บทบาทในชีวิตได้กำหนดเราให้เป็นตัวแสดงต่างๆที่เราอยากจะเป็นบ้างและไม่อยากจะเป็นบ้างสุดแล้วแต่กรรมที่กำหนดให้เป็นไปคนเราจึงต้องพยามสร้างกฎมาบังคับทั้งตัวเองและคนอื่นให้อยู่ภายใต้กฎระเบียบที่ถูกสร้างโดยไร้ซึ่งความเป็นธรรมและความชอบธรรมต่างๆนั้นเกิดขึ้นได้เพราะเมื่อเราเห็นเราชอบสิ่งใดแล้วสิ่งนั้นเป็นสิ่งถูกแต่เมื่อเราเห็นเราไม่ชอบสิ่งใดแล้วสิ่งนั้นเป็นสิ่งผิดมนุษย์เราจึงกำหนดทุกอย่างขึ้นโดยพื้นฐานแห่งความพึงพอใจของตนเป็นหลัก

ความทรงจำของคนเรานั้นมีจำเพียงแค่สิ่งที่ตนได้ประสพกับสิ่งที่ประทับใจที่สุดกับสิ่งที่เสียใจที่สุดนี่เองที่ทำให้คนเราจดจำได้ไม่มีวันลืม แต่ไม่ว่าจะเป็นสิ่งดีหรือสิ่งไม่ดีก็ตามล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ล่วงไปแล้วทั้งสิ้น ชีวิตคนเราต้องพร้อมเสมอที่จะยอมรับสิ่งปัจจุบัน