พานักเรียนไปร่วมกิจกรรม อ.ย.น้อย Day Camp ที่โรงพยาบาลลำพูน ภาคเช้าเป็นการให้ความรู้และให้นักเรียนตอบปัญหาง่ายๆและให้รางวัล สังเกตเห็นนักเรียนที่นั่งแถวหน้าเราจะยกมือตอบคำถามบ่อยๆ และได้รับรางวัลหลายครั้ง เป็นนักเรียนชั้นป.5 เหมือนเด็กเรา พยายามพูดให้กำลังใจเพื่อให้นักเรียนกล้าออกไปตอบคำถาม แต่ก็ไม่มีใครกล้ายกมือขึ้นตอบ เลย เป็นสิ่งที่ฝึกยากมากเรื่องความกล้านี่  ตอนบ่ายครูโรงเรียนที่เด็กออกไปตอบคำถามบอกว่าเป็นเด็กพม่า  อ้อ..เป็นอย่างนี้เอง เด็กที่มาจากพม่าส่วนมากจะเก่ง มีความกล้า กิริยามารยาทดี มีความรับผิดชอบเป็นที่รักของครู และมักจะได้เป็นหัวหน้าห้อง ตรงกันข้ามกับลูกคนไทยแท้ทุกอย่าง เหตุผลคือลูกพม่าเขาผ่านความลำบากมากจึงมีความขยันอดทนเห็นความสำคัญของการเรียน จึงทำให้ทุกคนรัก ลูกคนไทยมีแต่ปัญหาครอบครัว หย่าร้าง ลูกมีปัญหาสารพัด ถ้าทุกโรงเรียนเป็นอย่างนี้แล้วน่าห่วงในอนาคตจะเป็นอย่างไร 

     วันนี้ครู2คนพานักเรียน7คนไปศึกษานอกสถานที่ที่ศูนย์เพาะเลี้ยงเนื่อเยื่อ นักเรียนป.6 ที่เหลือบอกว่าเรียนComทั้งวัน แต่เราสอนป.5 ทั้งวันก็ดีเด็กชอบเพราะจะได้ทำรายงานภาษาไทยให้เสร็จ และเรามีเวลาให้เด็กที่อ่านไม่คล่องมาอ่านหนังสือให้ฟัง เด็กคนที่ครูวิชาการเอาไปวัดIQ ว่าต่ำกว่าระดับปกติ ก็อ่านหนังสือได้ถูกทุกคำ เพียงแต่อ่านได้ช้าและเสียงเบา  ตรงกันข้ามกับเด็กคนที่พัฒนาการทางกายสมบูรณ์ และไม่ได้ส่งไปวัดIQ แต่อ่านหนังสือไม่ค่อยถูก ทั้งๆที่เคยสอนอ่านผ่านมาแล้ว ชักไม่แน่ใจว่าที่เลือกไปวัดนั้นถูกคนหรือเปล่า

  เช้าวันจันทร์เปิดเรียนวันแรก นักเรียนหญิงคนหนึ่งแต่งกายไม่เหมือนคนอื่นๆ ตั้งใจจะเข้าไปถาม แต่พอเข้าไปใกล้เห็นเสื้อผ้าที่ยับและสีมอๆรู้ทันทีว่าไม่ได้ซัก เมื่อเราถามเด็กตอบว่าวันเสาร์ วันอาทิตย์ไปช่วยแม่ทำงานก่อสร้าง แม่เอาชุดพละเก็บไว้หาไม่เจอ เราบอกให้เด็กซักผ้าเองในตอนเย็น

     พิ่งโทรคุยกับลูกและบอกว่าได้ข้อคิดจากการอ่าน Email  คือ   " ฝนตกขี้หมูไหล "และอธิบายความหมายให้ฟัง ลูกให้ข้อคิดหลายอย่าง ที่ทึ่งคือลูกบอกว่า ท่องคาถาพาหุงมหากา แล้วแปลความหมายให้แม่ฟัง แบบสรุปให้เข้าใจง่ายๆ จนเราต้องถามย้ำว่า ลูกอ่านความหมายของคาถาพาหุงจากภาษาอังกฤษหรือ ลูกบอกว่าภาษาไทยนี่แหละ เราตบเข่าฉาดเลย โอ้โฮ...ไม่เคยได้ฟังมาก่อนเลยขอบอก  ลูกเราไม่ธรรมดา 

