เข้ามาอยู่ฐานฯโรงเรียนตชด.บ้านละโอ เข้า 10 วันนี้แล้ว ช่วงนี้โรงเรียนก็ปิดเทอม มีครูเข้าเวร 2 คน วันนี้ครูปิยะได้ฝากผู้เขียนเข้าเวรให้ ตัวเขาไปทำธุระในตัวอำเภอ วันนี้เป็นวันปวารณาออกพรรษาก็ยังไม่สามารถออกไปทำบุญได้ ดูข่าวทีวีมีแต่ข่าวน้ำท่วมจะเข้าขั้นวิกฤตในวันนี้ซึ่งเป็นวันขึ้น 15 ค่ำ น้ำทะเลมาปะทะกับน้ำเหนือแล้วอะไรจะเกิดขึ้น ไม่อยากคิดเลย ตั้งแต่พี่ยาลีไม่อยู่(เขาส่งไปอยู่ฉก.ตชด.44 ยะลา)รู้สึกเหงาเพราะไม่มีใครไปนั่งเป็นเพื่อนกินนาซิกาบูและจิบกาแฟยามแดดเช้า.

       ออกจากโรงพยาบาล มอ.(ศูนย์ผู้ป่วยพิเศษเฉลิมพระบารมี หรือ ฉม.9) เวลา 12.20 น.ให้กฤษณะ (ลูกเขย)มาส่งที่สถานีขนส่งเดินทางด้วยรถตู้สายหาดใหญ่-สุไหงโก-ลก โดยมาทางสายสุไหงปาดีผ่านกองร้อย ตชด.447 เจาะวา ซึ่งมาพร้อมกับหลาน 2 คน คืออาโปและน้องเต้ ซึ่งคนหนึ่งต้องสอบในวันพรุ่งนี้ปล่อยให้คุณยาย(ภรรยาผู้เขียน) นอนพักฟื้น ณ.ห้อง 967 หอผู้ป่วย ฉม.9 โดยมีลูกสาวลูกเขยเฝ้าไปก่อน เพราะเลยกำหนดขออนุญาตลามา 4 วันแล้ว พรุ่งนี้ต้องกลับเข้าฐานฯโรงเรียนบ้านละโอ อ.ศรีสาคร แต่เช้า สำหรับบันทึกความประทับใจในบุคลากรแพทย์และพยาบาลของหอผู้ป่วย ฉม.9 จะเขียนกันให้อ่านในภายหลัง.

      วันพ่อเมื่อวานผู้เขียนก็อยู่ปฏิบัติงานอยู่เฝ้าโรงเรียนตชด.บ้านละโอตามปกติ ตอนเช้าลูกสาวโทรมาบอกรักพ่อ อวยพรให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง จนน้องคิน(หลานคนเล็ก)โตมีงานมีการทำ ผู้เขียนก็ได้บอกขอบใจไป ตกตอนค่ำในฐานปฏิบัติการมีรายการจุดเทียนถวายพระพรแด่ในหลวง ผู้เป็นมิ่งขวัญของปวงชนชาวไทยเวลา 1 ทุ่มกว่า ตรงกับที่ทางการเขาจัดที่กรุงเทพฯ มีการร้องเพลงสรรเสริญพระบารมีและเพลงสดุดีมหาราชา เสียงดังกึกก้องฐานปฏิบัติการ ผู้เขียนรู้สึกขนลุกซุ่เลย  คาดว่าฐานปฏิบัติการอื่นๆคงทำเช่นเดียวกับเรา. 

       นับเป็นเรื่องน่าเศร้าที่ตำรวจยิงผู้ใต้บังคับบัญชาที่ฐานเฝ้าตรวจชายแดน 4413 บ้านตาเซะ ดังข่าวที่หนังสือพิมพ์ฉบับต่างๆเสนอไปแล้ว มันก็เกิดจากหลายๆสาเหตุทั้งผู้บังคับบัญชาและตัวเด็กเอง โดยเฉพาะผู้บังคับบัญชาระดับสูงไม่ค่อยใส่ใจมาดูแล ถ้าผู้เขียนพูดไปก็คงไม่ดีแน่ แต่อยากฝากไปยังผู้บัญชาการ ผู้บังคับการ ลงมาช่วยสืบสาวราวเรื่องกันหน่อย อย่ามันให้ลุกลามไปกว่านี้เลย นึกว่าสงสารผู้ที่ปฏิบัติงานไปตามหน้าที่อย่างเข้มแข็งมาตลอดด้วย.

