นับถอยหลัง อีก 10 วันถึงงานวันทำบุญให้กับ "แม่"

แม่จากไปในกลางดึกของวันที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖ ...
วันนั้นๆ เป็นวันที่องค์กรกำลังจัดงาน "ส่งท้ายปีเก่า-ต้อนรับปีใหม่"

ค่ำคืนนั้นมันหนาวเหน็บอย่างบอกไม่ถูก ผมไม่เคยได้กอดแม่ และบอกรักแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียว - ค่ำคืนนั้นกลับกลายเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ผมกล้าหาญที่จะทำ

ผมกอดร่างไร้วิญญาณของแม่ -
ระยะทางจากโรงพยาบาลกลับถึงบ้านร่วม ๓๐ กิโลเมตร มันยาวนานอย่างที่สุด ตลอดเส้นทางที่ว่านั้น ลมหนาวไม่ได้ปราณีผมเลยแม้แต่น้อย...ผมหนาวสะท้านแทบจะขาดใจ ได้แต่กอดประคองร่างไร้วิญญาณของแม่บนกระบะหลังรถคันเก่าโทรมของพ่อ

ผมกอดร่างอันไร้วิญญาณของแม่-
พร่ำพูดกับแม่ตลอดทางว่า "เรากำลังกลับบ้านนะแม่...และบอกให้แม่รู้เป็นระยะๆ ว่าถึงไหนแล้ว ใกล้ถึงหรือยัง..."

๔-๕ กรกฎาคม ๒๕๕๘ ...
เป็นวันบุญของ "แม่" นะครับ

มันเป็นงานบุญในภาวะอันยากไร้
แต่ผมรู้ว่า รักของผู้ยากไร้อย่างเรามันยิ่งใหญ่แค่ไหน

ผมเชื่อว่า แม่รู้ ---

เดือนนี้ ผมเตือนตัวเองตลอดเวลา
ว่าเดือนนี้เมื่อปีที่แล้ว แม่จากไปพร้อมๆ กับสายลมหนาว
นี่ก็ยังแว่วยินเจ้าสายลมหนาวเกรี้ยวกราดเป็นระยะๆ
... 24 ธันวา ครบรอบปีการจากไปของแม่

ผมจะใช้ชีวิตอย่างมีสติ

ฝนมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
ลมเองก็ผสมโรงมาอย่างน่าชัง
ใครบอกสายฝนไม่มีฝุ่น
ใบไม้สะบัดเคว้งไร้ทิศไร้ทาง
ไม่นาน และไม่นานจริงๆ
ทั้งสายฝนและสายฝน
ก็เกี่ยวก้อยกันไปแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

ตราบโลกยังไม่แตกสลาย ตราบที่เรายังมีลมหายใจ

และตราบที่หัวใจของเรายังไม่มืดบอด
เราทุกคนล้วนชอบธรรมที่จะคิดถึงใครสักคน
หรือคิดถึงเรื่องราวใดเรื่องราวหนึ่งด้วยกันทั้งนั้น

ผมมีความเชื่อมั่นและศรัทธาว่า
การเดินทาง คือการเรียนรู้เพื่อการเติบโต
พรุ่งนี้มีภารกิจการงานไปยังสกลนคร....
บางทีอาจได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นระหว่างทาง...

สายลมในเช้านี้ เป็นสายลมอันแช่มชื่น รื่นรมย์
พลอยให้หัวใจเบิกบาน มีชีวิต
และมีพลังในการเดินทางไปสู่ชุมชน
เพื่อร่วมหนุนเสริมการขับเคลื่อนโครงการหนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน
ณ บ้านลาด ต.ลาดพัฒนา อ.เมือง จ.มหาสารคาม

ผมเริ่มเข้าใจว่าหลายต่อหลายคนพอค้นพบบางอย่าง-อิ่มตัว  จึงเริ่มหันหลับสู่วิถีในบ้านเกิด  เรียนรู้ที่จะอยู่อย่างเรียบง่าย สมถะ พัฒนาตนเองผ่านฐานความรู้ของชุมชนและที่สั่งสมมาชั่วชีวิตของการทำงาน

สำหรับผมแล้ว ผมรู้สึกเช่นนั้นจริงๆ อยากกลับไปเรียนรู้ชีวิตดังเช่นอดีต ทำไร่ ทำนา  อ่านและเขียนหนังสืออยู่อย่างเงียบๆ...สร้างศูนย์เรียนรู้เล็กๆ ให้เด็กในหมู่บ้านได้มาท่องเล่น...

