อ่านทีไรก็มีวาทะที่น่าอ่าน
หายไปนานมากๆ เลยจ้า พี่กุ้ง เป็นไงบ้างคะ ส่งความคิดฮอดเด้อค่า
พี่ครูก้ามกุ้ง นี่น้องครูหมูจ๋านะคะ ยังไม่ก้าวหน้าถึงไหนเลยค่ะซ้ำยังป่วยอีกตอนนี้รักษาตัวและอ่านหนังสือไปด้วย หนูจะลองสอบดูอีกครั้งค่ะพี่ หนนี้ไปแม่ฮ่องสอน จะตามฝันไปเรื่อยๆจนกว่าถึงวันของเราหนูจะพยายามค่ะ แวะมาทักทายให้คลายคิดถึงนิดนึงค่ะรักษาสุขภาพด้วยนะคะ หนุ่มเหลือน้อยแล้วนี่คะ อิ อิ อิ
71028 ขอบคุณหลาย ๆ ครับ ก็บ่เป็นหยังดอกครับ ยังพอมีเวลาหายใจอยู่ ก็ต้องทำให้ดีที่สุดอ่ะนะ ขอบคุณอีกหมื่น ๆ ครั้ง
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
กลับจากประชุมถึงบ้านก่อนค่ำ เหนื่อยใจอย่างบอกไม่ถูก หาสาเหตุไม่เจอว่าเป็นเพราะงานหรือเพราะอะไรกันแน่ รู้สึกเหมือนไม่อยากจะเป็นตัวตนของตัวเอง คิดว่า เพราะเราอยู่และรับรู้อะไร ๆ มากเกินไปหรื่อเปล่า....??
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
คงเป็นการเจ็บป่วยเป็นครั้งแรกในรอบ 3-4 ปี ทำให้คิดว่า ในวัยที่สังขารร่วงโรย ต่อให้สุขภาพแข็งแรงเพียงใด ก็ต้องเป็นไปตามสัจธรรม เกิด แก่ เจ็บตาย แต่งานก็ยังรอ รอ และรอ ส่งกาแฟแก่ ๆ เป็นทัพหลังเข้าไปสมทบกับยาแก้ไข้ที่เป็นทัพหน้า ตะลุมบอนกับพิษไข้ จึงทั้งมึนทั้งเมา ทั้งงง หยิบสมุดหมายเหตุรายวันจะเขียน แต่ตาก็ลายไปหมด......!!
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
กลับจากประชุมผู้บริหารโรงเรียน ตั้งใจจะเข้าโรงเรียนเพราะงานยังมีให้สะสางอีกโข แต่มีภาระอื่นต้องทำก่อน งานโรงเรียนเปลี่ยนมาใหม่ ๆ ตลอดเวลา ครูเก่า ๆ อย่างเราตามแทบไม่ทัน
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
จะว่ากันไปแล้ว ยังข้องใจอยู่อย่างหนึ่งว่า ทำไมการเขียนกลอนจึงมีอิทธิพลต่อความรู้สึกของคนที่อ่านหลายต่อหลายคนนัก นักกลอน นักเขียน ก็เปรียบได้กับศิลปิน ที่อารมณ์มักอ่อนไหว ละเอียดอ่อน จึงสามารถบังคับตัวอักษรให้พลิ้วไหวไปตามแรงของอารมณ์ในช่วงนั้น มันเป็นอารมณ์ของศิลปิน ไม่ใช่อารมณ์ของคนอ่าน .... แต่ผลกลับกลายเป็น....อารมณ์ของคนอ่านไปได้นะ
ก็แปลกใจอยู่ครามครัน
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
กลับมาโกทูโนอีกครั้ง ด้วยเหตุผลส่วนตัวบางประการ ต้องขอขอบคุณเพื่อนพ้องน้องพี่ชาวโกทูโนที่ไม่เคยลืมนายก้ามกุ้ง ยังมีไมตรีจิตและมิตรภาพที่งดงามเช่นเดิม " อยากขอบคุณสักพันครั้ง....ฉันว่ามันคงยังน้อยไป......."
