ออกเดินทางจากบ้าน ตอนบ่ายของวันเสาร์ มุ่งหน้ามากรุงเทพฯ ความจำเป็นหลายประการที่ต้องมาเพราะลูกต้องเรียนวันจันทร์และทิ้งน้องกานต์ไว้ที่กรุงเทพฯคนเดียวหลายวันเป็นห่วงที่สุด นำเสบียงใส่ท้ายรถไว้หลายมื้อเตรียมพร้อมถ้าเกิดมีปัญหาในการเดินทาง ถามคนข้างทางและชาวบ้านที่ช่วยบริการบอกเส้นทางที่พอจะผ่านได้ แต่หลายคนบอกว่ารถเล็กผ่านไม่ได้ แต่สองคนลูกชายถือคติเดินหน้าแล้วไม่ถอยหลัง ต้องอ้อมจากเส้นทางเดิม 157 กม. ใช้เวลา 4-5 ชม. จึงผ่านเส้นทางอันตราย ในที่สุดความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ท่ีนั่น ขอบคุณเจ้าหน้าที่ ชาวบ้าน เด็กน้อยๆ ทุกคน ชื่นชมความมีน้ำใจของทุกคน จะจดจำเหตุการณ์ครั้งนี้ไว้ตลอดไปค่ะ ขอบคุณ
ดูข่าว รถทัวร์วิ่งไปนครศรีธรรมราชได้แล้ว จึงชวนลูกชายไปจองตั๋วกลับบ้าน คิดถึงบ้าน คึดถึงแม่ที่อยู่บ้าน แม้บ้านเราน้ำจะท่วมเพียงเล็กน้อย แต่วันที่ฝนตกทุกคนก็ไม่กล้านอนหลับตลอดคืน กลัวจะเกิดเหตุการณ์เหมือนหมู่บ้านใกล้ๆ ต้องระแวดระวัง ก่อนมากรุงเทพฯพายายไปฝากไว้บ้านน้องสาว รู้ข่าวว่าหนีกลับบ้านแล้ว เราจึงต้องรีบกลับ กลัวหกล้ม อยู่กรุงเทพฯสบายใจเพราะได้อยู่กับลูกๆ มีความสุขมากที่สุด แต่กังวลกับยายมากๆ จึงตัดสินใจกลับบ้านวันเสาร์แม้ไม่มีตั๋วรถ ต้องกลับรถเสริม ช่างเถอะขอให้ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพก็แล้วกัน
ไปจัดค่ายครั้งนี้โดนลองของค่อนข้างแรง แต่คิดดูแล้วไม่หนักหนาสาหัส "รอง ผอ.เขตมาเปิดงานค่าย ทางโรงเรียนต้องการให้เกียรติแก่ gotoknow ด้วย แต่คนมาเป็นประธานเปิดพูดว่า หากพวกท่านสามารถทำให้เด็ก ป.๑ - ๓ สามารถอ่านหนังสือแตกภายใน ๓ วันผมจะนับถือ"
ทำให้คนของพวกเราอารมณ์ปั่นปวน แต่ก็ละทิ้งได้ไม่นำมาทำให้กิจกรรมเสีย นักเรียนและครูที่เปียงซ้อต้อนรับและช่วยดูแลเด็กดีมาก พวกเราประใจครับ