ต่างเราต่างรู้,…เธอควรหาเวลานิ่ง - สงบและเงียบเพื่อฟังและทำความเข้าใจกับความเป็นตัวเธอเองเสียบ้าง

จะน่าเสียดายถ้าลาลับแล้วจากโลกกลมใบนี้เธอไม่ทำความเข้าใจเรื่องชีวิตก็สมควรเสียใจไปตลอดชีวิต

ตื่นมา... ชวนเอะใจนึกความรู้สึกนั้น
พบว่า... ความจริงที่สุด ช่างว่างเปล่า

ความเป็นเรา : ถูกความเป็นเมืองกลืนชีวิต

" ตอนนี้อยากกลับไปเป็นเด็ก..............................
เหมือนเมื่อคราว ที่ไม่ต้องมีความจริงเป็นข้อบีบบังคับ
ตอนเมื่อความถูกและผิดเป็นเพียงแค่ความไร้เดียงสา"

กลับไปเป็นเด็กบ้านนอก อยู่ง่ายๆ ได้โอบกอดและ
หอมแก้มพ่อกับแม่ - สะพายย่ามหิ้ววิทยุเดินตามเจ้า
ควายน้อย นอนฟังดีเจจัดรายการเพลง..................

นั่งล้อมวง ปั้นข้าวเหนียว คุ้ยน้ำพริกฝีมือแม่กับหลานๆ
เอาแบบที่ชีวิตไม่ต้องซับซ้อนหรือเงื่อนไขอะไรทั้งนั้น

.....................................................................

...เมื่อพูดถึงเรื่องการเดินทาง ส่วนตัวของผมแล้วนั้น
เชื่อว่าโอกาส เป็นตัวขับเคลื่อนกระบวนการต่างๆทั้งหมด
ทั้งเพื่อนร่วมงาน เงิน เวลา และอื่นๆที่มีส่วนเกี่ยวข้อง
สถานที่ก็มีส่วนสำคัญเช่นกัน...

....... เดินทางเมื่อ... วันที่ 6 - 7 มกราคม 2560 ..........

ล่าสุด ผมเดินทางไปที่อุทยานภูหินร่องกล้า จังหวัดพิษณุโลก
พร้อมเพื่อนร่วมทาง 7 - 8 คน ทริปนี้เป็นทริปเล็กๆ
สำหรับเรา เนื่องจากเดินทางไปร่วมอนุโมทนาบุญบวช
พี่อานนท์ หัวหน้ามัคคุเทศก์ จึงถือโอกาสนี้เดินทาง
ไปเปิดหูเปิดตาและพักผ่อนด้วย...

เป็นการเดินทางเล็กๆสำหรับเรา แต่เอิบอิ่มไปด้วยมิตรภาพ
เพื่อนพ้องน้องพี่ สร้างความอบอุ่นพร้อมรอยยิ้มให้แก่กัน
นั่นแหล่ะครับ....ความสุขของทริปนี้....คุ้มจริงๆครับ

.......................................................บรรณากร............

“ อันความรัก ไม่มีภาษา ”

มีแต่อยากจะให้ไม่รู้จบ
มีแต่อยากจะดูแลไม่รู้หาย
มีแต่อยากจะปกป้องไม่รู้วาย
มีแต่อยากจะมอบมิตรภาพให้ไม่รู้ลืม
และอีกหลายๆอยาก...
ที่คิดว่า...ชีวิตนี้อยากส่งมอบแก่เธอ

หลายข้อสงสัยที่ต้องย้ำคิด กับตัวเองตลอดเวลา กับการส่งมอบความรักความปรารถนาดีในหัวใจ
ให้แก่สาวคนหนึ่งอย่างไม่รู้สิ้น แท้จริงแล้วนั่น เราได้อะไรเป็นรางวัลตอบแทน

บางทีผมก็ตอบตัวเองได้บ้าง แต่ส่วนใหญ่เห็นจะโกหกตัวเองไปวันๆเสียมากกว่า
สิ่งที่ทำแล้วในวันนี้ แล้ววันพรุ่งนี้จะได้อะไรกลับมานั้น ผมตอบได้ยาก
แต่ผมเชื่อศรัทธาเล็กๆในหัวใจตัวเองที่ฝักใฝ่และรอเขามากี่ช่วงเวลาที่ผ่านแล้วผ่านเล่า
กระนั้นก็ยังไม่หน่ายรอคอยที่จะยินดีในความปราถนาของตัวเอง

เวลาผ่านไปแล้วหลายปี ผมก็ยังติดต่อเขาอยู่เรื่อย ถามไถ่สารทุกข์ – สารสุขเธอ
แม้เธอจะไม่พูดหรือให้คำตอบที่ชัดเจนกับผมเสียที ก็หาเป็นปัญหาอันใดที่จะทำให้ใจผมหมองเศร้า
เฉกเช่นคนอื่นที่เอาแต่อ่อนแอกับสิ่งนี้ หากเขาลืมหรือเจตนาที่ไม่ทำความเข้าใจในวิถีธรรมชาติความรัก
สิ่งที่จะได้รับเป็นรางวัลตอบแทนก็อาจเป็นหยดน้ำตาก็ได้

" เสียชีพ จะไม่ยอมเสียชาติ "

มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยเบื่อ ที่จะทำ
คือ การร่วมเป็นส่วนหนึ่งของผู้
ถ่ายทอดความรู้แก่น้องๆ อันเป็น
เมล็ดพันธุ์ที่จะหยั่งรากสู่การเป็น
พลเมืองที่ดีในสังคม................

..." ครู " ในคำที่คุ้นหูใครต่อใคร
ย่อมน่านับถือและบูชาไว้เหนือหัว
อย่างยิ่ง.......ในเวทีของการเป็น
ผู้ให้ที่สมควรแก่การเอาแบบอย่าง

แม้ผมจะไม่ได้เป็นครู... ก็ขอเดิน
ตามรอยครูผู้เป็นแบบอย่างที่ดี..

หวังเพื่อเป้าหมายเดียวกับครู...
คือถ่ายทอดความรู้ที่ถูกต้องแก่
น้องๆรุ่นต่อไป ให้เป็นคนคุณภาพ