู่) และอาจารย์มีข้อมูลทางชีวสังคมของนศ. รู้ถึงความสามารถ ความสนใจ คติ ค่านิยม อัตมโนทัศน์ เจตคติต่อสถาบันและต่อสาขา และความคาดหวังในรายวิชา แล้วให้ทดสอบก่อนเรียน ฉันเห็นนักศึกษา 4 Sections รอเก้อเพราะอาจารย์ไม่เข้าสอน ประมาณ 16.30 น. เมื่อวานนี้ขณะที่ฉันยังอยู่ในห้องสอน มีผู้นำแบบประเมินไปให้ฉันเซ็นรับรอง ส่วนใหญ่ฉันได้รับการประเมินการปฏิบัติงานในระดับ 2 จากคะแนนเต็ม 4 ด้วยผู้ประเมินที่ไม่รู้จักฉันเพราะชื่อฉันถูกฝากไว้ในสาขาของผู้ประเมินที่อยู่คนละตึกกัน ซึ่งฉันก็รู้สึกเฉยๆ เพราะชินชาแล้ว หกทุ่มเศษนศ.เขียนความเห็นใน GTK  ว่า  คอลัมน์ที่ฉันเขียน น่าสนใจมาก จะแนะนำเพื่อนๆ ให้เข้าไปเรียนรู้ จะได้รู้ว่าอาจารย์ ใจดี น่ารัก เหมือนที่เธอได้สัมผัสตั้งแต่เรียนคาบแรก

    หลังจากแก้ปัญหาเรื่องห้องเรียนและจัดการเรียนรู้ตามตารางเสร็จแล้ว ผู้เขียนไปติดต่อสำนักงานคณะฯ เพื่อตามหาผลงานทางวิชาการที่สพป.นม.แจ้งว่าได้ส่งไปให้ตรวจ ผู้รับผิดชอบบอกว่า ไม่เห็นเอกสารดังกล่าว ผู้เขียนได้โทรฯ ไปสอบถามที่ธุรการฯ มหาวิทยาลัย ได้ความว่า คุณ...จากคณะครุศาสตร์ได้เซ็นรับพัสดุผลงานทางวิชาการไปแล้วในวันที่ 1 ส.ค. ผู้เขียนได้ไปตามหาคุณ...ดังกล่าวแต่ไม่พบ โทรฯ เข้ามือถือก็ติดต่อไม่ได้ เลยฝากให้อีกคนที่อยู่ในห้องเดียวกันติดตามและโทรฯ แจ้งผลด้วย แล้วผู้เขียนก็ไปประสานงานเรื่องแจ้งให้นักศึกษาฝึกประสบการณ์ส่งเค้าโครงงานวิจัยถึงผู้เขียนโดยแนบ Files ไปกับ E-mail ภายใน 08.00 น. วันนี้ และเข้าพบอาจารย์ในเวลา 09.00 น. แล้วผู้เขียนก็ไปถ่ายเอกสารเสร็จแล้วเดินทางไปยังโรงแรมที่จัดอบรมครู ในช่วงที่ให้ผู้เข้ารับการอบรมเขียนแผน ผู้เขียนได้ออกไปโทรฯ ไปที่สพป.นม. เพื่อแจ้งว่า ตนไม่สามารถไปทำหน้าที่ประธานกรรมการประเมินผลงานฯ ในวันที่ 9 ส.ค. ได้ ทราบว่า ผู้เกี่ยวข้องทั้งหมดไปต่างประเทศจะกลับถึงนม.สองทุ่มวันที่ 7...เฮ้อ...   

