หมู่นี่ขึ้ลืมจริง  สงสัยเป็นไปตามอายุ ฮ่า..ฮ่า...เ อาล่ะ ขอโม้นิดหนึ่งด้วยความปลื้มใจ  คิก..คิก(ยิ้มเล็กน้อยอย่างอายๆ ก่อนเล่า) ไปประชุมกองทุนหมู่บ้านมาเมื่อวันเสาร์  เพื่อทำการโอนย้ายหุ้นของแม่ไปเป็นชื่อพ่อพร้อมกับเพิ่มหุ้นให้พ่อ จึงต้องนำเอกสารและสตางค์ไปจ่ายที่บ้านของเหรัญญิก พี่ที่เป็น "สาย"เขียนแผนที่ให้ ก็ปั่นจักรยานใส่เชิ้ตยีนส์สวมหมวกแก๊ปแบบทะมัดทะแมง  พอพูดคุยทำธุระเสร็จก็ขออนุญาตป้าเหรัญญิก ขอจดโน้ตบันทึกช่วยจำหน่อย กันลืม บอกป้าว่า  " เริ่มแก่แล้วความจำไม่ดีต้องจด " ป้าว่า " อะไรแก่ ไม่ใช่ยังไม่ถึง 30 เหรอ " ฮ้า..ฮ่า...บอกไปว่า " จะ 40 แล้ว"  ป้าตกใจ ยังถามอีกว่า ใช่เหรอแล้วถามปีเกิดด้วย  มานึกๆ แล้วขำ  เอ๊!! หรือว่า.."ฉันจะเป็นเหมือนเฒ่าทารกไปแล้วเนี่ย.."

ฮู้ลา! ได้กินพิชซ่า แล้ว น้องเราเก่งจัง พอคุยกันว่ามีคนอยากกินพิชซ่า น้องจัดให้ทันใจ กินกันจนง่วงไปเลย กินได้แค่ 3 ช้ินเอง ถาดแรกหน้าซีฟู้ด (กินไป 2 ชิ้นด้วยความหิว) ถาดที่สองหน้าแฮม กินได้แค่ 1 ชิ้น ด้วยความอยาก) ถาดที่สามขอบชีทใส่สัปปะรดเยอะๆ ตามสั่ง (อยากกินแต่กิน ไม่ลงแล้ว อิ่มมากกกกก) น้องว่าแป้งที่ทำไว้ทำได้อีกตั้งหลายถาด อยากกินหน้าอะไรบอกมาเลย จัดให้ (สงสัย ประชด ฮ่า ..ฮ่า กะจะให้กินกันจน  ไม่คิดอยากจะกินอีกแน่ๆ เพราะคราวทีแล้ว ก็เหมือนกัน ทำเค๊กให้กิน จนเดี๋ยวนี้ อึม..เอ่อ..ทำอย่างอื่นได้มั้ย..ฮ่า..ฮ่า) 

อ้อ..ลืมไป :) แวะเข้าที่ศูนย์เผยแผ่มรดกธรรม ได้หนังสือมา 4 เล่ม คือ คำตอบหลวงปู่ชา,  ตามรอยพระโพธิญาณ,ใต้ร่มโพธิญาณ, ฐิตธรรมาจารย์(เคยแจกในงานแม่ และอาก.สน.บอกว่าไม่ได้เล่มนี้ ก็จะนำไปให้ในวันพฤหัสนี้ บอกน้องว่าไม่ต้องทำขนมก็ได้ เพราะจะเอาหนังสือไปให้แทนขนม)

อ่านจบไป  2 เล่มแล้ว สนุกดี เหมือนอ่านนิทานเลย โดยเฉพาะ ใต้ร่มโพธิญาณ ที่จริงเคยอ่านแล้ว แต่ตอนนั้นเป็นการอ่านแบบสักแต่ว่าอ่าน ตอนนี้การอ่านเล่มนี้เปลี่ยนไป ที่จริงในเว๊ปไซค์ของวัดหนองป่าพงก็มีแต่ย่อมาจากหนังสือ (ว่าจะเอาเล่มนี้ไปให้อาก.บส.) 

โฮ่..วันเดียวขับรถไปกลับ 200 กม. แต่ด้วยความไปแบบสบายๆ ไปเรื่อยๆ ทำให้ขับรถด้วยความสบายใจและมีสมาธิแม้จะพูดคุยไปตลอดทาง(ขับที่ความเร็ว 80 - 100 กม./ชม.)

