บันทึกฉันวิ่งหนีไปเสียแล้วอีก 1บันทึก โอ้ความฝัน...ฝันสลายไปจนได้เหลือเพียงตาข่ายเล็กๆที่ไม่ได้เก็บอะไรไว้เลย

ไม่เป็นไร ลิงค์มากก็เป็นเช่นนี้เอง ยังอยู่ในแมม เรื่องหาห้องน้ำท่ามกลางความฝัน

เรื่องของชาร์ลส์ โรเบิร์ต ดาร์วิน เรื่องของผู้สูงอายุจิตเวช หรือไม่

เรื่องของน้องแต๋วคิดการณ์สร้างจิตอาสาน้อยเมืองมหาชัย เรื่องเกาะๆๆๆที่ชุมพร และพรุ่งนี้เรื่องสอบอีกแล้ว

และวันอาทิตย์เรื่องทำบุญทอดกฐิน 2 วัดที่ห่างกันกว่า 130กิโลเมตร 

ไม่เป็นไรทุกเรื่องจัดการได้ อย่างมีสติ นะเธอ

และเดี๋ยวนี้ได้เวลาต้องขึ้นชั้นเจ็ด ฝ่าสายฝนไปนะเธอ

ป้องกันตัวเองด้วยเสื้อกันฝนพิเศษ และร่ม คันใหญ่กันศีรษะเปียกได้6คน

ไปก่อนหละ.บทเรียนซ้ำๆของฉันเอง..บันทึกหาย อิอิ

อากาศเริ่มเปลี่ยนแล้ว

ตั้งใจเขียนบันทึกเรื่องไปสัมมนาเทคโนโลยี วิทยาเขตศาลายา เมื่อ 5 พย. 56 ไปเรียนรู้ต่อยอด และฟังศาสตราจารย์ ดร.เทรูเอธ ฮิหงะบรรยายพิเศษเรื่องเทคโนโลยี EM และมุมมองการวิจัย ถึงได้รู็ว่ามีพี่น้องชาวไทยอีกมากถึงมากที่สุด ที่ยังใช้EMไม่เป็นไปตามที่นักวิจัยได้วิจัยออกมา และมุมเปิดโลกกว้างของEM ในมุมคิดที่แปลกน่าพิสูจน์ โดยเฉพาะระหว่างฟังบรรยาย และเห็นภาพรวมทั้งสไลด์ประกอบคำบรรยาย จึงเกิดแนวคิดว่า น่าจะได้นำมาใช้ในการสร้างอาศรมทรงปิรามิดที่ใช้หลังคาไม้ โดยใช้EMราด ฉีด และหมักเนื้อไม้เก่าให้ฟื้นสภาพเนื้อไม้ให้ยางในเนื้อไม้ฟื้นหรือคงสภาพเพื่อความคงทน รวมทั้งการปั้นดินโดยใช้EM ขยายในการทำหน้าที่แทนวัสดุก่อสร้าง ก็ญี่ปุ่นยังนำไปใช้กับซีเมนต์ได้

ก็น่าจะทดลองนำมาใช้ด้วยเหตุผลที่เอ็นไซด์ที่เกิดขึ้นมีอะไรมาจากธรรมชาติเช่นกัน.....ไม่ลองไม่รู้น๊ะฮิครูโต่ะ 

เข้าใช้gogleไม่ได้ เปิดดูงานตัวเองในgmailไม่ได้จริงๆ

สงสัยต้องเสียเงินอีกแล้ว

ตามดวงชะตาบอกว่าช่วงนี้ท่านจะมีเรื่องต้องใช้จ่ายเงินบ่อยมาก

อิอิ ซื้อข้าวกินทุกวัน ...555

หลับตาดูดวงแล้วยังพบว่าเห็นครุฑบินว่อนเวหา ฮา...

แต่ไม่ยักกะตกลงมาหาเรานะ ต่างพากันบินเข้าร้านค้าหมด..เซ็งเป็ดเลย

และนี่ฉันต้องเข้าระบบเป็ฯครั้งที่ 2และ3 กว่าจะถึงการบันทึกอนุทินใหม่

หรือเมื่อต้องการอ่านบันทึกของใครๆใหม่ทุกครั้ง

คอมของฉันเป็นอะไรไปแล้ว งานอื่นๆยังใช้ได้ แต่ไม่สามารถsearchหาข้อมูลอื่นใดได้เลย

ยังดีน่ะที่ฉันมีg2k เป็นเพื่อนให้ได้คร่ำครวญ..แย่จัง

หรือฉันต้องยกเครื่องไปให้ช่างจัดการอีกครั้ง

เพราะมีงานที่ส่งmail อีกหลายฉบับที่ฉันต้องจัดการ...???

