ข้าพเจ้าได้ไปสัมภาษณ์ชาวต่างชาติ ณ ทุ่งศรีเมือง จังหวัดอุบลราชธานี  วันที่ 1 สิงหาคม 2555 เวลา 17.39 นาที 28 วินาที

     ซึ่งชาวต่างชาติที่ข้าพไปสัมภาษณ์นั้นมาจากประเทศAmerica ชื่อว่า "Angella" หรือเรียกอีกชื่อหนึ่งว่า "ชมพู"  เธอเป็นชาวAmerican ได้เป็นครูสอนในโรงเรียนแห่งหนึ่งในอำเภอวารินชำราบ จังหวัดอุบลราชธานี และได้มาเที่ยวทุ่งศรีเมืองเป็นครั้งแรกและเธอก็ได้มาทำProjectงานที่ทุ่งศรีเมืองเช่นกัน

    กลุ่มข้าพเจ้าได้เข้าไปทักทายรู้สึกตื่นเต้นและดีใจ ได้ทำการสัมภาษณ์ชาวต่างชาติและทำการบันทึก Clip VDO ไว้เป็นหลักฐาน 

    เมื่อได้สัมภาษณ์ชาวต่างชาติเสร็จก็รู้สึกโล่งและสบายใจ มีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ และดีใจจากแต่ก่อนไม่เคยได้คุยและสัมผัสชาวต่างชาติ ซึ่งข้าพเจ้ารู้สึกกลัวและไม่กล้า แต่ตอนนี้ทำให้เราได้รู้ว่าชาวต่างชาติเขามีอัธยาศัยดี และเป็นมิตรกับคนทั่วไปได้ง่ายค่ะ

• เช้านี้ ตื่นขึ้นมา (04.30 น.) และเริ่มกิจกรรมประจำวันด้วยการติดตามนักศึกษาที่อยู่ในกระบวนการพัฒนาทักษะการอ่าน การคิดวิเคราะห์สังเคราะห์ และเขียนสื่อความ ผ่าน Weblog "GotoKnow.org" เช่นเคย แต่กว่าจะ เข้าถึง (Access) ได้ก็ใช้เวลานานมาก...เมื่อวานก็เพิ่งไปจ่ายค่าบริการ Internet ผ่าน Aircard มานี่นา ปัญหาอะไรอีกล่ะ...
• ติดตามนักศึกษาแล้วก็มาเขียนอนุทิน ที่ไม่ได้เขียนมานานแล้ว แต่เขียนเสร็จก็เกิดจัดเก็บข้อมูลไม่ได้หลายครั้ง...ทำไงดีล่ะ...ถอยเพื่อตั้งหลัก กลับไปต่อ 'net ใหม่ ลองดูซิจะแก้ปัญหาได้ไหม ถ้าได้ก็จะได้พบเนื้อหาที่ต้องการสื่อ ดังนี้ นะคะ
• สิ่งที่ทำให้เหนื่อยใจก็คือ ปัญหานักศึกษาที่ไม่ยอมแก้ไขในข้อผิดพลาดซึ่งเกิดจากปัญหาการอ่าน ที่เข้ามาอ่านแต่กลับไม่อ่านทั้งหมด ทำให้ไม่ได้รับรู้ข้อผิดพลาดของตน ทั้งที่อาจารย์ได้ชี้ให้เห็นเป็นรายบุคคล อย่าว่าแต่จะ "เรียนรู้จากข้อผิดพลาดของคนอื่น" เลย
• แต่สิ่งที่ทำให้รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาบ้างก็คือ "การที่สามารถทำในสิ่งที่ทำได้ยากยิ่งคือ การเปลี่ยนความรู้สึกนึกคิดของคน" คือการทำให้นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครือข่าย นรากร พิสิษพุทธิธาดา หันมารักภาษาไทย ภูมิใจในภาษาของชาติ และสัญญาว่า จะรักและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ดังที่เขาได้แสดงความเห็นในบันทึกเรื่อง "ภาษาไทย...ภาษาชาติฯ" ความว่า "ในเรื่องภาษาไทย ผมก็ไม่ค่อยใส่ใจมากเท่าไหร่นัก แต่พอมาอ่านบันทึกของอาจารย์ มันทำให้ผมภูมิใจที่เรามีภาษาไทยเป็นภาษาที่เป็นเอกลักษณ์ของความเป็นไทย ทำให้ผมรู้สึกรักในภาษาไทยมากขึ้น ผมจะรักษาและใช้ภาษาไทยให้ถูกต้อง ขอขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ ครับ"