เข้าวัดหนองป่าพง ได้ดูสิ่งที่อยากดูและถ่ายรูปมาด้วย ได้เรียนถามพระท่านไปและท่านได้ให้คำตอบที่สงสัยมากในเรื่องถังเก็บน้ำใต้อุโบสถ คือ ยังใช้งานอยู่จนทุกวันนี้ มีช่องทางเล็กๆ ให้ลงไปล้างทำความสะอาดเมื่อสกปรกมาก  ช่องรับน้ำจากหลังคาก็มีที่กรองน้ำ (ต้องชมคนออกแบบซ่อนท่อได้ดี คือต้องสังเกตหา จึงเห็น)

ถ่ายรูปต้นข่อยมาด้วย บอกพ่อว่า อยากปลูกต้นข่อยในบ้าน อยากลองทำแปรงสีฟันข่อย ลองใช้ดูเหมือน "พระป่า" จำได้ว่าเมื่อนานมาแล้วเมื่อเข้าชมพิพิธภัณฑ์หลวงพ่อชา มีคนถามว่า "ไปดูอะไร" ตอบว่า "ไปดูแปรงสีฟันหลวงพ่อชา"

วันอาทิตย์ เสาร์ ที่ผ่านมาขอเป็นคนขับรถพาพ่อไปธุระแทนน้องชายเพราะมีจุดมุ่งหมายคือ ให้พ่อพาเข้าไปวัดหนองป่าพง  น้องชายแนะนำว่าควรเข้าไปวัดช่วงบ่ายคือตั้งแต่บ่ายสองโมงเป็นต้นไป จึงวางแผนการเดินทาง ช่วงแรก 55 กิโลเมตร นำขนมเค้กชาเขียวไปให้ปู่(แทนความคิดถึง)  ปู่บอกว่า "กำลังจะไปซื้อขนมกินพอดี" ปีนี้ปู่แสดงอาการหลงลืมมากขึ้นกว่าปีที่แล้ว จากนั้นขับรถอีกประมาณ 86 ก.ม. ไปธุระของพ่อที่อำเภอพิมูล(ชาวบ้านเรียก)  เสร็จธุระขับรถกลับบ้าน ประมาณ 78 กม. และทางกลับบ้านก็ได้แวะเข้าวัดหนองป่าพง ประมาณเวลา บ่ายสองโมงเศษพอดี แสดงว่าวางแผนการเดินทางดี รักษาเวลาดี และไปแบบสบายๆ

อ่านหนังสือ ชวนม่วนชื่น ธรรมมะบันเทิงหลายเรื่องเล่า โดยพระอาจารย์พรหม (พระฝรั่งลูกศิษย์หลวงพ่อชา)   อ่านแล้วสนุกดี..จำได้ว่าได้หนังสือนี้จากเพื่อน..ตอนนั้นเพื่อนนำมา้ให้ถึงบ้านและเคยคิดว่าจะอ่านให้แม่ฟังตอนแม่ป่วยหนักมาก (แต่ไม่ได้ทำ) แต่ก็จำได้ว่าเคยเห็นแม่หยิบอ่านเหมือนกัน..ตอนนี้พอมาอ่านจริงๆจังๆ ก็ดีใจน่ะที่แม่เคยอ่านเล่มนี้ (ต้องขอบคุณเพื่อนมาก)..ปีนี้คิดว่าครบ 1 ปีของแม่จะหาธรรมะบรรณาการมาแจกอีก ยังไม่รู้ว่าจะให้อะไรดี ..ที่จริงเล่มนี้ก็น่าสนใจ..โทรถามเพื่อนว่า "จะติดต่อได้ไง"  เพื่อนว่า "ดูในปกหนังสือ"  ก็คือต้องติดต่อ  โรงเรียนทอสี http://www.thawsischool.com/dhamma-book-brahm.html

แปะลิงก์ไว้หน่อยเผื่อว่าจะเลือกเล่มนี้ แต่คงจะต้องอ่านให้จบก่อน  ที่จริงเว๊บโรงเรียนทอสีนี้ดีน่ะ เผยแพร่โดยให้ดาว์โหลดด้วยแค่ 116KB เป็น PDF ไฟล์

วันนี้รู้สึกว่า.."การเดินทางของความคิด"   เหมือนเป็น.."ทางเดินของหอยทาก"

..เวลาหอยทากเดินไปไหนก็จะแบกเปลือกหอยที่เป็น เหมือนบ้านของมันไปด้วย ... ที่ทำให้ทางที่มันคลานไปลื่น เราจึงเห็นทางเดินสีเงินๆ ของมันตามพื้นดินได้ ...(ที่มาจากลิงก์นี้ http://kidddelight.com/Html/Animal%20Planet_Snails.htm)

