การเป็นผู้นำหรือหัวหน้านั้นจะว่าง่ายก็คงจะไม่ใช่  จะว่ายากก็คงไม่จริงทั้งหมด  อันที่จริงเราเพียงแค่มีความยุติธรรมเท่านั้น  ทุกอย่างก็ง่ายไปหมด  จะตัดสินปัญหาใดๆ หากใช้ความยุติธรรมเป็นหลักแล้ว  ต่อให้ตัดสินอีกกี่รอบก็ยังถูกต้องเสมอ  หากแต่หัวหน้าคนไหนใช้อคติเข้าข้างลูกน้องหรือคนของตัวเอง  แม้เพียงใครพูดเรื่องนั้นเพียงสักนิด  ก็ดูจะเดือดร้อน  และรู้สึกไม่พอใจทุกๆ ครั้งที่ใครเอาไปพูดต่อ  ความลำเอียงทำให้หัวหน้าต้องเสียความเป็นผู้นำ  เพราะแม้ว่าลูกน้องจะทำผิด  ก็ยังคงให้ท้ายและแก้ตัวให้เสมอ  อ้างว่ากลัวลูกน้องจะหนีลาออกหมด  กลัวจะโดนนินทาหลบหลัง  คิดว่าบอกไปเขาก็ไม่ทำหรอก  พ่อแม่เขาพูดยังไม่เชื่อ  เราเป็นใครแค่เป็นหัวหน้า  ถ้าหากหน่วยงานใด  มีหัวหน้าเช่นนี้  เป็นหัวหน้าที่กลัวลูกน้องจะเกลียด  ไม่กล้าว่ากล้าตักเตือนหรือลงโทษทั้งๆ ที่ลูกน้องหรือผู้ใต้บังคับบัญชาทำผิด  หน่วยงานนั้นคงเละ  หาความเป็นระเบียบไม่ได้  เมื่อหน่วยงานหนึ่งแย่  ก็พลอยทำให้หน่วยงานอื่นรวนไปด้วย  แล้วองค์กรจะอยู่ได้อย่างไร

บางทีการที่เราขยันทำงานนั้น ก็ดีอยู่หรอกนะ แต่ว่าบางครั้งการที่ปล่อยให้ชีวิตมีแต่งาน งาน งานเท่านั้น ดูจะหนักเกินไป ขยันมากเข้างานก่อนเวลา ออกงานเมื่อเวลาเลิกล่วงเลยไปมาก แต่ดูเหมือนว่ายิ่งขยันมาก ก็ยิ่งอยากทำนั้นทำนี้ อยากทำไปเสียทุกอย่าง โปรเจคใหม่ๆ ผุดออกมามากมาย จนในที่สุด..ก็ทำไม่ไหว บางทีกลับมาบ้านก็ยังหอบเอางานมาทำ พอหยุดพักร้อนก็คิดวางแผนงานต่อว่ากลับไปจะทำอะไร ชักจะมากไป เราควรจะจัดสรรเวลาให้พอดี เพราะว่าชีวิตต้องการการพักผ่อน ที่ไม่ใช่เพียงแค่การนอนหลับ แต่เป็นการผ่อนคลาย การอยู่กับธรรมชาติ และการใช้เวลาร่วมกับครอบครัว...คงถึงเวลาที่จะต้องจัดสรรเวลาให้ดี แบ่งเวลาให้เป็น ไม่ใช่เบื่อการทำงานหรอกนะ แต่เป็นการเติมพลังเพื่อให้กับชีวิต

ตั้งแต่ทราบข่าวว่าปีนี้เป็นปีสุดท้ายที่ป้าคนหนึ่งที่ทำงานในแผนกมานานและต่อสัญญาจ้างมาหลายครั้ง จะได้ทำงานเป็นปีสุดท้ายเนื่องจากมีกฏระเบียบออกมาใหม่ให้เจ้าหน้าที่ที่เกษียณแล้ว สามารถต่อสัญญาจ้างได้จนถึงอายุ 60 ปีเท่านั้น ดูเหมือนว่าอะไร ๆ ก็จะเปลี่ยนไป โดยเฉพาะความรู้สึกของฉัน เวลาในการอยู่ร่วมกันกับคนหนึ่งคนที่เคยรู้สึกว่านานแสนนาน อันที่จริงแล้วเราไม่อาจรู้หรอกว่าจะสิ้นสุดเมื่อใด บางทีพรุ่งนี้อาจเป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้เจอกัน.. นอกจากป้าที่แผนกเราแล้ว ก็จะมีป้าๆ ที่แผนกอื่นอีกหลายคนที่ต้องจากพวกเราไปเมื่อเวลาเดินทางไปถึงสิ้นปี 2554  เวลาที่เจอกับป้าๆ เหล่านี้ เรามักจะยกมือไหว้ ทักทาย กล่าวสวัสดีเป็นประจำตามปกติเสมอ หากคนไหนไม่ได้เจอกันนาน เราก็มักจะถามว่า "ป้า..ไปไหนมาไม่เห็นหลายวันเลย.."  แล้วเราก็จะได้ยินเสียงตอบกลับมาว่า " เดี๋ยวสิ้นปี ก็ไม่ได้เจอป้าแล้ว.."นับจากวันนั้นที่ได้ทราบข่าวทุกคนก็รักกันมากขึ้น..อยู่กันอย่างคนที่รู้ว่าเหลือเวลาอยู่ด้วยอีกเพียงไม่นาน