วันนี้ปล่อยใจให้ว่างไม่มีอะไรที่ต้องรีบร้อน  ไปหอตอนเย็นวันเสาร์ ไม่มีรถยนต์ใต้ถุนบ้านสักคันคงกลับบ้านกันหลายห้อง หวังว่าคงไม่มีใครติดบอลโลกจนไม่ยอมไปทำงานนะ น้องห้อง 4 ที่บอกว่าป่วยเป็นไข้เลือดออกก็หายดีแล้วแต่ยังไม่ไปทำงาน ค่าหอพักก็ยังจ่ายไม่หมด  กลับมากินข้าวแล้วดูบอลกับพ่อ เจ้าตัวเล็กที่อยู่ข้างนอกคงสงสัยตอนที่เราเชียร์บอลกันเสียงดัง มาอยู่ใกล้ๆประตูแล้วทำเสียงอู้อี้เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น พ่อคุยกับมันว่าดูบอลนะเยอรมันทำประตูได้อีกแล้วนะฯลฯ  เราก็เห็นจริงว่าทุกเรื่องอยู่บ้านก็คุยกับหมาจนมันเหมือนลูกไปทุกวัน

    สรุปแล้วเรายังไม่รู้ว่าเอาภาพลงในงานcomment ทำอย่างไร  บางครั้งก็ทำได้ บางครั้งก็ทำไม่ได้ ทำไมยากเย็นอย่างนี้หนอ...  เฮ้อ!

 ตอนเช้ามืดฝนตก วันนี้เป็นเวรคิดว่าเด็กๆคงทำเวรสนามไม่ได้ แต่พอสายก็หยุด แต่ถนนเปียกเด็กๆจึงเข้าแถวบนอาคาร เช้าสอนภาษาไทยป.5 ให้เด็กฝึกอ่านโดยใช้เครื่องขยายเสียง เด็กๆตั้งใจอ่านส่วนมากอ่านได้ถูกต้อง มี 4 คนยังอ่านไม่คล่องต้องสอนให้สะกดคำเวลาอ่านไม่ได้ บอกให้ฝึกอ่านเป็นการบ้าน บ่ายประชุมครูได้รับรู้คะแนนสอบ ONET และ LAS คะแนนภาษาไทยป.6 อยู่ในอันดับที่น่าพอใจ สมกับที่เราทุ่มเทแรงใจแรงกายกับการติวเด็กจนต้องเข้าโรงพยาบาลเลยนะ เพราะสอนภาษาไทยป.4 ป. 5 ป.6 ที่แสนหนักและเหนื่อยมาก ปีนี้ไม่ได้สอนป.6 ค่อยยังชั่ว พอมีเวลาได้พักบ้าง 

    ตอนเช้าพานักเรียน 38 คนไปตรวจวัดสายตาที่โรงเรียนราษฎร์ประชานุเคราะห์ 26 ระยะทางไกลมาก 30 กว่าก.ม ใช้รถโรงเรียนและรถของรองผ.อ. แต่ตอนกลับมีปัญหานิดหน่อยเพราะคนขับมาพบถิ่นเก่าเลยต้องกลับช้า ทันทีที่ถึงโรงเรียนเด็กที่อยู่ในห้องก็จะดื่มนมเย็นก็จัดการผสมและแบ่งใส่แก้วให้จนครบทุกคน  ขณะเก็บของอยู่นักเรียนชั้นป.6มาตามว่าลงลูกเสือเนตรนารีแล้วไม่มีครูผู้หญิงอยู่เลย...ทั้งๆที่เราเพลียมากก็ต้องลงไปสอนเนตรนารี  นักเรียนมัธยมฝึกเดินสวนสนามเพื่อไปร่วมพิธีวันลูกเสือ ทำให้เด็กประถมต้องเรียนแข่งกับเครื่องขยายเสียง แต่ทุกคนก็สนุกกับกิจกรรมเข้าจังหวะโดยใช้เสียงกลองของพี่มัธยมนั่นแหละ  ก่อนกลับผ.อ.โรงเรียนเดินยิ้มๆเข้ามาว่า"รองเอาไปละกา" เรารายงานว่ามีนักเรียนที่ได้ตัดแว่น 9 คน ผ.อว่าคราวต่อไปต้องคัดกรองให้ดีกว่านี้ ! สรุปแล้ววันนี้เป็นวันที่เหนื่อยที่สุด 

   ต้องขอขอบคุณอ.ขจิต ฝอยทองเป็นอย่างสูงที่ช่วยให้เราได้เรียนรู้วิธีนำภาพลงบล๊อคได้สำเร็จ แบบไม่ได้ตัดแต่งอะไรเลยเพราะเท่านี้ก็ตื่นเต้นที่สุดแล้ว คงพอไหวนะคะ เดี๋ยวจะได้เอาไปอวดเพื่อนๆว่าเราทำได้แล้ว  ขอบคุณค่ะ  ขอบคุณมาก