โรงเรียน ตชด.บ้านละโอ วันนี้เงียบ เพราะเป็นวันหยุดวันรายอของทางพี่น้องไทยมุสลิม ที่จะต้องไปทำบุญและไปเยี่ยมญาติพี่น้องตามที่ต่างๆ ราวๆ 9 โมงกว่ามีเด็กมาตามให้ผู้เขียนไปทำแผลเด็กประสบอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ล้ม ซึ่งเกิดจากการคึกคะนองเนื่องในวันรายอ ปรากฏว่ามีแผลถลอก 5 แห่ง คนเจ็บชื่อเด็กชายอับดุลการิม สาและ อุตส่าห์แต่งชุดหล่อชุดสวยวันนี้มาเกิดเหตุการ์แบบนี้ หมดสนุกเลย.

      ตื่นเต้นที่ครูหยุยเข้ามาเยี่ยมชมเว็บหมอน้อย ผมได้ติดตามการปฏิบัติงานของท่านมาตลอดทั้งงานมูลนิธิ ทั้งงานหน้าที่ สว.ท่านเป็นบุคคลที่พวกเราทั้งปัจจุบันและรุ่นต่อๆไปสมควรเอาเยี่ยงอย่าง และสืบทอดเจตนารมณ์อุดมการณ์ของท่าน อยากให้ข้าราชการทั้งผู้บังคับบัญชาและผู้ใต้บังคบบัญชาจงนำเอาแนวคิด อุดมคติการดำรงชีวิตของท่านมาเป็นหลักนำทางเพื่อการก้าวเดินของชีวิตจะได้ไม่สูญเปล่า ให้สมกับที่พวกเราได้เกิดมาเป็นมนุษย์และเป็นคนไทย.

ณ.เวลานี้ผมได้เข้ามาอยู่ในโรงเรียนตชด.บ้านละโอ อ.ศรีสาคร จ.นราธิวาส ได้ 6-7 วัน แล้วอยู่ในระยะการปรับตัวให้เข้ากับพื้นที่ เมื่อวานได้ยินเสียงระเบิดดังอยู่ใกล้ๆ ข่าวว่ามีผู้สูญหายยังไม่ทราบชะตากรรม นับต่อแต่นี้ไปมีแต่ความเสี่ยง เวลาไปซื้อกับข้าวในตลาดศรีสาคร ก็ต้องไปกันเป็นกลุ่มอย่างน้อย 4 คน ไปซื้อของกินหน้าโรงเรียนก็ต้องไปเป็นคู่พร้อมอาวุธติดตัวตลอดเวลา จะไปเยี่ยมเยียนชาวบ้านที่เคยรู้จักคุ้นเคยกันมาก่อน เดี๋ยวนี้ไปไม่ได้แล้ว รู้สึกรันทดสิ้นดีครับพี่น้อง.

เดือนหนึ่งพอดีที่ไม่ได้เข้ามาเยี่ยมชมชน gotoknow เพราะมีภารกิจเข้าไปอยู่พัฒนาโรงเรียน ตชด.สังวาลย์วิท 4 บ้านวังไทร ต.แม่หวาด อ.ธารโต จ.ยะลา สำหรับผู้เขียนแล้วดื่มด่ำและอิ่มเอมกับธรรมชาติป่าต้นน้ำ ที่ได้มีวาสนาเข้าไปเยี่ยมชมอย่างตื่นตาตื่นใจ ถึงแม้จะแซมด้วยวัตถุนิยมนิยมสมัยใหม่ไปบ้าง แต่ก็ยังสามารถเลือกบริโภคธรรมชาติตามที่ใจปรารถนาได้ แม้ตำรวจท่านอื่นอาจจะยังไม่ซาบซึ้งเห็นคุณค่าของแมกไม้ สายน้ำและขุนเขามากนัก แต่ผู้เขียนเก็บภาพความประทับใจครั้งนี้ตราบนานเท่านาน.