       เม่ื่อวาน ผู้เขียนให้นักศึกษาแต่ละกลุ่มศึกษาเนื้อหาและสรุปพัฒนาการด้านบุคลิกภาพ เชาวน์ปัญญา และเหุตผลทางจริยธรรมของผู้เรียนในตารางสรุปพัฒนาการตามช่วงวัย (เป็นแบบฝึกหัดท้ายบทในคู่มือการเรียนรู้ที่ผู้เขียนจัดทำและแจกให้นักศึกษาแต่ละคน) โดยให้ทุกคนในกลุ่มช่วยกันคิดและเขียนคำตอบให้เหมือนกันในเล่มของตน อาจารย์จะสุ่ม กลุ่มละ 1 เล่มไปตรวจให้คะแนนกลุ่ม แล้วผู้เขียนออกจากห้องไปตามหาผลงานทางวิชาการที่สพป.นม.แจ้งว่าได้ส่งไปให้ตรวจ ครู่หนึ่ง นักศึกษากลุ่มที่รับผิดชอบจัดการชั้นเรียนประจำสัปดาห์  โทรฯ แจ้งว่ามีอาจารย์ไปไล่ให้นักศึกษาออกจากห้อง (ที่ผู้เขียนขอใช้มาตั้งแต่สัปดาห์ที่สองของการเปิดเรียน เพราะห้องเดิมที่คณะจัดให้คับแคบไม่สามารถจัดกิจกรรมภาคปฏิบัติได้ และได้ติดข้อความแจ้งตารางการใช้ห้องเรียนไว้หน้าห้องแล้ว) ผู้เขียนกลับไปดูว่ามีอะไรเกิดขึ้น พบว่า ฝ่ายฝึกประสบการณ์ฯ ได้จัดให้ห้องที่ผู้เขียนใช้สอนเป็นห้องให้นักศึกษาฝึกประสบการณ์ฯ ที่กลับเข้ามาสัมมนาพบกับอาจารย์ประจำกลุ่ม...สรุปว่าผู้เขียนต้องไปหาห้องเรียนใหม่...  

       ไม่ได้ทานข้าวเที่ยงมา 2 วันแล้ว วันนี้คงจะไม่ได้ทานอีกเพราะสอน 08.00-11.20 น. จากนั้นต้องไปติดตามเรื่องที่สพป.นครราชสีมา เขต...(ขอไม่ระบุ) ได้ส่งหนังสือแต่งตั้งให้เป็นประธานกรรมการประเมินผลงานทางวิชาการสาขา...(ขอไม่ระบุ) ในวันที่ 9 สิงหาคม 2554 ณ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา และแจ้งว่าได้ส่งผลงานทางวิชาการไปให้ตรวจ...ปฏิเสธการทำหน้าที่มาหลายครั้งแล้ว เพราะไม่มีเวลาและไม่สะดวกในการปฏิบัติหน้าที่ดังกล่าว แต่ก็ได้รับการร้องขอจากเลขาฯว่าให้ช่วยชุดนี้เป็นชุดสุดท้าย แต่ยังส่งไปให้ตรวจอีก ผู้เขียนไม่สามารถไปทำหน้าที่ประธานกรรมการประเมินผลงานในวันที่ 9 ส.ค.ได้แน่นอน เพราะวันที่ 9, 10 ส.ค. 2554 จะต้องทำหน้าที่เป็นหัวหน้าทีมวิทยากรอบรมครูแนะแนวจากสพป.และสพม.อุบลฯ รุ่นที่ 9 และ 10 ...จากนั้นจะต้องไปประสานเรื่องการพบปะกับนักศึกษาฝึกประสบการณ์ที่เข้ามาสัมมนาในวันที่ 4-5 ส.ค. และไปถ่ายเอกสารเพิ่มเพื่อใช้ในการอบรม แล้วไปเป็นวิทยากรอบรม เวลา 13.00-17.30 น. ...ออกจากห้องอบรมเกือบ 18.00 น. ทุกวันที่เป็นวิทยากร...เฮ้อ... 