วันศุกร์ที่ 1 พฤศจิกายน 56

ไม่สามารถเปิดคอมได้ หน้าจอปิดมืดสนิท

ทำอะไรไม่ได้เลย

ยกไปหาช่าง

ช่างเปลี่ยนอะไรให้ไม่รู้จักแต่มันมีหน้าตาเหมือนไม้บรรทัดยาวไม่เกินคืบ

ริมด้านหนึ่งมีขีดทำด้วยทองเหลืองคล้ายซิป

เสียเงินไป500 ขาด 1 บาท

กลับถึงบ้านเปิดคอม

เข้าgoogleไม่ได้ มีข้อความบอกว่าเซิร์ฟเว่อร์ไม่ได้รับการยอมรับ...งง

พยายามเข้าใช้ทางอื่น

ทดลองไปที่facebookก็ไม่ได้

เซ็งเป็ด รู้สึกไม่ดีกับร้านซ่อมคอม..แย่จัง

ในที่สุดพิมพ์คำว่า gotoknow.orgจึงสามารถใช้งานได้

แต่ยังไม่สามารถอ่านmailของตัวเองได้

จนถึงเช้าวันนี้

ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังตกเป็นทาสของเทคโนโลยีคอมพิวเตอร์เสียแล้ว

ได้อ่านบทความของใครคนหนึ่ง

เรียบง่ายแต่กินใจ 

ภาพคนเรียงอิฐ สะท้อนความรู้สึกข้างในตัวเองว่า

นี่มันฉันนี่ ฉันกำลังก่ออิฐร่างกายนี้เพื่อให้จิตใจได้อาศัย

เพื่อพรหมวิหาร 4 จักได้ดำเนินไปพร้อมร่างกายและความคิด

และภาพรถแขนยาวนั่น ฉันไม่สามารถเป็นเช่นนั้นได้

ไม่ว่าจะมีใครบางคนหรือมากคนต้องการให้เป็นเช่นนั้น

ต้นไม้ที่นำมาจากบ้านชายเลประจวบวันนี้

มะม่วงจักรพรรดิ 2

มะม่วงเขียวเสวยใหญ่ 4

เชอรรี่ยักษ์ 1

ลิ้นจี้ยักษ์ 4

มะนาวแป้นพิจิตร เสียบตอมะขวิด 2

เอามาพักบ้านมหาชัยโดยไม่มีกำหนดนำไปลงที่ไร่ป่าจอมบึง

คงต้องหาเข่งไผ่ 12 ใบ ให้อยู่ไปก่อน รอให้แข็งแรงแล้วค่อยเคลื่อนย้ายไปไร่ป่า

ได้ตำรับยารักษาแผลเบาหวานภูมิปัญญาท้องถิ่น มา 1 ตำรับ

ไม่น่าเชื่อว่ามันหายได้ยังไงสำหรับตำรับนี้ แต่มันก็ช่วยไม่ให้

ผู้ใช้ตำรับยารักษาแผลเน่าเบาหวานท่านนี้ไม่ต้องตัดขาไปแล้วจริงๆ

ปัญหาต้องสืบค้นว่าสารในตัวสมุนไพรตัวนี้มีสรรพคุณอย่างไร

เสร็จสิ้นภารกิจงานคุณพ่อสามีไปเรียบร้อยแล้ว

ช่วงเวลาที่ผ่านมา 7 วัน มีสายเรียกให้ไปร่วมกิจกรรม

โดยเฉพาะงานวันที่ 25 ตุลาคม 56 ที่ผ่านมา

ต้องขอขอบคุณน้องอ้อ น้องหนอจากปฐมภูมิของโรงพยาบาลสมุทรสาคร

ที่จัดเจ้าหน้าที่ไปทำหน้าที่แทน ณ อบต.ท่าจีน

ขอบคุณพี่อรุณ และพี่นงเยาว์ ผู้นำชุมชน

ขอบคุณจิตอาสาทุกท่านที่ร่วมกันจัดกิจกรรมรักสุขภาพของตนเอง

และขอบคุณอบต.,เทศบาล...กลุ่มท่าจีนที่เล็งเห็นความสำคัญของผู้สูงอายุ

งานวันผู้สูงอายุที่ 29 ของจว.สมุทรสาคร เลื่อนออกไปไม่มีกำหนด

 รับปากงานพี่แดง (เนาวรัตน์ )จิตอาสา อบต.โคกขาม วันที่ 5 พย.56 

และวันที่ 10 พย. 56 (ไปทำกิจกรรมที่สวนผึ้ง)

