ประวัติย่อ

ฉันจบพัฒนาชุมชน มหาวิทยาลัยขอนแก่น เมื่อนานมาแล้ว

เริ่มต้นเป็นบัณฑิตอาสา มอส.อยู่ปีหนึ่ง แถวๆทุ่งกุลา

เห็นเพื่อนทำงานแพลนเงินเดือนมากกว่า เลยไปสมัครทำกะเขา

อยู่ได้ 2 ปี มั้ง ลาออก ตกงานด้วยความตั้งใจอยู่เกือบปี

ผู้ปกครองขอร้องแกมบังคับให้ไปสอบทำงานอะไรก็ได้ที่เป็นข้าหลวง

พอดีสอบเข้า ธกส.ได้ ว่าจะทำเล่นๆซัก 2-3 ปี แต่ทำไปทำมา 10 ปี

ผ่านไป ไวเหมือนโกหก ..

ระหว่างนั้น คิดอยากทำเพลง เลยทำซะ ดังซ่ำ..แกรมมี่มาตามถึงถิ่น..

เลยลาออกจาก ธกส.ไปเป็นคนแกรมมี่ อยู่ได้ 2 ปี ไม่สนุกแล้ว

ลาออกอีก .. คิดการใหญ่ อยากเป็นเจ้าของกิจการ..เลยมาทำวิทยุ

ชุมชน ที่บ้านเกิด..ทำไปทำมา 2-3 ปี ได้มั๊ง..ทีนี้ เกิดอาการเบื่อ

ไม่ใช่เบื่อธรรมดา หากแต่เบื่ออย่างแรง เลยหยุดตัวเองซะงั้น

อยู่บ้านมันเฉยๆ..ใครจะทำไม

ปีที่ผ่านมา คนรู้จักคนลงสมัครรับเลือกตั้ง ส.อบจ. เขาชวนไปอำนวย

การแสดง..ไม่ใช่สิ เขาชวนไปเป็นผู้อำนวยการเลือกตั้ง ระหว่างนั้น

บังเอิญไปเจอน้องคนนึง เขามาทำวิจัยและได้มาช่วยงาน เขาชวนไป

ทำละครเด็กหลังการเลือกตั้งที่ชนะแบบถล่มทลาย

ไม่คิดอะไรเลย..ตอบตกลงเขาซะงั้น

ระหว่างทำละครเด็ก มีโอกาสสนทนาพาทีกับพี่น้องครู กศน.

เออ มันเป็นงานที่น่าสนใจแฮะ

ใช้การศึกษา เป็นเครื่องมือในการพัฒนา

และไม่รู้ วิญญาณนักพัฒนากลับเข้ามาสิงตั้งแต่เมื่อใด

อยากทำซะงั้น

เลยไปขอโอกาสจากเขา .. เลยได้เป็นคนกศน.นับจากนั้นมา

พฤศจิกายน คือเดือนที่เริ่มต้น

..............

มีมากมายคำถามของผู้คน

เจ้าจะอยู่ตรงนี้กี่ปี

เจ้าอยู่ตรงนี้ได้อยู่เหรอ

.............

แล้วก็มาถามตัวเอง ฉันจำเป็นต้องตอบคำถามเหล่านี้มั๊ย

ฉันเลือกที่จะมีชีวิตแบบนี้ ฉันมีความสุขแบบนี้

ฉันจะอยู่กี่ปี มันเรื่องของฉัน

ฉันจะอยู่ได้หรือไม่ได้ มันก็เรื่องของฉัน

ไม่ใช่หรือ

...............

ฉันรู้แค่ว่า วันนี้ ฉันมีความสุข