เขียนบันทึกการเดินทางของความคิด ตอนเรื่องเล่าจากคลีนิคสัตว์เแพทย์..เขียนยังไงก็ยังเขียนต่อไม่ได้อยู่ดี  เพราะถ้าว่าถึงการป้องกันไม่ให้สุนัขที่เลี้ยงไว้ ตายได้นั้นมันมีข้อปลีกย่อยในการป้องกันเยอะเหลือเกินและพอมาอ่านที่เขียนนั้น มันเหมือนด่ากลายๆหรือเปล่าน๊า?..เพราะความคิดตอนนี้เต็มไปด้วยอคติของคำว่า  "เจ้าของ..ไม่มีความรับผิดชอบในสัตว์เลี้ยงของตน"   อีกทั้งภาษาที่ใช้ก็อยากให้อ่านแล้วเข้าใจได้ง่ายๆ  ไม่ต้องมาแปลหรืออธิบายกันอีก..และอยากเน้นไปที่เด็กๆที่อยากเลี้ยงสัตว์  แต่สุดท้ายพ่อแม่ต้องมาเลี้ยงแทน...ซึ่งที่จริง  ควรเป็นการฝึกให้เด็กมีความรับผิดชอบต่อชีวิต 1 ชีวิตในความดูแลของตน ว่า..เด็กจะทำได้มั้ย??

คุยกับเพื่อนที่ไม่เจอกันนานเป็นปี เพื่อนเล่าว่า ตอนนี้เพื่อนคนที่พึ่งกลับมาจากนอกนั้นหุ่น "อย่างอ้วน"เลย ฟังแล้วถูกใจมาก เพราะถ้าอย่างอ้วนนี่ก็คงจะ อ้า..ห๊า..เอ้อ..เหอ..ถามไปถามมาเธอกี่โล  เพื่อนบอก "ฉัน 54" ส่วนฉัน "56 มั๊ง " เพราะหย่าขาดกับเครื่องชั่งน้ำหนักตั้งแต่มันชั่งได้ 54 แล้วตั้งใจลดอย่างมากแต่พอไปชั่งปุ๊ป 56 เลยไม่ชั่งมา 6 เดือนแล้วหง่ะ..เพื่อนเล่าว่า  ตอนอยู่นอกก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองจะอ้วนซักเท่าไหร่เพราะฝรั่งมีแต่ตัวใหญ่ๆ อ้วนๆ กันทั้งนั้น ก็คิดว่าเราตัวเล็กดี...แต่พอ..กลับมาป๊ะเพื่อนๆ..ว้าก! ฉัน..อย่างอ้วน..ฮา (65 กิโล)

พึ่งเช็คราคาคอนแท็คเลนซ์ล่าสุด  เพื่อนบอกชนิดรายเดือนคู่ละ 180-185 บาท ใส่ครบ 1 เดือนแล้วทิ้งเลย ควรถอดแช่น้ำยาทุกวัน ให้ทำเหมือนชนิดรายปี  เพื่อนไม่แนะนำให้ใช้รายปีเพราะจากที่ใช้มานั้นเพียงแค่ 5 เดือนก็รู้สึกใส่ไม่สบายตาแล้ว  :) ตอนนี้มีโปรโมชั่น 3 คู่ 500 บาทถ้วน แถมชุดน้ำยาครบเซ็ต  :)  เพื่อนแนะนำให้ลองใช้รายวันหรือรายสัปดาห์ดูก่อนเพราะมีหลายยี่ห้อ  ไอ้ตัวที่เพื่อนแนะนำอาจไม่เหมาะกับเราก็ได้ เพราะลักษณะเลนซ์มันนิ่มบางต่างกัน เพื่อนเคยใช้ยี่ห้อจอห์นสันแล้วมันนิ่มมากไปจนเวลาล้างเหมือนไม่สะอาด ตอนนี้เลยใช้บลัซ&ลอม(ต้องพิมพ์ผิดแน่เลย)...อืม..เอ่อ..หรือว่าจะตัดแว่นใหม่ดีกว่าหว่า??

