โควิด -19 (โค)หวาดกลัว

เมื่อวานเย็น 31 มีนา 63 ออกจากบ้านไปพบจักษูแพทย์ติดตามผลการผ่าต้อกระจกครบ 30 วัน ตลอดระยะเวลาเพียงชั่วโมงครึ่งที่ออกนอกบ้านยุคโควิด มีแต่ความหวาดกลัว เปิดประตูเข้าคลินิกก็มีเชื้อมั้ยอ่ะ รียเอาเจลทามือ นั่งห่างๆกับคนอื่น พยาบาลตรวจความดันตา ตรวจสายตา เครื่องมีอปลอดเชื้อมั้ย คนก่อนหน้าเราทิ้งเชื้ออะไรไว้มั้ย เมื่อตะกี้พยาบาลเช็ดแอลกอฮอล์ที่เครื่องรึยัง เวลาพบหมอพูดคุยก็ผ่านหน้ากาก ผ่านพลาสติกใส เช็ดแอลกอฮอล์อุปกรณ์เครื่องมือตรวจตา หมอชวนคุยให้อ่านหนังสือเพื่อตัดแว่นอ่านหนังสือ ก็กังวลว่าคุยนานแล้วเดี๋ยวติดเชื้ออ่ะ ในใจอยากให้หมอตรวจเร็วๆจะได้รีบกลับ ถ้าเป็นเมื่อก่อนอยากปรึกษาหมอนานๆหลายเรื่องแต่ในยุค panic เชื้อโควิดนี่ มีแต่ความหวาดระแวง กลัวไปซะหมด กลับมาบ้านได้แต่คิดว่า เราบ้า เรากลัว เกินไปซะแล้ว ก็ทำศิลปะบำบัดเอาความกลัวออกมาดู ก็ได้เป็นปีศาจสวยๆ ไม่น่ากลัวเท่าไหร่นัก โล่ง…อ่ะ

Covid 19

ห่างหายจากการเขียนใน Gotoknow ไปนาน ได้กลับมาอีกทีเมื่อสถานการณ์โรคหวัด covid 19 ที่ทำให้โลกของเราใบนี้เผชิญกับชะตากรรมเดียวกัน เราเก็บตัวอยู่กับบ้านเพื่อหยุดการแพร่เชื้อ บางคนก็ work from home บางคงยังต้องไปทำงานเช่นบุคคลากรสาธารณสุข คนทำงานด่านหน้าที่ต้องทั้งรักษาและให้ความรู้ในการป้องกันแก่ประชาชน บางคนก็ตกงานฉับพลันเพราะมาตราการยุดการปิดสถานบริการ สถานที่ทำงานบางแห่งเพื่อป้องกันการแพร่เชื้อ ฉันเองก็พลอยว่างงานไปด้วยจากการงดกิจกรรมอบรม บรรยายต่างๆที่เป็นการรวมตัวของผู้คน

ว่างงานคราวนี้ก็ถือโอกาสทำความสะอาดห้องหับต่างๆ เก็บข้าวของที่ไม่ใช้แล้วเตรียมบริจาค แต่ก็ทำไม่ได้มากนักเพราะอยู่ในช่วงพักฟื้นหลังผ่าต้อกระจกที่มีข้อห้ามไม่ให้ทำอะไรที่กระทบกระเทือนไปถึงเลนส์ที่ใส่ใหม่และการรักษาความสะอาดของดวงตา งานที่พอทำได้ก็งานเขียนบันทึกแม้ว่ายังอ่านได้ไม่ชัดก็เดาเอาบ้าง เขียนบ้างพักบ้าง

มีอาการมึนงง ไปหาหมอตรวจพบความดัน 170/104 ไม่อยากกินยา ขอดูแลสุขภาพตัวเองก่อนถ้าไม่ดีขึ้นจะพึ่งยา

ออกกำลังกาย

เค็มน้อยลง

นอนให้มากขึ้น

ทำได้แน่