เราเพียงแต่รู้สึก ล้า

อยากพักตา พักใจ...

อยากหนีไปให้ไกลจากความจำเจ

อยากถ่ายเทความอัดอั้นตันใจบางประการ

ที่ไม่อาจถ่ายทอดผ่านตัวอักษร หรือแม้แต่คำพูด

   คนเราต้องมีจุดหนึ่ง...

จุดซึ่งเพียงพอกับทุกสิ่งทุกอย่าง

เราวิ่งมาไกล ไกลจนรู้สึกเหนื่อยล้าเกินไปหรือเปล่า

...ล้า...ที่จะหยิบจับทุกสิ่ง

...ล้า...ที่จะออกไปสู้...

  ฉัน เป็นอะไรไป

...ไม่เคยขอ...ไม่เรียกร้องอะไรมากไปกว่านี้

...ไม่ไขว่คว้า อ้อนวอน ไม่อยากได้ใคร่มี...

แค่มองเธอจากตรงนี้ ให้พออุ่นใจ ให้เธอได้รู้

คนอย่างฉัน...แม้จะยืนอยู่ไกล...

แต่ไม่คิดจะจากไปไหน...

อยากให้เธอได้รู้ว่ายังมีอีกใจที่รักเธอ

ไม่ต้องการคำตอบใดๆ...แค่อย่าทำร้ายใจกันก็พอ... 

เราไม่จำเป็นต้อง "เป็นของกันและกัน"

แต่เราจะดำรงอยู่ "ซึ่งกันและกัน"

เราอาจจะโง่ในบางเรื่อง ฉลาดในบางแง่

แต่ทุกครั้ง เราจะได้อะไรติดตัวกลับมาเสมอ

ทั้งบทเรียนจากความฉลาดและความโง่นั้น...

ฉันรู้สึกสะเทือนใจกับตัวเอง

สะเทือนใจเมื่อหยั่งรู้ถึงความรู้สึก...

ความรู้สึก ว่างเปล่า ร้างไร้ ของหัวใจดวงนี้

รู้สึกพ่ายแพ้ทุกครั้ง...เพียงแค่คิดจะเริ่มต้น

กับใครซักคน...กับอะไรสักอย่าง...

เฮ้อ....ชีวิต...

เราอาจจะแกร่งกับหลายเรื่อง...

แต่ก็เปราะบางเหลือเกินกับแรงกระแทกของความผูกพัน

และมีความเชื่อมั่นมากมายกับหลายสิ่งที่มุ่งหวัง

หวั่นไหวเหลือเกินกับความห่วงหา...อาทร

เมื่อรู้สึกอยากจะมีใครสักคน

ทุกครั้ง...เราจะเห็นเขาเดินจากไปกับคนอื่นเสมอ...

ใจเราเหงา...ใครเขาจะรู้

ละครที่แสดงให้ดู...คือฉันเป็นคนแจ่มใส

หัวเราะ พร้อมๆกับร้องไห้ในใจ

ทำตัวเป็นนักแสดงที่ยิ่งใหญ่ ตลอดมา

เหนื่อย...ที่ต้องสวมหน้ากาก

คิดจะทำสิ่งที่อยาก แต่ไม่มีความกล้า

หากเอาความรู้สึก เค้นลึกควมเป็นตัวเองออกมา

ฉันคงเป็นเพียงคนอ่อนแอที่ไร้ค่า

...ในสายตาเธอ...

ยืนดูดาวริมนอกชาน

อากาศหนาวนะ...แพรน้ำค้างปะพรมไปทั่ว

ฤดูกาลกำลังจะเปลี่ยน แบบนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

...คิดถึงธอจัง....เงียบไปเลยนะคนดีของฉัน

อยู่ทางนั้นจะมีเวลาคิดถึงกันบ้างหรือปล่า?

ส่วนฉัน...ยังคงเป็นอยู่เช่นนี้เสมอ

...คิดถึง...คิดถึง...คิดถึง...

เพราะในหัวใจไม่มีฤดูกาล

เธอจึงยังคงอยู่...มั่นคงและตลอดไป

ด้วยรักและคิดถึง...