บุคลากรในองค์กร

         เป็นเรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่งในตัวผม  คือตอนที่ผมเรียนผมดันนึกอยากจะทำงาน  ในช่วงที่ทำงานจริงๆ  กลับนึกอยากไปเรียน  ในช่วงที่ผมเรียนมัธยมอยู่นั้นผมอยากทำงานมาก  พอช่วงปิดเทอมผมเลยขอน้าของผมไปทำงาน  ซึ่งน้าของผมเปิดร้านอาหารไทย-ยุโรป ที่ทางขึ้นเขาใหญ่  เส้นถนนธนะรัตน์  กม.16 ใกล้โรงแรมจุลดิษ ชื่อครัวปาปาย่า  ซึ่งน้าผมเป็นทั้งเจ้าของร้าน  เป็นทั้งพนักงานทุกตำแหน่ง  โดยน้าจะเป็นแบบอย่างที่ดีของพนักงานทุกคน  มีอยู่วันหนึ่งผมทำหน้าที่เสริฟเหล้าให้ลูก  ผมลืมในสิ่งที่น้าเคยสอน  ผมรินโซดาจนล้นแก้ว  ทำให้ลูกค้ายกขึ้นดื่มแล้วเหล้าหก ลูกค้าเลยมองหน้าผมด้วยสายตาที่ไม่พอใจ  โดยที่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อนเลยมีปากเสียงกันนิดหน่อย  พอน้าเห็นเหตุการณ์ก็เลยเข้ามาเคลียร์  โดยที่ขอโทษกับลูกค้า  และให้ผมนำเม็ดมะม่วงหิมะพานมาให้ลูกค้าแทนคำขอโทษโดยไม่คิดค่าเสียหายจนลูกค้าเกิดความพึงพอใจ  และน้าบอกกับลูกค้าว่าผมต้องขอโทษแทนพนักงานของผมด้วยนะครับน้องเขาพึ่งเข้ามาใหม่ยังไม่คล่องแคล่วในการทำงานแต่น้องคงไม่มีเจตนาที่จะทำเสียมารยาทเช่นนั้น  ผมต้องขอโทษจริงๆครับ ผมคิดในใจว่าผมจะต้องโดนน้าด่าแน่นอน  ในตอนเย็นหลังปิดร้านน้าเลยเรียกประชุมพนักงานทุกคนทุกตำแหน่ง  น้าบอกว่าที่เรียกมานี้ไม่ได้เรียกมาด่าหรือว่าตำหนิ  แต่เรียกมาเรียนรู้สิ่งที่เราต้องปฏิบัติกับลูกค้า  ซึ่งจะมีความแตกต่างกันเพราะวัฒนธรรมการกินการดื่มของแต่ละชาติต่างกัน  เพราะร้านเรามีจำนวนลูกค้าหลายเชื้อชาติมารับบริการเรา  โดยที่เรียกมาทุกคนก็เพราะน้าบอกว่าทุกคนทุกตำแหน่งต้องเรียนรู้เอาไว้  ในบางเหตุการณ์เด็กเสริฟอาหารก็อาจเสริฟเครื่องดื่มในบางโอกาส  เราไม่ได้มีจำนวนพนักงานมากพอที่จะรองรับลูกค้าจำนวนมากๆ  ได้ตลอดเวลา เราควรช่วยเหลือกันในบางโอกาส  ผมได้เรียนรู้การเป็นผู้นำจากหน้าหลายอย่าง  จนผมได้มาเป็นเจ้าของกิจการของผมในปัจจุบัน  ผมจึงเข้าใจ  ผมว่าก่อนที่เราจะตำหนิใครเราควรใช้เหตุผลประกอบก่อนเสมอ  และการทำเป็นแบบอย่างที่ดีให้เห็นจะดีกว่าการสั่งการด้วยคำสั่ง

จุดเด่นของธุรกิจ

        หลายคนที่ประกอบธุรกิจย่อมจะต้องการให้ธุรกิจของตนมีจุดเด่นที่เหนือกว่าคู่แข่ง  ซึ่งการทำให้ธุรกิจของตนเหนือกว่าคู่แข่งนั้นอาจจะฟังดูยาก  แต่ธุรกิจทุกธุรกิจสามารถสร้างความต่างได้ นี้เป็นตัวอย่างหนึ่งที่ผมสนใจในแนวความคิดเขามาก  ผมได้มีโอกาสเดินทางไปท่องเที่ยวภาคใต้ของประเทศด้วยหน้าที่ของผมที่บริษัทส่งไป  ตื่นเช้าผมจะต้องลุกขึ้นมาทำงานทุกวัน  โดยไปพบกับลูกค้าทุกวัน  ตอนนั้นผมประจำอยู่นครศรีธรรมราช  ซึ่งการทำงานของผมนั้นขาดไม่ได้เลยที่จะต้องดื่มกาแฟในตอนเช้า  ผมติดใจร้านกาแฟอยู่ร้านหนึ่ง  อยู่แถว  อ.ลานสกา  ซึ่งห่างจากตัวเมืองไม่ไกลเท่าไหร่  สิ่งที่ผมติดใจในร้านนี้คือ  ถ้ามองภายนอก  ก็เป็นซุ้มขายกาแฟสดธรรมดา  มีชุดโต๊ะสำหรับลูกค้านั่งอยู่ 4-5 ชุด  แต่มีร้านแบบนี้อยู่แถวนั้นประมาณ  10 ร้าน  โดยแต่ละร้านจะรสชาติเหมือนกันทุกร้าน  และชื่อร้านจะมีคำว่า "โก" นำหน้า เช่น  โกตั้ม  โกเอ็ม  โกตี๋  ทุกร้านนั้นคนขายเป็นชายหนุ่มทุกร้าน  นิสัยดี  พูดเพราะ อ่อนน้อมถ่อมตนมาก  ผมเดินทางไปกินแทบทุกวันก่อนไปทำงาน  พอคนขายเจอผมเขาก็ทักทายแบบเป็นกันเอง  ผมสงสัยมากก็คือ  ลักษณะคล้ายกันทุกร้าน  คนขายเป็นเด้กผู้ชายทุกร้าน รสชาติที่เหมือนกันทุกร้าน  ผมเลยตัดสินใจถามว่าทำไม  จึงได้คำตอบว่าทั้ง  10  ร้านเป็นเจ้าของเดียวกัน  ขายดีมาก  ผมถามต่อว่าทำไมไม่ทำร้านเดียวใหญ่ๆ เลย  เขาตอบว่าเขาต้องการให้ลูกค้านึกถึงเขาในลักษณะที่ว่า  เมื่ออยากกินกาแฟสดอร่อยต้องมาย่านนี้  ไม่ใช่แค่ร้านนี้  ผมได้ฟังแค่นี้ผมเลยไม่ถามต่อ  ผมคิดในใจว่าสุดยอดมาก  จากที่ผมสัมภาษณ์มาผมได้กลยุทธ์หลายอย่างมาก  เช่น  การทักทายกับลูกค้าในลักษณะที่เป็นกันเองเข้าถึง  ไม่ใช่ทักทายเพราะเป็นหน้าที่  แบรนด์ของร้านจำง่าย  และที่สำคัญมากคือแต่ละสาขาเปิดในสถานที่เดียวกัน  หรือใกล้เคียงกัน  เพื่อให้ลูกค้านึกถึงสถาน  "ย่านกาแฟสดอร่อย"  ที่ไม่ใช่เพียงแค่ร้าน  มันจะดูตราตรึงใจกับลูกค้าไปอีกนาน