ใครหนอจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น

ขับรถกลับบ้าน หลังเลิกงาน พระอาทิตย์ก็คล้อยต่ำจนลับขอบฟ้า

ขณะที่ชลอความเร็วของรถเพราะเห็นว่าสี่แยกข้างหน้านั้นไฟเหลืองขึ้นแล้ว และเรากำลังจะติดไฟแดง  แสงแฟลชที่แปลบปลาบขึ้นมาราวกับสปอร์ตไลท์ก็สว่างจ้าอยู่หน้าเรา ให้ได้ตะลึงและแสบตากับความจ้าของแสงอยู่อึดใจ มองเห็นรถเก่ง BMW คันงามที่อยู่หน้าเราแล่นผ่านไฟแดงออกไป

ใครหนอจะเป็นผู้โชคดีคนนั้น.......

การขับรถในแคนาดา  หากมีใครที่ฝ่าไฟแดง กล้องวงจรปิด และแฟลช จะทำงานอัตโนมัติในการถ่ายรูป กล้องนี้จะมีอยู่ทั้งสี่ด้านของไฟแดง  ซึ่งใต้ถนนตรงเส้นของสี่แยกไฟแดงใหญ่ๆทั่วทั้งเมือง จะมีเซ็นเซอร์อยู่ ซึ่งสัมพันธ์กับการทำงานของไฟสัญญาณจราจร 

เมื่อไฟเหลืองขึ้นคือ รถที่จะไปตรงให้เตรียมหยุด เพื่อให้รถที่จะเลี้ยวอีกฝั่งได้เลี้ยวอย่างปลอดภัย  ไม่เกิดอุบัติเหตุ  นี่คือกฏจราจรที่ทุกคนต้องปฏิบัติ  แต่หากเซ้นเซอร์จับได้ว่ามีรถที่วิ่งออกไปตอนที่ไฟเปลืองจะเปลี่ยนเป็นไฟแดง กล้องวงจรปิดทำการถ่ายรูปอย่างอัตโนมัติ ซึ่งแฟลชที่ส่องสว่างราวกับสปอร์ตไลท์จะช่วยทำให้กล้องได้ถ่ายรูปชัด สมบูรณ์มากขึ้น  กล้องที่อยู่ตรงแยกข้างหน้า บันทึกรูปหน้ารถ เห็ฯป้ายทะเบียนหน้ารถได  และกล้องที่อยู่ด้านหลัง ก็จะบันทึกด้านหลังของรถเห็นป้ายทะเบียนรถด้านหลัง พร้อมด้วยเส้นจราจรและไฟแดงที่บอกได้อย่างชัดเจนว่ารถคันนี้ฝ่าไฟแดง  และบอกเวลากำกับไปด้วย

ไม่เกินหนึ่งอาทิตย์ เจ้าของรถจะได้รับจดหมายจากกรมการขนส่ง แจ้งข้อหาว่าฝ่าไฟแดง  ตามหลักฐานคือรูปถ่ายจากกล้องนี่เอง  ค่าปรับไม่เท่าไหร่ค่ะ .....หากจ่ายในสองอาทิตย์ ประมาณ140ดอลล่า(4200 บาท)  หากจ่ายช้า มีดอกเบี้ยและค่าปรับเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว  หากไม่จ่ายจะมีจดหมายจากศาลและอาจจะถูกยึดใบขับขี่เป้ฯการลงโทษได้

กฏที่ผู้ขับขี่ ใช้รถ ใช้ถนน ยึดถือ ปฏิบัติตาม ย่อมป้องกันและอุบัติเหตุได้  การฝ่าฝันกฏ อาจจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน เป็นอันตราย บาดเจ็บ ทุพลภาพหรือถึงแก่ชีวิตได้.... เห็นด้วยอย่างยิ่งกับการทำโทษคนที่ไม่ปฏิบัติตามกฏ  อย่างน้อยค่าปรับที่โหดๆ  ก็จะทำให้คนขับคนนั้นได้เตือนตัวเองเวลาจะขับรถฝ่าไฟแดงในครั้งต่อไป  ถือว่าโชคดีนะคะที่คนทำผิดจะได้รับคำเตือนจากกรมการขนส่งและได้ร่วมสมทบทุน จ่ายเงินค่าปรับให้รัฐบาลนำไปบำรุงท้องถนน และซื้ออุปกรณ์ทันสมัยในการจับคนทำผิด

ที่ทำงานในแคนาดาหลายๆหน่วยงาน โดยเฉพาะงานราชการจะมีนโยบายห้ามไม่ให้บุคลากรเขียนถึงผู้รับบริการ หรือการทำงาน หรือพาดพิงถึงเพื่อนร่วมงานใน Social Media ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น Facebook, twitter หรือการสร้างบล๊อกส่วนตัวใดๆก็ตาม ไม่ว่าเราจะเขียนระบุชื่อหรือไม่ระบุชื่อคนที่เรากล่วงถึงก็ตาม โดยบุคลากรต้องเซ็นสัญญาว่าจะนำกฏข้อนี้ไปปฏิบัติอย่างเคร่งครัด  หากมีคนฟ้องร้อง  ก็จะถูกสอบสวนและลงโทษทางวินัยได้  เพื่อนคนไทยหลายคนในเฟสบุคเราเคยถามว่า เธอทำงานที่แคนาดาจริงเหรอ ทำไมเฟสเธอไม่มีเพื่อนที่ทำงาน?