วันเสาร์ที่ 5 มิถุนายน  2553  เดินทางออกจากโรงพยาบาลด้วยรถตู้คันสีฟ้าเทา   ไปตามแผนที่บ้านที่ผู้ป่วยหรือญาติวาดไว้ให้ก่อนที่จะ D/C  เป็นเวลากว่า 3 ปีแล้วที่ทุกวันเสราจะมีรถเคลื่อนที่ของโรงพยาบาลเดินทางออกไปหาผู้ป่วยที่บ้าน  เพื่อติดตามดูอาการ  และเยี่ยมเยียนผู้ป่วยคล้ายกับ่าเราเป็นคนที่คุ้นเคยกัน  วันนี้พวกเราร่วมเดินทางไปด้วยกัน 8 ชีวิต  ไปเยี่ยมบ้านผู้ป่วยทั้งหมด  6  ราย

วันนี้เกิดเรื่องที่ผิดพลาดเล็กน้อยจากการทำงาน   แต่ทำไมนะ  เราถึงได้คิดมากขนาดนี้  เพราะว่ากลายเป็นว่า  1 ชั่วโมงก่อนพักเที่ยง   ไม่มีกพจิตกะใจ  จะทำอไรเลยทีเดียว  เบื่อไปหมด  บางทีอาจเพราะว่ากำลังกลัว  กลัวเรื่องที่ยังมาไม่ถึง  เป็นการกลัวล่วงหน้า  ทั้งที่จริง  อาจจะไม่มีอะไรก็ได้   แล้วก็กลัวว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเรานะ....เมื่อวานที่หมู่บ้านSHA  พี่ๆน้องๆ ชวนไปร้องคาราโอเกะ  แต่ว่าเราแค่อยากดู  ไม่อยากจะร้อง   แต่มาวันนี้  เวลานี้อยากจะร้องแล้วล่ะ   เป็นอย่างนี้ทุกทีซิน่า   เวลาที่มีปัญหา   เวลาที่ใจไม่ปกติ   เวลาที่อยากจะร้องไห้   เราก็อยากจะร้องเพลงทุกที   ส่วนเวลาที่สุขสงบดี  เราก็อยากอยู่แบบเงียบ ๆ  นี่เราผิดปกติหรือเปล่าเนี่ย  ไม่เห็นเหมือนคนอื่นๆ เลยที่  ร้องเพลงกันได้กันดี   ทั้งเวลาที่มีความสุขและทุกข์สุดๆ

           ใกล้ถึงวันปีใหม่  แตเวลานีไกลเพื่อนมากๆ  ก็เรานะเรียนจบมาก็นานหลายปี  เพื่อนๆแต่ละคนกันแยกย้ายกันไปทำงาน   บางคนอยู่เหนือ  บางคนลงใต้  บางคนปักหลักอยู่กรุงเทพ  ส่วนเรากลับบ้านเกิด   ก็เพระว่าไม่มีที่ไหนที่สุใจเท่าบ้านเรานะสิ  ห่างกันอย่างนี้  รวมตัวกันยากมากๆ  วันนี้คิดถึงเพื่อนก็เลยใช้วิธีส่ง e-card  ไปแทน  หวังว่าเพื่อนๆ คงจะรับรู้ได้ถึงมิตรภาพที่เรายังมีต่อเพือนๆ เสมอ  ทั้งเพื่อน  KU58  Home44  และเพื่อน  RR

      สุขสันต์วันปีใหม่  สุขภาพดีทั้งกายและใจ  ตลอดปี  2553 และตลอดไปนะจ๊ะ

เมื่อ  23  ธ.ค.  52  ที่ผ่านมามีงานที่เรียกว่างานกีฬา  CML ระหว่าง 2  รพ.  เป็นโรงพยาบาลพี่  รพ.น้องกัน  งานกีฬามีตั้งแต่เช้า เริ่มที่การเดินพาเหรด  รณงค์ลดภาวะโลกร้อน   ต่อด้วยกีฬาแชร์บอลที่แข่งกันระหว่างทีมผู้บริหารทั้ง 2 รพ. สนุกเชียว  แล้วชิดกีฬาอื่นๆ ก็ตามมาอีกเป็นขบวน  เช่น  ตระกร้อ  เทนนิส   แบด  ปิงปอง  ฟุตบอล  เปตอง  และไม่เว้นแม้แต่กีฬามหาสนุก  เช่น  วิ่งพลัดฮูลาฮูบ  วอลเล่ย์บอลน้ำ.....ตกค่ำก็มีเลี้ยงกันแบบบุพเพต์เล็กๆ น้อยๆ  รับประทานอาหารไปดูภาพบรรยากาศของงานตั้งแต่เช้าไปด้วย ปิดท้ายด้วยการแจกรางวัลการแข่งันกีฬา  และร้องคาราโอเกะ  ก่อนที่จะไปส่งเพื่อนอีก  รพ. ที่รถ  อวยพรให้ปลอดภัย แล้วเจอกันใหม่ปีหน้า  ส่วนโรงพยาบาลเจ้าภาพก็กลับมาร้องคาราโอเกะกันต่อ