ครับ คล้ายกับว่า ผมเริ่มอิ่มกับโลกแห่งการงานของวันนี้มากขึ้นทุกขณะ

วันแต่ละวัน
ประชุมเยอะมาก
จนรู้สึกว่าจิบกาแฟแทนข้าว
จนรู้สึกว่า....
เวลาที่ต้องลงมือทำ
มัน ห า ย ไ ป กั บ ก าร ป ร ะ ชุ ม 
ซะเยอะแยะ 

ในยามฝนตกกลางดึก
คิดถึงห้วงชีวิตในวัยเด็ก
ตื่นกลางดึกมารองน้ำฝนลงตุ่ม

ดึกแล้ว-เลยเที่ยงคืนมาแล้ว แต่ผมยังนอนไม่หลับ

ไม่มีอะไรมากไปกว่าการคิดถึง “แม่”
แม่จากไปเมื่อวันที่ ๒๔ ธันวาคม ๒๕๕๖
ทุกๆ ครั้งที่ตัวเลขดังกล่าวหมุนวนกลับมาอีกรอบ ผมมักมีอาการอ่อนล้า อยู่ไม่นิ่ง
อยากเดินทางไกล อยากขับรถรอบเมือง อยากไปที่ไหนสักแห่ง ไปเพื่อนั่งๆ นอนๆ คิดอะไรเพลินๆ (เงียบๆ คนเดียว)
และที่สำคัญก็คือไปแอบร้องไห้คนเดียวนั่นแหละ


ผมคิดถึงแม่จริงๆ นะครับ

หลายต่อหลายครั้ง ผมรู้สึกว่า ความเศร้าหมองกลับทำให้ผมมีพลังในการสร้างงานมากกว่าความสุขสำราญซะอีก

ผมไม่ใช่ประเภทเป็นสาวกความเศร้า หรือเสพความเศร้าเป็นพลังชีวิตหรอกนะครับ หากแต่ในเนื้องานบางเนื้องาน มันต้องอาศัยสถานการณ์เช่นนั้นจริงๆ

และตอนนี้ ผมก็เริ่มรู้สึกแล้วว่าสภาวะของผมเริ่มใกล้เคียงแล้ว...นั่นย่อมหมายถึงว่า การงานที่ว่านั้น ก็ใกล้ที่จะเริ่มต้นขึ้นแล้วเหมือนกัน

สาบานได้เลยครับ - อารมณ์ตอนนี้คือแบกเป้, หรือไม่ก็ขับรถขึ้นภูสูง พร้อมกล้อง,หนังสือ,เครื่องคอมฉบับพกพาซักเครื่อง...

และกลับมาพร้อมต้นฉบับความเรียงกึ่งสารคดีขนาดสั้นในชื่อ "เธออยู่ที่นั่น ฉันอยู่ที่นี่" ...

แน่นอนครับ-การมีความฝัน มันช่วยให้ชีวิตดูหนุ่มขึ้น และความหนุ่มที่ว่านั้นจะทรงพลังก็ต่อเมื่อเราได้แสดงความเคารพต่อความฝันผ่านการลงมือทำ

ผมมีสิทธิ์ฝัน ใครๆ ก็มีสิทธิ์คิดฝัน และทุกคนก็ชอบธรรมที่จะทำความฝันให้เป็นจริง- มาตรฐานแห่งฝันมันไม่มีมาตรวัดที่ชัดเจนตายตัวหรอก ความสุขของคนต้นฝันนั่นแหละคือมาตรวัดที่สำคัญที่สุด

ครับ-ผมกำลังดูแลความฝันของผมอย่างละมุมละม่อม
ใครๆ อาจยังไม่ต้องเข้ามาดูแลมันร่วมกับผมหรอกนะครับ เพียงแค่ขอให้ผมมีพื้นที่บ่มเพาะและบ่มเลี้ยงมันซักระยะก็พอ ไว้พร้อมเมื่อไหร่ เราๆ ค่อยมาดูแลความฝันที่ว่านั้นร่วมกัน

ใช่ครับ- ตอนนี้เอาเป็นว่า "เธออยู่ที่นั่น-ฉันอยู่ที่นี่..." ไปพรางๆ

งานในแรกเช้า คือการปรับแต่งกรอบแนวคิดเรื่อง "หนึ่งหลักสูตรหนึ่งชุมชน" เพื่อสื่อสารไปยังหลักสูตรต่างๆ ในการเปิดรับสมัครโครงการในรอบที่ 2 นี่คือภารกิจอันใหญ่ยิ่งของการขับเคลื่อนงานบริการวิชาการแก่สังคมในมิติเชิงรุก และถือเป๋นโอกาสอันสำคัญที่ผมได้รับความไว้วางใจให้ก้าวเข้ามารับผิดชอบงานนี้ร่วมกับทีมงานอีกหลายคน-....

น้ำท่วม,แผ่นดิน

บ้านของฉัน

ทบทวนชีวิตในวันว่าง,แผ่นดิน

เช้าอากาศสดชื่น. บ่ายคล้อย ฝนโปรยสาย. ดึกตกมาอีกรอบ  ตื่นมาพบสนามหญ้ามีน้ำขังอยู่ประปรายเป็นหย่อม ๆ ..คล้ายกับชีวิตได้กลิ่นดินจากทุ่งท้ายบ้านเกิดโชยมาแสนไกล ...ขณะที่กลิ่นตึกปูนก็เบียดแทรกเข้ามาเป็นระยะ ๆ ...