วันนี้เวลา 10.20 น. เตรียมตัวออกจากบ้านไปมหาวิทยาลัย และขี่รถออกมาทางหอนาฬิกา เจอลูกเสือที่หอนาฬิกา แต่โชคดีที่เรามีทุกอย่างครบเลยรอดตัวไป ส่วนคนที่ไม่ใส่หมวกกันน็อคก็เสียตังค์ไป 200 บาท ยังไม่ได้ทำอะไรเลยเงินก็หมดซะแล้วน่าสงสารจริงๆ

เช้าวันนี้ตื่นนอนเตรียมตัวไปอุบล รอรถประจำทางที่ขนส่อำเภอตระการ รถออกประมาณเกือบ 11.00 น. ระยะทางจากตระการ-อุบลฯ ประมาณ 50 กิโลเมตร นั่งรถราวๆ 1 ชั่วโมงถึง * ตลอดระยะทางนั่งรถมา มีฝนตกตลอดสาย ทำให้บรรยากาศดีกว่าทุกครั้งที่นั่งรถมา แต่วันนี้รู้สึกอึดอัด และปวดก้น เพราะนั่งนานและมีผู้โดยสารเต็มคันรถ ทำให้วันนี้รู้สึกไม่สบายเท่าไหร่

• จากวันที่ 22-26 สิงหาคม 2555 คงต้องขับรถอุบลฯ-ยโสธร และยโสธร-อุบลฯ ตามลำพัง เป็นว่าเล่น เพราะต้องเดินทางไปช่วยงานฌาปนกิจศพน้องสะใภ้ที่ อ.เมือง ยโสธร และกลับไปทำงานที่อุบลฯ
• สายๆ วันนี้ขับรถจากยโสธรมาอุบลฯ ช่วงอำเภอเขื่องใน-อุบลฯ รู้สึกง่วงแต่ก็พักไม่ได้ พยายามฝืนเพราะมีงานด่วนรออยู่ที่มหาวิทยาลัย มีอาการเกือบหลับในไป 3 ครั้ง รถแฉลบออกทางขวานิดๆ แต่ก็รู้สึกตัว (ที่ยังกล้าขับอยู่ก็เพราะรถวิ่งทางเดียว ไม่มีรถสวนเลยไม่เกรงว่าจะสร้างปัญหาให้รถสวน และก็คิดว่าไม่น่าจะสร้างปัญหาให้รถที่ขับตามหลังมา เพราะมีสองเลน เราเองขับเร็วเลยวิ่งเลนขวา ถ้ามีรถที่ขับตามหลังมาใกล้ๆ และขับเร็วก็จะหลีกทางให้ โดยให้สัญญาณแล้วเปลี่ยนไปขับเลนซ้าย
• ตอนที่รถทำท่าแฉลบทั้ง 3 ครั้งจะอยู่ในช่วงที่วิ่งเลนขวาและไม่มีรถตามมาใกล้ๆ  ทั้ง 3 ครั้งรถทำท่าจะแฉลบลงร่องที่กั้นระหว่างถนนอีกด้าน ถ้ามีปัญหาจริงก็คงเป็นอันตรายกับตนเอง ไม่เป็นอันตรายกับคนอื่น แต่ก็โล่งอกที่ถึงเป้าหมายโดยปลอดภัย
• คืนนี้ก็คงต้องนอนน้อย เพราะต้องพิมพ์เอกสารประวัติ และจัดทำไฟล์ภาพส่งงานประชาสัมพันธ์เช้าพรุ่งนี้ เพื่อจัดทำหนังสือเกษียณอายุราชการ และตรวจงานวิชาจิตวิทยาสำหรับครู ซึ่งมีตารางสอนพรุ่งนี้ 08.00-11.20 น.  ตอนบ่ายต้องทำเรื่องเบิกค่าวัสดุฝึก ซึ่งเป็นวันสุดท้ายที่คณะให้ทำเรื่องเบิก แล้วเย็นๆ ก็ต้องขับรถไปยโสธรอีก เที่ยวนี้ดีหน่อยจะมีคนนั่งไปเป็นเพื่อน