๒๒๑. ห้องสุขาเกือบเป็นห้องทุกขาของผมเสียแล้ว

วันนี้ผมไปเป็นประธานสอบป้องกันวิทยานิพนธ์ของนักศึกษาปริญญาโท ที่สำนักของท่านอาจารย์ Wasawat Deemarn และในสาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาอีกด้วย (ไปสอบได้หลายคนแล้วเหมือนกัน ไม่รู้ว่าในหมู่กรรมการสอบที่หมุนเวียนกันมานั้น คนใดคนหนึ่งจะเป็นอาจารย์ Wasawat Deemarn ของเรา ที่มาสอบด้วยกันแล้วหรือเปล่าก็ไม่รู้) พอสอบเสร็จ ผมก็วางแผนว่าจะเดินเลียบถนนให้เพลินจากมหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่ แวะปางสวนแก้ว แล้วก็ไปขึ้นรถกลับบ้านกับภรรยาซึ่งทำงานอยู่ที่คณะแพทยศาสตร์ โรงพยาบาลสวนดอก ซึ่งคงจะใช้เวลานาน เลยขอเข้าห้องน้ำห้องท่าเสียก่อน พอออกจากห้องสอบวิทยานิพนธ์ให้นักศึกษา ก็ตรงเข้าห้องน้ำของอาจารย์ พอเรียบร้อยแล้วก็เป็นเรื่องครับ....ประตูห้องน้ำเปิดไม่ได้ ลูกบิดเสียครับ ผมพยายามเปิดอย่างไรก็เปิดไม่ได้ อากาศก็ร้อนและอบอ้าวอย่างที่สุด โทรหาเจ้าหน้าที่ประสานงานก็ไม่เจอตัว ในที่สุด เลยต้องโทรหาผู้ที่ออกหนังสือเชิญผม...โทรขอความอนุเคราะห์ท่านคณบดีบัณฑติวิทยาลัยน่ะสิครับ!!! ผมบอก .. ท่าน ท่าน ส่งลูกน้องไปช่วยเปิดห้องน้ำให้ผมหน่อย .... โทรเสร็จก็ทั้งขำและข่มขื่นกับเหตุการณ์ชีวิตอันพิลึกกึกกือนี้ ... เสียงท่านคณบดีบัณฑิตวิทยาลัยรีบกุลีกุจอ บอกว่าเดี๋ยวให้คนไปเปิดให้ สักพัก ก็มีเจ้าหน้าที่ไปเรียก แล้วก็บอก อาจารย์ อาจารย์ อาจารย์ถอยไปอยู่ไกลๆบานประตูนะครับ ผมจะถีบ!!! พอผมบอกถอยแล้วครับ เขาก็ถีบ เปรี้ยงเดียวก็เปิด เฮ้อ...ห้องสุขานะเนี่ยเกือบเป็นห้องทุกขาเสียแล้ว