วันนี้นั่งคิดถึงประเด็นนี้ เราได้ข้อสรุปว่าเรารู้สึกดีและเป็นอิสระ  เฟสบุคเป็นเรื่องส่วนตัว เรื่องงานก็เรื่องงานไม่เกี่ยวกัน เลิกงานก็กลับบ้าน อยู่แคนาดาไม่เคยหอบงานมาทำที่บ้าน ไม่มีทำงานนอกเวลา เลิกงานคือเรื่องของครอบครัว เรื่องส่วนตัวของเรา  เราเลยไม่รับแอ๊ดเพื่อนร่วมงานคนใดเข้ามาในโลกส่วนตัวที่เราสร้างขึ้นในเฟสบุค    เพราะเพื่อนในเฟสบุคกว่าแปดสิบเปอร์เซ๋นต์เป็นเพื่อนที่ไทย อยู่เมืองไทย รู้จักกันมาตั้งแต่ประถม มัธยม อุดมศึกษา เพื่อนที่เคยทำงานร่วมกัน คนรู้จักกัน พี่ ป้า น้า อา ครอบครัว  จึงถือเป็นโลกส่วนตัวของเรา ที่ไม่อยากให้คนที่ทำงานมายุ่งเกี่ยวกับความเป็นส่วนตัวของเรา

บางครั้งที่เห็นคนทำงานในหน่วยงานต่างๆของไทย  พูดถึงผู้รับบริการในทางไม่ดี ทั้งระบุชื่อหรือไม่ระบุชื่อก็ตาม แต่คนอ่านสามารถเดาได้ว่ากำลังพูดถึงใคร  โดยเฉพาะคนที่ทำงานในหน่วยงานสาธารณสุข  เรารู้สึกว่า...ใจเขา ใจเรา ทำงานบริการก็ต้องให้เกียรติผู้รับบริการ  การเอาผู้รับบริการมานินทาบนโลกออนไลน์....ถือเป็นการไม่ให้เกียรติ และดูหมิ่นเกียรติที่ตนเองมีอย่างสูง  หรือแม้แต่เห็นส่งต่อคนไข้ บอกชื่อ นามสกุล ที่อยู่ โรคที่เป็น และโรงพยาบาลที่กำลังนอนพักรักษาอยู่ในตอนนี้ ละเอียดชัดเจน  หากเป็นชื่อเราปรากฏแบบนั้นในนามของผู้รับบริการที่ถูกส่งต่อ เราคงฟ้องเรียกค่าเสียหาย ทีหน่วยงานรัฐบาลนั้นไม่รักษาความลับของผู้ป่วย ถือว่าผิดจรรยาบรรณ

อยากให้คนไทย สนใจ ใส่ใจในเรื่องนี้ก่อนจะโพสต์ข้อความใดๆที่พาดพิงถึงคนอื่น  ไม่รู้ว่าเรื่องเล็กๆน้อยๆที่อาจจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ได้ จะถูกมองข้ามจนกลายเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีใครสนใจอีกหรือป่าวนะ

วันนี้อากาศดี แดดออก แม้อุณหภูมิ 6 องศาC แต่ว่าไม่ได้รู้สึกหนาวมาก นั่งรถไฟฟ้าเข้าไปเรียนที่แวนคูเวอร์ ตอนบ่ายสาม ถึงหกโมงเย็นเหมือนทุกวัน พอลงจากรถไฟฟ้าแล้ว เห็น Homeless หลายคนนั่งขอทานอยู่ที่ริมถนน Main street  ขณะที่กำลังหาเหรียญให้เขา ก็มีคนทักขึ้นว่า เป็นคนไทยเหรอครับ เราหันตามเสียง ก็เห็นผู้ชายอีกคนนั่งอยู่ที่พื้น ท่าทางเป็น Homeless เหมือนกัน แต่เอ๊ะเขาพูดภาษาไทย ต้องเป็นคนไทยแน่ๆ แล้วรู้ได้อย่างไรว่าเราเป็นคนไทย "ผมเห็นกระเป๋าที่คุณถือเขียนว่า ช่วยกันลดโลกร้อน เป็นภาษาไทย ก็เลยรู้ว่าคุณต้องเป็นคนไทย" เขาพูดออกมาในขณะที่เรากำลังคิดจะถามคำถามนี้พอดี "ทำไมคุณถึงได้มาเป็น Homeless ที่นี่คะ" เราถามกลับไป "เรื่องมันยาวครับ" เขาตอบกลับมา "โอ้!ตอนนี้ต้องรีบไปเรียนหนังสือค่ะ เดี๋ยวจะไม่ทัน หากคุณไม่ได้ไปไหน เดี๋ยวหกโมงเย็นดิฉันเลิกเรียนแล้ว จะแวะมาที่นี่อีกนะคะ" เราบอกเขากลับไป เพราะต้องรีบไปจริงๆ "ครับ" เขาตอบสั้นๆ  หกโมงเย็นเรากลับมาที่ที่ได้พบชายไทย homeless แต่ไม่พบเขาแล้ว เดินวนไปรอบๆ ก็ไม่เห็นวี่แวว ก็เลยนั่งรถไฟฟ้ากลับบ้าน ไม่คิดว่ามีคนไทยเป็น Homeless ในแคนาดา