พี่ศศินันท์ @11868 เมื่อวานตอนเย็นพาลูกชายคนโตไปเตะบอล  สนามเขียวงาม  เราถอดรองเท้าให้เท้าแตะสนามหญ้า  ขณะที่คนอื่นใส่รองเท้าทั้งหมด .. ผมบอกว่าให้ตื่นแต่เช้า ๆ ..พ่อจะเปิดหลังบ้านให้ฟังเสียงนกร้อง ...

ลูกชายสองคนนอนหลับหน้าจอทีวี ...การ์ตูนหลายเรื่องทยอยกรีดกรายในจอทีวีอย่างไม่รู้เหนื่อย ..คนเล็กนอนตะแคงซ้าย  คนโตนอนหงาย ...

ถึงวันที่เขาโตเป็นคนหนุ่ม, สังคมวันนั้นจะเปลี่ยนหน้าไปมากกว่านี้หรือเปล่า ? และเขาจะเข้าใจโลกในวันนั้นกี่มากน้อยกันเล่า !

บ่ายแล้ว..ฝนลงเม็ดเพียงชั่วระยะสั้น ๆ แล้วจากหายไปราวกับเง้างอนต่อพื้นดิน. ขณะที่ฉันกลับหวนคิดถึงบ้านอย่างมหาศาล. ฝนตกอาจเหมาะกับคนอกหัก. แต่ฉันกลับรู้สึกเสมอมาว่า  ฝนตกคือสัญญาณเสียงจากท้องทุ่งในบ้านเกิดที่ร้องส่งมายังฉัน.

บ้าน..
ตระหง่านเหงาอยู่ข้างใน
กระซิบร่ำบอกกับใจ
เมื่อไหร่...เมื่อไหร่ ...จะกลับไปแอบอิง

ฉันมีความฝันที่อยากจะลงมือทำให้เป็นจริงอย่างมากมาย  และเคยสงสัยว่าความฝันใดเป็นของตนเองและความฝันใดเป็นของคนอื่น.  แต่เมื่อลงมือทำกลับแยกไม่ออก  กระนั้นก็รู้สึกได้ว่า  ไม่มีความฝันใดที่จะไม่อาทรต่อคนรอบข้าง ...

เช่นกัน  เราก็ไม่อาจอยู่ได้โดยปราศจากความอาทรของคนรอบข้าง

เป็นวันหยุดที่อากาศสดชื่น . สายลมทยอยลอดผ่านหน้าต่างอย่างต่อเนื่อง . ทำเอาผ้าม่านโยกตัวไหวไปตามการทักทายของสายลม.

เช้านี้เป็นเช้าชื่น..
ความฝันตื่นจากการหลับฝัน
สิ่งดีดีนานาสาระพัน
เดินทางมาแบ่งปัน, อย่างเป็นกันเอง

...  เขียนให้ถึงน้ำใจมิ่งมิตรที่มาเยือนในกิจกรรมที่กำลังจะมีขึ้น...

ยิ้มให้กับชีวิต
จุมพิตให้กับความฝัน...
วันนี้, อาจเงียบงัน
แต่พรุ่งนี้อาจแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ..

....

ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอ  ใครสักคนกล่าวไว้เช่นนั้น ..ฟังดูเป็นการให้กำลังใจกับตัวเองหรือแม้แต่คนรอบข้างได้อย่างดีนัก

ใช่, ..ชีวิตเปลี่ยนได้เสมอ

วันนี้นอนคุยกับอาการป่วยไข้ของตัวเอง ..คำตอบที่ได้รับก็คือ  พักผ่อนไม่เพียงพอ .เป็นคำตอบที่รู้อยู่แก่ใจ  แต่ก็ไม่เคยแก้ไขได้สักที

ก่อนตะวันคล้อยลับขอบฟ้า  ลูก ๆ เล่นน้ำอย่างสนุก  ผมมีเวลาได้อ่านเรื่องสั้นชื่อ "เพื่อนเก่าที่บ้านเกิด" ของคำหมาน  คนไท  เกิดความประทับใจเรื่องเรื่องราวการดำเนินเรื่องแบบง่าย ๆ  โดยตัวละครตัวหนึ่งร่ำเรียนจบ ดร.จากต่างประเทศ  คิดถึงเพื่อนสมัยเด็ก ๆ  ที่เรียนด้วยกันและเคยช่วยชีวิตตัวเองจากการจมน้ำ

เมื่อเกษียรณราชการก็ตามหาเพื่อคนนี้จนเจอ  พบว่าเขาใช้ชีวิตแบบเรียบง่าย  (เรียไม่สูง)  ปลูกผักปลูกพืชกินเอง  และอนุรักษ์ต้นไม้พื้นบ้านอีสานไว้เยอะมาก

ดังนั้นเขาจึงชวนเพื่อนมาช่วยสอนการปลูกต้นไม้ให้เป็นป่าให้กับชาวบ้านในจังหวัดมุกดาหาร  โดยจะมีเงินค่าตอบแทนให้  แต่เพื่อนกลับพูดอย่างน่าฟังว่า

"เฮามีความฮู้น้อย  บ่กล้าไปสอนไผดอก  โตเฮียนหนังสือหลายจบดอกเตอร์จากเมืองนอก เป็นหยังบ่ไปสอนให้เผิ่น"