ช่วงนี้ที่ รพ.มีกิจกรรม SHA  ตอนแรกๆ  ออกจะเหนื่อย  แบบว่าทำไม่กิจกรรมเยอะอย่างนี้   แต่มาช่วงอาทิตย์นี้ กลับรู้สึกเหงาๆ ที่ไม่ได้เข้าหมู่บ้านSHA   ตอนนี้ที่หมู่บ้านSHAเงียบเหงา  เพราะว่าเป็นช่วงเทศกาล   คนที่จากบ้านมาไกลก็กลับไปเยี่ยมบ้านกัน  บางคนก็ไปเที่ยวพักผ่อน   ก่อนจะกลับมาลุยงานกันอีกครั้ง   ส่วนเรา  ปีนี้เป็นอีกปีที่ต้องนั่งนับถอยหลังรอวันปีใหม่ที่โรงพยาบาลอีกเช่นเคย   หลังจากเข้าร่วมกิจกรรมของหมู่บ้านSHAหลายๆอย่าง   สิ่งที่ประทับใจที่สุดเห็นจะเป็นหนังเรื่อง  DEPARTURE  ที่ได้ชมเป็นเรื่องแรก  ประทับใจในความปราณีตของหนังและสารที่หนังส่งมาให้   เป็นหนังที่ประหลาด  เพราะว่าหากเราดูในเวลาที่ต่างกัน  สถานการณ์ในชีวิตที่ต่างกัน ผู้ชมที่แตกต่างกัน  หรือเราดูซ้ำอีกครั้ง  เราก็จะได้รับสารที่หนังส่งมาในอีกแง่มุมหนึ่งที่ไม่เหมือนเดิม  ซึ่งไม่ใช่เรื่องที่ผิดและอาจไม่ใช่คำตอบที่ถูกต้องที่สุด ใครอยากรู้คำตอบคงต้องไปหามาดูเองแล้วล่ะ

เมื่อวันศุกร์ที่ 2 ตุลาคม 2552  ที่ผ่านมาเราได้มีโอกาสไปร่วมกับทีมดูแลเด็กทารกถึงเด็กวันก่อนเรียน   มีเจ้าหน้าที่ทางการพยาบาลไปตรวจสุขภาพเด็กเบื้องต้น   เจ้าหน้าที่สาธารณสุขไปประเมินด้านการเจริญเติบโต  คุณพ่อไปแจกนมผงสำหรับเด็กๆ และฉันได้ไปร่วมในการให้คำแนะนำเรื่องอาหารวัยทารกและอาหารเสริมสำหรับเด็กๆ ให้กับพ่อแม่ผู้ปกครอง  ฉันเดินไปทั่วบริเวณได้คุยกับผู้ปกครองของเด็กๆ เยอะแยะ  แล้วก็พบว่าเดี๋ยวนี่มารดามักไม่ได้เลี้ยงดูน้องๆ ด้วยนมแม่แล้ว  บางคนเลี้ยงทารกด้วยนมแม่แค่สัปดาห์เดียวเอง  เหตุผลมักจะประมาณว่าไม่มีน้ำนม  หัวนมบอดหรือแตก หรือไม่ก็ต้องออกไปทำงานนอกบ้าน  เด็กๆ ก็เลยมักจะได้ทานนมผงแทบจะตั้งแต่แรกคลอดเลยทีเดียว เสียดายเด็กๆ น่าจะได้ดื่มนมแม่ เพราะเป็นเหมือนสายใยรักที่ส่งผ่านจากแม่ไปสู่ลูก  อย่างน้อยก็น่าจะสัก 4 - 6เดือนก็ยังดี

การทำงานแบบผักชีโรยหน้า  น่าเบื่อและเหนื่อยจริงๆ  ฉันไม่เอาแล้ว  ต่อไปเรื่องที่ทำเรื่องที่นำเสนอคือเรื่องจริงที่ทำอย่างเป็นปกติ   อยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน   อะไรที่คิดว่าควรเปลี่ยนและต้องปรับปรุงจะทำทันที  ไม่รีรอ  จะไม่คิดว่าเอาไว้ก่อนอีกแล้ว   การรับฟังความคิดเห็นของคนอื่นก็ดี  แต่บางทีก็พาเราลงเหว   ต่อไปเราจะทำแต่เฉพาะเรื่องที่ถูกต้อง  ส่วนเรื่องที่ทำแล้วดูดีหรือทำแล้วรู้สึกดีเอาไว้ทีหลังจะดีกว่า ( พิจารณาไม่ทำจะดีที่สุด )