สวัสดีปีใหม่ 2553 ชาว gotoknow ทุกท่าน หมอน้อยขอรายงานตัวระยะนี้งานในหน้าที่รัดตัวจนปลีกเวลาเข้ามาพบปะเพื่อนพ้องน้องพี่เกือบไม่ได้ ครั้นจะเข้ามาเน็ตที่บ้านก็มาล่มเสียอีก ตั้งแต่ปีใหม่มานี้วุ่นวายสับสนสิ้นดี ยิ่งมาอ่านข่าวคำพยากรณ์ของนักโหราศาสตร์ ของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งขวัญกำลังใจก็ยิ่งหดหายลงไปอีก มันจะเลวร้ายถึงขนาดนั้นเชียวหรือ ครับพี่น้อง.

เมื่อวานทาง ฉก.ตชด.44 ได้จัดทำบุญเลี้ยงพระส่งท้ายปีเก่า 2552 โดยได้นิมนต์พระจากวัดเวฬุวัน อ.เมือง จ.ยะลา จำนวน 9 รูป มาสวดบทพุทธคุณให้แก่ข้าราชการตำรวจในสังกัด ฉก.ตชด.44 เพื่อเป็นขวัญกำลังใจในการปฏิบัติงานในปีใหม่ 2553 ต่อไป ตอนย่ำค่ำมีการเลี้ยงฉลองสนุกสนานเฮฮาให้แก่ตำรวจที่ปฏิบัติภารกิจมาตลอดระยะเวลา 1 ปี ในพื้นที่ ฉก.ตชด.44 ตามสมควร.

เมื่อวาน(23 ธ.ค.52) พาภริยาไปพบแพทย์ รศ.น.พ.วรวุฒิ จินตภากร ตามบัตรนัด:คลินิกอายุรกรรม วันพุธที่ 23 ธ.ค.52 เวลา 08.45 น. เมื่อภริยาผู้เขียนเข้าไปพบหมอ หมอก็บอกไม่เป็นโรคความดันโลหิตสูงและไม่เป็นโรคหัวใจ ซึ่งมันค้านกับที่ภริยาเป็นอยู่ทุกวันนี้ แถมหมอยังพูดจาเหมือนไม่เต็มใจมาทำหน้าที่รักษาคนไข้ ไม่ให้ความกระจ่างกับคนไข้ ไม่ถนอมน้ำใจกับคนไข้เอาเสียเลย ก็คงจะถือว่าฐานะทางสังคมดีกว่า หน้าที่การงานดีกว่า จึงคิดว่าใครๆก็ต้องมาง้อ มาให้หมอรักษา มาทุกครั้งภริยาผู้เขียนเครียดทุกครั้ง จนเหมือนจะเป็นลมชักตายในโรงพยาบาล ม.อ.เดี๋ยวนั้น ไม่เข้าใจจริงๆ คนทำงานเป็นถึงระดับมีเกียรติ ทำไมถึงไม่นึกถึงว่าคนอื่นเขาก็คนเช่นท่าน ปัจจุบันนี้หมอทีมีพฤติกรรมแบบนี้มีเยอะเสียด้วยซี เอ้อ!เวร.

