ความสำเร็จที่ต้องรอคอย…ในการพยายามทำในบางสิ่งบางอย่างของก็อต ก็อตต้องรวบรวมความสามารถทุกอย่างที่มีอยู่ ต้องมุ่งมั่น บากบั่น ขมักเขม้นอย่างสุดกำลังและความสามารถของตนเอง หลายครั้งที่ต้องพบกับความผิดหวัง หลายครั้งที่ต้องเจ็บปวดกับความสูญเสียที่มันเกินจะรับได้ แต่สิ่งเหล่านี้ก็พยายามสอนก็อตให้เข้าใจตนเอง เข้าใจในศักยภาพของตนเองมากขึ้น และทำให้ก็อตรู้ว่าก็อตยังพยายามไม่เพียงพอในการที่จะทำสิ่งหนึ่งสิ่งใด บ่อยครั้งที่แอบน้อยใจตัวเอง ในความบกพร่อง และในสิ่งที่ตนเองมี มันไม่เพียงพอที่จะเป็นแรงให้เราก้าวไปได้ ไม่ว่าจะเป็นกำลังใจ กำลังทรัพย์ และปัจจัยอื่นๆที่เรารู้สึกว่าเราขาดหายมาตลอด จนมาวันหนึ่ง…วันที่ทำให้ก็อตได้รู้ว่า ยังมีความสำเร็จและการสมหวังมากมายที่รอก็อตอยู่ หากแต่ก็อตต้องพยายามให้มากขึ้น มากขึ้น และมากขึ้น ก็อตเคยใฝ่ฝันว่าอยากเรียนได้เกรด 4.00 ตลอดการเรียนของก็อต ก็อตหวังมาตลอด และพยายามมาตลอด แม้ว่าตนเองจะเรียนได้เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง แต่เกรดเฉลี่ยของตนเองก็ไม่ถึง แต่มาวันนี้ และล่าสุดนี้ ก็อตก็ทำความฝันของตนเองได้ ก็อต สอบได้เกรดเฉลี่ย 4.00 สิ่งนี้เองที่ทำให้ก็อตมีความสุขมาก

หวังเล็กๆ….ชีวิตหนึ่งที่เกิดมา ย่อมมีความหวังอยู่เสมอ อย่างน้อยๆก็หวังให้ตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ สำหรับก็อตแล้ว…แม้ว่าชีวิตจะไม่มีอะไรมากมาย แต่ก็อตก็ไม่เคยที่จะหยุดหวัง และถึงแม้ว่าก็อตรู้ดีว่าจะต้องผิดหวังอย่างแน่นอน แต่ก็อตก็ไม่กลัวที่จะผิดหวังเลย หากต้องผิดหวังก็อตก็พร้อมที่จะรับความจริง และก็คิดว่ามันก็ยังดีกว่าที่เราจะมีชีวิตอยู่แบบคนไร้ความหวัง และความหวังมันทำให้ก็อตมีกำลังในการที่จะต่อสู้กับชีวิตต่อไป

ครั้งหนึ่งที่ก็อตได้มีโอกาสเข้าร่วมกิจกรรมของมหาวิทยาลัยที่ตนเองเรียนอยู่ คือมหาวิทยาลัยพายัพ เนื่องในวันฟื้นฟูจิตใจของมหาวิทยาลัยที่จัดขึ้น ภายในวันที่ 22-26 สิงหาคม 2554 บทเรียนที่ก็อตได้รับในวันนั้น และเป็นประโยชน์มากสำหรับก็อต ก็คือ มีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นอาจารย์แม่ ที่ท่านดูแลและสอนดนตรีให้กับคณะดุริยศิลป์ เมื่อท่านนำนักศึกษาร้องเพลงประสานเสียงเสร็จ พิธีกรก็สัมภาษณ์ท่านเกี่ยวกับประวัติส่วนตัว มีคำหนึ่งที่ท่านพูดและก็อตรู้สึกอึ้งมาก ก็คือ ท่านบอกว่า 56 ปี ที่ท่านรอคอยสัญชาติมา จนถึงทุกวันนี้ท่านก้ยังไม่ได้เลย คำพูดนี้มันทำให้ก็อตมีกำลังใจขึ้นมามาก เราเพิ่งจะรอเพียงไม่นาน แต่ยังมีคนอีกมากมายที่รอคอยมานานกว่าเราอีก หลายครั้งที่ก็อตรู้สึกท้อแท้กับตัวเอง ก็อตก็มักจะคิดถึงคำพูดของอาจารย์คนนี้เสมอ ก็อตเคยเห็นอาจารย์หลายครั้งแล้ว ครั้งแรกก็ตอนที่ก็อตไปรับเกียรติบัตร เกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ด้วยเกรดเฉลี่ยสะสม 2 ปี 3.62 แต่เราไม่เคยได้พูดคุยกัน ก็อตหวังว่าเราคงจะมีโอกาวได้พูดคุยกัน

โลกนี้…มันมีอะไรอีกมากมายที่ก็อตไม่เข้าใจ ช่วงเวลาหนึ่งที่มีแรงกำลังในการลุกขึ้นมาต่อสู้กับชีวิต แต่แรงกำลังนั้นก็หมดไป 20 กว่าปีแล้วที่เราไขว่คว้าหามัน แต่มาถึงเวลานี้สิ่งที่ก็อตแสวงหานั้น…ก็ยังไม่ได้รับมา ในวันที่ 22-26 สิงหาคมนี้ ก็อตมีโอกาสเล่าถึงชีวิตของตัวเอง ประสบการณ์ของตนเองให้นักศึกษาของมหาวิทยาลัยพายัพหลายร้อยคนฟัง ว่าก็อตมีชีวิตและต่อสู้มาอย่างไรบ้างกว่าจะได้มายืนอยู่ ณ จุดนี้ได้

ค่ำคืนหนึ่ง ขณะที่ในหัวใจของก็อตมีแต่เรื่องที่วุ่นวายมากมาย โดยเฉาพะเรื่องบัตร หรือการมีสัญชาติ ก็อตคิดไปเรื่อยเปื่อย โดยจับจุดความคิดของตนเองไม่ได้ ในความรู้สึกของก็อตทุกๆคืนก็จะเป็นแบบนี้ แต่มีสิ่งหนึ่งที่ร้อนรุ่มเหมือนไฟ ที่พยายามบอกกับตัวก็อตว่า ก็อตจะรอต่อไปไม่ได้แล้วนะ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราใช้เวลามานานมากแล้ว ตอนนี้ก็เรียนมหาลัยแล้ว แต่ตัวเองยังไม่มีนาใสกุลเลย พอรุ่งเช้าได้มีโอกาสติดต่อพี่เจน ก็อตรู้สึกว่าตัวเองได้รับการปลดปล่อยมาก เพราะตลอดเวลาที่ผ่อนมาเราเป็นทุกมาก ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นอย่างไรดีกับชีวิต พี่เจนแนะนำให้เพื่อนๆของพี่เจนหลายท่าน ที่จะมาช่วยก็อตในเรื่องนี้ ก็อตดีใจมากครับ แม้ว่าตอนนี้ยังไม่มีอะไรคืบหน้ามากมายเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็อตก็มีความสุข

กำลังต่อสู้อยู่กับปัญหาของชีวิต