ใครหนอก่อกรรม.....ทำเข็ญ .....กับเด็กนักเรียน

   ปัจจุบันฝ่ายวางแผนมีมากเหลือเกิน   ในระดับสูงคงไม่รู้สึกอะไร   แต่คนที่ได้ชื่อว่าเป็นครูด้วยหัวใจรู้สึกสะท้อนใจเป็นอย่างยิ่ง   เมื่อเห็นนักเรียนอ่านหนังสือไม่ออก   ถ้าถามว่า  ครูสอนไหม   ครูเอาใจใส่ไหม    แน่นอน  .....  คิดเอาเองนะ .... เห็นอยู่ทุกวัน  เดี่ยวเรื่องโน้นเข้า  เดี๋ยวเรื่องนี้เข้า    แล้วแต่ละเรื่องครูต้องใช้เวลาในการปฏิบัติงานทั้งนั้น  และเวลานั้น คือ เวลาที่สอนนักเรียนทั้งสิ้น  เพราะถ้าไม่ใช้เวลานี้  ไม่รู้ต้องใช้เวลาตรงไหนทำ   เพียงให้งานให้เด็กทำ  แต่ไม่ได้ติดตามสังเกตพฤติกรรมการทำงานของเด็กอย่างใกล้ชิด  แล้วอย่างนี้ข้อมูลนักเรียนรายบุคคลก็ยากที่จะสมบูรณ์ได้   ถามว่าครูอยากทำงานไหม   ?   ครูกลัวงานไหม ?  คณุอยากสอนไหม?   ครูอยากพัฒนาการสอนไหม?  คณูอยากมีนวัตกรรมใหม่ๆมาสอนเด็กไหม?   คำตอบคือ  ครูอยากทั้งนั้นในเรื่องการทำงานและการพัฒนาบุคลากรของชาติ    ครูไม่เคยกลัวงาน    แต่ตอนนี้ครูกลัวเวลามีไม่พอ  อยากจะให้ ใน 1 วัน  มีสัก  40  ชั่วโมง  แล้ว  เพราะความอยากของครูในเรื่องดังกล่าว   จะได้แบ่งเวลาได้ดีกว่านี้   แต่ถ้าถามว่า ครูเหนื่อยไหม ?  ตอบได้เลยว่าเหนื่อย   ต้องการพักผ่อนไหม....  ต้องการแน่นอน   และที่ครูต้องการที่สุด คือ ต้องการให้ผลสัมฤทธิ์ของนักเรียนที่ครูสอนนั้นสูงอย่างมีประสิทธิภาพ   และผลผลิตมีคุณภาพทั้งแท่ง   หมายถึง  มีคุณภาพทั้งด้านความรู้   ทักษะกระบวนการในการทำงาน   และคุณธรรมในตัวเด็ก   แต่เท่าที่สังเกตเห็นอยู่ทุกวัน  นักเรียนที่เรียนเก่ง   เรียนดี   ติดโควต้า   ส่วนมากเป็นกลุ่มที่เห็นแก่ตัว  ขาดความเอื้อเฟื้อ   ไม่มีความจริงใจกับคนรอบข้าง   ฉะนั้นในความเห็นของข้าพเจ้าเห็นว่าถึงลูกศิษย์ของโรงเรียนใดก็ตามสอบเข้ามหาวิทยาลัยของรัฐได้เป็นอันดับดีๆของประเทศ   แต่อยากจะให้มองถึงคุณธรรมที่เด็กได้มีมากน้อยเพียงใด  โดยเฉพาะความเห็นแก่ตัว  และความประพฤติที่ไม่ใช่สังคมไทย   ลองคิดกันหน่อยดีไหมว่าผิดพลาดอยู่ตรงขั้นตอนใด

      ทิ้งท้ายไว้แค่นี้แล้วจะมาเสริมใหม่...  กวนใจเล่นๆน่ะ อย่าถือสาเลย

      ตอนต่อไป  จะนำเสนอเรื่อง  เส้นทางพฤติกรรมเด็กมัธยม  ในเส้นทางหาดใหญ่- คลองแงะ    

การมีงานทำคือความสุขอันยิ่งใหญ่

การทำใจคือความสุขที่ใหญ่ยิ่ง