วันนี้เปิดเช็คดูอีเมล โอ้โห!เข้ามา 200 ฉบับ อะไรกันนักหนา ส่วนมากจะเป็นอีเมลจาก G2K และอีเมลขยะ อีเมลจากhi5 ขอเป็นเพื่อนใหม่ แต่ก็ยังไม่ตอบ และก็อีเมลจากพี่ษา ขอร้องให้แก้ไขงานบันทึกที่ผ่านมา ที่อาจจะไม่ปลอดภัยต่อตัวพี่ษาเอง ซึ่งเมลมาเมื่อ 29 พ.ย.โน้นแล้ว เพิ่งได้เปิดอ่าน แย่จังเรา ระยะนี้ชีพจรลงเท้าเดินทางไปโน่นไปนี่ไม่ได้หยุดสักประเดียว งานที่อยู่ในสมองเลยไม่ค่อยได้ออกมา เมื่อวันที่ 9 ธ.ค.ก็ไปต้อนรับนายกฯที่สะพานมิตรภาพไทย-มาเลเซีย ที่บ้านบูเก๊ะตา คนเยอะมาก เสียวก็เสียว วันนั้นเกิดเหตุการณ์เทศกาลระเบิดก็หลายจุด แน่นอนซึ่งนำมาซึ่ความสูญเสีย มีพวกที่ได้รับผลประโยชน์จากเหตุการณ์ความรุนแรงไม่อยากให้เหตุการณ์สงบง่ายๆ.

วันนี้ทางกองร้อยเป็นเจ้าภาพสวดพระอภิธรรมศพดาบเกษม เป็นวันที่ 3 พรุ่งนี้ก็จะประชุมเพลิงศพเวลาบ่ายโมง เมื่อคืน(วันที่ 5)ผู้เขียนได้สวดมนต์และกรวดน้ำอุทิศบุญกุศลไปให้เกษมโดยเฉพาะ ผู้เขียนยังนึกเสียดายไม่หายนานๆจะได้คนบ้านใกล้เรือนเคียงที่เป็นเพื่อนบ้านที่ดี พึ่งพาอาศัยกันได้ ไม่มีการกระทบกระทั่งเหมือนเพื่อนบ้านคนอื่นๆ โดยเฉพาะแม่บ้านผู้เขียนกับแม่บ้านเกษมเข้ากันได้ดี เพราะเป็นคนรักสัตว์ชอบเลี้ยงแมวเหมือนกัน

วันนี้อีกเช่นกันที่เป็นวันเกิดลูกสาว แม่เขาโทรศัพท์อวยพรไปแล้ว บอกค่อยจัดเลี้ยงย้อนหลังในโอกาสหน้า เพราะพ่อตังค์ไม่มีพอที่จะจัดเลี้ยงหรือแม้แต่ซื้อเค้กได้.

"เพื่อนบ้านที่แสนดี ผู้จากไป"วันนี้เวลา 6 โมง 15 แม่บ้านโทรฯมาจากกองร้อย(447) พูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า"เกษมตายแล้วเมื่อคืนนี้"ผู้เขียนอึ้งไปพักใหญ่ไม่คิดว่าจะเจอข่าวร้ายแต่เช้า เลยต้องรีบอาบน้ำแต่เช้าเพื่อออกเดินทางให้ทันรถรับส่งนักเรียนของกองกำกับการที่ 44 เพื่อเดินทางให้ทันรถเร็วขบวนหาดใหญ่-สุไหงโก-ลก เวลา 08.06 น.ระหว่างนั่งรถผู้เขียนมองข้างทางรถไฟ เห็นน้ำท่วมมากบ้างน้อยบ้าง พอเข้าเขตอำเภอระแงะ ที่นี่น้ำท่วมเยอะ สวนยางพาราจมอยู่ใต้น้ำ ถึงสถานีรถไฟสุไหงปาดี 09.40 น.

ออกเดินทางไปรดน้ำศพเกษม กับจ่ายักษ์ ที่วัดราษฎร์สโมสร ข้างสถานีรถไฟตันหยงมัส พบตำรวจชุด EOD กองร้อยคอยอยู่แล้ว เกือบบ่ายโมงผู้กอง(พ.ต.ท.อำนวย ชูสงค์)ก็ไปถึงในงานตามด้วยผู้กำกับ พ.ต.อ.ไพโรจน์ ทานธรรม พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่จากกองกำกับและหัวหน้าชุด EOD ร.ต.ท.ณรงค์ ทรัพย์สมบูรณ์ ซึ่งชุดEOD คือชุดเก็บกู้ระเบิดที่เกษมทำงานอยู่ก่อนเสียชีวิตกับโรคร้าย ซึ่งเกษมนอนป่วยอยู่ 1 เดือนกว่าด้วยความทรมานโดยมีคู่ทุกข์คู่ยาก นางสุนิสาหรือกบ เฝ้าไข้อยู่ตลอดเวลาโดยไม่มีใครเปลี่ยนเวร