ตอนนี้ชักรู้สึกว่า พ่อจิงโจ้ พันธุ์พุดเดิ้ลตัวผู้เพียงตัวเดียวของบ้านสมควรถูกตอนได้แล้ว  ไม่งั้นทั้งน้องการตูณและป้าลิลลี่ อาจพลาดพลั้งท้องขึ้นมาได้เพราะถึงจะจับแยก  ขังปล่อยคนละเวลา  ก็เป็นที่ลำบากแก่คนดูแลอย่างมาก  ความคิดเมื่อก่อนไม่อยากตอนหมาตัวผู้เลยเพราะหลังการตอนแล้วหมาจะอ้วนๆกันทุกตัว ตอนนี้จิงโจ้เป็นพุดเดิ้ลอ้วน ถ้าตอนแล้วจะมิกลายเป็นหมายักษ์ไปเลยเหรอเนี่ย..ฮ่า..ฮ๋า..แต่ถ้าต้องแลกกับการไม่ให้แกงค์ตัวเมียทั้ง 5 ตัว ต้องท้องขึ้นมาละก้อมันก็น่าคิดเหมือนกันน๊า...เหอ..เหอ..หุ..หุ

ได้อ่านประวัติวัดหนองป่าพงแล้ววางแผนว่าจะต้องไปขอชมพระอุโบสถ ที่หลวงพ่อชาได้ให้แนวคิดไว้ว่า.....เกิดจากแนวความคิดของพระอาจารย์ชา คือ โบสถ์คือบริเวณหรืออาคารที่พระสงฆ์ใช้เป็นที่ทำสังฆกรรม ให้สร้างพอคุ้มแดดคุ้มฝน ไม่จำเป็นต้องมีเครื่องประดับให้สิ้นเปลืองแต่อย่างใด พระอาจารย์ชา จึงวางหลักในการสร้างอุโบสถดังนี้

๑. ตั้งอยู่บนเนินดินคล้ายภูเขา ให้พื้นโบสถ์ยกลอยสูงขึ้นจากพื้นดิน พื้นโบสถ์ส่วนที่ลอยนี้จะใช้เป็นถังเก็บน้ำฝนขนาดใหญ่ 
๒. ให้เข้ากับธรรมชาติมากที่สุด
๓. เรียบง่าย แข็งแรง ทนทาน ประหยัด
๔. ให้มีขนาดกว้างใหญ่ สำหรับพระภิกษุใช้ร่วมลงสังฆกรรมได้อย่างน้อย ๒๐๐ รูป
๕. ให้มีเครื่องตกแต่งสิ้นเปลืองน้อยที่สุดไม่ควรมีช่อฟ้าใบระกา ไม่ต้องมีผนัง มีประตู หน้าต่าง และฝนสาดไม่ถึง

ที่ตั้งใจไปดูคือส่วนของเนินดินใต้โบสถ์เป็นถังเก็บน้ำขนาดใหญ่ 2 ถัง ซึ่งไม่รู้สภาพปัจจุบันจะเป็นอย่างไรเพราะเมื่อสร้างนั้นตั้งแต่ปี 2527 กี่ปีมาแล้วล่ะเนี่ย?  ภาคอีสานมีปัญหาเรื่องน้ำมาตลอดตั้งแต่สมัยโนน้จนถึงทุกวันนี้

พอเริ่มติดต่อหาเพื่อนๆ ก็ทำให้ได้รับข่าวที่ทำให้เศร้าใจและใจหายเื่พื่อน 1 คน เสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งตับ เมื่อกรกฎาคม ปีที่แล้วก่อนหน้าที่แม่จะเสียแค่ 2 วัน  คงต้องหาเวลาไปเยี่ยมแฟนเพื่อนคนนี้เพราะเป็นเพื่อนทั้ง 2 คน  และเพื่อนอีก 1 คน ต้องกลับมาดูแลรักษาตัวที่บ้านเพราะตรวจเจอเนื้อร้ายและต้องให้เคมีบำบัด มีอาการผมร่วงเพื่อนคนนี้ไม่เจอนานมากเพราะเป็นเพื่อนสมัยประถม แต่ได้ข่าวเสมอและเป็นห่วงอยู่ตลอดพอมาได้ข่าวนี้ก็ตั้งใจอย่างมากว่าต้องไปเยี่ยมเพื่อนให้ได้   :(..เฮ้อ! เดี๋ยวนี้อายุไม่เท่าไหร่ก็เป็นโรคต่างๆกันเสียแล้ว *ขอบคุณพ่อแม่ที่ให้สุขภาพที่ดีแก่ลูกมาจนอายุป่านนี้ก็ยังแข็งแรงดี**ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐจริงๆ

