...เช้านี้ตื่นขึ้นมา ต้องขยี้ตาและสลัดหัวแรงๆสองสามครั้ง ให้รู้สึกว่าเรื่องจริง ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?  แล้วก็ตอบตัวเองว่า "ใช่"  ..ซูซาน..ตายแล้วจริงๆ!   เมื่อคืนตอนใกล้สองยามลูกสาวคนโตหน้าตาตื่นมาบอกว่า "พ่อๆ..ซูซาน เป็นอะไรก็ไม่รู้ ดูเหมือนหายใจไม่ค่อยออก"

    สิบกว่าปีก่อน ตอน..ซูซาน..มาถึงบ้านเราโดยซ้อนมอเตอร์ไซค์ของแม่ไก่มา หน้าตาท่าทางบ้องแบ๊วมาก  ตัวเล็กๆยาวๆหางแหลมๆเรียวๆหน้าเหมือนหนู ขี้เหร่ได้ใจจริงๆ  ตอนนั้นรับรู้กันว่า..เจ้าซัมเมอร์..โกลเด้นพันธุ์ผสมมันโตเป็นหนุ่มแล้ว หงุดหงิดฉุนเฉียวเพราะเหงาใจไร้คู่ พูดๆกันว่าจะหาแฟนให้ แต่ก็ไม่มีใครดำเนินการสักที  จนแม่ไก่เห็นหมาไทยไร้สังกัดข้างๆร้านมาออกลูกออกหลานเพ่นพ่านไปมา รถชนตายไปบ้าง เทศบาลจับไปบ้าง เหลือรอดมาแหง่วๆให้เวทนาคือ..ซูซาน..นี้แหละเลยพามาบ้าน  ซูซาน..ก็ช่างเจียมเนื้อเจียมตัวนัก  ตาปริบๆหมอบๆคลานๆเวลาเจอคนในบ้าน แม้แต่กับ..เจ้าซัมเมอร์..กินก็ต้องรอกินทีหลังทั้งๆที่กะละมังก็คน(ตัว)ละใบ  ใหม่ๆเจ้าซัมเมอร์ก็ออกท่าว่ารำคาญเจ้าลูกหมาไทยขี้เหร่ที่คุณย่าอุตส่าห์ตั้งชื่อแก้เคล็ด(เหมือนประชด)ให้ว่า..ซูซาน..อยู่ไม่น้อย   เวลาผ่านไปสักสองสามปี  ซูซานขี้เหร่ก็เปล่งประกาย และกลายเป็นแฟนเด็กของเจ้าซัมเมอร์ในที่สุด

     แม้ทั้งคู่จะไม่มีทายาทด้วยกันจนวันเวลาผ่านมาเนิ่นนาน  เจ้าซัมเมอร์แก่มากแล้วเดินเหินโซซัดโซเซ ตาก็เป็นต้อสองข้างมองทางไม่ชัด ชนโน่นชนนี่อยู่บ่อยๆ  นอนหายใจหอบๆเหนื่อยๆ  ซูซานก็ยังแข็งแรงดูแลบ้านแทนแฟน(สามี)คอยเห่าเวลาใครผ่านไปผ่านมาตลอด  จนกระทั่งสองสามวันมานี้ ซูซานดูหงอยๆไปและเข้านอนเร็วมากและตื่นสายจนต้องเรียกหา   ไม่มีใครทันสังเกตว่า ซูซาน เจ็บป่วยเพราะตลอดเวลาที่มาอยู่บ้านเรา..ซูซาน..ไม่เคยเจ็บป่วยให้เรารู้สึกได้

       สองยามกว่าๆเมื่อคืนนี้ ลูกสาวคนโตกับคนเล็กหลบไปยืนรวมกันข้างหลัง  ขณะที่แม่ไก่ไปหากระสอบใบเขื่องมาให้ ส่วนคุณย่าบอกว่าจะไปดูที่หน้าบ้านว่ามีพวกมอเตอร์ไซค์วินยังจอดอยู่หรือไม่ จะได้เรียกมาช่วย  สุดท้ายก็พ่อนั่นแหละ ต้องนำร่างไร้วิญญาณของ..ซูซาน..ไปสู่สุขคติ.  เจ้าซัมเมอร์ก็นอนหอบแฮ่กๆอยู่ข้างๆ ไม่รู้ว่าจะเข้าใจหรือไม่?ว่า..ซูซาน..จากเราไปแล้วจริงๆ.