ทุกครั้งที่ท้อ เหนื่อย เบื่อ กับการสอน จะดูรูปนี้เพื่อเป็นกำลังใจและแรงขับ ยังมีเด็กอีกมากมายที่รอโอกาสในการเรียน เรามีหน้าที่สร้างครู ต้องเหนื่อยกว่าครูเป็นธรรมดา เมื่อ 14 ปีที่แล้วตอนฝึกสอน เด็กน้อยคนนี้ในตอนนี้คงเป็นผู้ใหญ่ที่ดีและเป็นกำลังสำคัญของชาติ

คำว่า เหนื่อย พอ เลิก ลอยเข้ามาในหัวสมองหลายครั้งและก็ยังหาคำตอบไม่ได้ว่า จะพอ จะเลิก เมื่อไหร่ คำตอบในใจคือการสอนคน เราจะเหนื่อย พอ เลิก ไม่ได้

มองย้อนไปในวัยเยาว์ เราไม่ต้องรับผิดชอบอะไรมากหน้าที่มีเพียงเรียนและเล่น

จริงๆ แล้วชีวิตก็ไม่ได้ต้องการอะไรมากมาย

บางครั้งเราก็ต้องเปลี่ยนบทบาทเป็นผู้เรียนรู้

“ลมใต้ปีก” นั่งเครื่องจากแม่ฮ่องสอนเพื่อไปประชุมเชียงใหม่ ได้นั่งใต้ปีกเครื่องพอดี มองภาพภายนอกไปแล้วมีคำคำหนึ่งแว้บเข้ามาในสมอง “ลมใต้ปีก” นึกๆ ดูแล้ว อาชีพครูอย่างเราๆ ก็เหมือนลมใต้ปีกที่คอยพยุงนำพานักศึกษาให้ไปในทิศทางและจุดหมายที่เขาตั้งใจไว้ ลมใต้ปีกของเด็กนอกจากพ่อแม่แล้วก็น่าจะเป็นครู อาจารย์ ที่นำพา ส่งเสริมเขาไปสู่เป้าหมาย หากว่าครูสามารถรู้จักและเข้าใจเด็กแต่ละคนได้ ก็จะช่วยให้แนะนำ ขัดเกลา ชี้แนวทางให้เขาได้พัฒนาตามศักยภาพของตัวเอง

หลังฝนตก เหล่าแมงเม่าต่างพากันมาสุมหัวคงระดมความคิดกันว่าจะทำรังตรงไหนดี

ในทางที่เราเลือกเดินจะแสนสบายหรือยากลำบากแค่ไหนก็ไม่สำคัญขอแค่เราตั้งใจ เต็มใจ และเข้าใจ ในเส้นทางที่เราเลือกเดินก็พอ

ขนมไทใหญ่ชื่อแปลกหูสำหรับคนทั่วไป

ห่อข้าวเล่าเรื่อง

หลังจากหุงหาอาหารเตรียมพร้อมสำหรับมื้อเช้าแล้ว เด็กๆ จะต้องช่วยกันห่อข้าวด้วยใบตองเพื่อเตรียมไว้สำหรับมื้อกลางวัน เป็นสิ่งที่ฝึกทำจนเกิดความชำนาญ ด้วยหน้าที่ ความรับผิดชอบ ที่ทุกคนมี ฝึกให้รู้จักเสียสละ แบ่งปัน และเป็นผู้ให้ 

ภาพบรรยากาศเช้ามืดของโรงเรียนเล็กๆ ที่มีนักเรียนพักนอน ในทุกเช้าเด็กๆ จะต้องเปลี่ยนกันมาหุงหาอาหารให้กับเพื่อนๆ สำหรับเด็กเหล่านี้คงเป็นเรื่องธรรมดาปกติทั่วไปในการใช้ทักษะชีวิตประจำวัน แต่ถ้าเป็นเด็กๆ ในเมือง คงไม่ได้ใช้ทักษะชีวิตแบบนี้ เป็นเรื่องเล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่ในความรับผิดชอบ ถ้าเอาความสบายส่วนตัวไม่ตื่นมาทำหน้าที่ เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ คงจะไม่มีข้าวกินสำหรับวันนี้