เมื่อวานเรื่องที่ยังติดใจคือ การป่วย..ช่วยตัวเองไม่ได้..ต้องอยู่บนเตียง..และที่สำคัญ..ความแก่..สิ่งที่คุยไปกับอาก.บส.คือ โรคแก่น่ากลัวกว่าโรคมะเร็ง  เพราะโรคมะเร็งบางคนเป็นบางคนไม่เป็น  แต่โรคแก่เป็นกันทุกคน..แล้วเราที่รู้อยู่แล้วว่าจะต้องเป็นโรคแก่ ซึ่งหลีกเลี่ยงไม่ได้  จะทำอย่างไร?  การพูดคุยเรื่องนี้สืบเนื่องมาจาก อาก.บส.บอกว่าได้ทำพินัยกรรมชีวิตไว้เพราะเนื่องจากไปเห็นแม่ถูกเจาะคอที่โรงพยาบาล  แล้วอาก.บส.บอกกับลูกไว้ว่าถ้าป่วยหนักแบบแม่ก็อย่ายื้อไว้แบบแม่เลย..ประเด็นนี้ว่าจะเขียนเรื่องเมื่อแม่อยู่รพ.ศิริราช..แต่ถ้าเขียนตอนนี้คงมีแต่อคติเรื่องการรักษา เรื่องแพทย์ พยาบาล ถ้าเขียนตอนนี้คงจะเป็นการด่าโรงพยาบาลและระบบสาธารณสุขเสียมากกว่า  ..เพราะความคิดที่ยังไม่นิ่ง..ความคิดที่เต็มไปด้วยคำถามว่า..ทำไม????..ถ้าเขียนมันคงไม่ดี...

ปกติตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมญาติผู้ใหญ่ในวันพฤหัส น้องจะทำขนมวันพุธแต่พฤหัสนี้น้องมีธุระ เลยทำให้ปรับวันกันน้องทำขนมเมื่อวันอังคารเมื่อวานเลยกลายเป็นนำขนมไปฝากแทนการพูดคุยเพราะไปแล้วท่านที่ยังไปไหนมาไหนได้ก็จะไม่อยู่  แต่ท่านที่ต้องนอนอยู่บนเตียง..ยังอยู่...มีเพื่อนถามว่าเธอไปทุกอาทิตย์เลยเหรอ...ที่จริงเริ่มแรกก็ไม่คิดหรอกแต่...เมือ่ไปแล้ว...ความที่ท่านดีใจที่เราไปหาไปคุยด้วยมันก็ทำให้...ไป..ต้องขอบคุณน้องที่ขยันทำขนม..ถ้าน้องยังทำขนมให้ไปก็จะไป...

หลังจากหมั่นเข้า gotoknow เพื่อตามว่าเพื่อน..เป็นไงบ้าง..ในที่สุดก็ได้ข่าว..เป็นความดีใจเล็กๆ ที่รู้ว่า..เพื่อนก็ok อยู่นะ..บอกให้เพื่อน..เขียนอนุทินด้วย..ไม่รู้ว่าเพื่อนจะมีเวลามั้ย..เพราะดูแล้วบันทึกนี่มันต้องตั้งใจเขียนแต่อนุทิินจะเขียนได้ง่ายกว่า..(เอ๊..เหมือนคิดว่า g2k เป็น chatroom เลยแฮะ..) ต้องขอบคุณน่ะที่มี g2k ให้เข้าเวลาใช้เน็ต ..เริ่มเห็นประโยชน์หลายอย่างของ gotoknow แล้วล่ะ..ว่าไปมันก็ดีน่ะ..สำหรับคนที่มีเพื่อนที่อยู่ไกล.และบางทีก็อยากรู้ว่าที่โน่น (มอ.หาดใหญ่,สงขลา,ปัตตานี) เป็นไงบ้าง..

การทำ "จับฉ่าย" นี่ว่าไปง่ายและดีต่อสุขภาพมาก  แม้แต่คนที่ทำอาหารไม่เป็นและขี้เกียจทำก็นับว่าพอจะทำได้..

เริ่มที่หมูและน้ำซุบแช่แข็งจากตรูษจีน..ปั่นจักรยานไปตลาดได้ผักกว้างตุุ้งมัดใหญ่ 10 บาท, หัวไชเท้ากองละ 10 บาท, กระหล่ำดอกครึ่งโล 13 บาท ..เลือกหม้อขนาดใหญ่หน่อยใส่น้ำซุบแช่แข็งเติมน้ำนิดนึง..เปิดเตาแก๊ส..หมูไม่เยอะก็ดีนะจะได้กินผักเยอะๆ..ช่วงรอน้ำเดือดล้างผักหั่นผัก  ทะยอยใส่หม้อทีละอย่าง..ไชเท้าใส่หมด..กวางตุ้งเต็มหม้อแล้ว..กระหล่ำเลยไม่ได้ใส่(แง..สงสัยต้องทำรอบสอง..เพราะที่จริงอยากกินดอกกระหล่ำง่ะ)..ปิดฝาหม้อ รอจนผักยุบลง..ชิมดู..อ่ะดีแฮะ..ไม่ต้องปรุงรส..