เข้าเวรสามวันสามคืนติดต่อกัน กว่าจะมีเวลาว่างเข้าห้อง บก.ฉก.ได้เข้ามาดูเว็ป gotoknow ด้วยความคิดถึง ก่อนหน้านั้นเคยเข้าเน็ตที่บ้านผู้เขียนที่กองร้อยก็เข้าไม่ได้ รู้สึกเซ็งเลย วันนี้ก่อน 6 โมงเย็น ผู้บังคับบัญชาจากภาค 4 มาตรวจยามที่ป้อมร่มไทร พบสุวิชัย เข้ายาม มีผู้เขียนและเพื่อนร่วมงานอีก 3 นายอยู่เฝ้าป้อมฯ

7 โมงเช้าแต่งชุดฟาร์ติคอาวุธกระสุนพร้อม เตรียมออกพื้นที่ไปคืนธงโรงเรียนบ้านตะบิงติงงี ต.ตลิ่งชัน อ.บันนังสตา ออกเดินทางท่ามกลางสายฝนที่ตกมาตั้งแต่เมื่อคืน มีตำรวจในชุด มชส.ไปกัน 9 นายโดยการนำของ ร.ต.ท.สุรกานต์ สุจา หัวหน้าชุด มชส.ฉก.ตชด.44 ไปถึงโรงเรียน 8 โมงกว่า ตามธรรมดาในการมอบธงคืน จะทำพิธีหน้าเสาธง แต่เนื่องจากเป็นช่วงฤดูฝน เลยต้องทำพิธีมอบในห้องประชุมแทน  9 โมงเดินทางกลับ ผ่าน ร้อย ตชด.443 ผู้หมวดแวะทำธุระที่ บก.ร้อย ประมาณครึ่งชั่วโมง จึงกลับที่ตั้ง ฉก.

เข้าเวรเสาร์-อาทิตย์ เลยไม่ได้เข้ามาอ่านเขียนใน gotoknow เหตุการณ์ช่วงนี้มันเกิดขึ้นหลายเหตุการณ์ ไม่รู้จะเอาเหตุการณ์อะไรมาบอกกล่าวก่อนดี แต่เหตุการณ์ที่คนร้ายยิงขบวนรถไฟ สายพัทลุง-สุไหงโก-ลกก็เกิดอีกจนได้ แถมสถานที่เกิดเหตุก็ไม่ไกลจากที่เคยเกิดเหตุการณ์เมื่อไม่กี่เดือนก่อน เมื่อตอนค่ำดูสกุ๊ปข่าวจากช่องไทยทีพีเอส เกี่ยวกับเรื่องเสน่ห์รถไฟ ของท่านสุชาติ สวัสดิ์ศรี แล้ว ทำให้คิดถึงตัวผู้เขียนที่มีความผูกพันและรักรถไฟมาก.

วันนี้ตื่นเต้นที่ได้อ่านบันทึกของ "พี่ษา"หรือในนามปากกา"เสนา อรุโณทัย"ผู้เขียนนวนิยายเรื่อง"มากกว่ารัก..ที่ยะลา"ซึ่งจะออกวางตลาดในต้นปีหน้า ได้เข้ามาเป็นสมาชิก gotoknow เมื่อ 3 พ.ย.52  คงจะมีงานเขียนให้ได้อ่านกันเรื่อยๆ ส่วนผู้เขียนมีพล็อตเรื่องในสมองหลายเรื่อง แต่เนื่องจากไม่มีกล้องถ่ายรูป เรื่องบางเรื่องเลยต้องเก็บไว้ในลิ้นชักไว้ก่อน เสือ_เกิดมาเป็นตำรวจจนๆก็แบบนี้แหละ.