วันที่ 11 งานผ้าป่าสามัคคีวัดเกตุมฯ

เอ...แล้ววันที่ 2 ใกล้ๆนี้งานใคร นึกไม่ออก???

ขออภัยท่านที่ติดต่อได้โปรดโทรมาเตือนด้วยเถิด..ข้อน้อยนึกไม่ออกแล้ว

เพราะมัวยุ่งกับงานที่ผ่านมา

ผู้ไปฟังสวดพระอภิธรรม ครบทั้ง 5 ก็มาถึง ได้เวลาระฆังดังหง่างๆ เจ้าสุนัขน้อยใหญ่ฝูงโต

ส่งเสียงดัง   ดั่งจะบอกว่ามันปวดร้าวเพียงไร น้ำเสียงนั้นยังบอกเล่าความในใจที่ต้องทนทุกข์ทรมาน

กับเสียงระฆังร้าวของทางวัด ที่ตีบอกว่าอีก 5 นาที พระทั้ง 4 รูปจะถึงศาลา

ฟังพระสวดให้เราทุกคนพึงอย่าประมาท โดยตั้งอยู่ในความดี ทั้งในยามหลับและยามตื่น

ญาติโยมมาร่วมงานมากกว่า 200 คน นับจากเก้าอี้ของวัดที่นอกจากจะใช้นับปริมาณแขกที่มาฟังสวดเป็นคืนสุดท้ายแล้ว

ยังบ่งบอกถึงความเก่าแก่ของการถูกนำมาให้ผู้คนได้นั่งพักกายา ปฏิบัติหน้าที่ของความเกี่ยวข้องผูกพันกัน

พรุ่งนี้วันที่29 ตุลาคม ณาปณกิจคุณพ่อที่วัดธรรมิการาม อำเภอเมืองประจวบฯ และทำบุญครบ 7 วันในวันพุธนี้เช่นกัน

ไปนอนก่อนพรุ่งนี้ต้องตีรถไปประจวบฯแต่เช้า เพื่อให้ทันถวายเพล

ขอให้ทุกชีวิต ทุกจิตวิญญาณมีความสุขสงบ

และตื่นขึ้นมาด้วยความสดชื่น แจ่มใส

งานสวดพระอภิธรรมผ่านไปเป็นคืนที่ 4 แล้ว

วันนี้ลูกหลานจากต่างเมืองต่างแดนมามากขึ้น

ที่น่ายินดีวันนี้มีรุ่นเหลนมาให้ชื่นชมร่วมงานด้วย

หลานกับเหลนแม่ลูกคู่นี้ห่างกันกว่า เกือบ 35 ปี

ในขณะที่คุณชวดก็ 90 ปีผ่านไป

สวดคืนสุดท้ายคือพรุ่งนี้

พิธีณาปนกิจวันอังคาร และพุธทำบุญ 7 วัน

ชีวิตบนโลกใบนี้ล้วนอนิจจัง

ทุกอย่างบนโลกนี้มนุษย์ต่างร่วมกันกำหนด

แท้ที่จริงไม่ต่างใบไม้ร่วง

หากประเพณีและวิถีปฏิบัติที่ดีงามนั้น

จะเป็นเครืองเหนี่ยวนำจิตใจให้ผู้เกี่ยวข้องทุกคนมีความผูกพัน

นำไปสู่ความสงบ เจริญบนวิถีแห่งธรรมชาติ และวิถีแห่งพุทธะ

นั่งรถไปกลับๆทุกวันๆนี่...ร่างกายเพลียมากคนขับถึงบ้านอาบน้ำเสร็จหัวถึงหมอนก็หลับปุ๋ยไปแล้ว