กินมาตั้งแต่เมื่อวานมื้อเย็น มื้อเช้า..เริ่มเบื่อแล้ว.(ยังไม่หมดหม้ออีก)  .แปลกน่ะ..ทำไมในความคิดไปนึกถึง..คำพูดหลวงพ่อชาเรื่องฟักทอง...

เฮ้อ! ...หลังจากอ่าน "การุณยฆาต" หลากความคิดผ่านทาง google search โดยมากเป็นเรื่องชีวิตของคน...อันความคิดนี้ตอนนี้ขอผ่านก่อน

มาคิดเรื่อง การุณยฆาต ของสัตว์ เพราะมันคือเหตุที่เกิดในคลีนิคสัตวแพทย์..มันคือการฆ่า..หรือเปล่า? ...เหมือนว่าสัตวแพทย์ไม่มีทางเลือก...ก็สุนัขเป็นอัมพาต..เจ้าของไม่มีปัญญาดูแล..สภาพมัน..บอกไม่ถูก..สัตว์แพทย์ควรทำอย่างไร? ...1.ฉีดยาให้จากไปอย่างสงบ  2.ปล่อยให้เจ้าของนำกลับไป..ถ้าจะฆ่าก็เอาไปฆ่าเอง(แล้วเค๊าจะฆ่ามันอย่างไร..ทุบหัวมันให้ตายเหรอ?)...ขอเฮ้อ..อีกที

กรณีศึกษาเรื่อง "การุณยฆาต" ไปอ่านเจอ น่าสนใจขอแปะไว้ก่อน

   “การุณยฆาต” ในแนวคิดที่ 3 ที่ว่า ผู้ป่วยไม่ควรจะถูกบังคับให้ยืดชีวิตออกไปในสภาพที่ช่วยตนเองไม่ได้ และไร้การรับรู้ทางสมอง กาืรยืดชีวิตไว้ถือเป็นการละเมิดสิทธิของผู้ป่วยหรือไม่ เราจะมีทางเลือกอย่างไรบ้าง สำหรับผู้ป่วยที่อยู่ในสภาวะ “ฟื้นไม่ได้ ตายไม่ลง” ⁶ จะถือว่าเป็นการยืดชีวิตโดยที่ผู้ป่วยไม่ปรารถนาจะทนกับภาวะทรมานนั้นอีกต่อไปหรือไม่ (ทั้งที่มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน และไร้การรับรู้) ทางออกที่มีอยู่ในปัจจุบัน คือ การให้สิทธิผู้ป่วยวาระสุดท้าย อยู่ในสภาพที่พร้อมตายอย่างมีศักดิ์ศรี สงบ และมีสติ โดยมีคนรักรอบข้างที่ยอมรับการจากไปอย่างมีสติและเห็นความตายเป็นธรรมชาติ แนวคิดในซีกวัฒนธรรมตะวันตกเช่นนี้เป็นที่มาของการจัดหาสถานพยาบาลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ⁷ (hospiceหรือ in-home hospice ) ให้เตรียมตัวตายอย่างมีศักดิ์ศรี และตายอย่างมีสติ ปราศจากการยืดชีวิตไว้ด้วยเทคโนโลยีต่างๆ

ที่มาจากลิงก์นี้ วาระสุดท้ายแห่งชีวิตและสิทธิการตาย http://www.ipsr.mahidol.ac.th/content/Home/ConferenceII/Article/Article14.htm

กรณีศีกษา คำว่า "การุณยฆาต"   หลังจากที่เคยคิดแต่ไม่รู้การตัดสินใจ (ทำหรือไม่ทำ) สุนัขพันธุ์โกลเด้น..มาด้วยอาการไข้หัดสมองอักเสบขั้นรุนแรง (สุนัขเป็นอัมพาต)  เจ้าของไม่สามารถดูแลได้ สภาพสุนัขอึติดก้น เจ้าของบอกว่าแมลงวันตอมทั้งตัว เขาไม่สามารถที่จะดูแลได้อีกทั้งบ้านเป็นร้านอาหาร  ขอร้องหมอให้ฉีดยาให้สุนัขของเขาด้วยเถอะเพราะมันทรมาณและสงสารมันมาก...หมอทำอย่างไร?...

