รู้สิ่งใดไม่เท่ารู้ตนเอง
เมื่อเรารู้ว่าตัวเราไม่เที่ยง เราจึงละ
เมื่อเราละเราก็จะพบกับความว่างเปล่า
เมื่อเราพบกับความว่างเปล่า
เราก็จะพบกับจิตที่ดั้งเดิมของเรา
เมื่อเราพบจิตที่ดั้งเดิมเราก็จะหมดข้อสงสัย
หมดข้อสงสัยจึงไม่ต้องคิดปรุงแต่ง
ไม่คิดปรุ่งแต่งจึงเกิดปัญญา
เกิดปัญญาจึงเข้าใจการเป็นอยู่
ปล. ทดสอบการใช้งาน ก๊อปมาจาก อนุทินใน hi5 ผมเองหุๆ
ไม่มีความเห็น