พรุ่งนี้เดินทางใหม่ และคงต้องพักค้างเพื่อให้พี่ๆน้องๆและลูกหลาน

ได้ร่วมวางแผนงานเตรียมการณ์ใหญ่กับวันสำคัญของการจากไปของพ่อ ขอคุณปู่ คุณชวด

เหตุเกิดเมื่อคืน

ช่วงนี้กายบ่นเก่งจังเลย...เดี๋ยวปวดร้าวพุงซ้าย....เดี๋ยวหนึบๆที่ฟันล่างซ้าย.....เฝ้าสังเกตเงียบๆแล้วก็หายไป

ลุกขึ้นเดิน ต้องเดิน................เดี๋ยวปวดส้นเท้าขวา

ก็เดินเบาๆ.......ก็หายไป...............เกิดขึ้น แล้วหายไปจริงหรือ

หรือเพียงแอบใจเรามีกังวล.....................จึงเฝ้าดูกายกระซิบ

ไม่เห็นอะไร เห็นแต่กังวล...............มองกังวล

เปลี่ยนอริยบทนอนลง...............ก็สบาย ก็ภานาพุทโธ

แล้วก็มาหายไปเหลือแต่ลมหายใจตามลมหายใจ........แล้วเราก็หลับไป.ก็ตื่นเช้าไม่ต้องอาศัยนาฬิการปลุก

ถ้าภาวนาแล้วหลับหูหลับตาไม่รับรู้ภายนอกโลกใดเลย

คงไม่ใช่สิ่งที่เราปรารถนา เราทำเพื่อนำไปใช้ประโยชน์ให้ตัวเราสามารถก้าวเดินอย่างมีสติ

ไม่ใช่เลื่อนลอย หงอยเหงา อยู่คนเดียว ไม่ได้ช่วยให้เกิดความดีงามขึ้นมา

ไม่มีขาว ไม่มีดำ 

วันนี้รำไทเก็กคนเดียว ประสานลมหายใจกับการเคลื่อนไหวร่างกาย รับรู้ลีลาการเคลื่อนไหว

รับรู้การขับเหงื่อออกจากผิวกาย การขับลมออกจากกาย

ขอบคุณลีลาไทเก็กเพื่อสุขภาพต่อด้วยการเดินสมาธิ

รับรู้การเคลื่อนและสัมผัสเท้าสู่พื้น

สัมผัสที่เกิดขึ้นจากการเหยียบย่ำและจติ

ความคิดปัดออกเหลือเพียงจิตและกายแน่วแน่ที่ย่างก้าว

แค่รู้ที่ก้าวเท้าและวางลง

แค่รู้สัมผัสจากส้นเท้าเคลื่อนมาที่เท้าทั้งหทด และปลายเท้า

ผ่อนหนักเป็นเบาด้วยการเปลี่ยนเท้าสลับไปมาให้ได้สัมผัสรู้สึกตัว

แค่รู้สึกเท่านั้นแล้วปล่อยวาง แผ่เมตตา รับพลังจักวาลเพื่อปรับสมดุล

ขอบคุณเวลา

ฝนตกไปรำไทเก็กไม่ได้

เตรียมตัวไปช่วยงานห้องตรวจเท้าให้ผู้มารับบริการได้ทำสปาเท้าและบริหารเท้า

มีบทเรียนชีวิตหลายชีวิตในวันนี้ และเมื่อวานนี้

ที่อยากบันทึก แต่เหมือนร่างกายจะเพลีย

ขอไปงีบก่อน ตีห้าค่อยเจอกัน

สอนสปาเท้าและบริหารเท้าไป 4 ราย

เยี่ยมผู้ป่วย(ข้าราชการเกษียณ) 1 ราย

พาน้องใหม่จิตอาสาทัวร์รพ. ดูสถานที่ๆจะทำกิจกรรมจิตอาสา

บริการติดต่อให้ข้าราชการรับบำนาญ  

(แม่ชีผู้มีอุปการะให้กับโรงพยาบาลวัดเกตุมวดี)

