• เช้านี้ ตื่นขึ้นมา (04.30 น.) และเริ่มกิจกรรมประจำวันด้วยการติดตามนักศึกษาที่อยู่ในกระบวนการพัฒนาทักษะการอ่าน การคิดวิเคราะห์สังเคราะห์ และเขียนสื่อความ ผ่าน Weblog "GotoKnow.org" เช่นเคย แต่กว่าจะ เข้าถึง (Access) ได้ก็ใช้เวลานานมาก...เมื่อวานก็เพิ่งไปจ่ายค่าบริการ Internet ผ่าน Aircard มานี่นา ปัญหาอะไรอีกล่ะ...
• ติดตามนักศึกษาแล้วก็มาเขียนอนุทิน ที่ไม่ได้เขียนมานานแล้ว แต่เขียนเสร็จก็เกิดจัดเก็บข้อมูลไม่ได้หลายครั้ง...ทำไงดีล่ะ...ถอยเพื่อตั้งหลัก กลับไปต่อ 'net ใหม่ ลองดูซิจะแก้ปัญหาได้ไหม ถ้าได้ก็จะได้พบเนื้อหาที่ต้องการสื่อ ดังนี้ นะคะ
• สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจก็คือ ปัญหานักศึกษาที่ไม่ยอมแก้ไขในข้อผิดพลาดซึ่งเกิดจากปัญหาการอ่าน ที่เข้ามาอ่านแต่กลับไม่อ่านทั้งหมด ทำให้ไม่ได้รับรู้ข้อผิดพลาดของตน ทั้งที่อาจารย์ได้ชี้ให้เห็นเป็นรายบุคคล อย่าว่าแต่จะ "เรียนรู้จากข้อผิดพลาดของคนอื่น" เลย
• แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้างก็คือ "การที่สามารถทำในสิ่งที่ทำได้ยากยิ่งคือ การเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของคน" คือการทำให้นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครือข่าย นรากร พิสิษพุทธิธาดา หันมารักภาษาไทย ภูมิใจในภาษาของชาติ และสัญญาว่า จะรักและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ดังที่เขาได้แสดงความเห็นในบันทึกเรื่อง "ภาษาไทย...ภาษาชาติฯ" ความว่า "ในเรื่องภาษาไทย ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจมากเท่าไหร่นัก แต่พอมาอ่านบันทึกของอาจารย์ มันทำให้ผมภูมิใจที่เรามีภาษาไทยเป็นภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของความเป็นไทย ทำให้ผมรู้สึกรักในภาษาไทยมากขึ้น ผมจะรักษาและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ขอขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ครับ"

        ค่ำนี้ ได้อ่านอนุทินของน้องสุภัทรา เล่าถึงอาการหอบที่เนื่องมาจากหวัดของคุณแม่ของเธอ ทำให้ได้ความรู้ว่า อาการหอบสืบเนื่องมาจากการเป็นหวัด

       ย้อนกลับมาดูตัวเอง ซึ่งได้รับเชื้อหวัดมาจากลูกสาวตอนที่ไปเกาหลี สองวันแรกไม่เป็นอะไร วันที่สามเริ่มมีอาการจามและน้ำมูกไหลไม่หยุดจนต้องขอยาลดน้ำมูกจากลูกมากิน (ปกติเวลาป่วยจะไม่กินยา/หาหมอ ปล่อยให้หายเอง) อาการแสดงออกมากในวันที่จะเดินทางกลับ  ตอนกลับถึงกทม.วันที่ 29 พ.ค.มีอาการหายใจหอบ ซึ่งไม่เคยเป็นมาก่อน ทั้งที่ก็เคยเป็นไข้หวัด และยิ่งตอนที่เดินจากจุดเช็คอินที่สนามบินสุวรรณภูมิไปรอขึ้นเครื่องกลับอุบลฯ ในวันที่ 30 ซึ่งต้องเดินไกลมาก ก็ยิ่งหอบมาก กลับถึงอุบลฯ ทำอะไรไม่ได้เลย เพราะแค่เดินไม่กี่เมตรก็หอบเลยนอนอย่างเดียว ช่วงบ่ายแก่ๆ ตื่นขึ้นมาพบว่าอาการหอบหายแล้ว เลยไปตลาดซื้อกับข้าวมากิน หลังจากที่ไม่ได้กินมาตั้งแต่เที่ยงวันที่ 30