วันนี้กะว่าจะลงมือเขียนบันทึกสักเรื่อง ตามที่คิดไว้ว่าใน 1 สัปดาห์จะเขียน 1 เรื่อง แต่ไข้หวัดมันทำพิษ รู้สึกปวดหัวอย่างแรง แต่ก็ได้แต่กินยาฟ้าทะลายโจร ไม่อยากกินยาแผนบัจจุบัน นอกจากจำเป็นจริงๆ แปลกมากพอถึงเวลานี้ราวเดือนตุลา-พฤศจิกา ไข้หวัดเริ่มมาเยือนผู้เขียนเป็นประจำทุกปี  วันนี้ทางพื้นที่อำเภอสุไหงปาดีเริ่มฟ้าแจ้ง แดดออกทั้งวัน คงเข้าสู่ภาวะปกติวันสองวันนี้.

วันนี้ฝนหยุดตก 1 วันถือโอกาสนี้ชวนลูกสาวลูกเขยไปซื้อสิ่งของที่จำเป็นที่ตลาดโก-ลก อาทิ ข้าวสาร อาหารแมว สบู่ยาสีฟัน ผงซักฟอก น้ำยาปรับผ้านุ่ม เครื่องครัว และที่เน้นมากๆคือผักต่างๆ ตอนเที่ยงแวะไปกินข้าวเที่ยงที่ร้านขาประจำ คือร้านแกงจืดเครื่องในหมูพันธมิตร และถามสารทุกข์สุกดิบเรื่องเหตุการณ์คาร์บอมเมื่อเดือนที่แล้ว ในละแวกร้านแถวนั้นก็พลอยโดนหางเลขกับเขาด้วย โดยได้รับการเยียวยาจากทางราชการให้รายละ 35,000 บาท ขับรถผ่านทางถนนเลียบแม่น้ำสุไหงโก-ลก เห็นน้ำยังท่วมอยู่ วันนี้รถไฟก็หยุดวิ่งเพราะเหตุทางรถไฟน้ำท่วมที่ อ.จะนะ สงขลา ซึ่งต้องรอซ่อมอีกวันสองวัน กว่าน้ำจะลดและรถไฟเดินได้ตามปกติ ปีนี้ที่บ้านไอเจียะ ศรีสาคร ดินถล่มทับบ้านชาวบ้าน เสียชีวิตไป 8 ราย.

บ่ายโมงครึ่งขึ้นรถไฟท้องถิ่นสายนครศรีธรรมราช-สุไหงโก-ลก ซึ่งธรรมดามาถึงยะลาเวลา 12.30 น.วันนี้เสียเวลาไป 1 ชั่วโมง เที่ยวนี้คนรอขึ้นรถไฟกันแน่นขนัด ผู้เขียนขึ้นไปบนโบกี้สุดท้าย รู้สึกวังเวงไม่มีคนเลย พอสักประเดี๋ยวทยอยกันมาคนสองคน แต่ก็ยังมีที่ว่างเยอะ  ตามสองข้างทางมีน้ำเจิ่งนองท่วมท้องทุ่งนา บ้างก็ท่วมสวนยางพารา บ้านชาวบ้านข้างทางรถไฟมิดไปครึ่งหลัง นั่งไปได้สักพักมีข่าว sms จากมติชนบอกว่าทางการประกาศว่าพื้นที่จังหวัดนราธิวาสและยะลาประกาศให้เป็นเขตภัยพิบัติ นั่งไปก็รู้สึกเสียวใจไม่ดีกลัวทางรถไฟขาด ไปถึงสถานีสุไหงปาดีเวลาบ่ายสามโมงยี่สิบ นั่งรถสองแถวไปลงกองร้อย ระหว่าทางน้ำท่วมถนนเป็นระยะๆ โดยเฉพาะตลาดล่างปาดีน้ำท่วมถึงหัวเข่า.