ได้เข้ารับการรักษาทันที ทำความเข้าใจกับคนไข้เรื่องสิทธิการรักษาพยาบาล

โดยพาไปพบกับจนท.ห้องบัตรได้รับความเอื้ออาทร

ขอบคุณน้องหัวหน้าห้องบัตร น้องแก้ว

ขอบคุณผู้ช่วยเหลือผู้ป่วยน้องศรี

ขอบคุณน้องพยาบาลรัศมี ที่ให้ความช่วยเหลือติืดตาม

เรื่องความเข้าใจการรับรองการจ่ายยานอกบัญชี

ขอบคุณน้องพยาบาลผู้มีรอยยิ้มน่ารักให้กับผู้ป่วยทุกคน

ดีใจที่ได้ช่วยให้งานบริการเนกขัมมะ เป็นไปอย่างรวดเร็ว

คนไข้บอกว่าพยาบาลคนหนึ่งทำไมชอบพูดเสียงดังเกินไป

อิอิ ...บอกว่าเธอเกิดในค่ำคืนที่จันทร์ส่องหล้าฟ้ากระจ่าง และดอกลำโพงลำโพงกำลังบานพอดี

...คนไข้วัยกลางคนบอกว่า "ฉันไม่เคยได้ยินเรื่องแบบนี้เลย"

555..มันเป็นธรรมชาติของเธอ ไม่มีอะไรหรอกบางทีเธอก็เงียบ

เธอไม่สบายเหรอ

ไม่หรอก ไม่มีคนไข้ไปหาเธอ ทำให้เธอเหงา เอิ๊กๆ..

สรุปว่า 2 วันผ่านมานี้สุขใจมากๆแม้ร่างกายจะเพลีย

นอนให้หลับตื่นมาก็หายแล้ว ไปรำไทเก๊กต่อ

เพื่อเรียนรู้และนำมาปรับใช้แก้ปัญหาสุขภาพตัวเองก่อน

แยกกันกลับบ้านหลังออกกำลังกายตอนเช้า

อาบน้ำทานข้าวกับพ่อบ้านแล้วรีบไปช่วยงานช่วยเหลือผู้ป่วย

เจอเหตุการณ์หลายอย่างให้ได้ใคร่ครวญ

ทั้งเรื่องเศร้าเคล้าน้ำตาของผู้ป่วย เรื่องผู้ให้บริการทำทุเรศบางคน

และอ่อนเพลียละเหี่ยใจที่พบเห็นคนมีความรู้ขาดสติและไม่รู้สึกตัวว่าอะไรควรไม่ควร

 แต่เชื่อว่าสัตว์โลกต้องเป็ฯไปตามกรรมๆที่เขาเหล่านั้นทำนั่นแล

วันนี้ออกจากบ้านตั้งแต่ตี 5 ไปฝึกรีำไทเก๊กอีกครั้ง

ได้รับคำแนะนำให้เพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อขา

อาจารย์ไทเก๊กบอกว่ากำลังขาไม่ดี

ให้อดทนฝึกต่อไป โดยเพิ่มท่าสำหรับแก้ปัญหาเรื่องหัวเข่า

การหายใจทำได้ดีแล้ว

เลิกรำไทเก๊กพอดีเจอนพ.เกษม 

ท่านเกษียณแล้วมาออกกำลังกาย

ท่านบอกว่าเพิ่งรู้ว่าเวลาปล่อยวางมันสบายๆเบาๆอิอิ

เวลาที่เหลือก็มาดูแลสุขภาพกันให้จิตใจได้อยู่กับร่างกายจริงๆซะที

ตื่นแต่เช้าในวันอาทิตย์

นั่งดูรูปแล้วก็เพลินเลยเวลาไปรำไทเก็ก

หลานๆเติบโตน่ารักและเป็นเด็กดี ทุกคน นี่ก็หลายปีแล้วติดต่อคุณพ่อของหลานไม่ได้เลย(พี่ชายที่แสนดี)

หลานชายคนโตเจอกันครั้งสุดท้ายก็งานคุณปู่....นานมากแต่เหมือนเมื่อวาน!

