วันนี้เห็นบทกลอนบทหนึ่งรู้สึกชอบมากๆ
"...เพราะนี้คือเวทีแห่งชีวิต
ถูกผิด-ชีวิตเพียรค้นหา
ร่ำเรียนเพียงเพื่อปริญญา
หรือร้ำเีรียนเพื่อปวงประชาของแผ่นดิน
...เพราะเธอเป็นได้ยิ่งกว่านิสิต
แต่ใช้อภิสิทธิ์เหนือผู้อื่น
จากกลางวัน-สู่กลางคืน
เธอหวังและตื่นเพียงเพื่อใคร"
(พนัส ปรีวาสนา)
เป็นคำกล่าวต้อนรับนิสิตใหม่ มมส. ปี 2553
ผมอ่านแล้วอยากแบ่งบันมากๆ ...ชอบ มาก เลย..
ไม่มีความเห็น
แค่”เถียงนา”ก็มีค่าทางใจ”ตึกสูงใหญ่”มีประโยชน์อะไร ถ้าใจไม่งดงาม
ไม่มีความเห็น