ลิงก์ที่ศึกษาเรื่องนี้..การุณยฆาต:ฆ่าด้วยความกรุณา http://www.sarakadee.com/feature/2000/04/vote.shtml

คงจะต้องอ่านอีกมาก คำว่า การุณย์ฆาต จาก Google seaech  http://www.google.co.th/search?rlz=1C1CHMZ_thTH306TH306&sourceid=chrome&ie=UTF-8&q=การุณย์ฆาต

ฟังธรรมะหลวงพ่อชา...ไปสะดุดกับคำพูดหลวงพ่อว่า..."ความคิดของไส้เดือน...ที่กลัวดินมันจะหมด.."  ชอบมาก...กับคำว่า ความคิดของไส้เดือน     

หลังจากที่งง..งง...ว่าจะศึกษาพุทธศาสนาอย่างจริงจังได้อย่างไร  ก็ค้นพบว่า..ฟังธรรมะของหลวงพ่อชานี่แหละน่าจะง่ายและสะดวกที่สุด

น้องๆ น่ารักมาก..พอบอกไปว่า " ถ้าขับรถผ่านทางที่จะไปวัดหนองป่าพงก็ให้เข้าไปดู MP3 ของหลวงพ่อชา ให้หน่อยว่าเป็นอย่างไร ..." น้องจัดการซื้อ box set เสียงธรรม MP3 มา 2 กล่อง กล่องแรก มี 8 แผ่น กล่องที่ 2 เป็นภาษาอีสาน มี 5 แผ่น ก็เริ่มจากเรื่อง...อยู่เพื่ออะไรทำเพื่ออะไร...และ..ธรรมะคือธรรมชาติ..จากนั้นฟังมาเรื่อยๆ 

ลิงก์ที่สนใจในวันนี้  ประวัติวัดหนองป่าพง  http://www.watnongpahpong.org/prawatwnpp.php

ไปอ่านเจอความคิดเห็นของอ.นิธิ  http://hello-siam.blogspot.com

มาๅ mem ไว้หน่อยว่า ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ แล้วการค้นหาในอินเตอร์เน็ตถ้าจะหาอ่านอะไรๆ จริงๆ ใช้เวลาสักหน่อยก็หาอ่านได้แล้ว เช่น manusaya.com น่าจะถูกปิดไปแล้วตั้งแต่ปี 2006 แต่ตอนนี้ 2009 ใช้เวลาค้นหาไม่นานเลยก็หาอ่านได้และที่หามาอ่านก็เพราะการที่ถูกปิดนี่แหละ  ถ้าไม่มีอะไรก็คงไม่สนใจหรอก เพราะอ่านไปแล้วก็  ...อืม..เอ่อ......

:( ออย....:( so sad  ไปอีก 1 ชีวิตแล้ว น้องโบโบ้ อายุ 3 เดือนครึ่ง เป็นลำไส้อักเสบระยะสุดท้าย เพราะมาถึงคือโคม่าแล้ว ให้อะดีรนาลีนไม่ทัน ปั๊มหัวใจไม่ขึ้น ถ่ายออกเป็นเลือด ม่านตาไม่ตอบสนอง ทำอะไรไม่ได้เลย...เศร้ามาก..เจ้าของประมาทเพราะเคยแนะนำให้ทำวัคซืนแล้ว  แต่ไม่ทำ :( เจ้าของบอกว่าที่บ้านมีหมาอีกตั้งหลายตัวก็ไม่รู้จะเป็นยังไง...โรคลำไส้อักเสบเนี่ยเป็นทีหนึ่งมันติดต่อเร็วมากเลย ก็ได้แต่ภาวนาว่าตัวที่เหลือคงไม่เป็นไร  เพราะดูแล้วเจ้าของไม่ใคร่สนใจเท่าไหร่  :(เมื่อปีที่แล้วความคิดเห็นจะรุนแรงกว่านี้มาก แต่ตอนนี้ แค่เขาพามาหาหมอให้รักษา็ถือว่าเขาใส่ใจในระดับหนึ่งแล้วล่ะ ถึงแม้ว่ามาแบบโคม่าที่ไม่สามารถทำอะไรได้  ก็ยังดีที่อุตส่าห์พามา..ตอนนี้เพียงแค่มีคนนำน้องหมามาทำวัคซีน ก็จะรู้สึกดีๆ แล้ว

อา...ความคาดหวังต่อคนเริ่มลดน้อยลงเรื่อยๆ .....

