ดอกไม้
ดร. จันทวรรณ ปิยะวัฒน์
เขียนเมื่อMy new skill: เริ่มกลับมาถักโครเชท์ หลังจากที่ทิ้งทักษะนี้มาเป็นสิบๆ ปี
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
การสอนออนไลน์ ใช้เวลามหาศาลมากกว่า การเรียนปกติ
เอาแค่เรื่องการบ้าน งานที่มอบหมาย ที่ไม่ว่าจะส่งมาทางไหน ก็ใช้เวลารับ เปิดซอง แยกหมู่ หรือ ถ้าเป็นดิจิทัล ก็ต้องไปตาม Save เก็บ แยกโฟลเดอร์แต่ละคน แล้วจึงค่อยเปิดตรวจ ใช้เวลามากกว่าไม่รู้กี่เท่าตัว
ท้ายสุด เก็บซองและกล่องไปรษณีย์ได้เป็นตั้ง ๆ จับขายของเก่าอย่างเดียว แต่ต้องเช็คก่อนว่า มีซองไหนที่หลงมีงานอยู่ภายในซองหรือไม่ แล้วค่อยเอาไปขาย
ยืนยัน หนักจริง
…”
๒๔ ก.ย.๖๔
ยามใกล้สองยาม
แก้ว..อุบล จ๋วงพานิช
เขียนเมื่อตั้งแต่เกษียณ นอกจากเป็นจิตอาสาช่วยให้คำปรึกษางานวิจัยน้องพยาบาล ออกกำลังกาย ทำสวน เวลาว่างดูซีรีย์เกาหลี ทำให้เรียนรู้หลักของการเมืองเรื่องของอำนาจและระบบ แต่ไม่ว่าจะสูงส่ง ยิ่งใหญ่มาก รวยมาก สุดท้ายคนทำไม่ดี กรรมตามสนองแน่นอน ไม่ช้าก็เร็ว คงจะเป็นเช่นนั้นเองนะคะ
Wasawat Deemarn
เขียนเมื่อเขียน … ที่บ้าน
“…
ลูกศิษย์สอบเข้าไปเป็นครูอัตราจ้างได้ที่โรงเรียนอนุบาลประจำจังหวัดแม่ฮ๋องสอน เรายังคงติดต่อกันสม่ำเสมอตั้งแต่เรียนจบครู จบจากแม่ฮ่องสอน เดินทางกลับบ้านที่เชียงใหม่ รอเวลาจากโควิดให้สร้างซา ยังหางานทำที่เชียงใหม่ไม่ได้ ช่วยคุณแม่ขายของไปก่อน แต่มาวันหนึ่งได้มีโอกาสสมัครสอบไว้ที่โรงเรียนอนุบาลแห่งนั้น แล้วเมื่อสัปดาห์ที่แล้วทางโรงเรียนก็เรียกตัวแบบฉับพลันทันด่วน กลายเป็นครูในพริบตา
กลับแม่ฮ่องสอน ก็จังหวัดที่เคยอยู่มา ๕ ปี ความคุ้นเคยยังคงมี ถ่ายรูปยามว่างมาอวดโฉม เห็นแล้วรู้สึกถึงความเหงา ๆ คิดถึงเพลงหนึ่ง ชื่อ “อยู่ที่ไหนก็เหงาได้” ของ “เสถียร ทำมือ” ชอบฟังมานาน และคิดถึงเพลงนี้จึงส่งกลับไป
https://www.youtube.com/watch?v=NDzwnrC5Wl4
… ทะเลก็ดูเหงา ภูเขาก็เดียวดาย …
คนส่งชอบเอง …
…”
๖ กันยายน ๒๕๖๔
หลังสองยาม
บุษยมาศ
เขียนเมื่ออนุทินที่ ๕๖๙๖
มีคนชมฉันว่าเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ยอดเยี่ยม…แต่ความจริง ฉันมิได้ฉลาด หรือยอดเยี่ยม เพียงแต่ว่า “ฉันระมัด ระวัง ใคร่ครวญ สิ่งใดจริง สิ่งใดเท็จกับการใช้ชีวิตมากกว่า…ที่สำคัญ คือ ฉันมีนิสัยเหมือนแม่บัวของฉันเองมากกว่า”…การอยู่บนโลกใบนี้ หากระมัดระวังมากเกินไป ก็จะเกิดอาการหวาดระแวง แต่สำหรับยุคนี้ ควรต้องระมัดระวังให้มากขึ้น เพราะสิ่งที่เกิดมิได้มาจากความจริงใจ…บางครั้งในโลกของความเป็นจริง ที่บอกว่า “รู้หน้า แต่มิรู้ใจ” ยังคงใช้ได้เสมอ
เรียนรู้…ด้วยตัวของฉันเอง
บุษยมาศ
เขียนเมื่ออนุทินที่ ๕๖๙๗
อาจเป็นคนที่ก้าวไป ไม่สูงใหญ่ เทียบเทียมฟ้า
แต่เป็นคนธรรมดา…ที่เดินไปข้างหน้า
อย่างรู้คุณค่า…และมีความสุข
เรียนรู้ชีวิต…ด้วยตัวของฉันเอง