      ยังไม่เคยอ่านงานของคุณหนานเกียรติเลย เคยอ่านผ่านตาว่า คุณหนานเกียรติบอกกับใครบางคนว่าจะไปทำงานจิตอาสากับท่านวอญ่าทางใต้... เศร้าใจจริงๆ ที่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น รับรู้ เข้าใจ และเห็นใจครอบครัวของคุณหนานเกียรติ เพราะตนเองก็เคยผ่านเหตุการณ์การจากไปโดยไม่ได้สั่งลา เช่นนี้ ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านความทุกข์ระทมนี้ไปได้ และขอให้ดวงวิญญาณของคุณหนานเกียรติจงไปสู่สุขคติในสัมปรายภพด้วยเทอญ 

• วันนี้ขณะกำลังเตรียมการสอน พุธ 13 ก.ค. 54 เวลา 06.00 น. ได้ฟังข่าว TV รายการเรื่องเล่าเช้านี้ ช่อง 3 ไปด้วย ซึ่งเริ่มด้วยข่าว กกต.ยังไม่รับรองผู้ได้รับเลือกให้เป็น "สส." หลายคน รวมทั้งว่าที่นายกหญิง อดีตนายก และผู้นำนปช.หลายคน...ข่าว UNESCO นำภาพ "Unseen in Thaland" ซึ่งเป็นภาพจากวัดอยุธยาเป็น"ภาพเศียรพระพุทธรูปแทรกอยู่ที่โคนต้นโพธิ์" ไปติดไว้ที่รั้วด้านหน้าสำนักงาน ร่วมกับภาพอื่นๆ
• และข่าวที่ไม่อยากได้ยิน เพราะจะสลดใจเป็นอย่างมากทุกครั้งที่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น คือ "ข่าวอุบัติเหตุทางรถยนต์ ที่ทำให้นักเรียน 8 คนจากยะลาเสียชีวิต" ขณะเดินทางจากกทม.กลับยะลา หลังจากที่ได้ไปฝึกซ้อมฟุตบอลเพื่อเตรียมเข้าร่วมโครงการหนึ่ง...จำชื่อโครงการไม่ได้ค่ะแต่เคยดูโฆษณาโครงการนี้...ที่น่าเวทนาที่สุดก็คือพ่อแม่ผู้ปกครองเมื่อรู้ข่าวจะช็อกและเศร้าโศกเสียใจแค่ไหน...เห็นใจจริงๆ ค่ะ...วันก่อนก็ดูข่าวสามี-ภรรยาที่ยะลาถูกยิงเสียชีวิตขณะเดินทางไปกรีดยาง...บ้านน้องกายของฉันเมื่อไหร่จะสงบเสียทีนะ...

• ลุกขึ้นมาเขียนอนุทินเป็นครั้งแรกตอน 02.20 น.
• เห็นใจเพื่อนร่วมวิชาชีพทางการศึกษา ค่ะ ที่ต่างก็เหนื่อยใจกับความพยายามที่จะตบแต่งให้ลูกศิษย์ของตน "เป็นคนดี" ของสังคม แต่ประสบปัญหาต่างต่าง นานา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง "ปัญหาการมองไม่เห็นถึงความปรารถนาดีของครู" ทั้งจากศิษย์เองและจากผู้ปกครอง และ "การที่ครูไม่สามารถทำให้ลูกศิษย์เป็นคนดีได้อย่างที่ใจครูต้องการ" อย่างกรณีครูแหวน ก็จะยิ่งจะทำให้ครูท้อแท้  เห็นครูแหวนบอกว่า "....เจ็บใจจริงๆเป็นครูแค่แก้ปัญหาลูกศิษย์ไม่ได้....อยากมีผู้คุยแลกเปลี่ยน..จะได้คลายบ้าง.." ก็เลยอยากพููดคุยแลกเปลี่ยน จากปัญหาดังกล่าว ในเมื่อเราอยู่ในวิชาชีพทางการศึกษาซึ่ง "มีบทบาทหน้าที่ในการสร้างพลเมืองดีของประเทศ" เราก็คงจะท้อไม่ได้...แต่เราจะต้องหาทางทำให้สำเร็จ การที่จะ "ทำให้คนเป็นคนดี" เป็นเรื่องที่ยากและซับซ้อนมากกว่า "การทำให้คนเป็นคนเก่ง" โดยเฉพาะอย่างยิ่งในสภาพสังคมที่ "แรงผลักทางสังคมมีน้ำหนักมากกว่าแรงดึงของครู" ก็เลยทำให้ศิษย์ประพฤติตนตามแรงผลักทางสังคมนั้นๆ แนวการปลูกฝัง "MQ" คือ...