กินข้าวไม่ลงเลย จากความหิวมากๆ หายหมด แสดงว่า  ร่างกาย และความคิดแยกกันได้ คือร่างกายบอกว่าิ"หิว" แต่ความคิด มัน...:(

เกมน่ารักวันนี้ มาปากระดาษให้ลงถังกัน ระวังพัดลมด้วยน่ะ http://www.widro.com/throwpaper.html

เป็นวันที่วุ่นๆ อีกวัน เพราะน้องหมาป่วยต้องเข้าน้ำเกลือ...รายแรก หมาไทยพันธุ์ทาง อ้วกและถ่ายเมื่อคืน เจ้าของรอจนคลีนิคเปิดรีบพามาหาหมอ..เมื่อมาถึงหยุดอ้วกและถ่ายแล้ว หลังจากให้น้ำเกลือ สังเกตุอาการ วัดอุณหภูมิ ดีมาก เลยให้เจ้าของกลับไปเฝ้าให้น้ำเกลือต่อที่บ้าน กำชับว่า  พยายามให้จนหมดกระปุกนะ่  งดอาหารไปเลย  ให้น้ำนิดๆ เลีย 2-3 แผลบก็พอ อย่าพึ่งให้เยอะเดี๋ยวอ้วกอีก  ถ้าฉี่และถ่ายดูสีมาด้วย.

มาว่าถึงรายที่สอง.."น้องปลาป่น" พุดเดิ้ลสีขาว กำลังท้องได้เดือนครึ่ง เป็นท้องแรกเสียด้วย  มาด้วยอาการช๊อค หัวใจวาย..หมอรีบเข้าน้ำเกลือ..ให้อะดรีนาลีน..แต่อุณหภูิมิตกมาก..มีภาวะเลือดจางอย่างมาก จำเป็นต้องได้รับเลือด...คุยกับเจ้าของว่าจะส่งต่อไปโรงพยาบาลสัตว์ในเมืองดีกว่ามั้ย หมอจะโทรให้เตรียมเลือดไว้..เจ้าของบอกว่า..ไม่มีสตางค์..ช่วยได้แค่ไหนก็แค่นั้นเถอะ คุณหมอ..!!.ทำอย่างไร..เพราะจริงๆ ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าส่งต่อไปจะมีเลือดหรือไม่...>>หมอก็..ทำให้ดีที่สุด  ที่ทำได้ เพื่อน้องปลาป่น...บ่ายโมง..สถานการณ์ไม่ดีเลย  ถามหมอแล้ว..หมอว่าลูกคงจะตายในท้องด้วย จะผ่าก็ไม่ได้..ไปคุยกับเจ้านายปลาป่น..ป้าเค๊าเก่งกว่าเราอีก..เค๊าว่า  ถ้าทำดีที่สุดแล้ว..ไม่รอดก็ขอให้ปลาป่นไปสบายเถอะ หมอไม่ต้องยื้อไว้..บ่าย 2 โมง ปลาป่นจากไปอย่างสงบ (ร้องไห้กับป้าด้วย..เฮ้อ..เราขี้แยจัง)  ให้กำลังใจป้า เพราะป้ามีหมาที่ต้องดูแลอีก 15 ตัว...ขอเฮ้อ..อีกที

การเขียนบันทึกในบล๊อกนี่ ยากกว่าการเขียนอนุทิน เพราะเขียนบล๊อกเหมือนเขียนบันทึกเรื่องที่ต้องมีที่มาที่ไปและข้อสรุปของเรื่องที่จะเขียน มันเลยชวนให้เกิดความขี้เกียจ แต่เขียนอนุทินเหมือน short note นึกเรื่องไหนขึ้นมาก็เขียน หรือบางทีเอาไว้เตือนความจำด้วย (เพราะเป็นคนขี้ลืม เลยต้องเขียนไว้ กันลืม บางทีคุยกับคนนี้เรื่องนี้ไปแล้ว เอ้า มาเจอกันใหม่ พูดเรื่องเดิมอีกแล้ว คนฟังเบื่อ และเซ็งแย่เลย (ก็คนมันย้ำคิดย้ำทำน่ะ จะทำไงได้) 

เก็บมะขามหวานได้ 1 ตะกร้าใหญ่ ส่วนน้องทำคุกกี้ ฝากของกินไปแทนความคิดถึงปู่กับย่า...ขอใช้เวลาเยียวยาใจให้แข็งแรงกว่านี้..เพราะถ้าเห็นปู่ย่าแล้วเหมือนเห็นแม่...มันยังทำใจไม่ได้..ถ้าน้ำตามันไหลออกมา..ดูแล้วมันอ่อนแอและใจเสาะ จังเลย...ตอนนี้ออกจากบ้านไปเจอใครๆ ถ้าพูดถึงแม่..น้ำตาซึม ทุกครั้ง...มันไม่ใช่ความเศร้า หรือทุกข์  แต่มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ได้...มีคำเดียวในตอนนี้ที่นึกได้คือ...รักและคิดถึงแม่จัง..ก็ยังรู้สึกเหมือนแม่อยู่กับเรา นั่นแหละ..แต่.....