       ช่วงนี้เดินทางบ่อยมาก ในรอบสองสัปดาห์ขึ้นเครื่อง 8 เที่ยว และใช้แรงเดินขึ้นเขาทั้งตอนที่ไปเที่ยวเชียงใหม่และเที่ยวเกาหลี กลางคืนก็นอนน้อยร่างกายเลยอ่อนแอสู้กับโรคไม่ไหว ถ้าอยู่ที่ฟาร์มไอดินฯ หรือบ้านเรือนขวัญ ในแต่ละมื้ออาหารจะทานพืชผักสมุนไพร 80 % ทานโปรตีน 20 % ทำให้พร้อมสู้โรค แต่อยู่ที่เกาหลี 4 วันเต็มๆ อาหารเป็นเนื้อสัตว์ 85 % ผัก 15 % ร่างกายคงจะปรับตัวไม่ได้

       คืนนี้ก็คงจะต้องนอนน้อย เพราะมีงานค้างที่ไม่มีแรงทำส่งในวันที่ 30 ตามที่แจ้งคณะไว้ และพรุ่งนี้ก็เป็นวันแรกของการเปิดภาคเรียน ซึ่งเริ่มด้วยการประชุมของมหาวิทยาลัยในภาคเช้า และเริ่มการเรียนการสอนในภาคบ่าย 

การเรียนรู้ด้วยตนเอง  15-29 กรกฏาคม

ในสังคมแห่งการเรียนรู้  และโลกที่กำลังเปลี่ยนแปลงไปโดยไม่มีที่สิ้นสุดที่เต็มไปด้วยข่าวสารและข้อมูลต่างๆ  ซึ่งส่งผลกระทบต่อข้าพเจ้าในเรื่องการตัดสินใจในเรื่องต่างๆ ที่จะเรียนรู้ด้วยตนเองมากขึ้น  ที่ไม่เหมือนแต่ก่อนที่หวังพึ่งเพื่อนอย่างเดียว  จากเหตุการณ์ที่ผ่านมาสองปี  กับชีวิตการเรียนมหาวิทยาลัยแห่งนี้ ซึ่งข้าพเจ้าได้รับมอบหมายให้ทำงานเดี่ยว  ซึ่งยากมากๆ  เหตุการณ์ครั้งนี้เองที่ทำให้รู้ว่าควรจะรู้จักเรียนรู้ซะที  อีกเหตุการณ์ล่าสุดก็คือการที่พบกับคนเวียดนามโดยบังเอิญ  ซึ่งเขาได้มาเที่ยวที่เมืองไทย  แต่ว่าหลงทาง เขามองเห็นข้าพเจ้าพอดีจึงถามทางไปจังหวัดมหาสารคาม  ถึงจะพูดภาษาอังกฤษไม่ได้  แต่เหตุการณ์มันคับขัน ทำให้ต้องลองผิดลองถูกพูดภาษาอังกฤษกับคนต่างชาติ  และวันนั้นเองที่ทำให้ตัวเองควรจะเรียนรู้ได้แล้วว่าอย่างน้อยการกล้าที่จะพูดยังดีกว่าไม่พูดเลย  แม้จะไม่ถูกหลักไวยากรณ์ของภาษาอังกฤษ  แต่นั่นคือจุดเริ่มต้นของการเรียนรู้เรื่องภาษา  เราไม่ควรอายเมื่อเจอชาวต่างชาติ  เพราะเดี๋ยวนี้คนเราพัฒนากันมาก  ชาวเวียดนามที่พูดด้วยวันนั้นพูดภาษาอังกฤษได้ดีกว่าคนไทยหลายๆๆคนเสียอีก  ฉันจึงควรตระหนักได้แล้วว่าคนต่างชาติในแต่ละวันเขาอ่านหนังสือมากกว่าคนไทยเสียอีก  สาเหตุนี้เองที่ทำให้รู้ตัวมากขึ้นว่า  มีสิ่งใดที่ควรปรับปรุงและตัวเองมีจุดมุ่งหมายใดในชีวิต