ลงแถวเช้าเสร็จ ร่วมพัฒนารอบๆบริเวณที่พัก พี่หมอสินและสุวิชัยตัดหญ้า ผู้เขียนเก็บขวดเหล้าขวดเบียร์ขวดโซดา ขวดน้ำอัดลม และถุงพลาสติกซองมาม่า กระป๋องปลากระป๋องต่างๆ ไปทิ้งในหลุมขยะ และถากหญ้าในป้อมให้ดูแล้วไม่รกเกินไป ขณะที่ทำๆไปได้ข้อคิดอย่างหนึ่งว่าทำไมหน่วยงานทั้งหน่วยราชการและเอกชน ทำไมไม่มีตำแหน่งหรือแผนกเกี่ยวกับสิ่งแวดล้อม ซึ่งในปัจจุบันเรื่องขยะปัญหาสิ่งแวดล้อมดูจะเป็นเรื่องใหญ่ ที่จะแก้ไขปัญหาได้ยากเข้าทุกที

        วันนี้เป็นวันลอยกระทง ที่ไม่มีโอกาสที่จะไปลอยกับเขาไม่รู้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้ว เพราะต้องเฝ้าที่ทำงาน คนที่ได้ไปก็ได้ไปเป็นประจำทุกปี.

นับแต่วันที่ 26 ต.ค.เป็นต้นมาไม่ได้ย่างกรายเข้าชมเว็ปเลย เวร-ยามมันบังคับ พอดีเข้าช่วงฤดูฝนซึ่งฝนมักจะตกลงมาช่วงบ่ายและค่ำ ซึ่งผู้เขียนมักไปห้อง บก.ฉก.ช่วง 2 ทุ่มไปแล้ว ถ้าวันไหนฝนตกหนักก็ต้องอดเล่นเน็ต พอดีในวันที่ 28 ต.ค. แม่บ้านโทรศัพท์มาแบบอารมณ์เสียใจทุกข์ใจ เหตุเพราะประตูที่ต่อเติมหลังบ้านพักมันพัง กลัวงูเงี้ยวเขี้ยวขอมันจะเข้าบ้าน ผู้เขียนก็ต้องปลอบประโลมให้ใจเย็นๆ ค่อยๆคิดหาวิธีหาเงินซ่อมหลังคาหลังบ้านกันต่อไป เดือนนี้ช่างเป็นเดือนที่เลวร้ายที่สุดเดือนหนึ่ง เพราะเบี้ยเลี้ยงไม่มีแถมเบี้ยเสี่ยงภัยก็ถูกตัด เงินเดือนก็เลยติดลบ เอ้อ!.

วันนี้ได้ข้อคิดหลายอย่าง เช้าดูข่าวช่อง 7 เรื่องเกี่ยวกับคุณมนฤดี ที่หายหน้าหายตาไปจากวงการเสียนาน ปรากฏว่าชีวิตหันหน้าเข้าวัดไปปฏิบัติธรรมถือศีล 5  อยู่กับทาน ศีล และภาวนา ขออนุโมทนาสาธุด้วย ข่าวเย็นประเด็นข่าวร้อน ช่วงคุณสรยุทธ สัมภาษณ์คุณประยูรผู้ที่ถูกกรรโชกทรัพย์ จากมาม่าซัง ร้านเมโลดี้คาราโอเกะ ไปเป็นเงิน 47,000 บาท ซึ่งถือว่าโหดมาก แถมบางรายเสียเงินเป็นแสนก็เคยมีมาแล้ว แบบนี้ถ้าแน่จริงให้มาตั้งในพื้นที่ 3 จังหวัดภาคใต้สิ.

วันนี้ (22 ต.ค.52) ลงแถวเช้าเสร็จ รับแจกของขวัญจาก ผบ.ฉก.ซึ่งมีข้าวสาร 50 กก. 1กระสอบ และบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไวไวและควิกอย่างละ 1 ลัง โดยมีท่าน ร.ต.อ.สุวศิลป์ โลตุฤทธิ์ หัวหน้าฝ่ายยุทธการเป็นผู้มอบ ในชุด มชส.2 คงประหยัดค่ากับข้าวไปได้อีกหลายวัน ชดเชยที่ในเดือนนี้ไม่มีเบี้ยเลี้ยง และค่าเสี่ยงภัยก็ถูกตัด ตำรวจแต่ละคนเริ่มขวัญเสียกันหลายคน เพราะ ตชด.อยู่ได้เพราะเบี้ยเลี้ยง.