ไม่มีความเห็น
วันนี้ คงเป็นวันสุดท้ายที่นายก้ามกุ้งจะเข้ามาในโกทูโน ต้องขออภัยเพื่อน ๆ พี่ ๆ ที่ผมไม่ได้เข้าไปลาด้วยตนเอง การไปของผมในครั้งนี้ ผมไปเพื่อยุติปัญหาบางอย่างของคนบางกลุ่ม ที่คงไม่อยากเห็นชื่อผมในโกทูโน การไปของผมคงช่วยให้เขาสบายใจ สบายตาขึ้น ขอบคุณเพื่อนบางคน ที่ช่วยทำให้ผมตัดสินใจยุติงานเขียนของตัวเอง ทั้ง ๆ ที่ผมรักงานเขียนมากที่สุด แต่ผมก็ต้องไปครับ 1 ปีกับ 1 เดือน กับ 23 วัน ในโกทูโน ทำให้ผมเข้าใจอะไร ๆ ขึ้นมามาก โดยเฉพาะจิตใจของคนในโลกไซเบอร์ ไม่มีตัวตน แต่เต็มไปด้วย อารมณ์ ผมไม่มีเจตนาที่จะสร้างความเสียหายหรือเดือดร้อนให้ใคร แต่หากการกระทำด้วยความบริสุทธิ์ใจของผมจะทำให้หลาย ๆ คนไม่พอใจ ผมก็ขออโหสิกรรมด้วยครับ ผมคงไม่กลับมาอีกแล้วครับ ขอบคุณสำหรับกำลังใจของหลาย ๆ คน ขอให้ทุก ๆ คนโชคดี จากใจ....นายก้ามกุ้ง
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
วันนี้ร้อนมาก ๆ แต่ความร้อนของอากาศก็คงไม่ได้ครึ่งของ ความร้อนรนกังวลใจห่วงหา...ห่วงใย...ที่เผาผลาญอยู่ในใจ... อำนาจแห่งอารมณ์.... มันเป็นเช่นนี้เอง พยายามเอาสติเข้าควบคุม...วางใจเป็นกลาง ปล่อยไปให้เวลาเป็นเครื่องบำบัด จึงพอทุเลา แล้ว ณ เวลานี้ ความลงตัวก็บังเกิดแล้ว ชีวิตถูกเขียนบทและกำกับไว้แล้ว เราไม่มีสิทธิ์ไปเขียนบทหรือกำกับซ้ำ...
ไม่มีความเห็น
ไม่มีความเห็น
" 1 วินาทีของการรอคอย คือ 100 ปีของความทรมาน " เป็นความรู้สึกที่แย่มาก ๆ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อมนุษย์ไม่มีสิทธิ์กำหนดโชคชะตาของตัวเองได้ ก็คงต้องใช้ความอดทน ต่อสู้กับพรหมลิขิต จนกว่าจะรู้แพ้รู้ชนะ
ไม่มีความเห็น
วันฟ้าดับ วันสับสน ไม่รู้ทิศทาง รู้แต่เพียง เป็นห่วงเธอที่สุด เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม ฉันยังมีเธออยู่ใช่ไหม ลุกขึ้นสู้กับโชคชะตานะ อย่าท้อถอย เรากำลังทำแบบทดสอบชีวิตด้วยกันอยู่ใช่ไหม มันยากจนเราไม่เคยคิดว่า จะทำได้ถุกแม้แต่เศษเสี้ยว แต่เราก็ต้องแบบทดสอบนี้ให้ผ่านให้ได้นะ รวมใจเป็นหนึ่งเดียว จับมือกันไว้ แล้วทำแบบทดสอบที่โหดร้ายนี้ให้ผ่านให้จงได้นะ ท่องเอาไว้นะ ไม่มีอะไรจะทัดทานพลังใจที่แน่วแน่ของเราไปได้ สู้จ้ะ สู้ต่อไปอย่าอ่อนแอ แล้วเราจะไปถึงฝั่งฝันด้วยกัน
ไม่มีความเห็น