     ครูประจำชั้นมาถามเรื่องพานักเรียนไปแสดง เราบอกว่าอึ้งตั้งแต่เห็นการแต่งตัวของเขาแล้ว ครูวิชาการบอกเขาว่าเด็กมีแล้ว  ...ฮืมม์  จะต้องรู้รอบด้านเชียวล่ะครูวิชาการ 

  วันนี้จะต้องไปทำธุระที่สหกรณ์ให้เสร็จ งานใหม่มาอีกเรื่อยๆ และต้องเรียนรู้วิธีเอาภาพลงบล๊อคที่ทำไม่ได้สักที 

      ได้ข้อสรุปจากการพานักเรียนไปแข่งขัน แอโรบิคทีม จูเนียร์ ในวันต่อต้านยาเสพติด คือจะต้องพร้อมทั้งด้านการแสดงและการแต่งกาย เพราะเป็นดาบสองคม ระหว่างทำชื่อเสียงให้กับโรงเรียน  อาจกลายเป็นทำชื่อเสีย และผ.บ.จะต้องมีคำสั่งให้มีคนรับผิดชอบด้านการแสดง ด้านการแต่งกาย การเดินทาง ฯลฯ  ครั้งนี้ถือเป็นบทเรียน ต่อไปอย่าทำอย่างนี้อีก...เข้าใจไหม?

         เสียงนกกลางคืนที่แม่อุ้ยเคยบอกว่านกเค้าเหมยร้องรัวเป็นระยะ แสดงว่าอากาศไม่ร้อนแล้ว คืนก่อนได้ยินเสียงนกแปลกๆร้องบนหลังคาบ้าน ลืมตาตื่นฟังว่าไม่เคยได้ยินเสียงนกชนิดนี้มาก่อน นกต่างถิ่นคงเริ่มอพยพย้ายถิ่นแล้ว อากาศดีขึ้นไม้ร้อนทารุณเหมือนตอนเมษา ต้นไม้แตกกิ่งใบเต็มหลังบ้าน เมื่อโดนลมจะมีเสียงซู๋ๆ ...ยอดไม้ต้องลม เหมือนป่าเล็กในเมืองใหญ่...ชอบจัง  แน่ะ...เสียงนกเค้าร้องอีกแล้วคนละตัวกับเมื่อกี้ ... 

   เพิ่งทำข้อมูลเสร็จจนดึกดื่น เพราะตอนบ่ายมีพวกขายประกันเข้ามานั่งคุยขณะที่เรากำลังทำงานเอกสารเต็มโต๊ะ เราบอกว่าไม่ว่าง เขาก็คุยกับครูที่มานั่งปรึกษางานอยู่ พอเขาลุกไปก็มาพูดกับเราตอนแรกก็รำคาญ แต่เราไม่มีทักษะในการปฏิเสธเอาเสียเลย ก็พูดตอบตามมารยาทกลายเป็นว่าทำให้งานเราค้างต้องมาทำต่อที่บ้าน เฮ้อ... เหนื่อยและง่วงเต็มทีแล้ว 

  พิมพ์ข้อมูลวันเดือนปีเกิดพร้อมน้ำหนัก ส่วนสูงของนักเรียนทั้งโรงเรียนจนดึกดื่น ตาแทบเหล่ โฮย สุดยอด...นี่แหละอะไรๆก็ทำเอง ไม่รู้จักวานใครช่วย โง่หรือ?   จัดกิจกรรมวันสุนทรภู่ผ่านไปเมื่อวาน เด็กๆแสดงความสามารถกันดีมาก การแสดงของแต่ละชั้นกรี๊ดกันสนั่นเลย ครูก็นั่งหัวเราะกับการแสดงของเด็ก และคาดไม่ถึงว่าเด็กเขาจะมีวิธีคิดและแสดงออกได้ดีอย่างนี้ มีบางรายการที่ครูจะต้องทำความเข้าใจกับเด็กที่ใช้ภาษาไม่ค่อยสุภาพ  มีเรื่องที่ไม่สบอารมณ์นิดหน่อย คืองานเพิ่งจะเริ่มผ.อ.โรงเรียนกล่าวเปิดงาน  ประธานนักเรียนอ่านประวัติสุนทรภู่  และนักเรียนอ่านบทกลอนที่ชนะการประกวด ก็แจกรางวัลให้นักเรียนที่มาอ่านบทร้อยกรอง ครูฝ่ายที่รับผิดชอบเกียรติบัตรก็ขึ้นไปแจกเกียรติบัตร  เราก็ถามครูหัวหน้าสาระภาษาไทยว่าทำไมแจกตอนนี้ การแสดงยังไม่เริ่มเลย ก็ได้รับคำตอบว่า "บ่ฮู้ ก่อแจกไปติ๊กๆนิ" มารู้ตอนหลังว่าเขารีบไปธุระส่วนตัวโดยเอาครูวิชาการประถมไปด้วยจะได้อ้างว่าไปส่งติดต่องาน เลยรู้ว่าอ้อ...ที่รีบแจกเกียรติบัตรก่อนเพราะอย่างนี้เอง  ช่างทำได้..ลึกซึ้งซะ

