นานแล้วไม่ได้เขียนบันทึก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะไม่มีเรื่องเขียน
หรือว่าไม่มีเวลาเขียน แต่วันนี้ขอบันทึกไว้สักหน่อย
เคยออกเยี่ยมผู้ป่วยวัณโรคแทบทุกคนที่ขึ้นทะเบียนในอำเภอ
แต่ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้จะเจอคนที่เคยพบกัน เมื่อ 5 ปีก่อน
เมื่อประมาณ 5 ปี ที่แล้ว
มีชายคนหนึ่งแต่งกายด้วยเสื้อซาฟารีสีกรมท่าเก่าๆมอมๆ มาด้อมๆมองๆ
ที่ด้านหน้าประตูของสำนักงานสาธารณสุขอำเภอคำเขื่อนแก้ว
ก่อนที่จะถามว่าหมอแฟรงค์ทำงานที่นี่มั้ย ทันทีที่มองเห็นหน้าของผม
แววตาที่ลังเล ท้อแท้ ของแกดูมีประกายขึ้นมาทันที
แกเล่าว่ามาเฝ้าลูกสาวคลอดลูกที่โรงพยาบาลได้หลายวันแล้ว
วันนี้เป็นวันที่หมอให้กลับบ้านได้
แต่กว่าจะได้ออกจากโรงพยาบาลก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว ช่วยตามรถประจำทางมารับที
ซึ่งรถประจำทางที่เข้าออกหมู่บ้านทุ่งมนนี้มีเพียงคันเดียว วิ่งรถเพียงเที่ยวเดียว
และปรากฎว่ารถประจำทางได้กลับไปแล้ว
เมื่อ20 ปีที่แล้ว บรรจุทำงานครั้งแรก
ผมบรรจุทำงานที่สถานีอนามัยทุ่งมน
ที่ตำบลนี้เหมือนกับเป็นบ้านเกิดในชีวิตหมออนามัย
หากเปรียบเหมือนหนอนผีเสื้อ
ตำบลแห่งนี้เองหนอนผีเสื้อตัวนี้ได้ลอกคราบออกมาเป็นผีเสื้อโบยบินอย่างมี
ความสุขในความเป็นหมออนามัย เย็บแผล เบ็ดเกี่ยวขา เงี่ยงปลาปัก
ฉมวกยิงปลาแทงเรื่องจิ๊บๆ งานป้องกันควบคุมโรค งานมวลชน
ทีมงานกรรมการหมู่บ้านตุ้มโฮมตรึม!!!
ทุกวันต้องจัดคิวไปกินข้าวเย็นในแต่ละหลังคาเรือน(เวอร์)
ผมนอนที่สถานีอนามัยค่าเวรไม่มี ค่าตอบแทนไม่มีสักอย่าง แต่มีความสุขมาก
ปลาตัวใหญ่ๆ อาหารที่อร่อยๆ
อาหารแปลกๆที่ชาวบ้านหามาได้จะต้องเรียกหมอไปกินด้วยเสมอ
ผมยังจำได้ในบางครั้งที่กลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่จะมีของฝากจากชาวบ้านฝากกลับ
ไปให้ด้วยเสมอ
บางครั้งไม่อยู่บ้านพักกลับมาบางทีเจอกล้วยน้ำว้าห้อยไว้ที่บันไดบ้านพัก
พร้อมจดหมายน้อยหนึ่งฉบับ(เขียนไปยังแอบยิ้มเมื่อคิดถึงวันเก่าๆ) คนในตำบล
นี้จึงเหมือนกับญาติของผมทุกคน
ผู้ป่วยทีผมเจอวันนี้
เป็นผู้หญิงที่ไปคลอดลูกที่โรงพยาบาลเมื่อ 5 ปีก่อน
วันนี้เธอป่วยด้วยวัณโรค จิตเวช ไธรอยด์ มีสามีแต่ก็เรียกว่าแทบจะเรียกว่าทิ้งไปแล้ว
นานๆมาดูลูกทีหนึ่ง ทุกวันนี้มีเพียงลูก และ พ่อ ที่ดูแลเธอมาตลอด
เมื่อ 5 ปีก่อนผมตัดสินใจขับรถมาส่งครอบครัวนี้
เพื่อแลกกับอะไรบางอย่างที่ผมไม่ได้รับมันอีกเลย นับตั้งแต่ย้ายเข้ามาทำงานที่
สำนักงานสาธารณสุขอำเภอ
แล้วสิ่งที่ผมได้รับมันคุ้มค่าจริงๆหลังจากนั้นหนึ่งวัน มีคนฝากพริกและ
มะเขือมาให้....
.......ความรู้สึกเมื่อบรรจุทำงานครั้งแรกผมได้มันกลับมาแม้เพียงชั่วคราวก็ตาม
ชอบค่่ะ เป็นชาวตจวเหมือนกันอ่านแล้วคิดถึงบรรยากาศ
ขอบคุณครับ ที่ให้กำลังใจ อ่าน และ คอมเมนต์ คับ
เริ่มแรกกับการ เริ่มที่ใช้ blog GotoKnow ง่ายๆ สบายๆ อาจไม่มีสาระบ้าง เพราะหน้าตาดีอยู่แล้ว ว่าไปนั่นครับ จะพยามบันทึกให้ได้ทุกวัน วันละเล็กละน้อยนะครับ
จะมาตามอ่านนะครับ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ ให้ผู้เริ่มใหม่ครับ