ส่งเพื่อนลงเรือล่องเจ้าพระยา แล้วเราก็ขอจรกลับบ้านเรา

หลังปีใหม่แล้วค่อยเจอกัน รักษาสุขภาพให้แข็งแรงไว้นะเพื่อนรัก

แวะซื้อน้ำขิง งาดำปั้นสิบ น้ำงาดำ และน้ำเต้าหู้ไม่เติมน้ำตาล

ถึงบ้านก็จัดให้มันลงไปอยู่ในถ้วย ส่งให้พ่อบ้าน

แล้วมานั่งจิบน้ำขิงอุ่นๆปล่อยให้ใจล่องลอยย้อนอดีต

คิดถึงความน่ารักของเพื่อนแต่ละชีวิต

นับเป็นเรือชีวิตลำใหญ่ 40 ปี บนเส้นทางการเดินทางของ 100 กว่าชีวิต 

ถ้าเขียนเรื่องเล่า กี่สิบปีถึงจะหมดครบทุกคน

อีก 100 กว่าชีวิตไม่ได้เดินทางมาร่วม

ในร้อยกว่าชีวิตเดินทางล่วงหน้าไปเฝ้าพระอินทร์ก็หลายคนแล้ว

ฉันไปไม่ทันงาน แต่เพื่อนๆออกจากงานมารอรับที่ห้างใหญ่ก่อนลงเรือ

เราทานอาหารไปสนทนากันไป แต่ฉันกินเจ เพื่อนกินชอ

เราใช้เวลาเบิกบานหัวใจรำลึกถึงวัยเด็กวัยรุ่น และข้ามวัยทำงานมาที่วัยเตรียมตัวเกษียณบ้างวัยหลังเกษียณบ้าง

ช่วงอายุของพวกเราเพียงแค่หมู่เดียวก็เลี้ยวฉลองการวางงานไปแล้วไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง

เราต่างโชคดีที่ได้เป็นเพื่อนต่างวัยกันเล็กน้อยตั้งแต่ยังเด็ก

และมีกุนซือที่ปรึกษาการทำงานมาตลอดแต่พวกเรามันพวกหัวแข็งไม่ค่อยหาใครต่อให้เป็นเพื่อนก็เห่อะ

ก็ไม่ต้องการเห็นเพื่อนทุกข์ใจ ยุ่งยากใจไง 

ในกลุ่มของเราจะมีเพื่อนเกษียณราชการในอีก 7 และ 8 ปีข้างหน้าอีก 2 คน

ไม่ใช่เพราะเขาอ่อน แต่เพราะเขาแก่เรียนได้ดีในวงการที่สามารถต่ออายุราชการได้นานถึง 7 ปี

ลูกถามว่าอาชีพอะไรคะคุณแม่...

อยากบอกลูกว่าเป็นอาชีพที่ลูกเคยบอกว่า"หนูเบื่อการอ่า่นการท่องและการวิเคราะห์ไงจ๊ะ"

คิดถึงเพลงเก่าจัง

"ล่องลอยนาวา ฟ้างามเหลืองอร่ามเรืองรอง แสงจันทร์ส่งล่องตามสายชล พวกเราทุกคนเริงร่า....."

เย้!!!!เข้าระบบบันทึกได้แล้ว ขอบคุณค่ะ

หงุดหงิดใจเพราะได้เห็นหน้าคนคนละอุดมการณ์

ทั้งความคิดอ่านไม่เหมือนกัน ทำต่างกัน เป้าหมายจุดประสงค์ก็ต่างกัน

เหมือนอยู่คนละโลกเดียวกัน

ก็เราเอาเข้ามาในใจเราทำไม 

เรายังมีเนื้อที่เหลือให้เขาเข้ามานั่นเอง

เนื้อที่ในใจมันไม่อาจขาวหรือดำ 100%บางทีมันก็เทาๆ

เข้มบ้าง อ่อนบ้างเป็นธรรมดาอยู่ที่เราจะยืนตรงไหนดี

ยืนอย่างไรให้มีความสุขและไม่ทำให้ใครเดือดร้อน

เยอะจังเขียนไม่ถูก หรีึอจิตใจไม่สงบ

ไปวัดก่อนดีกว่า

เมื่อวานเย็นไม่ได้ไปสวดมนต์แต่เปิดหมวกหาเงินเข้ากองทุนเพื่องานจิตอาสาจะร่วมกันทำทุกวันพุธ

พุธพาเพลิน ให้ผู้ป่วยนอนหอได้มีความสุขกับเสียงเพลงเบาๆ ดนตรีเบาๆ

อีกทั้งแพทย์ และพยาบาล และจนท.ได้คลายเครียดก่อนกลับบ้านทิ้งความเครียดลงกล่องจิตอาสา อิอิ

จะทำทุกวันพุธหลังเวลา 16.00น.ไปแล้วที่ลานตึก 12 ชั้น

ทุกวันศุกร์เป็นกิจกรรมบรรเทาใจ 

เช้านี้ได้ไปรำไทเก๊กที่หน้าศาลเจ้าพ่อหลักเมือง