ศึกษาการเขียนบล็อค การเขียนบันทึกและประโยชน์การใช้งาน พร้อมทั้งส่งเมล์ แต่หลายรายการจนจะลืมจุดประสงค์หลักคือพัฒนาการเรียนรู้นะจ๊ะ อย่าลืม

 เริ่มงานวันจันทร์มีเรื่องต้องทำให้เสร็จคืองานที่ต้องส่งสถานีอนามัยน้ำหนักส่วนสูง ต่อไปต้องออกคำสั่งให้เป็นหน้าที่ของครูประจำชั้น ก็กลัวว่าจะไม่สนใจข้อมูลมั่วและเครื่องชั่งน้ำหนักพัง  อ้อ ต้องส่งใบสมัครที่สหกรณ์ด้วยอย่าลืม ข้อคิดหัวเราะวันละนิดจิตแจ่มใส

       หน้าที่ครูเวรต้องไปโรงเรียนแต่เช้า นักเรียนชั้นป.6 ทำหน้าที่กรรมการนักเรียนได้ดี นำร้องเพลงชาติได้ชัดเจน ผ.อ.กับครูมีความเห็นว่าควรฝึกให้เป็นคนร้องนำแทนคนเดิม ที่ขึ้นเสียงสูงเกินไป พอถึงตอนท้ายไปไม่ไหวก็หลบเสียงต่ำ วันแรกๆก็คิดว่าคงดีขึ้น แต่หลายๆวันผ่านไปก็ยิ่งพบว่าผิดธรรมชาติของการร้องเพลงชาติ  เสียงผ่านเครื่องขยายเสียงทำให้ได้ยินไปทั่ว ครูคนอื่นก็ไม่มีใครกล้าท้วงเพราะครูดนตรีที่คุมวงดุริยางค์สอนมาอย่างนี้ จนผ.อ.โรงเรียนท้วงขึ้นมาตอนครูมัธยมไม่อยู่นี่แหละ หลายอย่างนะที่ครูมัธยมทำไม่ค่อยถูก ผ.อ.อนุญาติให้อ้างชื่อผ.อ.ได้ถ้าจะต้องทักท้วงการทำงานที่ไม่ถูกของเขา เรียกว่า "บัวไม่ให้ช้ำ น้ำไม่ให้ขุ่น" แหละนะ

   วันนี้นักเรียนชั้นมัธยมหยุดเรียน เพราะครูไปอบรม 3 วัน เหลือแต่นักเรียนชั้นประถม การเข้าแถวเคารพธงชาติ และกิจกรรมหน้าเสาธงให้พี่ป.6 เป็นผู้นำ เป็นการฝึกก็ทำได้ดีพอใช้ วิชาลูกเสือ - เนตรนารี เปิดกองเฉพาะประถม มีเนตรนารีชั้นป.5 คนหนึ่งที่งอนจนทำให้ระบบกลุ่มเสียต้องถูกลงโทษทั้งกลุ่มโดย ทำท่าประกอบเพลงไก่ย่าง  ขณะที่เด็กทำกิจกรรมกลุ่มผ.อ.ก็คุยกับครูบอกให้เตรียมหาสถานที่พานักเรียนไปแหล่งเรียนรู้ได้มีงบรายหัวให้เด็กคนละ 100 บาท ครูวิชาการคุยกันไว้ว่า สวนทวีชล อ.ดอยสะเก็ด จ.เชียงใหม่ก็น่าสนใจ ไม่ไกลจากสำนักชีอมรีรักษ์ที่เคยพานักเรียนไปเข้าค่ายคุณธรรม โทรหาคนไกลบอกว่าประชุมอยู่

    วันนี้อยากฟังเพลงสถาบันก็คลิกหาจากเว็บไซค์ และได้ฟังเพลง มสธ.  ดีใจจนอยากโทรหาเพื่อนร่วมรุ่นมาฟังด้วย   แนะแนว มสธ. รุ่นปี 38 รุ่นสายธารา (เพราะเป็นการเดินทางมาอบรมขณะน้ำท่วม) ที่มี อ.วีระสิทธิ์ เป็นหัวหน้าห้อง ยังจำกันได้บ้างไหมหนอ ?